Ep.2

Ep.2

พลั้ก! ผัวะ!!

“อัพค่าตัวพ่องมึงดิสัด!! ..อย่ามาดูถูกคนอย่างกู..อีก อย่างเงินที่ได้มาจากการที่พวกมึงแบมือขอพ่อแม่มึงมาก ไม่อยากได้” บันพลักชายคนนั้นออกแล้วปล่อยมัดไปที่ หน้าชายคนนั้นเน้นๆ ก่อนที่พูดด่าเสียงดังเพื่อนอีกสาม คนลุกขึ้นมาเพื่อจะเอาเรื่องซันทีที่ต่อยเพื่อนเขาแต่ชาย คนนั้นยกมือไว้แล้วลุกยืนขึ้นพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วแสยะยิ้ม ร่างสูงเดินมาหาซัน

เพียะ!!

“คนจนอย่างมึงอย่าสะเออะมาสอนกู..นี่กูอุตสาเสนอเงิน ให้นะเนี่ยเห็นที่แบบนี้คนต้องใช้กำลังกันซักหน่อย” หลัง มือหนาตบหน้าซันอย่างแรงจนซันลงไปกองอยู่กับพื้น คน ตบพูดขึ้นอีกพร้อมกับหันไปพยักหน้าให้เพื่อนตนเองชาย สองคนในกลุ่มเดินมาดึงซันให้ลุกขึ้นแล้วล็อกแขนทั้งสอง ข้างของซันไว้ทันทีคนที่อยู่รอบๆ เริ่มถอยหนีไม่ใครกล้า เข้าไปช่วยซัน

“ปล่อยดิวะ…มึงจะจับกูทำเหี้ยไร” ซันพูดขึ้นพร้อมกับ พยายามดิ้นไปมาให้หลุดจากมือของคนที่จับอยู่แต่ดิ้นยัง ไงก็ดิ้นไม่หลุด
“ก็จับมึงมาทำเมียไง. ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกพร้อมกับยิ้ม อย่างซะใจ

“เมียพ่องมึง…ควาย…กูผู้ชาย” ซันพูดด่าขึ้นอีก

“อย่ามาขึ้นเสียงกับ….” ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับจ้าง มือนรีบหลับตาปี้ทันที

หมั่บ!!

“ผมว่าคุณหยุดแค่นี้ดีกว่า…อย่ามายุ่งกับคนของผม” ชายปริศนาพูดขึ้นพร้อมกับขว้าข้อมือขของชายคนนั้นไว้ แน่นเจ้าของแขนที่ถูกจับหันมามองคนที่จับแขนของตัว เองไว้ทันที ก่อนที่จะสะบันมือออกส่วนชันก็ลืมตามามอง เจ้าของเสียงที่เข้ามาห้ามอีกฝ่าวไว้

“มึงมาเสือกไรด้วย..ถอยไปดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ชายคนนั้นพูดขู่แต่ดูเหมือนชายปริศนาจะไม่สนใจคำขู่ นั้นแถมยังว่งยิ้มกลับบมาให้อีกด้วย

“ผมชื่อ ริว.เป็นเจ้าของร้านที่นี้ แล้วทีนี่ผมจะเสือกได้ หรือยังครับ” ริวพูดตอบขึ้นอย่างเรียบๆ พร้อมกับยกยิ้ม มุมปากเมื่อรู้ว่าชายปริศนาเป็นใครเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ ข้างหลังก็รีบมาพูดกระซิบอะไรบ้างอย่างกับชายคนนั้น ทันทีชายคนนั้นหน้าซีดลงไปนิดแล้วหันมามองหน้าริว
“อะ.เอ่อ..กูไปก็ได้กูจะเห็นแกมึงที่เป็นเจ้าของร้าน….พวก มึงอะปล่อยมันไปได้แล้ว..” ชายคนนั้นพูดบอกริวแล้วหัน ไปสั่งเพื่อนเขาที่จับซันไว้แล้วรีบเดินออกจากร้านไปทันที เพื่อนๆ เขาอีกสองคนก็ยังงงๆ แต่ก็ยอมปล่อยแล้วเดิน ตามกันออกไป

