Ep.11

Ep.11

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ซันรีบพูดถามขึ้นทันที่ชายคนที่ ชื่อเอสจับข้อมเขาไว้

“แค่อยากถามว่าเรียนที่มหาลัยxxxหรือเปล่าครับผมว่า ผมคุ้นๆ หน้านะ” เอสพูดถามซันขึ้นแต่ยังไม่ปล่อยมืออก จากแขนเล็กทั้งๆ ที่ซันก็พยายามแกะออกแต่เอสจับไว้ แน่น

“ผมว่าผมไม่จําเป็นต้องบอกคุณนะ” ซันสะบัดมือออก อย่างแรงจนหลุดออกจากอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนเอสจะไม่ ยอมง่ายเขาเอื้อมมือออกไปอีกครั้งแต่แขนของเขาก็ถูก ใครบ้างคนจับเอาไว้

“อย่าแตะต้องมันอีกถ้ามึงยังไม่อยากตาย” เสียงเย็น ของริวพูดขึ้นแล้วปล่อยมือออกจากแขนเอสแล้วหันมา จับแขนซันแทนแล้วเอาตัวบังผมไว้ ซันก็ได้แต่ยืนนิ่งให้ จับเพราะสายตาของริวตอนนี้น่ากลัวมากสำหรับซัน

“นึกว่าใครที่แท้ก็เพื่อนเก่านี้เองไม่ได้เจอกันนานยัง สบายดีอยู่สินะ”บนใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับ แต่ริวดูก็รู้ ว่าไม่ใช่รอยยิ้มที่มาจากใจเลยสักนิด

“ก็อย่างที่มึงเห็น…ไปกันเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน” ริวพูดเสียงเย็นกับเอสแล้วหันมาพูดกับซันด้วยน้ำที่เสียงที่ อ่อนลงพร้อมกับออกแรงดึงเบาๆ ให้ซันเดินตามไปด้วย พอเดินออกจากร้านริวก็จับซันยัดในรถแล้วขับออกมา ด้วยความเร็ว

“อยู่ห่างมันไว้…ไม่จำเป็นอย่างเข้าใกล้” ริวพูดขึ้นหลัง จากที่ขับเข้ามาในเขตมหาลัยแล้วจอดที่ที่หน้าคณะ

“หมายถึงพี่เอสหรอครับ.” พอซันพูดจบริวก็หันมามอง หน้าซันตาเขียวเลย

“ทำไมถึงเรียกมันว่าพี่” ริวพูดถามผมเสียงเย็นจนซัน รู้สึกขนลุกเลย

“ก็ดูแล้วเขาอายุน่าจะมากกว่าผมนิจะเรียกว่าพี่ก็ไม่เห็น แปลก” ซันพูดตอบ

“แล้วทีกับพี่ทำไมเราเรียกคุณ”ริวพยายามข่มอารมณ์ ของเขาเอาไว้ เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ซันทำเหมือนว่ารู้จักกับ เอสมากกว่าเขา

“ก็คุณริวเป็นเจ้านายผมก็ต้องเรียกคุณสิคะ..อื้ออ” ยัง ไม่ทันที่ซันจะพูดจบริวก็ขว้าคอซันแล้วประกบจูบทันทีซัน รีบเม้มริมฝีปากแน่นจนเกือบจะเป็นเส้นตรงแล้วพยายาม ใช้มือดันที่หน้าอกเขาแต่เหมือนสิ่งที่ซันทำแทบจะไม่มี ประโยชน์อะไรเลย
พอเห็นขันไม่ยอมเปิดปากให้เขาก็เลยใช้มืออีกข้างมา บีบคางอีกฝ่ายเบาๆจนชนเผลอร้องออกมาเขาก็ใช้จังหวะ นั้นสอดลิ้นเข้ามาในปากของต้นไม่ว่ามันจะพยายามหลบ หนีแค่ไหนริวก็ใช้ลิ้นของไล่ตามลิ้นของซันได้ในที่สุด จูบ ที่ตอนแรกมีแต่ความรุนแรงแต่ตอนนี้มันกับอ่อนโยนจน นเคลิ้มตาม

มือที่ขันเคยใช้พยายามดันเขาออกเปลี่ยนมาเป็นขยุม เสื้อริวจนยับไปหมด ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจูบกันไปนานแค่ ไหนแต่รู้อีกที่ซันก็จูบตอบริวไปแล้วมือบางเริ่มทุบ อก แกร่งเบาๆ เพราะซันเริ่มหายใจไม่ออก พอริวจึงผละจาก ปากบางขันก็รีบโกยอากาศหายใจเข้าทันที

