บทที่ 31 ผมยินดีต้อนรับคุณธิชา มาพึ่งพาตลอด
ธิชาไม่ใส่เสื้อผ้า จึงทำได้แค่ใช้มือสองข้างปกป้อง หน้าอกไว้
ธาวินอยู่ข้างนอก ด้วยนิสัยของเขา ในเมื่อมั่นใจแล้วว่า เธออยู่ที่นี่ มีโอกาสพังประตูบุกเข้ามาได้ตลอดเวลา
นิสัยกำเริบเสืบสานยโสอย่างขีดสุดของเขาไม่มีทางไว้ หน้าดนัยกฤตแม้แต่น้อย
ถ้าหากธาวินเห็นภาพสถานการณ์ในห้องชุดนี้
เธอแทบไม่กล้าคาดคิดถึงจุดจบของตัวเองเลยแม้แต่
ตอนที่เธออยู่ในอารมณ์หวาดกลัวอย่างสุดขีด น้ำเสียง กดดันของดนัยกฤตทำได้แค่เพิ่มความกดดันให้เธอมาก ยิ่งขึ้น
ธิชาเหมือนดั่งพุ่งสุดตัวโดยไม่สนใจแล้ว ตะโกนกับเขา หน้าแดงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นคุณยิงฉัน ให้ตายไปเลย ไม่ว่ายังไงถ้าหากถูกธาวินรู้ว่าคุณทำเรื่อง แบบนี้กับฉัน…ไม่ต้องให้คุณลงมือ เขาก็ต้องเอาชีวิต ฉัน”
เธอไม่เคยบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อน เหมือนกับช่วงเวลาเร่ง รีบแม้แต่ชีวิตก็พุ่งสุดตัวแล้ว
สีหน้าของดนัยกฤตค่อยๆเปลี่ยนเป็นหน้าดำเคร่งเครียด
สายตาอันโมโหของเขาทำให้ธิชาหวาดกลัว
เขาไม่ได้ปล่อยมือที่กำลังลูบคลำอยู่ที่หน้าอกเธอ แต่ กลับพยุงสะโพกเธอขึ้นมาฉับพลันวางไว้ที่ตักของตัวเอง
ผู้ชายคนนี้เปลือยกายทั้งร่าง ความใคร่ที่เกิดขึ้นมาดัน อยู่ที่ใต้ร่างของเธอ
รอยยิ้มอันเย็นชาที่มุมปากมีแววแห่งความโหดเหี้ยม
“คุณเตรียมจะใช้วิธีให้ตายก็ไม่ยอมกับผมเหรอ?” เขายกนิ้วมือขึ้นไปหยิกเนื้อที่สะโพกของเธออย่างแรง
ธิชาเบิกตากว้างสูดลมหายใจเจ็บ อิริยาบถอันตราย แบบนี้กลับไม่กล้าขยับไปเรื่อย
กลัวว่าแค่เอียงตัวก็จะทำให้เขาได้ที่สำเร็จ
เธอกัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้นไม่ยอมพูด
ผู้ชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชำนาญในสถานบันเทิง เพียงใช้มือสองข้างลูบไล้เธอง่ายๆก็ค่อยๆทำให้เธอสูญ เสียการควบคุม ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ร่างอันเร่าร้อนของเธอล้มอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่าง ไร้เรี่ยวแรง
ให้เขาลูบไล้ตามใจชอบ
เขาพูดอย่างยิ้มแย้ม “ผมอยากให้ความรักทะนุถนอมกับ คุณธิชา บ้าง แต่คุณธิชา กลับไม่ยอมรับ ในเมื่อคุณไม่ กลัวแม้แต่ความตาย แต่กลับไม่ยอมตัดขาดความสัมพันธ์ กับธาวิน งั้นวันนี้ผมช่วยคุณตัดขาดกับมือเอง”
ธิชาฟังน้ำเสียงอันเย็นชาของเขา รู้สึกว่าเขาไม่เหมือน ล้อเล่น