“เอาละครับ…ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วต้องขอโทษด้วยนะ ครับที่ทําให้ตกใจยังไงเพื่อเป็นการขอโทษ..วันนี้ทุกโต๊ะ ผมจะลดให้ 30%นะครับ.เชิญสนุกกันต่อเลยครับ” ริวพูด ขอโทษกับลูกค้าทุกคนก็พอเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็เลยกับ ไปสนุกกับเสียงเพลงกันต่อริวหันหน้ากับมาหาซันที่ตอน นี้ยืนก้มหน้าอยู่

“จะก้มหน้าทำไมละครับ…ทำไมไม่เก่งได้เหมือนเมื่อกี้” ริวพูดถามซันขึ้นอย่างกวนๆ

“เอ่อ..คือ..” ซันพูดอึกอักเพราะไม้รู้จะตอบอะไร

“หึ..เอาเถอะ…เดี๋ยวคุณไปตามพี่คมมาแล้วไปพบผมที่ ห้อง” ริวพูดสั่งเสียงเรียบแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของตน ที่อยู่ที่ชั้นสองพอริวเดินไปแล้วซันก็เงยหน้าขึ้นมา

“เหี้ยเอ้ยย…ทำไมกูซวยแบบนี้วะ…มีเรื่องวันไหนไม่มี เสือกมามีวันที่เจ้าของร้านมา” ซันพูดบ่นกับตัวเองก่อนจะ เดินหาคมเพื่อตามไปพบเจ้านายของตัวเอง
“พี่คม…คุณริวเรียกไปพบ..เอ่อ.ทำไมพี่เป็นแบบนั้นอะ” ชันที่เดินหาคมจนทั่วจนในที่สุดก็เจอคมที่ห้องครัวของ ร้าน แถมตัวคมที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างกับตกถังถ่าน คมหัน ไปมองหน้าชนอย่างงงๆ

“มีอุบัติเหตุนิดหน่อย..ว่าแต่คุณริวมาแล้วหรอ” คนพูด

ถามขึ้น “ครับมาแล้ว…ว่าแต่พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะว่าทำไมสภาพ

เป็นแบบนั้นอะ” ซันพูดตอบแล้วถามขึ้นอีก

“เรื่องของกูน่า…ว่าแต่ปากมึงอะไปโดนไรมา” คมพูดบ่น แล้วถามขึ้นทันทีเห็นว่าซันปากแตก

“เดี๋ยวพี่ก็รู้…ตอนนีไปหาคุณริวกันเหอะพี่” ซันไม่ตอบแต่ กับพูดเร่งให้คมไปหาริว คมจึงหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วเดิน นำไปที่ห้องของริว ตอนนี้ทั้งสองคนก็เข้ามาอยู่ในห้อง ของริวแล้ว

“สวัสดีครับคุณริว… เดินทางมาเหนื่อยไหมครับ” คมพูด ทักแล้วถามขึ้นอย่างสุภาพ ซันเห็นคมยกมือไหวก็เลย ไหว้ตามคมไปด้วย

“ไม่เหนื่อยครับ…ว่าแต่พี่ไปทำอะไรมาทำไมเสื้อผ้าเป็น แบบนั้น” ริวพูดถามคมขึ้นแต่ก็ยังเหลือบตาไปมองซันที่ ยืนอยู่ข้างหลังคมด้วย
“คือพอดีในครัวเกิดปัญหานิดหน่อยผมเลยเขาไป จัดการแต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้วครับ” คมพูดตอบอย่าง สุภาพ

“งั้นนี้คงเป็นเหตุผลที่พี่ไม่ได้เข้ามาจัดการเรื่องที่มีคนชก ต่อยในร้าน” ร่วพูดถามเสียงเรียบๆ คนหันหน้าไปมองซัน ทันที ซันจึงได้แต่พูดขอโทษแบบไม่ออกเสียงพร้อมทำ หน้าสํานึกผิด

