Ep.10

Ep.10

แสงแดดที่ลอดผ่านม่านสีน้ำเงินเข้มกระทบกับตาคู่ หวานของร่างบางที่นอนหลับอยู่ทำให้ร่างบางต้องลืมตา ขึ้นมาช้าแล้วจะใช้มือบังแสงแดดที่ส่องมาที่ตาก่อนจะรู้ สีกหนักๆ ที่ช่วงเอวทำให้ร่างบางต้องหันไปมองแล้วก็เห็น ว่าสิ่งที่พาดอยู่ที่เอวของตนคือแขนของใครบ้างคน

“เฮ้ย…คุณริวนี่หว่า “ซันสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อเห็นว่า เจ้าของแขนที่พาดอยู่ที่เอวเขาคือใครการขยับตัวของซัน ทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา

“ตื่นแล้วหรอ..ไหนขอพี่ดูหน่อยว่าไข้ลดหรือยัง” ริวลุก ขึ้นนั่งแล้วพูดบอกก่อนะเอื้อมมือไปยังหน้าผากซันเพื่อวัด ไข้แต่ซันเขยิบหนีทำให้ริวชะงักไปนิด

“ผมหายดีแล้ว…ขอบคุณคุณริวมากที่ช่วยดูแลผม..ผม ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ซันพูดตัดบทแล้วทำท่าจะลุกจาก เตียงแล้วเดินไปที่ประตูแต่ถูกริวรวบตัวเอาไว้ก่อน

“พูดจาแบบนี้คงหายสนิทแล้วสิ” ริวพูดขึ้นพร้อมกระชับ กอดให้แน่นขึ้นถึงแม้ว่าซันจะพยายามดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

“ผมก็พูดจาแบบนี้ตลอดนั้นแหละ…แล้วจะปล่อยผมได้หรือยัง.ผมจะกลับบ้าน”ขันพูดโอ๊ยออกมาแล้วพยายาม ดินออกจากกอดของริวแต่ วกับกอดซันไว้แน่นขึ้น

“พี่จะปล่อยได้ไงก็เมื่อวานนายพูดเองว่าไม่ให้พี่ทิ้ง นาย…ถ้าพี่ทิ้งพี่ก็เป็นคนที่ไม่รักษาคำพูดส์” ริวพูดบอก พร้อมยกคิ้วแล้วส่งยิ้มเจ้าเลห์ให้ซันซันรู้สึกร้อนหน้า แปลกๆ

“ผมไม่ได้พูด!! .. แล้วก็ปล่อยผมสักทีผมจะกลับบ้าน”ซัน พูดโว๊ยออกมาอีกแต่ก็ยังดิ้นไม่หยุด

“นี่!..ถ้าไม่หยุดดิ้นพี่ไม่รับรองความปลอดภัยนะ” ริวพูด เสียงเรียบ ซันหยุดดิ้นแล้วหันมามองหน้าริวทันทีพร้อม กับทำหน้างงๆ แบบอื่นๆ

“หมายความว่าไร” ซันพูดถามขึ้น

“หึ..เด็กจริงๆ ..ชั่งมันเถอะตอนนี้นายไปอาบน้ำล้างหน้า แล้วจะได้ไปม.”บอกจบริวก็ปล่อยมือที่กอดซันออก ซันก็ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันทีพอปิดประตูห้องน้ำซันก็นึกขึ้น ได้ว่าเขาไม่มีแปรงหรือเสื้อผ้าเลยซักอย่างเขาเลยตัดสิน ใจแง้มประตูห้องน้ำเล็กน้อยแล้วโผล่ไปแต่ส่วนหัว

“คุณริวผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไม่มีแปรงสีฟันไม่มีผะ..”
“พอๆ.เลิกพูดได้และรอแป๊ปเดี๋ยวเอาให้”วิวพูดขัดขืน ด้วยเสียงติดรำคาญนิดๆ ก่อนจะเดินหยิบของที่ซันต้อง ใช้พร้อมชุดนักศึกษาที่แม่บ้านเอามาแขวนไว้ที่หน้าประตู แล้วเดินไปที่ห้องน้ำแล้วยื่นให้อีกคน

ซันก็รับมาแล้วจัดการธุระของตัวเองพอเสร็จก็เดิน ออกมาจากห้องน้ำแล้วก็เห็นว่าริวก็อยู่ในชุดนักศึกษา เรียบร้อยแล้วทั้งสองคนสบตาเล็กน้อยแล้วเป็นที่ซันเป็น คนหลบสายตาของร่ว

“ผ้าเช็ดตัวเอาไปแขวนที่ระเบียงส่วนเสื้อผ้าที่ใส่แล้วก็ เอาไปใส่ตะกร้าที่อยู่ข้างตู้เสื้อผ้า”ริวพูดบอกขึ้น ซันก็รีบ ทำตาที่ริวบอกทันทีแล้วกลับมายืนที่หน้าประตูห้องน้ำ เหมือนเดิม

“คุณริว…ผมขอกลับก่อนนะครับผมมีเรียนตอนบ่าย”ซัน พูดขึ้นหลังจากที่เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ฝาพนังกำลังบอก

เวลา11.46น.

