Ep.7

EP.7

“คะ.คุณริวหยุดนะคุณไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี่นะ” ซัน พยายามดิ้นให้หลุดจากมือของริวที่จับข้อมือของเขาทั้ง สองข้างกดไว้กับเตียง

“อย่ามาทำเป็นไม่เคยหน่อยเลยถามจริงนะที่มีเรื่องวัน นั้นนะแค่อยากอัพค่าตัวแล้วพวกมันไม่ให้ใช่ไหม” คำพูด ที่ออกจากปากริวทำให้ซันนิ่งจนแทบลืมหายใจเขาไม่คิด ว่าจะถูกคนที่ไม่รู้จักดูถูกเขาขนาดนี้เขาไม่เข้าใจว่าเขา ไปทำอะไรให้ถึงมาทำกับเขาแบบนี้ความอดทนที่เขาเคย มีตอนนี้มันแทบไม่เหลือ แม้แต่น้ำตาที่พยายามกั้นไว้ไหล ลงมาอาบแก้มสองข้างทันที

.….…. ริวเรียกชื่อซันเสียงแผ่วทันทีเห็นน้ำตาของซัน ความโกรธที่เคยมีก็หายไปหมดทันที ริวปล่อยมือออก จากแขนซันแล้วเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ซันแต่ซันปัดมือ ออกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“จะหยุดทำไมละ..อึก.คุณอยากดูถูกผม.อึก…อยาก ทำ..อึก.ร้ายศักดิ์ศรีผม…อึกกก..ก็เอาสิยังไงผมก็สู้อะไร คุณไม่ได้…………………..ผมทำไม” ซัน พูดไปร้องไห้ไปจนตัวโยกริวอดสงสารไม่ได้จึงดึงซันเข้า มากอดแล้วให้หัวซันแนบไปกับอกของตนเองแต่ใช่ว่าซัน จะยอมง่ายซันพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของวแต่เพราะแรงที่มีน้อยกว่าท่าให้ซันดิ้นไม่หลุด

“อย่าดิ้นชันฉันขอโทษ.ฉันไม่ได้ตั้งใจ..ฉันขอโทษนะ” ค่าขอโทษที่ร่วพูดออกมาทำให้ซันหยุดดิ้นเขาคิดไม่ถึงว่า จะได้ยินคำว่าขอโทษออกจากปากของคนอย่างริว ซัน รู้สึกว่าจู่ๆ หัวใจของซันก็เต้นเร็วขึ้นซันเงยหน้าออกจาก อกซันแล้วมามองตาของริวแทน

“คุณ…อึก.จะขอโทษทำไม…อึกก…อย่าขอโทษ.อีก.ถ้าคุณ ไม่ได้รู้สึก” ซันพูดบอกพร้อมน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด ริ วดึงซันมากอดอีกครั้งก่อนจะลูบหัวซันเบาๆ ซันก็นั่งนิ่งให้ ริวกอดเพราะเขาเองก็รู้สึกอบอุ่นไม่น้อยเพราะนอกจาก คุณแม่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาอยู่เขาก็ไม่เคยกอด ใครเลยแม้แต่เพื่อนของตัวเองส่วนแฟนเขาก็ไม่เคยคิดจะ มีด้วยเหตุผมที่ว่าตอนนี้เขายังดูแลตัวเองไม่ได้แล้วจะไป กล้าดูแลใคร

“รู้สึกสิ..พี่รู้สึกผิดจริงๆ ..ซันพี่ขอโทษนะ” ริวกอดซันไว้ แนนแล้วพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง การที่ริวแทนตัวเอง ว่าพี่ทำให้หัวใจของซันเต้นเร็วอีกครั้ง ริวดันซันออกจาก อ้อมกอดเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปปากคราบน้ำตาที่อยู่ แก้มของซันอย่างเบามือซึ่งคราวนี้ซันไม่ได้ปัดมือริวออก แต่อย่างใดเอาแต่มองการกระทำของริวซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจ ว่าริวทำแบบนี้ทำไม

“ปล่อยผมได้แล้วผมจะกลับบ้าน” ซันพยายามออกจาก อ้อมกอดของริวเพราะแค่พิษไข้เขาก็เหนื่อยมากพอแล้วแถมตอนนี้ยังต้องมารบกับรีวอีกซันรู้สึกอยาก

กลับบ้านเต็มที

“นอนพักที่นี่แหละถ้าร้านปิดแล้วเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน แล้วก็อย่าดื้อถ้าไม่อยากโดนพี่ปล้ำ” ริวพูดขู่เสียงเข้ม