ริมฝีปากของเธอสั่นไม่หยุด แม้แต่ฝันก็กระทบกันจน เกิดเสียงเบาๆ
“คุณ…คุณมีสิทธิ์อะไรมาเลือกแทนฉัน? ดนัยกฤต ฉันไม่เคยหาเรื่องคุณเลยแม้แต่น้อย ความผิดพลาดแบบ นี้ในวันนี้ก็เป็นผลที่คุณบีบบังคับฉัน คุณก็แค่ฉวยโอกาส ที่ฉันไม่มีแรงขัดขืน คุณมันก็แค่โจรไร้ยางอายเท่านั้น”
ดนัยกฤตไม่ได้หยุดสูบไล้ร่างกายอันอ่อนไหวของเธอ ยิ่งยิ้มอย่างชั่วร้าย จู่ๆก็ยื่นนิ้วเข้าไปในปากของเธอ
มองดูท่าทางเบิกตากว้างอย่างโมโหอยากตายของเธอ
“คุณธิชา ขัดแย้งกับตัวเองอย่างมาก ด้านหนึ่งก็โกรธ แค้นธาวิน ในใจกลับยากที่จะตัดขาดความสัมพันธ์ซึ่งกัน และกันในวัยเด็ก ผมกลับทนดูคุณทำลายตัวเองต่อไม่ได้ วิธีที่ช่วยคุณตัดขาดมันหยาบคายไปหน่อย แต่ว่ารับรอง ผลต้องดีแน่นอน”
ธิชาฟังคำพูดสื่อความหมายลึกซึ้งของเขา ทันใดนั้นก็ไม่ ห่วงเรื่องอายแล้ว จับไหล่ของเขาถามอย่างเสียงดัง “คุณ จะทําอะไร?”
เขาตบสะโพกเธอด้วยแรงอันคลุมเครือ
ข่มขู่อย่างชัดถ้อยชัดคำ “เดี๋ยวผมให้บอดี้การ์ดปล่อย ธาวินเข้ามา ให้เขาดูท่าทางเธออมน้องชายผมกับตา สภาพที่อารมณ์ใคร่กระเพื่อมแบบนี้ของคุณธิชา ไม่มี ผู้ชายคนไหนทนไหวจริงๆ”
ริชาถูกเขาลูบไล้หยอกล้อแล้ว ผิวอันขาวนวลก็กลาย เป็นชมพูน่าเย้ายวน แค่มองก็รู้ว่าถูกผู้ชายรักใครอย่าง หนักมาแล้ว……..
ถ้าหากธาวินมองเห็นภาพนี้ แต่ไม่ว่าเธอจะสามารถเอา ตัวรอดมีชีวิตต่อหรือไม่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธา วินที่อันตรายอยู่แล้วก็ต้องจบอย่างสิ้นเชิงแน่นอน
ริชากัดริมฝีปากแน่น ส่งน้ำตาหลายเม็ดเอ่อล้นออกไป
เธอกัดริมฝีปากพูด “ล้วนเป็นคุณบังคับฉันชัดๆ ฉันไม่ เคยหักหลังเขา”
ผู้ชายหัวเราะเย็นชา “คุณเปียกจนสามารถท่วมเตียงตัว นี้แล้ว ถูกบังคับ? คุณจะลองถาม ธาวินว่ายอมเชื่อไหมว่า คุณถูกบังคับ?”
ในสายตาเธอเต็มไปด้วยความอึดอัด แต่ยังคงยืนยัน การเลือกของตัวเองไม่หวั่นไหว
“ยังไงเสีย ไม่งั้นคุณดนัยกฤตก็ฆ่าฉันเสีย มิเช่นนั้นฉัน ไม่มีวันอยู่กับคุณ ถึงฉันถูกขายไปรับแขกที่สตาร์ไนต์ก็ ไม่อยู่กับคุณ”
ในคำพูดของผู้หญิงคนนี้มีแววแห่งความเกลียดสีหน้าของเขาก็ยิ่งเย็นชา ดูออกว่าเธอตัดใจไม่ลง
ผู้หญิงโง่
ยอมตายก็ตัดใจไม่ลงต่อธาวินคนเดียว
นอกประตูเป็นเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงและรีบร้อน ดังขึ้น
“แย่แล้ว คนของพวกเขาขวางไม่อยู่แล้ว ธาวินจะบุก เข้ามาประตูบ้านแล้ว ท่านดนัย ท่านดนัยท่านจัดการธุระ เสร็จหรือยัง?”
