ตอนที่ 5 ไล่ออกจากบ้าน

ในเวลานี้เหอหย่งเมียไม่รอช้า

สองคนแม่ลูกผลัดกัน

เธอเดินไปข้างซูเฉินแล้วพูดว่า”จึงเฉินขอโทษด้วยนะที่ต้อง ให้เธอมาเห็นด้านที่ไม่ดีของบ้านเรา…..ฉัน…..โอ้!ทำไมปากของ เด็กคนนี้ถึงได้ดื้อรั้นพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำร้ายจิตใจซูเฉิน”

เหอหย่งเมียและหลินเป็นยสองแม่ลูกนี้เรียกว่ายอดเยี่ยม สามารถพูดกลับผิดเป็นถูกถูกเป็นผิดได้

“พี่จึงเฉินไม่ใช่อย่างนั้นนะฟังฉันอธิบายก่อน” หลินหยุ่น อยากที่จะอธิบายอะไรบ้างแต่สิ่งที่เธอเห็นคือดวงตาที่ดูเศร้า หมองและเยาะเย้ย

ซูจิ่งเฉินก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับให้กับหลินเฟิงหานเล็กน้อย แล้วพูดอย่างสุภาพว่า “คุณลุงคืนนี้อีกแล้วฉันยังมีธุระต่อนั้น ขอตัวกลับก่อนพูดเสร็จก็หันตัวเดินกลับไปและไม่แม้แต่จะมอง หลินหยุ่น และยังเพิกเฉยต่อเหอหย่งเมียที่ยืนข้างหลัง

ซูจึงเฉินพอกลับไปท่าที่ค่อนข้างชัดเจนว่าหลินหยุ่นและเขา จะไม่กลับมาคบกันอีก

หลินเฟิงหาน โกรธอีกครั้งขณะที่กำลังต่อโทรศัพท์ขณะนี้ “เสี่ยวหลิวเธอมาที่นี่แล้วพาคุณหนูไปส่งที่ชนบท…… ใช่เดี่ยว
หลินหยื่นตกใจมาก พ่อขอร้องหละอย่าไล่ฉันไปเลย…ได้ หรือไม่ท่านพ่อฉัน……..

ดวงตาที่มีน้ำตาไหลของลูกสาวทำให้หลินเฟิงหานเกิดความ รักขึ้นมาเล็กน้อยแต่เขาเกลียดเธอและทำให้ความสัมพันธ์อันดี

กับซูจิ่งเฉินหลุดลอยไป

เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “เธอไปอยู่ที่ชนบทก่อนผ่านเรื่องนี้ ไปแล้วค่อยว่ากันเหอหย่งเมียสนับสนุนเขาแล้วสองแม่ลูกก็เดิน ขึ้นบ้านไป

หลินเป็นฮียยิ้มแย้มแจ่มใสบริเวณรอบๆที่หลินหยื่นนั่งอยู่ จากนั้นถอนหายใจ พี่สาวปล่อยวางเถอะนะหลังจากที่พี่ไปแล้ว ฉันจะดูแลพ่อเองแล้วยังมีอีกถ้าฉันเป็นเธอฉันจะไม่กลับมาอีก เพื่อให้มัวหมองชื่อเสียงของตระกูลหลินเข้าใจไหม?”

เธอยิ้มแบบเย็นชาและหันหลังกลับพร้อมกับถอนหายใจพี่น้อง ที่อยู่ข้างหน้ามีความรักและตั้งใจทำให้คนดู หลังจากความตาย พี่สาวก็เหมือนคนแปลกหน้าเงินฮยเห็นเธอเป็นศัตรู

เธออิจฉาความงามและการศึกษาและเธอยังถูกห้อมล้อมด้วย ผู้คนมากมายที่สำคัญไปกว่านั้นคืออิจฉาที่เธอมีผู้ชายอย่างยิ่ง เฉิน…

เมื่อคิดถึงว่าคนที่น่ารำคาญที่สุดของเธอจะถูกขับไล่หลินเป็น ยอุทานฮัมเพลงดังกระหึ่มและกลับไปที่ห้องของเธอ
ลุงหลิวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของหลินเฟิงหาน เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็รีบมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหลินเมื่อถึง ตอนนี้หลินหยูนจูก็อยู่ในห้องเก็บของอยู่หนังสือมากมายที่เธอไม่ ได้อยากที่จะทิ้งไว้เสื้อผ้าตั้งมากมายเธอก็พยายามละทิ้งในที่สุด เธอก็เอาไปแค่เพียงรูปถ่ายของแม่ของเธอตอนมีชีวิตอยู่……..

หน้าประตูใหญ่ลุงหลิวเดินมาก้าวหนึ่งและพูดด้วยความ เคารพ คุณหนู ใหญ่เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”หลินหยุนจุฬยัก หน้าสีหน้านิ่งๆ หลังจากนั้นก็หันหน้ากลับไปมองบ้านที่ตัวเอง อาศัยอยู่มา18ปีหลังจากตอนนี้ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับเธอแล้ว

พ่อเคยบอกว่าให้เธอไปอยู่ชนบทสักสองสามวันบางทีอาจจะ มีห้องพักอย่างไรก็ตามเธอรู้ดีว่าเหอหย่งเมียที่อยู่ข้างพ่อแล้วยัง น้องสาวที่ไม่เคยต้องการเธอกลับไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาแห่งความอยุติธรรมก็ไหลลงมา

เธอจะจดจําการตบครั้งนี้ไปวันนี้ไปถ้าเจอกันอีกเธอจะคืนให้ คนนั้น!

