Ep.12

Ep.12

ขณะที่ผมกำลังส่งกล่องไปให้คิมแต่ตอนที่ค็มกำลังจะ วางลังอยู่ๆ เสียงร้องของมินที่ยืนอยู่ข้างๆ ร้องออกมา พร้อมกับวิ่งมาชนคิมที่กำลังยืนอยู่บนบันไดทั้งที่เขากำลัง ถือกล่องที่ผมส่งไปให้ทำให้กล่องที่อยู่ในมือคิมร่วงลงมา ใส่ผมจนล้มดีที่ผมยกแขนมากันหัวไว้ทำให้กล่องหล่น กระแทกแขนผมอย่างแรงเพราะในนั้นกว่าครึ่งมีพวกกาว ขวดใหญ่อยู่หลายขวด

“เฮ้ยย!! ไอ้ซันเป็นไงบ้างวะ” คิมรีบลงบันไดมาดูผมร่วม ทั้งคนอื่นที่อยู่ใกล้ด้วยก่อนจะช่วยกันยกลังออกจากตัว ผมแล้วเก็บของที่หล่นออกมานอนลังกับมาใส่ลังอีกครั้ง

“อึก.ไม่เป็นไร.กูโอเคร” ผมพูดบอกว่าโอเครทั้งๆที่ตอน นี้ผมรู้สึกว่าเจ็บถึงกระดูกเลยแต่เพราะไม่อยากให้คนอื่น กังวนผมเลยพูดไปแบบนั้น

“ซันกูชอโทษนะเว้ย…จิ้งจกมันหล่นใส่กูอะกูตกใจก ขอโทษนะ …กูขอโทษมึงด้วยคิม” มินพูดขอโทษผมก่อน จะหันไปขอโทษคิม มินเองก็ตกใจที่ทำให้เพื่อนเจ็บจน แทบจะร้องไห้เหมือนกัน

“พี่ว่าเลิกดรามากันก่อนแล้วพาซันไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่าไหมนี่จะ6โมงเย็นแล้วเดี๋ยวอาจาร์ยเขาจะ กลับไปก่อน” พี่พริมมพูดพร้อมพยุงผมให้ลุกขึ้นยืน แต่ พอผมได้ยินว่าใกล้จะ6โมงทำให้ผมนึกถึงไอ้พี่ริวขึ้นมา ทันทีเพราะมันบอกให้ผมรอที่หน้าคณะนี้ผมก็เลทพี่มัน มา3ชม.แล้วด้วย

“จะ6โมงแล้วอ่อพี่..งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะ” ผมพูดบอก พร้อมกับวิ่งไปหยิบกระเป๋าตัวเองโดยไม่สนเสียงเรียก ของคนข้างหลังที่อยากให้ผมไปห้องพยาบาทก่อนผม เลือกที่จะไม่วิ่งไปหน้าคณะแต่ไปที่ป้ายรถเมย์แทนเพราะ ผมคิดว่าไอ้พี่ริวคงไม่นั่งรอผมถึง3 ชมหรอกแต่ผมเห็นว่า เวลามันเหลือน้องเลยเลือกใช้บริการพี่แท็กซี่แทนตอน นี้ผมก็มาถึงที่ผับ ผมรีบจ่ายค่ารถแล้ววิ่งข้าร้านไปทันที ก่อนจะเจอกับพี่คมที่ยืนเช็คความเรียบร้อยในร้านอยู่

“พี่คม…หวัดดีครับ” ผมพูดทักพี่คมขึ้นพร้อมยกมือไหว้

“เออ..มาแล้วหรอวะเรียนเป็นไงบ้างอะ” พี่คมพยักหน้า รับแล้วพูดถามผมกับ

“ก็ดีพี่..เดี๋ยวผมไปแต่งตัวก่อนนะ” ผมพูดบอกพี่คมแล้ว กำลังจะวิ่งไปที่ห้องแต่งตัวแต่…

