Ep.9

Ep.9

“ไอ้ริว!! ” พรีมเดินไปที่เตียงแล้วพูดเรียกริวโดยใช้เสียง ดังเล็กน้อย ริวขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นพริม รี วก็ถอนหายใจทันที

“มึงจะเสียงดังทำไมแล้วมึงเข้ามาทำห่าไรของมึงเนี่ย”ริว พูดบ่นขึ้นเพราะกลัวว่าซันจะตื่น

“มึงอะแหละทำห่าไร…ทำไมมึงมานอนกอดไอ้ซันได้ วะ….หรือมึงขืนใจน้องเขาหะ”พรีมพูดถามด้วยน้ำเสียงก วนๆ

“ขืนพ่องมึงดิสัด..ซันมันไม่สบายกูเลยนอนเฝ้าเฉยๆ……. อ้าวไอ้แบงค์เข้ามามีไรวะ” ริวพูดว่าพรีมก่อนจะหันมา ถามแบงค์

“คือผมขึ้นมาปลุกคุณริวนะครับเพราะใกล้เวลาร้านเลิก แล้ว”แบงค์พูดบอก

“อ่ออืมๆ ..เดี๋ยวมึงหยิบกุญแจรถบนโต๊ะทำงานกูแล้วไป เอารถมาจอดที่หน้าร้านเดี่ยวกูลงไป” ริวพูดสั่งขึ้นแบ่งก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องไปทำตามที่

“ว่าแต่มึงมาหากูเนี่ยมีไร” ริวพูดถามพรีมขึ้น

“นึกว่าจะถามกูพรุ่งนี้ซะอีก”

“เอองั้นพรุ่งนี้มึงก็มาใหม่ละกัน”

“กูประชด”

“เออ..แล้วสรุปมีไร”

“ก็จะมาคุยเรื่องกิจกรรมรับน้องนี่แหละแต่กูคิดว่าตอนนี้ มึงคงไม่ว่างแล้วค่อยไปคุยที่มหาลัยก็ได้”พรีมพูดบอกแต่ ตากับมองซันที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ริว

“คุยกับกูก็มองหน้ากูด้วย

“ก็น้องเขาน่ามองมากกว่ามึงนี่หว่า”

“พอเลยหยุดพูด…มึงเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำให้ กูผืนดิ”ริวพูดบอกพรีมก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปหยิบผ้า แล้วส่งมาให้ริว พอได้ผ้าแล้วริวก็พยุงซันให้ลุกขึ้นนั่งซัน ส่งเสียงครางในลำคอเล็กน้อยแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาริวเอาผ้ามาห่มตัวซันไว้ก่อนจะอุ้มซันขึ้นมาในท่าเจ้าสาว แล้วบอกให้พรีมเปิดประตูให้ เขาแล้วอุ้มซันลงมาข้าง ล่างเมื่อลงมาริวก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนทันทีรวม ถึงฟ้าใสด้วย

“พี่ริวนี่ใครกันคะทำไมพี่ริวถึงอุ้มลงมาจากข้างบนได้ ละ”เมื่อเห็นว่าริวลงมาพร้อมกับอุ้มซันลงด้วยฟ้าใสก็รีบ เดินเข้าไปถามทันทีเป็นเพราะใกล้เวลาร้านปิดทำให้ใน ร้านมีเพียงเสียงเพลงคลอเท่านั้นจึงทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ ได้ยินเสียงฟ้าใสชัดเจน

“รุ่นน้องพี่เขาไม่สบาย”ริวพูดบอกสั้นๆแล้วเดินผ่านหญิง สาวไปแต่ฟ้าใสกับดึงแขนของริวไว้ก่อนจนมือเกือบจะ หลุดริวหันมามองฟ้าใสด้วยสายตาที่ไม่พอใจทันที