ลุงหลิวมองดูหญิงสาวที่เติบโตขึ้นมาและรู้ถึงการปฏิบัติแบบ ไม่เป็นธรรมและความคับข้องใจที่บ้านของเธอ แต่นี่เป็นเรื่อง ของครอบครัวหลินเฟิงหานเขาเป็นคนนอกไม่ควรยุ่ง

“คุณหนูใหญ่พวกเราไปกันเถอะ”

หลินหยุ่นจูก้มหัวและเสียงในลำคอก็สั่นเกือบจะร้องไห้หันหลัง มาตามลุงหลิวและเดินออกจากสนาม
รถBMWสีขาวจอดอยู่ใต้ไฟถนนไม่ไกลเหมือนคนที่ยืนอยู่ข้าง หนึ่ง ใส่ชุดสีขาวซูจึงเฉินเขายังไม่ได้ไปไหน?

สิ่งที่ทำให้หลินหยื่นจูที่สิ้นชีวิตมีรังสีแห่งความหวังขึ้นมาใน

ทันใด

“คุณหนูใหญ่พวกคุณคุยกันก่อนฉันจะไปรอในรถ”ลุงหลิวก็ มองไปทางซูจิ่งเฉินถึงพูดอย่างนั้น

หลินหยื่นมองเขาอย่างซาบซึ้งจากนั้นก็ยืนหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม เธออยากจะวิ่งเข้าไปหาเขาเข้าไปในอ้อมแขนเขาเหมือนในอดีต

แต่ว่าสองขาเหมือนหยั่งรากไม่ก้าวขาแต่ซูจึงเฉินก็เป็นฝ่าย เดินเข้ามาด้วยตัวเอง

เขาเดินทีละก้าวทีละก้าวอย่างใจเย็นไปที่หน้าของเธอซูจึงเฉิน สูง1.83เมตรสูงกว่าหลินหยื่นจูเขายืนอยู่หน้าเธอแล้วก้มหัวลงมา ตรงหน้าผากสายตาของเขาลดลงหัวใจก็หลินหยุ่นก็เต้นแรง ขึ้น!

ความรู้สึกนี้ทำให้เธอตกใจพูดไม่ออกถึงแม้เขาจะยืนอยู่ข้าง หน้าเธอแต่รัศมีที่เปล่งออกมาจากตัวเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือน เป็นคนแปลกหน้า”พี่จึงเฉิน…..”

ผ่านไปครึ่งทางหลินหยื่นจูก็หยุดชะงักเปล่งเสียงเล็กๆอ้าปาก เบาๆแล้วถามว่า “หยุ่นจูบอกฉันมาพ่อของเด็กคนนี้เป็นใคร? แล้วพวกคุณเริ่มต้นตอนไหน? ทำไมถึงได้ปิดบังฉัน!”

หลินหยุ่นได้ยินความหวังในใจของเธอก็ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิงเขาดิ้นรนกับเรื่องนี้เธอทำเป็นหูหนวกและไม่แยแสต่อ ความเห็นแก่ตัวของเขา

ความภาคภูมิใจในตัวเอง น่าหัวเราะในความน่านับถือตัว เองของผู้ชายไม่ไถ่ถามความโศกเศร้าของผู้หญิงตัวเองเอาแต่ จะถามว่าตกลงเป็นใคร!

ความผิดหวังจากสายตาของเธอนั้นส่งไปสู่ดวงตาของซูจึงเฉิน

บางทีที่เหอหย่งเมียกับหลินเอินฮยบอกน่าจะจริงหลินหยื่นไป อยู่ในอ้อมแขนของคนอื่นแล้ว……..

“พี่จึงเฉินเรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดแต่ ฉันกล้าสาบานความรัก ที่ฉันมีต่อพี่ไม่เคยเปลี่ยนไปฉัน……

“หยุดไม่ต้องพูด!”ซูจิ่งเฉินตะโกนเสียงดังใบหน้าของเขา ความอบอุ่นหายไปทันทีมันถูกแทนที่ไปด้วยความรังเกียจและ

การดูถูก

“หลินหยุ่นจูคิดว่าฉันดูผิดไปฉันได้รับการดูแลอย่างดีจากคุณ เสมอและไม่เคยแตะต้องคุณเลยคุณเป็นอย่างไรเห็นฉันเป็นคน โง่เง่าเหรอ?ลับหลังฉันไปทำเรื่องชั่วร้ายแต่ต่อหน้าก็มาทำเป็น น่าสงสารคุณทำให้ฉันป่วยใจจริงๆ “ซูจึงเฉินพูดอย่างไม่มี อารมณ์แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง

หลินหยื่นจูรู้สึกแสงแฟลชเข้าตารถของซูจิ่งเฉินพุ่งไปข้างหน้า เหมือนจรวดที่ไวแล้วหายไปในที่สุด