Ep.3

Ep.3

“ครับ…ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิดครับ” ขัน พูดตอบเสียงหนักแน่น ริวกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ก็ดีครับ..งั้นคำสั่งของผมก็มีอย่างเดียวคือ…คุณต้องทำ ทุกอย่างตามที่ผมสั่ง” ริวพูดเสียงเรียบๆ ส่วนซันก็ทำหน้า งงๆ คือเขาก็ไม่เข้าใจเพราะยังไงเขาก็เป็นลูกน้องอยู่แล้ว ถ้าเจ้านายสั่งไม่ว่าอะไรเขาก็ต้องทำเพราะเป็นหน้าที่แล้ว จะให้เขารับปากเรื่องที่ต้องทำตามคำสั่งทำไม

“เออ.ครับ..ได้ครับ” ซันพูดตอบอย่างงงๆ ริวเมื่อได้ยินคำ ตอบก็หยิบมุมปากนิดๆ ก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือน เดิม

“งั้นตอนนี้..ผมขอสั่งให้คุณไปเอายาที่อยู่ในตู้มาทำแผล ซะ” ริวพูดสั่งขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ตู้ยาที่ติดอยู่บนพนัง

“ไม่ต้องหรอกมั้งครับ…แผลแค่นี้เองใกล้หัวใจผมตั้ง เยอะ” ซันพูดตอบเสียงติดเล่นนิดๆ อย่างลืมตัว

“ผมบอกให้ทำก็ทำไปเถอะ…นี่คือคำสั่ง” ริวพูดสั่งเสียง เข้ม ซันจึงพยักหน้ารับแต่กำลังจะเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะลงไปเอายามาใส่

“เดี๋ยว..คุณจะไปไหน” ริวพูดถามขึ้น ทำเอาชันที่กำลัง จะเปิดประตูชะงักไปนิดก่อนจะหันหน้ามาหาว

“ก็จะลงไปใส่ยาข้างล่างไงครับ..” ซันพูดตอบเพราะจํา ได้ว่าที่ห้องพนักงานมีตู้ยาอยู่

“ตู้ยาที่นี่ก็มีใส่ยาที่นี่แหละ………….ผมต้องพูดซ้ำ นะ” ริวพูดบอกก่อนจะพูดย้ำอีกครั้งเพราะเห็นว่าซันทำ หน้างงๆ ซันจึงได้แต่พยักหน้ารักแล้วเดินไปหยิบยาใน ตู้มาทําแผล ทุกการกระทำของซันอยู่ในสายตาของริว ตลอดแม้จะเป็นตอนที่ซันถอดเสื้อออกเพื่อทายานวดที่ แขนของตัวเองเพราะโดนชายสองคนนั้นล็อคแขนแน่น จนขึ้นเป็นรอยซ้ำซันถอดเสื้อทายาโดยไม่ได้คิดอะไร และดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวด้วยว่าโดนมองอยู่ ตอนนี้ซัน ก็ทําแผลให้ตัวเองเสร็จแล้วและเอาเสื้อมาใส่เหมือนเดิน ก่อนจะเก็บยาใส่กล่องแล้วเอาไปเก็บไว้ที่ตู้เหมือนเดิม

“ผมทําแผลเสร็จแล้ว….ผมขอตัวลงไปทํางานต่อนะครับ ซันพูดบอกหลังจากที่เก็บยาใส่ตู้เรียบร้อยแล้ว

“คุณกลับบ้านคุณไปเถอะไม่ต้องทำงานแล้ว” คำพูดที่ ริวพูดขึ้นทำให้ซันคิดว่าริวจะไล่เขาออก
“หมายความว่าไง..นี่คุณจะไล่ผมออกหรอ.ไหนคุณ บอกบอกว่าจะไม่เอาเรื่องไง..นี่คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ หรือเปล่าถึงไม่รักษาคำพูดของตัวเองเลยละครับ!! ” ซัน โวยวายขึ้นมาทันทีแล้วเดินเข้าไปตบโต๊ะทํางานของริว เสียงดัง เหมือนเขาจะโมโหจนลืมตัวถึงตะโกนใส่คนที่ เป็นถึงเจ้านายของเขา ริวได้แต่ส่ายหน้าไปมากับอาการ ของซัน

“คุณนี่เหมือนเด็กเลยนะ…” ริวพูดขึ้นอีก ทำให้ซันที่โมโห อยู่แล้วยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“ใครกันแน่ที่เหมือนเด็ก…ผมว่าคุณมากกว่ามั้ง!! ” ซันพูด ตอบเสียงดัง จนริวต้องลุกขึ้นแล้วเอามือท้าวโต๊ะเอาไว้ จนตอนนี้ซันต้องเงยหน้าขึ้นมามองริวเพราะว่าริวสูงกว่า ซันเกือบ 20เซน