“พี่ก็มีเรียนตอนบ่ายเราก็รอไปพร้อมพี่นี้แหละ รอ ก่อน”ริวพูดบอกซันแล้วหันไปจัดผมต่อ ที่จริงซันก็อยาก ปฏิเสธแต่พอคิดว่าไปกับริวก็คงช่วยเขาประหยัดค่ารถได้ เขาก็เลยยืนรอริวอยู่เงียบๆ จนริวแต่งตัวเสร็จทั้งสองคน ก็ลงมาที่ลานจอดรถใต้คอนโดพอมาถึงรถซันก็ได้แต่ยื่น อ้าปากค้างเพราะรูถคันหรูของริวถึงเมื่อวานเขาจะเคยนั้ง แล้วแต่เพราะหลับไม่รู้เรื่องทำให้จำไม่ได้
“เป็นอะไร.ขึ้นรถดิ” วิวแกล้งพูดถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซันยืน อ้าปากค้างอยู่เสียงของริวทำให้ซันหลุดออกจากภวังค์ ซันรีบเดินขึ้นรถทันที เมื่อเข้ามานั่งในรถซันก็อมยิ้มน้อยๆ ทันทีเพราะเขาเคยฝันว่าสักวันนึงอยากจะมีโอกาสได้นั่ง รถแบบนี้บ้าง

“ชอบหรอ”ริวพูดถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซันนั่งอมยิ้มแล้วมอง ไปรอบๆ เหมือนสำรวจรถเขา

“อืม” ซันหันมาตอบแล้วเผลอยิ้มให้ริว เล่นเอาริวรู้สึกใจ เต้นแปลกๆทันที แล้วซันก็ชะงักไป เมื่อรู้ตัวว่าเขากำลัง ยิ้มให้ริวเขากลับมานั่งเฉยๆ แล้วทำหน้านิ่งเหมือนทุกที พอเห็นท่าทางที่เหมือนเด็กของซันริวก็อดที่จะขำไมได้

“หึ.หรอ..งั้นเดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนละกัน” ริ้วพูดบอก พร้อมกับมองหาร้านอาหารไปด้วย ซันก็พยักหน้ารับแต่ ไม่ได้พูดอะไรเขาพยายามที่จะพูดให้น้อยที่สุดเพราะ กลัวว่าริวจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเขาอาจจำรายละเอียดไม่ ได้ทั้งหมดแต่ก็พอจำได้ว่าริวทำอะไรให้เขาบ้าง

ริวขับมาอีกสักพักจนเกือบถึงมหาลัย เขาขับรถเข้าไป ที่ร้านอาหาร ที่จริงร้านนี้เป็นร้านที่เขาค่อนข้างจะมาบ่อย เป็นพิเศษเพราะติดใจรสชาติอาหารและก็บรรยากาศร้าน แต่สำหรับซันแล้วร้านนี้เป็นร้านที่ค่อนข้างหรูทีเดียวริวลง รถไปแล้วแต่ซันยังนั่งอยู่ที่เดิมพอเห็นซันไม่ลงมาริวก็เดิน อ้อมไปที่นั่งข้างคนขับที่ซันนั่งอยู่แล้วเปิดประตู

“นั่งทําไมลงมาสิ”ริวพูดถามพร้อมกับดึงแขนซีนให้ลงมา แต่ขันขันตัวไว้

“คือผมคิดว่า.ผมไปกินที่มหาลัยดีกว่าคุณริวเข้าไปเถอะ เดี๋ยวผมนั่งรอที่รถ”ซันพูดปฏิเสธเพราะตอนนี้ที่ตัวเขา เหลือเงินอยู่ไม่กี่ร้อยแล้วเขาคิดว่าเขาคงมีตังไม่พอที่จะ จ่ายค่าอาหารที่ร้านนี้

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่เลี้ยงเอง”ริวพูดขึ้นอีกเพราะพอ จะเดาออกว่าทำไมซันถึงประฎิเสธ ริวออกแรงดึงซันอีก ครั้งจนร่างบางต้องลุกออกจากรถแล้วเดินตามริวอย่าง ช่วยไม่ได้พอเข้ามาในร้านก็มีพนักงานมาต้อนรับแล้วพา ริวไปที่โต๊ะประจำเพราะเกือบทุกคนในร้านรู้จักว