“ก็ไม่เห็นต้องอุ้มเลยนี่คะ..ทำไมไม่ให้พี่พรีมเป็นคนอุ้ม ละ”ฟ้าใสพูดโว๊ยขึ้นมาอีกเธอรู้สึกไม่พอใจที่ริวอุ้มซัน เพราะตอนที่เธอไม่สบายริวแทบจะไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะฟ้าใสพูดเสียงค่อนข้างดังทำให้ซันที่หลับ อยู่ตื่นขึ้นมา

“พี่ริว.เกิดอะไรขึ้นหรอครับ” ซันพูดถามด้วยเสียงที่ แหมๆ

“ไม่มีอะไรครับ..เรานอนไปก่อนนะเดี๋ยวพี่พากลับบ้านริ้วพูดบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนทำอาฟ้าใสรู้สึก ไม่พอใจเพิ่มขึ้นไปอีก ซันที่กำลังจะหลับตาลงไปอีกครั้ง กับถูกฟ้าใสดึงแขนอย่างแรงจนเกือบตกลงไปที่พื้นแต่ ดีที่ริวรั้งเอวบางไว้ได้ทันเป็นเพราฟ้าใสกระชากแขนซัน อย่างแรงทำให้เล็บที่ยาวของฟ้าใสครูดแขนซันจนเลือด บ

“โอ้ยยย!! “ซันร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“ซัน!! ..เป็นไรหรือเปล่าขอพี่ดูแผลหน่อย” ริวรีบจับแขน วันมาดูทันทีก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าตัวเองมา ซับเลือดให้ซัน

“อึกก..พี่ริว.ซันเจ็บ.อึก”ซันร้องไห้เสียงสะอื้นริวดึงซัน เข้ามากอดทันที แล้วหันไปมองฟ้าใสสายตาของริวทำให้ ฟ้าใสชะงักไปนิดเพราะปกติแล้วไม่ว่าฟ้าใสจะทำอะไรใ วก็ไม่ค่อยแสดงออกว่าไม่พอใจเลยซักครั้ง

“กลับไปซะฟ้า..”ริวพูดบออกเสียงเย็นจนคนที่ได้ยินถึง กับขนลุก

“มะ.ไม่กลับถ้าจะให้ฟ้ากลับพี่ริวต้องกลับไปกับฟ้า ด้วย”ถึงแม้จะกลัวริวแต่ก็ไม่อยากให้ริวเมินตน

“ทำไมพี่ต้องกลับไปกับฟ้า…ฟ้าเป็นอะไรกับไรกับพี่งั้น หรอ”ริวพูดถามชื้นพร้อมลูบหัวร่างบางที่สะอื้นอยู่ที่อกเขาไปด้วย

“แล้วทำไมพี่ต้องกลับไปกับไอ้เด็กนี่ด้วยละ”ฟ้าไม่ตอบ แต่กับตั้งคำถามขึ้นมาแทน

“ซันเป็นเมียพี่..เหตุผลแค่นี้พอหรือยังพี่จะกลับ แล้ว..ส่วนเรื่องวันนี้พี่จะไม่เอาเรื่องเราแต่ถ้าเราทำร้ายซัน อีกก็อย่ามาหาว่าพี่ใจร้ายแล้วกัน”ริวพูดบอกเสียงเรียบ แล้วอุ้มซันไว้ในท่าเจ้าสาวเหมือนเดิมก่อนจะเดินผ่าน ฟ้าและสายตาอันตกใจของคนรอบข้าง ส่วนพรีมก็เดิน อมยิ้มตามริวไปเงียบๆ

“แล้วมึงจะเอาไงจะกลับเลยหรือว่าไง”ริวพูดถามขึ้นหลัง จากที่วางซันไว้ที่เบาะข้างคนขับ

“ก็ว่าจะกลับเลย…ว่าแต่ที่มึงบอกว่าซันเป็นซันเมียมึง

อะ.เรื่องจริงหรอวะ”พรีมพูดขึ้นพร้อมส่งสายตาล้อๆ

“เสือก”ริวพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปที่นั่งคนขับแล้วขับรถ ออกไป

