Ep.1

Ep. 1

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ครึกครื้นนักท่องราตรีต่างพากัน ขยับร่างกายไปตามเสียงเพลงที่ดังสนั่น แต่ก็มีบุคคล จํานวนไม่น้อยที่มิได้มาท่องราตรีแต่มาเพื่อทํางานหาเงิน เลี้ยงตัวเอง อย่างหนุ่มน้อยที่ชื่อว่า “ซัน”

“ไงวะไอ้ซัน พรุ่งนี้มึงก็เปิดเทอมแล้วดิ” เสียงของเด็ก เสริฟที่รุ่นราวคราวเดียวกับซันพูดถามขึ้น

“อืม…ก็ใช่อะ แต่ยังไงก็ขอบคุณมึงมากนะโว้ยไอ้พีที่ ชวนกูมาทำงานที่นี้อะไม่งั้นกูคงไม่ได้เรียนหรอก” ซันพูด ขอบใจเพื่อนตัวเองที่ชวนเขามาทำงานที่นี่เพราะจริงๆ แล้วซันก็เป็นเด็กกําพร้าไม่มีครอบครัวแต่ก็ทำงานส่งตัว เองเรียนตั้งแต่ออกมาจากสถาเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาอยู่ มาตั้งแต่จําความได้

“ไม่เป็นไรมึง…เพื่อนกันแต่เสียดายวะที่กูไม่ได้เรียนที่ เดียวกับมึงว่าแต่มึงจะทำที่นี่ต่อทั้งๆ ที่ตอนนี้เปิดเรียน แล้วเนี่ยนะมึงจะไหวหรอวะ กลางคืนก็ทำงานกลางวัน ก็เรียน” พี่พูดถามขึ้นเพราะเป็นห่วงกลัวว่าซันจะไม่ไหว เพราะงานที่นี่ค่อนข้างหนักเนื่องจากร้านนี้เป็นผับที่มีคน มาเที่ยวค่อยข้างเยอะจนทำให้เสริฟกันแทบไม่ทันแต่ที่ พวกเขาสามารถมาคุยกันได้ตอนนี้เพราะร้านยังไม่เปิด ทั้งสองคนเลยยืนคุยกันอยู่ในห้องแต่งตัว
“ไหวไม่ไหวก็ต้องทำวะ…เพราะถ้ากูไม่ทำกูจะเอาเงิน ที่ไหนเรียนวะ” ซันพูดตอบขึ้นอย่างจนใจ เพราะเขาเอง ก็ไม่อยากออกจากที่นี่เพราะยิ่งลูกค้าเยอะเขาก็ได้ทิป เยอะแล้วเงินเดือนอีก ถึงแม้เขาจะยังไม่ถึงยี่สิบแต่เพราะ พีช่วยพูดกับผู้จัดการให้เขาเลยได้ทำงานนี้แล้วยิ่งหน้า แบบซันที่ตัวเล็กๆ ขาวๆ ก็มักจะได้ทิปมากกว่าคนอื่นนิด หน่อยแต่ก็เพราะความน่ารักของเขาทำให้หลายครั้งที่ เกือบจะมีเรื่องกับลูกค้าที่เมาแล้วชอบมาลวนลามเขา ทั้ง สองคนยืนคุยไปแต่งตัวไปจนกระทั้งพี่คมผู้จัดการร้าน เดินเข้ามา

“ไอ้พีไอ้ซันมึงสองคนแต่งตัวเสร็จยัง..จะได้รีบไป ทำงาน” พี่คมพูดถามขึ้น พร้อมทำหน้าดุๆ ใส่พี่แล้วก็ซัน

“เสร็จแล้วพี่..กำลังจะออกไปแล้วเนี่ยแค่นี้ไม่เห็นต้องทำ หน้าโหดใส่เลย” พี่พูดขึ้นอย่างกวนๆ

“นั้นดิพี่..ทำหน้าโหดมากเดี่ยวตีนกาขึ้นหน้านะพี่” ซัน แกล้งพูดแซวขึ้นมาบ้าง คมเดินเข้ามาหาพีและซันช้าๆ

