Ep.5

Ep.5

“อือออ…” เสียงของร่างบางที่นอนหมอสติเพราะไข้ดัง ขึ้นทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นมาดูทันที ร่างสูงเอา มืออังหน้าผากเนียนของคนหลับเล็กน้อยก่อนจะรับรู้ถึง ความร้อนที่แผ่ออมาในตอนแรกแต่ตอนนี้ความร้อนลด ลงมานิดหน่อย

“ซัน..ตื่นมากินยาก่อน” ริวเรียกซันพร้อมกับตบหน้าซัน เบาๆ ซันปรือตาขึ้นเล็กน้อยตากลมกระพริบเบาๆเพื่อปรับ สายตาของตัวเองเมื่อเห็นว่าคนปลุกตัวเองเป็นใครซันก็ รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

“คุณริว…อึก…” วันเรียกชื่อริวเสียงแผ่วมือบางถูกยกไป จับหัวตัวเองไว้หลังจากที่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“ปวดหัวหรอ…มาๆ กินยาก่อน” ริวพูดถามขึ้นแล้วยื่นยา กับน้ำไปให้ซัน ซันมองหน้าริวนิดๆ แล้วรับยากับน้ำมากิน หลังจากกินแล้วก็ส่งแก้วน้ำคืนให้ริว

“ทีหลังถ้าไม่สบายก็บอกทำแบบนี้มันเดือดร้อนคนอื่น เขา” ริวพูดว่าซันขึ้น ทั้งที่ความจริงก็เป็นห่วงแต่ไม่รู้ทำไม ดันพูดออกไปแบบนั้นได้

“ผมขอโทษนะครับ…ที่ทำให้คุณริวเดือดร้อน” ซันพูดเสียงแข็ง

“ตอนนี้ผมเป็นรุ่นพี่คุณๆ ก็ควรเรียกผมว่าพี่ไม่ใช่.คุณ. ริวพูดบอกอีก

“เรียกคุณนะเหมาะแล้วครับถึงยังไงคุณก็เป็นเจ้านาย ผม…ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับแล้วก็ขอบคุณมาก ที่ช่วยพาผมมาส่งที่ห้องพยาบาล” ซันพูดแล้วค่อยๆ ก้าว ลงจากเตียง เขากำลังจะเดินผ่านริวไป แต่ริวดันจับแขน ซันไว้ก่อน ซันหันกับมามองหน้าริวทันที

“คืนนี้คุณไม่ต้องไปทำงานนะ…ผมไม่อยากให้มีใครมา เป็นลมที่ร้านผม” ริวพูดจบก็ปล่อยแขนซันแล้วเดินออก

ไปทันที

“ขโมยจูบเราไปแท้ๆ ขอโทษสักคำก็ไม่มี” ซันพูดบ่นกับ ตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าเรียนช่วงบ่ายพอถึงห้องต้นก็โบก ไม้โบกมือเรียกให้ซันไปนั่งข้างตน ตลอดทางที่เดินไปนั่ง ซันรู้สึกได้เลยว่ามีแต่คนมองแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ซันนั่ง ลงข้างๆ ต้น

“เป็นไงบ้างวะซันดีขึ้นยัง” ต้นพูดถามซันขึ้น

“อืม..ได้พก็ดีขึ้นแล้วอะ” ซันพูดตอบ

“เออๆ ดีแล้วๆ ….เออซันนี่เพื่อนใหม่เราชื่อคิมกับมิน”ต้นพูดแนะนำเพื่อนใหม่ของตัวเองขึ้น ซันก็หันไปมอง ชายสองคนที่นั่งอยู่ถัดไปจากต้น

“อืมม..หวัดดีเราซันนะยินดีที่ได้รู้จัก” ซันพูดบอกพร้อม กับส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้ สองคนนั้นก็ยิ้มตอบเช่นกัน แล้วทั้ง สี่คนก็หยุดบทสนทนาขึ้นเนื่องจากอาจารย์เดินเข้าห้อง มาพอดี พวกเขาคนนั่งเรียนไปเรื่อยๆ จนหมดเวลา

“คือ..เราขอพูดอะไรหน่อยได้ปะ” ระหว่างที่ทั้งสี่คน กำลังเก็บของอยู่ๆ ซันก็พูดขึ้น

“มีไรหรอ..” ต้นพูดถามขึ้น

“เราขอแทนตัวเองว่ามึงกูได้ปะคือไม่ค่อยชินอะ” ซันพูด เสียงจริงจังทั้งสามคนที่ได้ยินจึงได้แต่อมยิ้มขำ