“หึ”พรีมได้แต่ส่งเสียงในลำคอแล้วยกยิ้มมุมปากก่อนจะ หันมาเจอกับแบงค์ที่ยืนอมยิ้มอยู่ด้านหลัง

“ยิ้มอะไรของนาย”พรีมพูดถามเสียงเข้ม
“เปล่าครับ”แบงค์พูดตอบแค่นั้นแล้วเดินเข้าร้านไป

ส่วนริวที่ขับรถมาถึงที่คอนโดเขาก็อุ้มซันที่หลับไปที่ห้อง แล้ววางลงที่เตียงของเขา แต่ระหว่างทางที่มาเขาก็แวะ ซื้อข้าวต้มกลับมาด้วยริวจัดการเอาข้าวต้มไปเทใส่ชาม พร้อมกับเตรียมน้ำและยามาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แขนแกร่ง พยุงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งแล้วพูดปลุกขึ้นเพื่อให้ร่างบางลุก มากินข้าวกินยา

“ซันตื่นมากินข้าวก่อนนะ” ริวพูดปลุกซันเบาๆ

“อือออ..”ซันครางในลำคอเบาๆ แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้น

มา

“ตื่นก่อนครับมากินข้าวกินยาจะได้หายไว้ๆ “ริวพูดปลุก ขึ้นอีก ซันขยับตัวเล็กน้อยเขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งตรงๆ แล้ว ใช้มือขยี้ตาอย่างแรงจนริวต้องดึงมือซันออก

“อย่าขยี้ตาแรงเดี่ยวเจ็บ…อะอ้าปาก”ริวพูดบ่นเล็กน้อยเขาขยับไปหยิบถ้วยข้าวต้มข้างเตียงแล้วตักข้าวขึ้นมา คำนึงแล้วจ่อไปที่ปากซันแต่อาจเป็นเพราะข้าวต้มร้อน เกินไปแล้วริวก็ลืมเป่าทำให้พอช้อนเข้าไปได้แค่ครึ่งเดียว ซันก็รีบคลายออกทันที

“โอ๊ยย..ร้อน” ซันสะดุ้งทันทีที่รับรู้ถึงความร้อนที่เข้ามา ในปากเสียงร้องของซันทําเอาริวตกใจไปด้วย

“ซัน!! ..เป็นไรมากหรือเปล่า ขอโทษนะ” ริวรีบพูดถาม ออกมาทันที

“มันร้อน.อึกก…ซันเจ็บ”ซันพูดบอกพร้อมน้ำตาที่ไหลลง มาอบแก้ม ริวจึงเอื้อมมือไปลูบที่ปากซันเบาๆ ก่อนจะก้ม ลงไปจูบปากซันอย่างแผ่วเบาแล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปากบาง แล้วผละออกมา

“หายเจ็บหรือยังครับ..เดี๋ยวกินข้าวต่อนะเดี๋ยวพี่เป่าให้ รับรองคราวนี้ไม่ร้อนแล้ว”ริวพูดบอกซันก็พยักหน้ารับริว จึงป้อนซันต่อแต่ก็ไม่ลืมที่จะเป่าให้ซันด้วยซันกินข้าวไป เกือบครึ่งชามก็ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เอาแล้วริวจึงหยิบ ยาและน้ำมาให้ซันกินก่อนจะเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ซันอีกครั้งแล้วเอาชุดนักศึกษาซันให้แม่บ้านซักจากนั้นริ วก็เข้าไปอาบน้ำและตรวจดูความเรียบร้อยในบ้านแล้ว เดินเข้ามาให้ห้องนอนอีกครั้งก็เห็นว่าซันนอนหลับไปแล้ว เขานอนลงข้างๆ ซัน
รวดึงซันเข้ามากอดไว้และหลับตามไปแต่ที่จริงก็หลับๆ ตื่นๆ เพราะซันละเมอทั้งคืนทำให้เขาต้องคอยปลอบและ เช็ดตัวให้ตลอดจนเกือบเข้าริวถึงจะได้นอนหลับจริงๆ