“คุณ.แฮ่ก.ทําบ้าไรของคุณเนี่ย” ซันพูดถามด้วยเสียง ปนหอบนิดๆ

“จากนี้ไปนายต้องเรียกพี่ว่าพี่แล้วแทนตัวเองว่าซัน” คำ สั่งที่ทําให้ซันแทบอยากจะบ้า

“แล้วทำไมผมต้องทำแบบนั้น” ซันพูดถาม

“เพราะพี่สั่ง… ตอบสั้นๆ แต่เนี่ยเผด็จการทำเอาซันทำ หน้าเอือมทันที

“แล้วทำไมผมต้องทำตามที่คะ..อื้อ” พูดไม่ทันจบริวก็ดึง ผมไปประกบปากอีกก่อนจะผละออมมา
“ก้าเกไรที่นายเรียกตัวเองว่าผมแล้วไม่แทนตัวเอง ด้วย อพี่ก็จะจูบ” วิวไม่พูดเปล่าดันยื่นหน้ามาใกล้ซันอีก ใบหน้าบางรีบหันหน้าไปทางอื่นทันทีไม่รู้ทำไมเพราะรู้สึก ร้อนหน้าแปลกๆ เขาคิดว่าเพราะอากาศร้อนแต่พอคิดอีก ทีก็ไม่ใช่เพราะตอนนี้อยู่บนรถแล้วแอร์ก็เย็นซะขนาดนนี้ ถ้าร้อนเขาก็คงบ้า

“อืม.ก็ได้คุณ.เออ ถอยออกไปหน่อยสิซันร้อน” ซัน อยากจะปฏิเสธอะนะแต่เพราสายตาของริวนี่กดดันสุดๆ ซันจึงได้แต่ยอมรับอย่างเสียไม่ได้ทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจเรื่อง แค่นี้ก็ต้องบังคับต้องขู่กันด้วย พอได้ในสิ่งที่ต้องการริวก็ ถอยออกไป

“เลิกเรียนแล้วมารอแถวนี้เดี๋ยวพี่มารับจะได้เข้าร้าน พร้อมกัน”

“ไม่ต้องหรอกครับเดี่ยวผะ.ซันไปเองก็ได้ครับ”

“อย่าดื้อซัน..พี่บอกว่าอะไรก็ทำตามนั้น”

“ครับ.แล้วแต่พี่ละกัน แล้วทีนี่ผมไปได้ยัง”ซันได้แต่ถอด หายใจเฮือกใหญ่แล้วตอบตกลงไป เหนื่อยจะเถียงด้วย

“ได้..แต่ก่อนลงไปหันหน้ามานี้ก่อน”เพียงเสี้ยววิ แก้ม กลมก็ถูกคนเจ้าเล่ห์ขโมยหอมไปฟอดใหญ่
“ตั้งใจเรียนละเลิกเรียนแล้วเจอกัน”รวบอกกับอีกฝ่ายที่ ยังคนนิ่งราวกับยังอึ้งอยู่

“จะค้างอีกนานปะ, ไปเรียนได้แล้วไป ร่างเล็กรีบเปิด ประตูลงจากรถหลังจากที่ได้สติกลับคืนมา

“ซัน…ไอ้ซัน” เสียงเรียกของต้นทำให้ซันที่มัวแต่เดินก้ม หน้าคิดเรื่องของที่ริวทำกับตัวเองเมื่อกี่จนเกือบเดินเลย โต๊ะที่ต้นนั่งอยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อย

“อ้าวต้น..หวัดดี” ซันพูดทักขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะ

“เป็นไรของมึงวะกูเรียกตั้งนานและ…แล้วทำไมหน้า

แดงๆ

ไข้ขึ้นอีกหรอวะ” ต้นพูดถามขึ้น

“เปล่าๆ ไม่ได้เป็นไร ” ซันพูดตอบแล้วก้มหน้างุดเป็น จังหวะเดียวกับที่คิมกับมินเดินมาพอดีทั้งสองคนนั่งลงที่ เก้าอี้ตรงขข้ามซันแล้วก็นั่งจ้องซันอยู่อย่างนั้น