“กูก็นึกว่าเรื่องอะไรทำหน้าจริงจังเชียว” มินพูดแซวขึ้น

“นั้นดิ..แต่เรื่องนี้พวกกูไม่มีปัญหาหรอกเรียกกูมึงก็ดีดู สนิทกันดี” คิมพูดขึ้นบ้าง

“เครๆ จบเรื่องนี้ดีกว่า…ตอนนี้ไปหาไรแดกกันดีปะ” ต้น พูดเสนอความคิดขึ้น

“แล้วจะไปกินอะไรกันดีอะ…” ซันพูดถามขึ้น
“ไปกินสเต็กหลังมอไหมเห็นเขาบอกว่าอร่อยมาก” คิม พูดถาม

“เออๆ ..ไปติ…ว่าแต่มึงไปไหวเปล่าไอ้ซันสีหน้ามึงยังไม่ ค่อยดีเลยอะ” ต้นพูดถามชันขึ้น

“ไหว…แค่นี้เองสบายมาก” ซันพูดบอกพร้อมกับส่งยิ้ม กว้างไปให้เพื่อนตนเองก่อนจะพากันเดินไปร้านสเต็ก หลังมอ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาบ่าย3โมงทำให้ตอนนี้ในร้านก็ มีนักศึกษามานั่งกินที่ร้านนี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ทั้งสี่คน พากันไปนั่งโต๊ะในสุดแล้วพนักงานร้านก็เดินเอาเมนูมา ให้

“มึงจะกินไรอะไอ้ซัน” ต้นพูดถามขึ้น

“เอาสเต็กหมูแล้วกัน” ซันพูดบอก ก่อนสายตาจะสะดุด กับสายตาของชายร่างสูงที่เป็นทั้งเจ้านายและรุ่นพี่ของ เขาเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนซืนหันหน้าหนีสายตาของริ วที่มองมาทันที ต้นมองหน้าซันนิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปอัง หน้าผากซันเพื่อหวัดไข้ซันก็นั่งนิ่งๆ ให้วัด ตาเขาเหลือบ ไปเห็นริวหันไปพูดอะไรกับเพื่อนตัวเองนิดๆ ก่อนจะเดิน ออกไปซันไม่แน่ใจว่าเขาตาฟาดหรือเปล่าเพราะก่อน ออกไปเมื่อริวจะทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่สุดท้าย ซันก็สลัดความคิดออกไปด้วยเหตตุผลที่ว่ามันไม่ใช่เรื่อง ของเขา
“ตัวมึงยังอุ่นๆ อยู่เลยวะ…ไหวเปล่าวะ” ต้นพูดถามขึ้น อย่างเป็นห่วง ซันส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ต้นก็พยักหน้ารับก่อนจะหันไปสั่งสเต็กหมูสองที่พร้อมน้ำ เปล่าส่วนคิมกับมินก็สั่งสเต็กปลา ระหว่างที่นั่งรออาหาร ทั้งสามคนนั่งคุยกันเล่นๆ มีเพียงซันที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ก่อนจะมีเสียงไลน์ดังขึ้น

P’ kamไอ้ซันเลิกเรียนยังวะ

เลิกแล้วครับพี่คมที่มีไรป่าวคือกูมีเรื่องให้ถึงช่วย

เรื่องไรอะ คือวันนี้ไอ้แทนมันขอเข้างานสายชั่วโมง หนึ่งมันบอกมีธุระสำคัญกูเลยอยากให้มึงมาร้องแทน มันชั่วโมงหนึ่ง (แทนคือนักร้องประจำที่ร้านที่จะมาเล่น อาทิตย์ละสามวัน)

ทำไมต้องผมด้วยอะพี่ก็แกมีประสบการณ์สุดไง แกก็ เคยขึ้นครั้งนึงไม่ใช่หรอ

มันก็ใช่อะพี่ถือว่าช่วยกูสักครั้งได้ปะวะเป็นการไถ่โทษ ที่มึงก่อเรื่องในร้านไง (ซันนั่งคิดอยู่แป๊ปนึงว่าจะเอาไง ดีไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยแต่เพราะว่าวันนี้ริวสั่งให้เขา หยุดงาน)