หมั่บ!
“อึก.” ผมหลุดเสียงเล็กน้อยเพราะอยู่ๆ ตอนที่ผมกำลัง เดินไปพี่คมก็ดันมาจับแซนข้างที่ผมเจ็บไว้ก่อนที่ผมจะทํ เป็นนิ่งเพื่อไม่ให้พี่คมสงสัยไม่งั้นมีหวังผมได้หยุดงานอีก แน่

“เป็นไรวะ แขนเจ็บหรอ” พี่คมพูดถามผมหลังจากที่ผม ดึงแขนตัวองออกจากมือ คม

“ป่าวพี่ไม่ได้เจ็บ…ว่าแต่พี่มีไรอะ” ผมพูดปฏิเสธแล้วหัน มาถามพีคมแทน

“กูแค่จะถามว่ามึงหายป่วยแล้วหรอ…ถ้ายังไม่หายก็ไม่ ต้องฝืนกูยังไม่อยากให้มีคนมาตายในร้าน” ที่พี่แกพูดคือ แกห่วงผมหรืออะไร

“โหย…ผมไม่รีบเชิญพี่ก่อน” พี่แกกวนมาผมก็กวนกับ สิครับ พอพูดจบผมก็วิ่งหนีมือที่ทำท่าจะตบลงมาที่หัว ผมทันทีผมเดินมาถึงห้องแต่งตัวแล้วค่อยๆ ถอดเสื้อออก เพราะผมเริ่มรู้สึกว่าแขนผมมันเริ่มจะปวดมากกว่าเดิม แล้ว

“โหยย.ซ้ำขนาดนี้เลยหรอวะ” ผมพูดบ่นกับตัวเองทันที่ เห็นแขนข้างที่โดนของหล่นใส่ที่ตอนนี้มันช้ำจนจะเป็นสี ม่วงแล้ว เดี๋ยวนะผมรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ ต้องรีบ เอาเสื้อพนักงานมาใส่แล้วสิ
“อ้าว…มาแล้วหรอวะไอ้ชัน”นึกว่าใคร เพื่อนร่วมงานผมนี้ เอง คนนี้มันชื่อ พี

“ยังไม่มาตั้งที่เห็นเนี่ยวิญญาณกู” ผมพูดตอบมันแบบก วนๆ

“กวนตีนกูแบบนี้แสดงว่าหายป่วยแล้ว…”

“อืม…ก็ดีขึ้นแล้ว ขอบใจที่ถาม”ผมใสเนคไทพลางพูด ตอบมันไป

“เออ.ว่าแต่มึงกับคุณริวไปคบกันตอนไหนวะ”คำถาม

“มะ มึงพูดไรของมึงวะ…แล้วใครบอกมึงว่ากูคบกับคุณ ริว” ผมพูดถามเสียงเครียด

“ก็วันนั้นอะไอ้แบงค์มันเล่าให้กูฟังว่า….” แล้วไอ้พีก็เล่า ให้ผมเรื่องตอนวันที่ผมป่วยที่จริงผมก็พอจำได้ว่าคุณริว เขาดูแลผมแต่ที่ไอ้พีมันเล่าเนี่ยมันบอกว่าคุณฟ้าใสมาที่ ร้านแล้วพูดบางอย่างกับคุณริวแล้วจู่ๆคุณริวก็บอกกับเธอ ไปว่าผมเป็นเมียเขาเล่นเอาผมเงิบเลย..คือผมไม่รู้ว่าผม ไปเป็นเมียพี่แกตอนไหน

“กูว่าคุณริวเขาอาจรำคาญคุณฟ้าอะไรนั้นก็ได้ก็เลยใช้ กูเป็นข้ออ้างไงไม่มีอะไรหรอก” ผมพูดตอบไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ตอนนี้ใจของผมมันเต้นแปลกๆ
“แน่ใจหรอวะกูได้ข่าวว่าตอนที่ฝังไม่สบายคุณวิวเขาลง ไปตามข้าวต้มให้ฟังถึงในครัวเลย…พี่คนเคยบอกว่าคุณ วเขาไม่ค่อยชอบกลิ่นในครัวแต่กับลงไปด้วยตัวเองแถม ยังเร่งพี่พ่อครัวอีกกว่าไม่แน่นะเว้ย…คุณริวอะอาจชอบมึง ก็ได้” ไอ้พีพูดบอกผมเสียงติดล้อๆ

