บทที่ 46 คิดบัญชีกับเด็กโง่อย่างคุณไง

ดนัยกฤตไม่พูดยังจะดีซะกว่า พอพูดออกมาแล้วมัน เท่ากับเป็นการจุดระเบิดจุดสำคัญของธิชาเข้าให้

เธอเบื่อที่สุดกับคำพูดของดนัยกฤตที่ใช้ความเป็น ผู้ใหญ่พูดกับเธอ

ฝั่งหนึ่งก็กิเลสตัณหากลับ อีกฝั่งก็คิดเองเออเองว่าเป็น ผู้ใหญ่ทางฝั่งเธอ ไหนจะมีเรื่องที่ได้เปรียบขนาดนี้ล่ะ!

ธิชาส่งเสียงฟืดฟาดในจมูก พลางเชิดปลายคางและพูด ดูถูกกลับ “ขอโทษอะไรกัน แล้วฉันพูดผิดตรงไหน? ดนัย กฤตถ้าไม่ใช่ว่าคุณเผลอหลุดปากพูดออกไป ก็คงไม่ สร้างความบาดหมางระหว่างเราสองคนแม่ลูก คุณมันก็ ไอ้คนจอมวางแผนชั่วๆ คนหนึ่ง!”

อารมณ์ของธิชาไปถึงจุดจุดหนึ่งแล้ว ถ้ายังไม่เดิน ออกไปเธอก็ยับยั้งชั่งใจไว้ไม่ได้แล้ว ดังนั้นเมื่อเธอพูด ประโยคสุดท้ายจบแล้วก็วิ่งเหยาะๆ ขึ้นลิฟต์ไป

เธอใกล้มาถึงชั้นหนึ่งแล้ว ดนัยกฤตก็วิ่งลงบันไดตามมา ติดๆ พร้อมทั้งคว้าข้อมือเอาไว้ และเอาร่างกายที่รูปร่าง ใหญ่โตขวางทางเธอเอาไว้
ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาตีหน้าเครียด น้ำเสียงก็ดู เป็นยะเยือกดังป่าลึก “คุณค่าใครว่าเป็นจอมวางแผน ชั่วๆ?”

ธิชากลอกตามองบน “ทำไม คุณดนัยกฤตยังรู้สึกโดน ฉันด่าแล้วยังไม่จุใจเหรอ? คำว่าจอมวางแผนชั่วๆ ก็คือ เอาไว้ใช้พรรณนาสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์อย่างคุณไม่ใช่ เหรอ ทั้งระยะความสนิทสนมแบบลับๆ กับแม่ของฉัน พอ อีกด้านหนึ่งก็มายั่วฉันอีก แต่คุณกล้าพูดเรื่องของฉันกับ ธาวินให้เธอฟัง! ดนัยกฤตคุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณมันเลว ทรามที่สุดแล้ว!”

ธิชาดูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เรื่องของเธอกับธาวินเดิมก็ถูก กดดันจนหนักหน่วงอยู่ในใจอยู่แล้ว ช่วงก่อนนี้ก็ก่อเรื่อง ขึ้นจนดังไปกระฉ่อนทั่วทั้งเมืองจนเรื่องยังไม่สงบลงเลย พอตอนนี้ณิชานาฎรู้เรื่องนี้แล้ว ยังพูดคำพูดแรง ๆ ใส่เธอ อีก

เธอคิดไม่ออกจริง ๆ นอกจากดนัยกฤตแล้วจะมีใคร หน้าไหนไปฟ้องณิชานาฎ เวลานั้นก็เอาความรับผิดชอบ ทั้งหมดโยนไปที่ตัวของเขาทันที

ทว่าดนัยกฤตกลับแสยะยิ้มมุมปาก ในรอยยิ้มสื่อความ หมายเย็นชาออกมาเล็กน้อย

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง พร้อมทั้งบีบข้อมือของริชาท่าทางเหมือนกับนกอินทรีแก่ที่กับจับเจ้าลูกไก่ตัวน้อย จากนั้นก็ฉุดเธอให้ขึ้นไปที่รถยนต์ของตนเอง