“ที่ผมบอกว่าให้คุณกับบ้านไปผมหมายถึงให้คุณกลับ ไปพักที่บ้านได้… เพราะร่างกายคุณตอนนี้คงทำงานไม่ ไหวหรอก..แล้วที่นี้เข้าใจที่ผมพูดหรือยังเด็กน้อย” ริวพูด อธิบายทำให้ซันที่ยืนฟังอยู่รู้สึกว่าหน้าตัวเองแตกเป็น เสี่ยงๆ แล้วก็ทั้งเขิลทั้งอายที่เขาโวยวายเป็นเด็กอย่างที่ ริวพูดทั้งที่ริวยังพูดไม่ทันหมดเขาก็โวยวายขึ้นมาซะก่อน ตอนนี้ซันจึงได้แต่เดินถอยออกจากโต๊ะไปยืนก้มหน้า อย่างคนสํานึกผิด

“อะ..เอ่อ..ผมขอโทษครับ..ที่เสียมารยาท” ซันได้แต่ก้ม หน้าขอโทษ ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะหายตัวไปจริงๆ ก่อเรื่องชกต่อยยังไม่พอยังมาตะโกนใส่เจ้าของร้านอีก

“นั่งเถอะ..ผมไม่อยากเอาเรื่องเด็กอย่างคุณหรอก.กลับ บ้านไปได้แหละ” ริวพูดขึ้นหลลังจากที่นั่งลงไปที่โต๊ะ เคลียเอกสารที่อยู่บนโต๊ะต่อ

“//ชิส์ว่าเราเด็กตัวเองผู้ใหญ่ตายและ//” ซันพูดพึมพำ เบาๆ

“เมื่อกี่คุณพูดว่าไรนะ..” ริวพูดถามขึ้นเพราะได้ยินซัน พูดแต่เสียงเบามากทำให้เขาได้ยินไม่ชัด

“ปะ,เปล่าครับ…ผมแค่พูดว่าขอบคุณที่ไม่เอาเรื่องเด็ก อย่างผม.งั้นผมไปก่อนนะครับ” ซันพูดตอบแต่ก็ยังไม่วาย ประชดริว ก่อนจะเดินออกจากประตูไป โดยที่ไม่เห็นว่า ร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังอมยิ้มขำ

“หึ..น่าสนใจดี” ริวพูดขึ้นหลังจากที่ซันเดินออกประตูไป ก่อนจะหันมาสนใจเอกสารที่อยู่บนโต๊ะต่อ

ทางด้านซันหลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของริ วก็เดินไปหาคมเพื่อจะบอกว่าริวอนุญาติให้เขากลับบ้าน ได้ เมื่อคมได้ยินก็ทำหน้างงๆ

แต่ก็ไม่ได้พูดถามอะไร ซันจึงเดินไปเปลี่ยนชุดและ หยิบกระเป๋าออกมาก่อนจะเดินไปหาพีเพื่อบอกว่าจะกลับแล้วและระหว่างทางที่กลับบ้านซันก็แวะซื้อของกิน นิดหน่อยและเข้าหอพักของเขาทันที สำหรับซันถึงจะ รู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของเวบ้างที่ว่าเขาแต่ก็รู้สึกดีที่ได้ กับบ้านเร็วเพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปมหาลัยแต่เช้า

เวลา 7.00 น.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ที่ถูกตั้งปลุกไว้ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาค่อยเอื้อมมือ อกมาแล้วควานหาโทรศัพท์เพื่อหยุดเสียงปลุกแต่ไม่ ได้หมายความว่าเข้าจะกดปิดเสียงแต่ที่เขาทำคือใช้นิ้ว เลื่อนหน้าจอเพื่อให้เวลาปลุกถูกเลื่อนไปอีก 15 นาที

เวลา 7.15 น.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆ ๆ เสียงปลุกดังขึ้นอีกครั้งแต่ร่างบางที่ อยู่ในผ้าห่มก็ยังใช้มือเลื่อนการปลุกออกไปอีก

เวลา 7.30 น.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆ ๆ เสียงปลุกที่ดังขึ้นมาเป็นรอบที่สาม ทำให้ร่างบางที่อยู่ในผ้าห่มเลื่อนมือมากดปิดอีกครั้งแต่ ครั้งนี้เขาได้ตื่นขึ้นมาแล้วหลังจากที่ขอจีบต่อไปครึ่ง ชั่วโมง

“โอ๊ยย…แม่งเอ้ยปวดตัวปวดหัวฉิบ” ซันพูดบ่นขึ้นทันทีที่เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะต้องสบสอีกครั้งเมื่อเขา เหลือบตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่พนังที่กำลังบอก เวลาเจ็ดโมงครึ่ง

“ฉิบหายแล้วกู!! ” ซันรีบดีดตัวออกจากที่นอนทันทีที่รู้ว่า ตอนนี้เขาสายมากแล้ว เขารีบเข้าไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด จนเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังระบมอยู่ ลืมแม้กระทั้ง ว่าตัวเองเหมือนจะเป็นไข้

ซันรีบอาบน้ำจนเสร็จก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วออกจากห้อง ไปมหาลัยยังโชคดีที่หอพักเขาอยู่ใกล้มหาลัย เขาวิ่งแบบ ไม่ลืมหูลืมตาจนไปชนกับใครนึงเขา

ปึก!!