เพี้ยย

โอ๊ย/โอ๊ย เสียงพีและซันที่ร้องออกมาพร้อมๆ กันเพราะ ถูกคมตบหัวจนพากันเซไปนิด

“เอาเวลากวนตีนกูไปทำงานดีกว่าไหม..เออแล้วอีกอย่างวันนี้เจ้าของร้านเขาจะเข้ามาถึงสองคนทำงานกัน ดีๆ ละ” คมพูดบอกซันกับพีหลังจากที่ตบหัวสองคนนั้น แล้ว ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกห้อง

“พี่คมนโหดชะมัดเลยตบเข้ามาได้” พีพูดบ่นทันทีคมเดิน

ออกไป

“เออวะ โครตเจ็บอะ..ว่าแต่เมื่อกี่พี่เขาบอกว่าเจ้าของ ร้านจะเข้ามามึงเคยเจอยังวะ” ซันพูดอย่างเห็นด้วยกับพี แล้วพูดถามเรื่องเจ้าของร้านขึ้นเพราะตั้งแต่ที่เขาทำงาน ที่จนเกือบเดือนยังไม่เคยเห็นเจ้าของร้านเลย

“ยังไม่เคยวะเห็นพี่คนบอกว่าเจ้าของร้านเขามีธุระเลย ไม่ได้เข้าเลยตั้งแต่ที่เขาปิดเทอมอะ” พีพูดตอบขึ้น

“ปิดเทอม?..อ้าว แสดงว่าเขายังเรียนอยู่หรอวะ” ซันพูด ถามขึ้นอย่างงงๆ เพราะไม่คิดว่าเจ้าของร้านจะยังเรียน อยู่

“อืม..เห็นพี่คมเคยบอกว่าเขาเรียนอยู่ปี3แล้วตั้งแต่กูจำ ไม่ได้วะว่าเรียนที่ไหน” พีพูดตอบซัน

“หรอ…ชั่งมันเหอะเนอะเราไปทำงานกันดีกว่า…เดี๋ยวลุง คมจะเข้ามากินหัวเอา” ซันพูดขึ้นอย่างขำๆ ทำให้พีขำ ตามไปด้วยแล้วทั้งสองคนก็เดินไปทำหน้าที่ของตนเอง
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเวลาเกือยเที่ยงคืน ซันก็ทําหน้าที่ พนักงานเสริฟของตัวเองอย่างไม่ขาดตกพกพร่องจนกระ ทั้งมีกลุ่มลูกค้าชายประมาณ3-4คนเดินเข้ามา ซันจึงเดิน เข้าไปรับแขกที่เข้ามาใหม่ทันทีเพราะตอนนี้เขาอยู่ใกล้ ประตูที่สุด

“สวัสดีครับ..ผับเซริวยินดีตอนรับครับ ไม่ทราบว่ามากัน กี่ท่านครับ” ซันพูดทักทายและถามขึ้นอย่างสุภาพ

“มากันสี่คนครับ..พวกผมขอโต๊ะที่แบบส่วนตัวหน่อยนะ ครับ” ชายคนนึงในกลุ่มพูดขึ้น ซันพูดตอบรับแล้วเดินนำ ไปที่โต๊ะแต่สิ่งที่ซันรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เพราะสายตาของ คนที่พูดบอกเขามันดูเจ้าเล่ห์แล้วดูเหมือนหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้ เขารู้สึกไม่ชอบใจเลย ซันเดินนำทั้งสี่มาที่โต๊ะที่เป็นส่วน ตัวตามที่พวกเขาต้องการก่อนจะยืนเมนูไปให้ ทั้งสี่คนสั่ง เหล้ามาชุดนึงก่อน

“เดี๋ยวเชิญอ่านเมนูอาหารไปก่อนได้เลยนะครับ…เดี๋ยว ผมจะมารับเดอร์อีกทีครับ” ซันพูดบอกแล้วเดินไปที่บาร์ หยิบเครื่องดื่มที่สี่คนนั้นสั่ง