ธีซากระโจนไปทางประตูเพื่อต้องการจะหนีออก ทว่า ถูกฝ่ามือใหญ่ของเขาคว้าเอวเอาไว้ พลางดึงตัวกลับมา อย่างง่ายดาย

ศูนย์ถ่วงของเธอไม่คงที่ ท้ายทอยชนเข้ากับแผงอกของ เขา ชนจนศีรษะเริ่มมึนงง

“ดนัยกฤตตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่ คุณยังคิดว่าชีวิต ฉันยังยุ่งไม่พอหรือยังไง คุณรู้หรือเปล่าที่คุณจับฉันยัด มาในรถ ถ้าคนของธาวินเห็นเข้า ฉันก็ต้องซวยอีกแล้ว…”

เธอเอื้อมมือไปลูบคลำท้ายทอยที่ไปหัวชนจนเจ็บ ด้วย สีหน้าโกรธเคือง

ชายหนุ่มทำหน้าเครียด และไม่มีร่องรอยเหมือนกว่า กำลังหาเรื่องแกล้งเธออยู่ “นี่คุณได้ยินกับหูมาหรือเปล่า ว่าผมเป็นคนพูดเรื่องนี้กับณิชานาฎ?”

เธอแทบไม่คิดเลยสักนิด “นอกจากคุณแล้วจะมีใครพูด ล่ะ ณิชานาฎอยู่แต่ที่โรงพยาบาลไม่สามารถไปเจอกับ ใครคนไหนได้!”
เขาเม้มริมฝีปากเอาไว้ พร้อมทั้งหรี่ตาลง พลางยื่นมือ ออกไปบีบปลายคางของเธอ “นี่คุณโง่หรือเปล่าเนี่ย? คุณฉีดยาคุม แล้วณิชานาฎเห็นทุกอย่างกับตาเอง ทั้งหมด บวกกับความสัมพันธ์เรื่องพรรค์นั้นของคุณกับ ธาวิน นี่คิดว่าแม่ของคุณตาบอดหรือไงกัน? เรื่องพรรค์นี้ มันผ่านมาตั้งหลายปีแล้วจะไม่ระแคะระคายหูบ้างเลยเห รอ?”

ริชาสีหน้าแข็งทื่อ การที่เขาวิเคราะห์ออกมาแบบนี้ก็ ถือว่าไม่ผิดเลย

บางทีณิชานาฏก็เคยได้ยินข่าวลือมาบ้าง คงสงสัยตั้งแต่ แรกอยู่แล้ว ก็แค่กลัวว่าจะทำให้เสียความรู้สึกต่อกันเลย ไม่ได้พูดออกมา วันนี้มาเห็นใบเสร็จที่เธอเอาไปจ่ายค่า ฉีดยาคุมกับตาแล้ว ถึงอดพูดออกมาไม่ได้

เธอหดหู่ใจอยู่บ้าง เลยรู้ตัวว่าตนเองพูดแรงไปบ้าง พลางหดไหล่ลง จนน้ำเสียงเริ่มอ่อนข้อลงไปเยอะ

“คุณ ไม่ได้เป็นคนพูดออกมาจริงๆ ใช่ไหม…..

เขาพูดเยาะเย้ยกลับอย่างเย็นชาใส่ “เรื่องที่สมคบกัน ระหว่างคุณกับธาวิน ที่ตาไม่บอดต่างก็เดากันได้ ธิชาเอ่ย ธิชา คุณเห็นว่าผมเป็นตัวอะไร? มาด่าผมเนี่ย? ผมช่วย ชีวิตคุณมาหลายครั้งหลายคราแล้ว คุณติดหนี้บุญคุณ ผมไว้ตั้งหลายครั้ง แต่ไม่รู้สึกซาบซึ้งใจสักนิด แถมยังกล้าอ้าปากด่าผมเป็นฉอด ๆ หรือคุณคิดว่าผมอดใจไม่ ไหวที่จะแตะต้องคุณงั้นสิ หือ?”