“ผมขอโทษด้วยครับ…ว่าแต่ซันเขาก่อเรื่องอะไรหรอ ครับ” คมพูดถามขึ้น

“ผมว่าพี่ถามลูกน้องคุณเองดีกว่า” ริวพูดตอบคมจึงหัน ไปเอาคำตอบกับซันแทน

“ผมไม่ผิดนะพี่..พวกนั้นมาหาเรื่องผมก่อน..ผมเลยต่อย มันไปมัดนึงแค่มัดนึงจริงๆ นะ” ซันพูดอธิบายเสียงอ่อยๆ เมื่อคมได้ยินดังนั้นก็ถอดหายใจทันที แต่ก็คิดว่าพวกนั้น น่ามาหาเรื่องซันก่อนจริงๆ เพราะเขารู้นิสัยซันดีว่าถ้าไม่มี ใครมาหาเรื่องเขาก็ไม่เคยคิดจะหาเรื่องใคร

“เอาเป็นว่าเรื่องที่ซันทำผิดวันนี้ผมจะเป็นคนรับผิดชอบ เอง..ยังไงผมก็ขอโทษด้วยนะครับที่ดูแลได้ไม่ดี” คมพูด บอกริว

“ไม่ได้นะพี่..ผมไม่ยอมผมเป็นคนก่อเรื่องผมขอรับผิดชอบเอง…ผมขอโทษด้วยนะครับคุณริวจะให้ผมทำอะไร ก็ได้เพื่อชดใช้กับสิ่งที่ผมทำ” ซันพูดห้ามคมก่อนกันมา พูดกับริวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอาถอะผมจะไม่เอาเรื่องทั้งสองคน…เพราะที่ซันทำ ก็เพื่อปกป้องตัวเองส่วนพี่คมก็จัดการปัญหาอย่างอื่น อยู่…แต่ผมจะให้พี่คมไปหัดเงินเดือนการ์ดแทนเพราะผม จ้างพวกนั้นมาดูแลความปลอดภัยไม่ใช่ให้มายืนเฉยๆ ผม นั่งดูเหตุการอยู่นานแล้วแต่ก็ไม่เห็นจะมีการ์ดเข้ามาสัก คนพี่ไปจัดการด้วยแล้วกัน” ริวพูดสั่งขึ้นเพราะเขาเข้าใจ สถานะการของทั้งสองคนดี

“ขอบคุณมากครับ… คมและซันพูดขอบคุณริวพร้อมกัน

“พี่คมพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วทำงานต่อเถอะส่วนซัน เดี๋ยวอยู่คุยกับผมก่อน” ริวพูดขึ้นทำเอาซันที่ยิ้มกว้างที่ ริวไม่เอาเรื่องต้องหุบยิ้มแล้วทำหน้างงทันที ส่วนคมก็ทำ หน้างงเหมือนกันแต่ก็ยอมเดินออกจากห้องไป ตอนนี้เลย เหลือแค่ซันกับริวแค่สองคน

“ซัน…ผมขอพูดในฐานะเจ้านายนะถึงผมจะเข้าใจเหตุผล แต่คุณก็ไม่ควรมีเรื่องกับลูกค้าคุณก็หน้าจะรู้ว่าถ้าเรื่อง ที่พนักงานต่อยกับลูกค้ามันจะทำให้ร้านเสียชื่อ” ริวพูด บอกซันเสียงเข็ม ซันก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร
“เอาเถอะ ถึงยังไงผมก็บอกแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องผมก็ จะไม่เอาเรื่องแต่เมื่อกี่คุณบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อ ชดเชยความผิดใช่ไหม” รีวพูดถามขึ้น ซันเงยหน้ามามอง ริวทันที

“ครับ..ผมยินดีทําทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิดครับ” ซัน พูดตอบเสียงหนักแน่น ริวกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ก็ดีครับ..งั้นคำสั่งของผมก็มีอย่างเดียวคือ