“ทำไม..” ขณะที่ซันจะพูดถามแต่ยังไม่ทันจะพูดจบเสียง เคาะประตูก็ดังขึ้นซะก่อนริวจึงลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ ประตู

“มีไรพี่คม” ริวพูดถามคมขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะ ประตูคือคม

“คือผมจะถามว่าเมื่อกี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับเห็น จู่ๆ คุณริวก็ไปลากซันลงจากเวที” คมพูดถามขึ้นพร้อม พยายามมองเข้าไปในห้องเพื่อดูซันแต่ริวก็มายืนบังไว้

“ซันมันไม่สบายผมไม่อยากให้ทำงานตอนนี้” ริวพูด เสียงติดหงุดหงิดนิด

“อ่อครับ..งั้นเดี๋ยวผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ” คมพูด บอก

“เดี๋ยวพี่..อย่าพึ่งไป…ซันปกติพวกอาหารแพ้อะไรบ้าง หรือเปล่า” ริวพูดเรียกคมไว้ก่อนแล้วหันมาซัน
“คุณริวจะถามไปทำไม…” ขันพูดถามอย่างงงๆ เพราะไม่ เข้าใจว่าริวจะถามทําไม

“พี่ถามก็ตอบไม่ต้องมาย้อน

“แพ้แค่กุ้งอะ” ซันพูดตอบอย่างเสียไม่ได้

“งั้นเดี๋ยวพี่คมให้พ่อครัวทำข้าวต้มหมูมาให้ผมชาม หนึ่ง ถ้าเสร็จแล้วพี่ให้เด็กเสริฟเอาขึ้นมาให้ผมก็ได้”เมื่อ ได้คำตอบจากซันริวก็หันไปสังคม

“อ๋อครับได้ครับ…เดี๋ยวรอสักครู่นะครับ”คมพูดตอบแล้ว ทำท่าจะเดินไปที่ประตูเพื่ออกไปทำสิ่งที่ริวสั่ง

“อ๋อ.พี่…เดี๋ยวผมขออ่างเล็กๆ..กับผ้าขนหนูด้วยนะแล้ว ก็ให้คนไปซื้อยาแก้ไข้แล้วก็เจลลดไข้มาให้ผมด้วยนะ ครับ”ริวพูดสั่งขึ้นอีกคมก็พยักหน้ารับแบบงงๆ ก่อนจะเดิน ออกจากห้องไป

“พี่คมเมื่อกี่เกิดไรขึ้นอะทำไมจู่ๆ คุณริวลากไอ้ซันขึ้นไป แบบนั้นอะ”ทันทีที่เห็นว่าคมลงมาจากห้องทำงานของริว แบงค์พนักงานในร้านคนนึงก็รีบเข้าไปถามเรื่องซันทันที

“คุณริวบอกว่ามันไม่สบายเลยให้มันไปพักในห้อง” คม พูดพลางคิดเรื่องซันกับริวไปด้วย
“แล้วพี่เป็นไรอะทำหน้าแปลกๆ “แบงค์พูดถามขึ้น

“ไอ้แบ่งมึงทำงานที่นี่มานานแล้วใช้ปะ”ผมไม่คมตอบแต่ กับพูดถามแบ่งแทน

“หะ..ก็ทำมานานพอๆ กับพี่นั้นแหละแล้ว..พี่จะถาม ทำไมอะ แบงค์ทำหน้างงๆ เล็กน้อยก่อนจพูดตอบ

“แล้วมึงเคยได้ยินคุณริวแทนตัวเองว่าพี่บ้างปะ

“ไม่เคยนะพี่ปกติถ้าอายุมากกว่าคุณริวก็แทนว่าผมแต่ ถ้าอายุน้อยกว่าก็จะใช้กูมึงขนาดคุณซูซากุที่เป็นน้องผม ก็เห็นแกแทนตัวเองว่ากูมึงนะ”

“กูก็ว่างั้น”

“แล้วสรุปพี่ถามทำไมเนี่ย”

“มึงไม่ต้องรู้หรอก…อะๆ…เอาเงินนี่ไปซื้อยาแก้ไข้กับเจล ลดไข้แต่ก่อนไปมึงไปสั่งพ่อครัวทำข้าวต้มหมูไม่ชามนึง เสร็จแล้วก็เอาไปให้คุณริวเขาข้างบน”คมพูดสั่ง