P’ kam นะๆ ไอ้ซันช่วยกูหน่อย เอาแบบนี้นะมึงแค่เขา มาร้องเพลงที่ร้านเวลาแค่ชั่วโมงเดียวแล้วมึงก็กลับบ้านไปเลยแต่กูจะจ่ายค่าจ้างพิเศษให้ (เมื่อเห็นว่าซันเงียบคม จึงยื่นข้อเสนอให้เพื่อหวังว่าซันจะเปลี่ยนใจ)

ครับๆ เอางั้นก็ได้พี่เดี่ยวทุ่มครึ่งครับๆ “คุยไลน์กับใคร หรอซัน” คิมพูดถามขึ้น

“อ่อ..พี่ที่ร้านนะ” ซันพูดตอบ

“ร้าน? …ซันทำงานด้วยหรอ…ว่าแต่ร้านไรอะ” คิมพูดถาม

ขึ้นอีก

“อ่อใช่..เป็นผับนะร้านกูเป็นเด็กเสริฟในร้านอะ” ซันพูด

บอกอีก

“หมายความว่าพอเรียนเสร็จก็ไปทำงานต่อหรอ” มินพูด

ถามขึ้นบ้าง

“อืมใช่..” วันพูดตอบพลางตักสเต็กเข้าปาก

“ไม่เหนื่อยแย่หรอ…แล้วพ่อแม่ไปไหนอะ” ต้นพูดถามขึ้น ซันชะงักไปนิดเมื่อถูกถามถึงพ่อแม่

“ก็เหนื่อยนิดหน่อยนะ…ส่วนพ่อแม่อะกูไม่มีหรอกกูเป็น เด็กกำพร้านะ” ซันพูดตอบเสียงแผ่ว
“เออ…คือกูขอโทษนะกูไม่ได้ตั้งใจอะ” ต้นพูดด้วยน้ำ เสียงที่รู้สึกผิด

“อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก…ไม่ต้องคิดมาก” ซันพูดบอกพร้อม กับยิ้มมาให้ต้นด้วย

“เออว่าแต่กูไปเที่ยวผับที่มึงทำงานได้ปะเราอยากไป เที่ยวผับพอดี” มินพูดถามขึ้น

“นั้นดีๆ อยากไปเที่ยวเหมือนกัน” คิมพูดเสริมขึ้นอีก

“คือเอาไว้วันหลังได้ไหมอะ…วันนี้กูเข้าไปทำงานแค่แป๊ป เดียวอะ” ซันพูดบอกอีก

“คือไร…ทำงานแป๊ปเดียว?” ต้นพูดถามพร้อมทำหน้างงๆ

“คือว่าวันนี้กูแค่ไปร้องเพลงรอนักร้องที่เขาลาสายนะ แล้วพี่ที่ร้านบอกว่าถ้ากูยอมร้องให้ก็ให้กลับบ้านไวได้นะ” ซันพูดอธิบาย

“อ่ออ..แล้วมึงจะไปไหวหรอวะหน้ามึงก็ซีดตัวก็ยังร้อน อยู่เลย” ต้นนพูดถามอีก

“ไหวดิแค่ร้องเพลงแค่ชั่วโมงเดียวเองแค่นี้จิ๊บๆ ” ซันพูดบอกอย่างข่าๆ

“งั้นเดี๋ยวพวกกูไปวันหลังแล้วกันตอนนี้มึงก็รีบๆ แดกซะ จะได้กับไปพัก” มินพูดบอกซันก็พยักหน้ารับแล้วกินต่อ ส่วนคนอื่นก็นั่งกินไปเรื่อยๆ แต่ก็มีคุยเล่นกันบ้างจนทั้งสี่ คนกินเสร็จโดยมือนต้นอาสาเป็นคนจ่ายเองทั้งสามคนก็ ไม่ได้ว่าอะไรแต่ตกลงกันว่าครั้งหน้าจะพลัดกันจ่ายหลัง จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้านตอนแรกต้นอาสาจะไปส่ง แต่ซันยืนยันว่าไม่ต้องเพราะมันละทางเมื่อเห็นซันยืนยัน ต้นก็ไม่อยากขัด เขาขับรถกลับบ้านตัวเองไปส่วนซันก็ เดินกลับหอของเขาทันทีพอมาถึงซันก็ล้มตัววนอนทันที แล้วหลับไปด้วยความเพลีย