ธิชาตื่นตระหนกกับสายตาที่เป็นศัตรูที่เขาแสดงออกมา จนเธอหดไหล่ลงไปเยอะ

เธอรู้สึกสับสนอยู่ในใจ เหมือนตนเองรู้ตัวว่าแสดงกิริยา ต่อเขา…..ไม่ค่อยดีจริง ๆ

ดนัยกฤตจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ ขนาดธาวินเองยังกลัวเขาอยู่ บ้าง

ถ้าไปยั่วยุให้เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ การที่เขาจะขับรถชน เธอให้ตายมันยังง่ายกว่าชนกระต่ายตัวหนึ่งให้ตายเสีย อีก

ธิชาก็ทำตัวให้ถูกต้องกับสถานการณ์ พลางยิ้มหวาน อย่างเขินอายและหัวเราะออกมา จนตัวสั่น “เอ่อคือ อะไร นะ ฉัน ฉันโดนณิชานาฎของฉันพูดมาไม่กี่ประโยค เลย ทำให้อารมณ์ไม่ดีก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเลี่ยงได้ คุณดนัยกฤตเป็นบุคคลที่สูงศักดิ์ คงไม่คิดบัญชีกับผู้น้อย แบบฉันอย่างนี้ใช่ไหม….

ดนัยกฤตมองท่าทีของเธอที่แสร้งทำเป็นเชื่อฟังจากการ สำนึกผิดแล้ว สีหน้าที่คร่ำเครียดอยู่ถึงกับหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา
มือทั้งสองของเขาบีบไหล่ที่กำลังสั่นเล็กน้อยของเธอ เอาไว้ แต่ลงแรงค่อนข้างหนักพอตัว

“บังเอิญเสียจริง วันนี้ฉันก็อารมณ์ไม่ดี อยากจะคิดบัญชี กับเด็กน้อยผู้โง่เขลาอย่างคุณสักที….

ธิชาถึงกับตัวอ่อนปวกเปียกลงทันที “งั้นฉันขอโทษคุณ ก็จบแล้วใช่ไหม ฉันเข้าใจคุณผิด พลั้งปากไปหน่อย ฉัน ผิดไปแล้ว…”

ดนัยกฤตหรี่ตามอง พร้อมทั้งเริ่มคิดบัญชีอย่างจริงจัง “ผมช่วยคุณกับญาณินไว้หนึ่งครั้ง ตอนที่คุณโดนจับ ตัวไปผมก็ช่วยคุณ ถือว่าเป็นครั้งที่สอง เงินค่าคุ้มครอง ถือว่าเป็นครั้งที่สาม บวกกับครั้งที่แล้วที่ผมปล่อยคุณ กลับไป ตอนที่คุณแก้ผ้าล่อนจ้อนแล้วมานอนอยู่ใต้ ร่างกายของผม ผมก็ไม่ได้เอาคุณ…ถือว่าเป็นความ เมตตาอันใหญ่หลวงไหม? คุณพูดเอาเองเลยว่าคุณติด หนี้บุญคุณผมมาแล้วกี่ครั้ง”

ไหล่ที่ผอมแห้งของธิชาถูกเขากดเอาไว้

เธอเองก็ไม่กล้าขยับตัวมั่ว ๆ เกรงว่าเขาจะใช้แรงบีบหัว ไหล่ของเธอให้แหลกคามือ

เธอเม้มริมฝีปากเอาไว้ สีหน้าน้อยใจ “แล้วจะเหมารวม กันแบบนี้ได้เหรอ ตอนที่คุณอยากจะบันคับให้มีอะไรกันกับฉัน แล้วกลับเนื้อกลับตัวใหม่ นั้นแค่คิดว่ามีความ เป็นมนุษย์อยู่ไง…

เธอจ้องนัยน์ตาลึกซึ้งอันคมกริบของดนัยกฤต ทำได้แค่ พูดออกไปอย่างประนีประนอม “แต่ว่าคุณก็ช่วยฉันมา สามครั้งจริง ๆ ฉันติดหนี้บุญคุณสามครั้ง”