“พี่อะทำให้อยากแล้วก็จากไป”แบงค์รับเงินจากคมแต่ก็ ยังไม่วายที่พูดกวน
“ไปๆ อย่ามากวนตีนกู รีบไปรับมาด้วยละคนพูดบอก ก่อนจะเดินไปตรวจความเรียบร้อยรอบร้าน ส่วนแบงค์กั ไปทําตามที่คนส่ง

“นี่คุณริวที่จริงคุณไม่ต้องสั่งข้าวมาให้ผมก็ได้นะเพราะ ผมจะกลับแล้ว”ซันพูดพร้อมลุกขึ้นเพื่อเดินไปที่ประตู แต่ ริวขว้าตัวซันไว้ได้ก่อน

“หยุดดื้อสักทีสิซัน!! ..ตัวร้อนขนาดนี้ออกเดินไปไม่ถึง หน้าผับก็ล้มแล้ว”ริวพูดเสียงดังเล็กน้อย

“มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ปล่อยผมนะ” ซันยังดิ้นไปหยุดทั้ง ที่ตอนนี้เขาแทบไม่มีแรงเหลือแล้ว แต่อาจเป็นเพราะฝืน มาเกินไปทำให้ตอนนี้เขาเริ่มจะหน้ามืดแล้ว

“ซัน!!..มานั่งก่อนแล้วก็หยุดดื้อสักที”ริวพูดบ่นซันเสียง เข้มหลังจากที่ซันหน้ามือจนเกือบล้มแต่ดีที่เขาประคองซันไว้ก่อนจะพากลับไปนั่งที่เตียง ซันก็ยอมแต่โดยดี เพราะไม่มีแรงจะสู้ริวแล้ว

รวพาซันกับมาที่เตียงเหมือนเดิมแล้วให้ซันนั่งพิงหัว เตียงไว้และดึงพาห่มให้มาห่มถึงเอว ซันมองการกระทำ ของริวเงียบๆ พร้อมคำถามในใจว่าริวจะทำแบบนี้กับเขา ไปเพื่ออะไร

“ตัวร้อนมากเลยนะได้กินยาบ้างหรือเปล่า” ริวพูดถาม ขึ้นหลังจากที่เอื้อมมือไปอังที่หน้าผากของซัน

“ผมไม่ได้เป็นอะไรทำไมต้องกิน” ซันตอบเสียงเรียบ

“ตัวร้อนขนาดนี่ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก” ริวพูดว่าเสียง ดุซันเปื้อนหน้าหนีริวแต่ไม่ได้พูดตอบอะไรริวได้แต่ส่าย หน้าไปมาก่อนจะเดินไปที่ประตู

“นั่งอยู่เฉยๆ และถ้าพี่กลับมาแล้วไม่เห็นเตรียมเจอ ปัญหาใหญ่ได้เลย”ริวพูดขู่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้วันนั่งทำหน้างงบวกกับความไม่พอใจอยู่คนเดียว ริวเดินลงมาข้างล่างผีบี่เต็มไปด้วยนักท่องราตรีริวเดิน ผ่านสาวสวยมากมายที่ส่งยิ้มหวานมาให้แต่ริวไม่แม้แต่จะ ชายตามองเลยด้วยซ้ำ ริวมุ่งหน้าไปที่ห้องครัว ทันทีที่เขา เข้าไปก็เหมือนว่าคนในห้องครัวถูกสต๊าฟไว้อยู่กับที่
“อะ..เออ..คุณริวมีอะไรหรือเปล่าครับ”พ่อครัวในครัวคน นึงพูดถามขึ้นอย่างงงๆ เพราะตั้งแต่เข้าทำงานมาริวแทบ ไม่เข้ามาที่ห้องครัวเลยด้วยซ้ำ

“ผมจะมาถามว่าข้าวต้มที่ผมให้พี่คมมาสั่งทำเสร็จหรือ ยัง”ริวถามเสียงเรียบ

“คือพอดีตอนนี้เพื่อนคุณริวสั่งอาหารเยอะมากเลยอะ ครับตอนนี้เตาเลยยังไม่ว่าง”พ่อครัวพูดตอบพลางนึก ตอนที่แบงเดินมาสั่งแล้วแบงค์ก็บอกเขาว่าคมสั่งมาอีกที พอได้ยินคำตอบริวก็ขมวดคิ้วทันที

“เพื่อนผม…ใคร?” ริวพูดถามขึ้น

“คุณฟ้าใสครับ…เธอพาเพื่อนมาเยอะเลยสั่งอาหาร หลายอย่างครับ”พอได้ยินว่าเป็นฟ้าใส ริวก็ถอนหายใจ ออกมาอย่างเซ็งๆ ฟ้าใสคือน้องของสาวของเพื่อนริว ริว เองก็เอ็นดูฟ้าใสอยู่ไม่น้อยแต่ฟ้าใสกับคิดว่าริวชอบ จึง ชอบมาแสดงความเป็นเจ้าของอยู่หลายครั้งบางครั้ง