“ชอบบ้าบอไรเล่า…มั่วนะมึงเนี่ยกูไปทำงานดีกว่า” ผม พูดโอ๊ยเสร็จก็รีบวิ่งออกมาจากห้องแล้วเริ่มทำงานทันที ผมไม่อยากไปคิดถึงเรื่องนั้นอีกยิ่งคิดยิ่งอายตัวเองผม สลัดความคิดพวกนั้นทิ้งแล้วสนใจแต่งานที่ผมทำเท่านั้น

ที่ผ่านมาเวลาที่ผมเสริฟผมจะถือถาดด้วยมือขวาแล้ว หยิบของออกจากถาดด้วยมือซ้ายแต่เพราะตอนนี้ผม ไม่คิดว่าแขนขวาผมจะรับน้ำหนักไหว ผมทำแบบนี้สาม ชั่วโมงผ่านไปตลอดเวลาที่ทำงานผมรู้สึกว่าพนักงานใน ร้านแทบจะทุกคนมองผมด้วยสายตาแปลกๆ แล้วตอนนี้ ผมก็ยังไม่เห็นหน้าไอ้คุณพี่ริวเลย ว่าแต่ผมจะไปคิดถึง เขาทำไมวะเนี่ย พอๆ | ไอ้ซันทำงานๆ

“ซัน..มึงเจ็บแขนใช่ไหม”ตอนที่ผมกำลังรอมิกซ์เซอร์ที่ ลูกค้าสั่งอยู่พี่คมก็เดิมเขามาถามผม ผมก็รู้นะว่าพี่คมเป็น คนชั่งสังเกตแต่ก็ไม่คิดว่าพี่คมจะสังเกตผมด้วยทั้งที่ผมก็ พยายามทำให้เหมือนว่าปกติที่สุด

“แขนเจ็บไรพี่..เปล่านิ” ผมพูดบอกพี่คมแต่ไม่ได้มอง หน้าพี่แก
“งั้นหรอ…ไอ้เดียร์มึงเอาหนังสือที่กองอยู่ข้างหลังมึงมา สักสี่เล่ม ……ไอ้ซันมึงยืนแขนขวามาให้กูแล้วแบมีออก ด้วย”หนังสือสี่เล่มอยู่ในมือพี่คม ผมไม่เข้าใจว่าพี่แกเอา มาทำไมแต่ผมก็ต้องยื่นมือไปตามที่พี่แกบอก หนังสือถูก เอามาวางบนมือผมโดยมีมือพี่คมรองมือผมอยู่แต่แล้วพี่ แกก็เอามือออก

“อึก..โอ๊ยย”ความเจ็บแล่นไปทั่วแขน มันเจ็บมากแขนผม มันไม่สามรถรับน้ำหนักของหนังสือได้ พวกมันทั้งสี่เล่มจึง ตกลงไปที่พื้น

“ไหนมึงบอกว่าไม่เจ็บไง…กูว่ามึงกับบ้านไปได้ดีกว่ากูไม่ อยากเห็นคนโดนตัดแขน” พี่คมก้มลงเก็บหนังสือทั้งสี่เล่ม แล้วส่งไปคืนให้เดียร์

“ไม่เอาอะพี่.ผมยากทำงานต่ออย่างน้อยก็ให้ลูกค้าที่ โต๊ะผมกลับก่อนก็ยังดีนะพี่นะ” ผมพูดเสียงติดอ้อนนิดๆ เพราะกลับห้อง ไปผมก็ต้องอยู่คนเดียวถึงแม้ว่ามันจะ สบายใจแต่มันก็เหงาเหมือนกันนะครับ ที่สำคัญผมเพิ่งได้ ทิปมานิดเดียวเอง

“มึงรู้ไหมเนี่ยว่าจะทำให้กูโดนด่า….เออๆ ไปๆอยากทำก็ ไปทำแต่พอลูกค้ากลับมึงก็กลับบ้านไปเลยไม่ต้องรอร้าน เลิก” พี่ผมพูดบอกผม