ในที่สุดดนัยกฤตก็ยอมผ่อนแรงที่มือแล้ว เพื่อปล่อย ไหล่อันเบาะบางของเธอ

ทว่าไม่เกินชั่วอึดใจ ความอบอุ่นที่อยู่บนฝ่ามือของเขาก็ วางตรงหน้าท้องของเธอ อีกทั้งยังมีแนวโน้มจะเขยิบขึ้น ด้านบ้านเรื่อย ๆ

ธิชาตัวแข็งทันที มือเล็ก ๆ ทั้งสองสองข้างรีบห้ามเขา เอาไว้ พร้อมทั้งส่งเสียงห้ามปรามออกมา “อย่า อย่าทำ แบบนี้ มีอะไรก็คุยกันดี ๆ …”

มือของดนัยกฤตไม่ได้เขยิบขึ้น ได้แค่จับตรงเอวนุ่มๆ ของเธอ พร้อมทั้งเคล้นคลึงเบาบ้างหนักมือบ้าง

ธิชาเองก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรไป เหมือนว่าเริ่มมี อาการตัวร้อน ร่างกายยิ่งอ่อนปวกเปียกไปทุกทีๆ ยิ่งร้อน ผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ ฝ่ามือของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นความอ่อน ไหวอย่างเต็มเปี่ยม…..
ดนัยกฤตเอนตัวเข้าหาเล็กน้อย พลางขบเม้มติ่งหูอัน อ่อนนุ่มของเธอ พลางใช้น้ำเสียงแปร่งหูแสดงความโหด ร้ายออกมาจนเห็นได้ชัด

“รู้จักกับคุณมาตั้งหลายครั้งแล้ว ผมก็ถือว่ามองคุณออก แล้ว คุณนี่ช่างโง่จริงๆ เลย ปล่อยให้อยู่สุขสบายไม่ชอบ แต่กลับไปเป็นเมียน้อยให้อับอายขายหน้าอยู่ข้างกายธา วินอย่างสุขสมใจ ไม่เป็นไร ผมเองก็รู้สึกไม่สนุกในการที่ ต้องไปบีบบังคับคุณ

“แต่ว่า” น้ำเสียงของเขาแสดงการหัวเราะออกมาอย่าง ชัดเจน “คุณต้องใช้หนี้บัญชีที่คุณติดหนี้ผมเอาไว้ให้ หมด”

ธิชารับรู้ความหมายของเขาที่สื่อสารออกมาอย่าง ชัดเจนแล้ว….

จนใบหน้าเธอแดงก่ำ และถามกลับอย่างอ่อนแรง “คุณ จะคิดบัญชียังไง?”

เขายิ้มมากกว่าเดิม “ให้คุณสองทางเลือก ทางเลือกที่ 1คือครั้งเดียวแล้วล้างบัญชีไปเลย คือคุณมานอนกับผม หนึ่งคืน ส่วนเรื่องนอนยังไงนั้น รายละเอียดท่วงท่าต่างๆ คำพูดผมถือว่าศักดิ์สิทธิ์ที่สุด”

ใบหน้าของธิชาเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมา นัยน์ตาทอประกาย เธอเม้มริมฝีปากเอาไว้ จากนั้นก็พูดอย่างคับ แค้นใจ “เรื่องนี้ไม่ได้…งั้นทางเลือกที่สองคืออะไร?”

“ทางเลือกที่สอง คุณถึงขั้นติดหนี้บุญคุณผมมา3ครั้ง งั้น ก็ต้องช่วยผมทำธุระอยู่สามครั้งกลับคืน ไม่สามารถต่อ รองได้”

ธิชาคิดไม่ออกว่าตนเองนั้นสามารถช่วยดนัยกฤตทำ เรื่องอะไรได้ พลันรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที

เธอกะพริบตาไปมา พลางใช้ฟันกัดริมฝีปากล่าง “ทั้ง สามเรื่องที่คุณพูดไม่เกี่ยวข้องกับการใช้ร่างกายในการ แลกเปลี่ยน สรุปง่ายๆ คือ คุณไม่สามารถแตะต้องฉัน ได้ และไม่สามารถวางแผนอะไรกับฉันอีก เรื่องอื่นๆ นอกจากการทำผิดกฎหมายหรือทำร้ายคน ฉันยอมตกลง กับคุณ….