“มีอะไรติดหน้ากูหรอหรอ.” ซันพูดถามพร้อมเอามือจับ หน้าตัวเองไปด้วย
“มีดิ..เนอะ” คิมพูดบอกซันแล้วหันไปพูดเนอะกับมินแล้ว ยิ้มกันอยู่สองคน

“มีไรวะ…ไม่เห็นจะมีไรติดหน้ามันเลยนะ” ต้นพูดถาม ขึ้นบ้างเพราะเท่าที่เขาเห็นก็ไม่มีอะไรติดหน้าซันสัก หน่อย

“ก็ความรักติดหน้าไง…เนอะ” คราวนี้เป็นมินบ้างที่พูด ตอบต้นแล้วหันไปเนอะกับคิม

“พะ.พูดไรกันวะความรักติดหน้าอะไร” ซันพูดถามขึ้น อย่างลนเพราะคิดว่าเพื่อนสองคนของเขาต้องไปเห็น เรื่องที่ริวทํากับเข้าบนรถแน่เพราะรถพี่แกก็ไม่ได้ติดฟิลม์ สีสําถ้าจะมีคนเห็นคงไม่แปลก

“ไม่ต้องทำมาเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะเว้ยเมื่อกี่กูเห็นนะว่า มึงมารถใครแล้วทำอะไรกันบนรถบ้างอะ”สายตาของคิม ทำให้หน้าของซันแดงขึ้นจนทั่วใบหน้า

“เฮ้ยย.ไอ้ซันนี่มึงมากับพี่ริวหรอวะมึงกับพี่เขาคบกันหรอ แล้วที่ไอ้สองคนนี้บอกคือไรมึงทำไรกันบนรถวะ” ต้นยิง คำถามรั้วใส่ซันแบบแทบไม่มีที่ว่างให้ซันตอบ

“แล้วมึงเห็นไอ้ซันกับพี่ริวทำอะไรกันบนรถวะ” พอเห็น ซันไม่ตอบต้นเลยหันมาถามคิมกับมินแทน ทั้งสองคนเลย เล่าเรื่องของซันกับริวละเอียดยิบส่วนซันก็ได้นั่งก้มหน้าอย่างเดียวไม่กล้าคาดหรือพูดอะไรเลย

“จริงหรอวะไอ้ซัน.ที่มึงทั้งจูบทั้งหอมกับพี่เขาอะ” หลัง จากที่ฟังจบต้นก็หันมาถามซันอีกครั้ง

“อืม…แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันไอ้คุณ.เออ.พี่ริวอะมันชอบ แกล้งกูแค่นั้นแหละ”

“หรอๆ เออๆ พวกกูเชื่อมึงก็ได้…แต่ถ้าได้เป็นเมียพี่เขา เมื่อไรอย่าลืมบอกกูนะเว้ย” ต้นพูดแล้วยกยิ้มมุมปาก อย่างวะใจที่ได้ล้อให้ซันเขิลได้

“เมียบ้าไรละ…อย่างกูเนี่ยต้องเป็นผัวแล้วมีเมียสวยๆ เว้ย ย” ซันพูดโอ๊ยออกมาเล่นเอาสามคนที่นั่งฟังอยู่ยิ้มขำกัน เป็นแถบ

“ถ้าหน้าอย่างมึงได้เมียนะ..กูยอมแต่งหญิงเดินรอบมหา ลัยเลย” มินพูดขึ้นอย่างขำๆ

“พอเลยกูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว…กูไปเรียนดีกว่า” ซัน พูดโว๊ยขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าตึกเรียนไปส่วนอีกสามคนก็เดิน หัวเราะตามซันไปติดๆ ทั้งสามคนนั่งเรียนไปเรื่อยๆ แต่คง มีแค่ซันที่ตอนนี้แทบไม่มีสมาธิจะเรียนเลยสักนิดเพราะ เอาแต่คิดเรื่องที่ริวทำกับเขาเมื่อเช้าแล้วไหนจะเรื่องเมื่อ คืนที่ริวดูแลเขาทั้งคืนอีกยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเขาไม่เข้าใจ ว่าสิ่งที่ริวทำทำเพราะต้องการอะไรจากเขากันแน่ เขานั่งคิดไปเรื่อยมารู้ตัวอีกทีก็หมดเวลาเรียนแล้ว พวกทั้งสี่คนตอนนี้กำลังเดินลงมาที่ตึก