“ไอ้พีเอาเหล้าแบ็ค.แข็งใหญ่,โซ.น้ำ,ผ้า,สี่” ซันพูดบอกพี ที่ตอนนี้ทำหน้าที่เปิดบาร์น้ำเพราะวันนี้คนไม่พอพีก็หยิบ ของตาที่ซันบอกก่อนจะหันมาเจอหน้างอๆ ของเพื่อนตัว เอง
“เป็นไรวะมึง..หน้างออย่างกับส้นตีน” พีพูดแซวซันอย่าง ข่าๆ เพราะเห็นเพื่อนตัวเองสีหน้าไม่ดี

“สันตีนเหี้ยไรไอ้พี…มึงอย่ากวนตีนกูติคนยิ่งอารมณ์ไม่ดี อยู่” ซันพูด่าเพื่อนตัวเองเสียงดังเล็กน้อย

“เออๆ กูขอโทษ..ว่าแต่มึงเป็นไรอะ” พีพูดขอโทษซัน ก่อนจะพูดถามอย่างสงสัย

“ก็ไอ้ลูกค้าที่เข้ามาใหม่อะดิ..คือกูไม่ชอบสายตามันอะ คือแบบดูเจ้าเล่ห์แล้วก็หยิ่งๆ อะเห็นแล้วหงุดหงิดวะ” ซัน พูดขึ้นขณะที่จัดของที่พีส่งมาให้ไปด้วยเพื่อที่จะได้ยกไป แล้วจะได้ไม่หล่น

“มึงก็คิดมาก..คงไม่มีอะไรหรอกเชื่อกูด” พีพูดบอกซันเพ ราะไมอยากให้ซันคิดมากซันก็พยักหน้ารับและพยายาม ไม่คิดอะไรแล้วเดินเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ซันพูดถามทั้ง สี่คนว่าผสมอะไรสรุปว่าทั้งโต๊ะผสมโซดาน้ำ ซันก็ผสม เหล้าทั้งสี่แก้วจนเสร็จแล้วส่งผ้าเย็นไปให้แล้วยืนรออยู่ ซักพัก็ไม่เห็นทั้งสี่คนสั่งอะไรเพิ่มเขาก็เลยกะว่าจะเดินไป โต๊ะข้างๆ ก่อนแล้วค่อยกับมาถามอีกที

หมับ!!

“จะรีบไปไหนครับน้อง..ไม่รับออเดอร์โต๊ะพวกพี่ก่อน หรอครับ” ชายในกลุ่มจับแขนเรียวของซันไว้ก่อนจะพูดถามขึ้น

“แล้วจะรับอะไรเพิ่มดีครับ..” ซันพูดถามขึ้นพร้อมกับ พยายามแกะมือของชายคนนั้นออกแต่ก็เอาออกไม่ได้ เพราะเขาจับไว้แนนมาก

“พวกพี่อยากจะรับน้องมานั่งด้วยจะได้ไหมครับ..ไม่กลัว นะว่าจะเสียเวลาเดี๋ยวพวกพี่จ่ายค่าเสียเวลาให้” ชายคน ที่จับมือซันลุกขึ้นแล้วพูดขึ้นอีกพร้อมกับยกยิ้มอย่างเจ้า เล่ห์แล้วมองซันด้วยสายตาโลมเลียจนซันรู้สึกขยะแขยง ไปหมด

“ไม่ครับ..ผมเป็นเด็กเสิร์ฟไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งและผมก็ไม่ ต้องการเงินของพวกคุณ..กรุณาปล่อยแขนผมด้วยครับ” ซันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาทั้งที่ในใจอยาก จะตะโกนด่าแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอยู่ในหน้าที่ลยได้แต่ พยายามพูดอย่างสุภาพ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

“อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลยดีกว่า..หรือว่าอยากจะอัพ ค่าตัว…ก็ได้นะอยากได้เท่าไรละ” ชายคนนั้นพูดขึ้นอีก พร้อมกับดึงร่างบางของซันเข้าไปใกล้มาขึ้น เมื่อได้ยินคำ ที่พูดดูถูกความอดทนของซันที่มีก็ขาดทันที

พลั้ก! ผัวะ!!