ริวก็รู้สึกรำคาญเหมือนกันแต่เห็นว่าเป็นน้องสาวเพื่อน จึงไม่อยากพูดอะไรมากแต่ทุกครั้งที่มาที่ผับของริวฟ้าใส ก็ชชอบสั่งอาหารเยอะทุกครั้งและก็มักจะเร่งให้พ่อครัว ทำอาหารให้โต๊ะของตัวเองก่อนอยู่เสมอ พ่อครัวเองก็เห็น ว่าเป็นคนสนิทของเจ้านายจึงไม่อยากขัด
“ซึ่งเขาไปทำข้าวต้มให้ผมก่อนขอแบบเร็วที่สุดนะถ้า ช้าผมจะให้ทําโอแบบไม่จ่ายเงินสามวัน” รวพูดเสียงเข้ม เล่นเอาพอครัวรีบตักข้าวมาทำข้าวต้มแทบไม่ทัน แล้วร วก็เดินกลับไปที่ห้องแต่ยังไม่ทันจะขึ้นบันไดไปชั้นสองก็ ถูกใครบางคนดึงแขนไว้

“พี่ริวคะ”เสียงใสๆ ของสาวร่างบางที่ใส่ชุดเดสสีแดงพูด

ขึ้น

“อ้าวฟ้า..มีไรหรือเปล่าครับ”ริวพูดถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็น

ฟ้าใส

“ต้องมีอะไรถึงจะเรียกได้งั้นหรอคะ”ฟ้าใสถามขึ้นพลาง ทําเสียงเหมือนน้อยใจ

“เปล่าครับ…ก็เห็นฟ้าเรียกพี่ก็เลยพูดถาม” ริวพูดตอบ เสียงเรียบถึงแม้ปกติเขาจะไม่แทนตัวเองว่าพี่แต่กับผู้ หญิงจะให้กูมึงก็คงจะหยาบไป

“อ่อคะ…พอดีฟ้ามาเที่ยวเลยจะมาชวนพี่ริวไปนั่งดื่มกับ เพื่อนฟ้าด้วยกันนะคะ” ฟ้าใสพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มหวานไป ให้ริว ถ้าเป็นคนอื่นคงจะหลงเสน่ห์ฟ้าใสไปแล้วแต่กับริว คงไม่ใช่

“คือพี่..”ริวกำลังจะพูดปฎิเสธแต่แบงค์เดินมาซะก่อน
“คุณริวครับยาที่สั่งได้แล้วครับ”แบงค์พูดขึ้นพร้อมกับ ยื่นถุงยามาให้ริว ริวรับถุงยาไว้ก่อนจะเปิดดูก็เห็นว่ามี ยาแก้ไข้ ลดน้ำมูก แผ่นเจลลดไข้ ริวพยักหน้าให้แบงค์ แบงค์จึงก้มหัวลงนิดหน่อยและเดินกลับไปทำงานต่อ

“พี่ริวไม่สบายหรอคะ…เป็นไรมากหรือตัวระ,อะ” ฟ้าใส พูดพร้อมกับจะทำท่าเอื้อมมือไปเพื่อวัดไข้ให้ริวแต่ริว จับแขนฟ้าใสไว้ก่อนแล้วเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ก่อนจะ ปล่อยมือออกจากแขนหญิงสาวหน้าเสียไปนิด

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร…ฟ้าใสกลับไปนั่งกับเพื่อนๆ เถอะพี่มี ธุระต้องทำ”ริวพูดบอกแค่นั้นแล้วหันหลังกลับไปที่ชั้นสอง แล้วตรงไปที่ห้องนอนตัวเองเพื่อไปหาร่างบางที่นอนป่วย อยู่แล้วปล่อยให้หญิงสาวยืนหงุดหงิดอยู่คนเดียว

ริวเปิดประตูไปอย่างเบามือก็เห็นว่าร่างบางนอนหลับ ไปทั้งๆ ที่ยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ ริววางยาลงที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเดินไปนั่งข้างซ้นแล้วจับหัวซันมาพิงกับอกของ ตัวเองไว้ ริวนั่งมองหน้าซันอยู่ซักพักก่อนจะค่อยๆ เลื่อน หน้าเขาไปใกล้ซันมากแล้ว จนระยะห่างเหลือเพียงแค่ลม หายใจเท่านั้น