ผมก็พยักหน้ารับแล้วยิ้มไปให้แกแต่ที่ผมสงสัยเนี่ยคือพี่คมบอกว่าผมอาจทำให้พี่คนโดนด่าผมไม่เข้าใจว่าใคร จะด่าพี่แกเนี่ยระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องที่คมสายตาผม ก็เหลือบไปเห็นร่างสูงพึ่งจะผิดนัดเขาไปผมกับไอ้คุณพิ ริวสบตากันเล็กน้อยก่อนที่พี่แกจะเป็นผมแล้วเดินขึ้นชั้น สองไปตามด้วยใครอีกคนถ้าผมมองไม่ผิดหน้าจะเป็นพี่ พริมนะแต่ก็ชั่งมันเถอะตอนนี้ผมไปทำงานต่อดีกว่า

“นี่นาย..” ระหว่างที่ผมกำลังทำหน้าที่บริกรชงเล่าให้ ลูกค้าจู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงเรียกผมขึ้น ผมจึงหันไปตาม เสียงนั้นทั้งที่ถือแก้วอยู่

“ครับ..” ผมขานรับอย่างงงๆ ถ้าผมจำไม่ผิดผู้หญิงที่ยืน อยู่ตรงหน้าผมหน้าจะชื่อคุณฟ้าใสนะตอนนี้เธอยืนอยู ตรงหน้าผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรพร้อมกับเพื่อน เธออีกสองคน

“นายเป็นอะไรกับพี่ริว”ดูเหมือนผมยังซวยไม่พอสินะ ตอนนี้ถึงต้องมาเห็นผู้หญิงสวยๆมายืนทำหน้ายักษ์ใส่ผม แบบนี้

“เออ..ผมก็เป็นแค่พนักงานในร้านนี่แหละครับ ถึงผม จะ เอ่อ เคยจูบกับพี่ริว แต่ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสัก หน่อยนี่หน่า

“ฉันไม่เชื่อ…ถ้านายไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ริวแล้วทำไมเขา ถึงบอกว่านายเป็นแฟนเขาได้ละ!!” คุณแปดหลอดพูดตะโกนใส่ผมที่ต้องเรียกแบบนี้พราะเสียงคุณเธอ แหลมมากจนผมรู้สึกปวดหัว

“ถ้าคุณฟ้าไม่เชื่อผมก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อแล้วละ ครับ…ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ” ผมพูดบอกแล้วหัน มาชงเหล้าต่อแต่..

โอ๊ยย

เพลง

“คะคุณฟ้า.ปะปล่อยผมเจ็บ” ผมอุตส่าห์จะจบปัญหาแล้ว หันมาทำงานต่อแต่เธอก็ดันมาขว้าแขนข้างที่เจ็บของผม ไว้ความเจ็บมันทำให้ผมปล่อยมือจากแก้วที่กำลังชงให้ ลูกค้าจนมันหล่นแตก

“อย่ามาเวอร์ไปหน่อยเลย..แค่ฉันจับแขนแค่นี้ทำมาเป็น บอกว่าเจ็บ” แล้วคุณเธอก็ว่าผมอีก ผมไม่ได้เวอร์นะถ้า จับข้างซ้ายจะไม่ว่าสักคำ

“ผมไม่ได้เวอร์นะครับ…ผมเจ็บแขนจริงๆ ปล่อยผมเถอะ นะครับ.ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ริวจริงๆ “เธอไม่ยอมปล่อย แต่กลับบีบแน่นขึ้น ผมเจ็บจนแทบจะร้องอยู่แล้วนะ”ไหนบอกว่าเป็นแค่พนักงานไ!! แล้วทำไมถึงเรียกพี่ ว่า หะ! คุณเธอพูดพร้อมกับปล่อยมือที่แขนผมแล้ว หลักผมออกแล้วจ้ามือเมื่อจะตบผม ผมก็ได้แต่กันหน้ารับ กรรมไป ถึงผมจะเป็นฝ่ายถูกแต่ผมก็คงไม่คิดจะทำร้ายผู้ หญิงหรอกนะครับ

พริบ!