“วันนี้รับอะไรดีคะ”พนักงานสาวพูดถามริวขึ้นแล้วหันมา มองหน้าซันอย่างงงๆ เพราะปกติแล้วริวมักจะมาคนเดียว

“ผมเอาเหมือนเดิม….คิดออกยังจะกินอะไร” ริวพูดบอก พนักงานแล้วหันมาพูดถามซัน ซันยังคงนั่งดูเมนูอาหา รนิ่งๆ เพราะเขาไม่กล้าสั่งเพราะราคาอาหารแต่ละเมนูมัน ค่อนข้างแพง

“ขอข้าวผัดอเมริกันกับซุปเห็ดละกัน” ริวถอดหายใจเล็กน้อยก่อนจะสั่งอาหารมาให้ขันเพราดูท่าแล้วชั่นคง ไม่ยอมส่งพนักงานสาวพอรับออเดอร์เสร็จก็จัดการส่ง รายการอาหารที่ห้องครัวทันที

รอไปซักพักอาหารก็มาเสริฟซันนั่งมองดูอาหารที่มา เสริฟมีพาสต้ากับขนมปังปิ้งของริวแล้วก็ข้าวผัดอเมริกัน กับซุปเห็ดของซัน ซันนั่งมองอาหารแล้วกลืนน้ำลาย ลงคอเพราะอาหารที่อยู่บนโต๊ะมันน่ากินมาก

“กินสิ เดี๋ยวมันจะเย็น” ริวพูดบอกเพราะเห็นซันเอาแต่ จ้องอาหารที่อยู่ตรงหน้าแต่ยังไม่แตะสักอย่างเสียงพูด ของริวทำให้ซันรู้สึกตัวแล้วจัดการกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ทันทีทั้งสองคนนั่งกินไปเงียบโดยไม่ได้พูดอะไรมีเพียง แค่ริวที่เลือบมองซันเป็นระยะเท่านั้น เวลาผ่านไปไม่ นานอาหารที่อยู่บนโต๊ะก็หมดซันนั่งมองจานเปล่าอย่าง เสียดาย

“อยากกินอะไรอีกไหม”ริวพูดถามขึ้นแพราะเขาก็พอจะ มองออกว่าซันน่าจะติดใจรสชาติอาหารที่ร้านนี้เพราะ ขนาดเขายังชอบเลย

“ไม่ครับ..ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ” ซันพูดขึ้น แล้วรีบลุกไปเข้าห้องนำทันทีทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้อยากจะ เข้าห้องน้ำแต่เพราะสายตาที่เหมือนจะมองเขาออกไปซะ หมดว่ารู้สึกอะไรมันทำให้เขากลัว
กลัวว่าจะเผยด้านที่เขาอ่อนแอ๋ออกมาอีกแค่ตอนที่เขา ไม่สบายเขาก็ปล่อยตัวเองมากไปแล้วเขาไม่อยากกลับ ไปเป็นแบบเดิมอีก ชั้นยืนอยู่ในห้องน้ำสักพักเขารู้สึกว่า ตัวเองยืนอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควรเลยจะกลับไปที่โต๊ะ แต่ยังไม่ทันเดินพ้นประตู ซันก็เดินชนกับร่างสูงของใคร บางคนเข้าซะก่อน

“โอ๊ะ..ขอโทษครับ”ซันรีบพูดขอโทษขึ้นมาทันทีเพราะ เขามั่วแต่ก้มมองพื้นแล้วคิดเรื่องอะไรไปเรื่อยเลยไม่ ได้มองทางซันเงยหน้ามองคนที่เขาเดินชนก็เห็นว่าเป็น ผู้ชายที่เข้าขั้นหน้าตาดีมากคนนึงถึงจะไม่หล่อเท่าริวก็ เถอะ พอคิดถึงต้องนี้เขาก็ต้องรีบสบัดหัวไล่ความคิดตัว เองที่ดันไปเผลอชมว่าริวหล่อ

“ไม่เป็นไรครับ…ว่าแต่น้องชื่อไรอะพี่ชื่อเอสนะครับ” ร่าง สูงพูดบออกพร้อมแนะนำตัวทำเอาซันงงนิดๆเพราะไม่ เข้าใจว่าจะมาแนะนำตัวเพื่อ

“ชื่อซันครับ.เออ.ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วก็ขอโทษที่เดินชนนะครับ”ซันพูดบอกแค่นั้นแล้วเบี่ยง ตัวเพื่อที่จะเดินออกจากห้องน้ำแต่มือของเอสก็กับมาขว้า ข้อมือซันไว้อีก