“เออ…ลืมบอกพวกมึงพอดีพี่ๆ เขาอยากให้ไปช่วยจัด บอร์ดให้หน่อยแล้วกูก็รับปากไปแล้วว่าพวกมึงจะไปช่วย ด้วย” ระหว่างที่เดินอยู่ต้นก็พูดบอกทุกคนขึ้น

“มัดมือชกกันขนาดนี้ไม่พาพวกกูไปถึงก่อนแล้วค่อย บอกวะ” คิมพูดแซวขึ้น

“ก็กูลืมอะ..แต่ไอ้ซันถ้ามึงไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะเว้ยกู เข้าใจถึงพึงจะหายป่วยกูไม่ได้บังคับ” ต้นพูดบอกวัน อย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร..กูอยากไปช่วยยังไงตอนนี้ก็ว่างถึง6โมงอยู่ แล้ว” ซันพูดบอกเพราะตอนนี้ยังไม่สามโมงเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างกว่าเขาจะเข้างานก็6โมงเย็น ซันรับปากต้นไปทั้ง ที่รวบอกเขาแล้วแท้ๆว่าเลิกเรียนให้มารอที่หน้าคณะ

“อืม.แล้วแต่มึงแล้วกันงั้นไปกันเลยนะ เดี๋ยวพี่เขาจะรอ นาน” ต้นพูดบอก่อนจะเดินนำทั้งสามคนไปที่ตึกที่เขา รับปากพวกรุ่นพี่ว่าจะไปช่วยไว้

“พี่พรีม.หวัดดีครับพี่” ต้นพูดทักขึ้นพร้อมยกมือไหว้เมื่อ เห็นพรีมที่กำลังก้มหน้าทำบอร์ดอยู่ส่วนสามคนที่เดินตาม หลังต้นมาก็ยกมือไหว้ตามไปด้วย ซันมองหน้าพริ้มนิ่งๆ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนแต่เขากับนึกไม่ออก

“อ้าวซัน…เป็นไงมั้งหายป่วยแล้วหรอ” พรีมพูดถามขึ้น

“เอ่อครับ…หายดีแล้วครับ…ว่าแต่พี่รู้จักผมหรอครับ” ซัน พูดตอบแล้วถามอย่างงงๆ

“เพิ่งเจอกันเมื่อวานเราจำพี่ไม่ได้หรอ…แต่ก็คงไม่แปลก เพราะตอนที่ไอ้ริวมันอุ้มเราอยู่ตอนนั้นเราหลับอยู่นิ” พรีม พูดเสียงเรียบแต่ทำเอาคนที่ถูกเอ่ยถึงอย่างซันหน้าแดง อีกครั้งไปแล้ว

“เฮ้ยยย…ไรอะไอ้ซันทำไมพี่ริวเขาอุ้มมึงได้วะ” ต้นพูด ถามเสียงดังจนคนที่อยู่รอบๆ หันมามองซันกันเป็นแถบ

“มึงจะพูดเสียงดังทำไมวะ…มันไม่มีอะไรหรอกกูแค่หลับ แล้วพี่ริวเขาก็พาไปส่งที่บ้านแค่นั้นเอง…แล้วก็ไม่ต้องถาม อะไรแล้วนะ…พรีมครับมีอะไรให้ผมทำบอกมาได้เลย นะครับ” ซันพูดโว๊ยก่อนจะพูดดักต้นที่ทำท่าเหมือนจะพูด ถามอะไรเขาอีก แล้วหันมาถามทีมเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“อ่าๆ ครับๆ งั้นเดี๋ยวทั้งสี่คนไปชช่วยพี่ขนของลงจากชั้น แล้วเราจะได้เอามาทำบอร์ดกัน” พรีมพูดบอกพร้อมเดิน นำทั้งสี่คนไปที่ชั้นวางของทั้งสี่คนช่วยกันยกของลงาก ฉันและทำบอร์ดจนเสร็จ”ตอนนี้ก็เสร็จแล้ว…ขอบคุณพวกเรามากนะที่มาช่วย อะเดี๋ยวเอาของไปเก็บที่เดิมกับบ้านได้” พอพรีมพูด เสร็จทุกคนก็ช่วยกันยกลังไปเก็บบนชั้นเหมือนเดิมส่วน ขันก็ค่อยส่งลงให้คิมที่ตอนนี้อยู่บนบันได้เพื่อที่จะได้เอา ส่งไปเก็บที่ชั้นบนสุด

โอ๊ยยยย!!