ธิชาถูกเขากดไว้บนตัก ร่างแข็งทื่อไปอีกที ใบหน้าอัน ซีดขาวแสดงความเงียบสงบในแบบไม่เกรงกลัว
ดนัยกฤตมองดูสภาพนี้ของเธอแล้วก็เพียงพอที่จะทำให้ หมดอารมณ์
เขาโยนร่างเธอทิ้งอย่างฉับพลัน จ้องเธอด้วยสายตาลึก ซึ้งตักเตือน “นี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะปล่อยคุณชั่วคราว หลังจากวันนี้ยกเว้นคุณมีปัญญาหลบไปให้ไกล อย่าให้ ผมเจอคุณอีก มิเช่นนั้นครั้งต่อไปผมไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่
ดนัยกฤตโยนเธอลงจากนั้นก็ลงพื้น ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย อย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยเหมือนไม่เคยเกิด อะไรขึ้นเลย
ธิชาถึงแม้จะหนีออกจากสถานการณ์อันตรายแบบนี้ดั่ง ถ้ำเสือ แต่กลับไม่มีความรู้สึกโล่งอกเลยแม้แต่น้อย
เธอเก็บเสื้อผ้าบนพื้นที่ฉีกขาดตัวสั่นขึ้นมาสวมใส่ทีละ
ความจริงเสื้อผ้าฉีกขาดตั้งแต่อยู่ที่โรงงานร้างแล้ว แต่เธอจะไปกล้าใส่เสื้อคลุมของดนัยกฤตอีกได้ยังไง สุดท้ายไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ดึงผ้าห่มบางผืนหนึ่งห่อตัว เองไว้
ตอนที่ดนัยกฤตผลักประตูออกไป ธาวินพาคนใกล้เข้า มาถึงหน้าประตูห้องชุดแล้วจริงๆ
ลูกน้องข้างหลังเขาล้วนพกอาวุธปืน ไม่มีอากัปกิริยา ถ่อมตัวที่ควรมีในการบุกเข้าถิ่นคนอื่นเลยแม้แต่น้อย
ดนัยกฤตสีหน้าท่าทางเรียบเฉย ดูเหมือนไม่ได้โมโห อะไรมากมายกับการกระทำพาคนมากมายมาหาเรื่อง ของธาวิน
“สโมสรแห่งนี้ของผมเงียบสงบมาตลอด ก็แค่หารายได้ เล็กน้อย หรือว่าในวันปกติมีลูกน้องที่ไม่รู้เรื่องไปหาเรื่อง คุณชายธาวิน ต้องให้คุณชายธาวินระดมคนมากมายบุก มาหาเรื่องทําลายที ของผม?”
ตัวธาวินประกายกลิ่นอายความโมโหอยู่ทั่วร่าง หน้าดำ เคร่งเครียดทั้งหน้าเหมือนดั่งยมราช
แม้แต่คำพูดพิธีรีตองจอมปลอมในวันปกติเขาก็ทิ้งไป หมดแล้ว ถามด้วยน้ำเสียงดุร้าย “ธิชาอยู่ในห้องคุณ คุณ ทำอะไรกับเธอ?”
“ที่แท้ก็มาเพื่อเรื่องนี้” ใบหน้าดนัยกฤตยิ้มอย่างเย็นชา พูดอย่างเรียบเฉย “คุณธิชา อยู่ในสถานการณ์อันตราย ก่อนที่ผมจะยื่นมือเข้าช่วยเหมือนจะถูกนักเลงหลายคน ดูหมิ่นอย่างรุนแรง ผมเห็นเธออายุแค่นี้ก็ต้องตกอยู่ใน สถานการณ์อนาถแบบนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจและ สงสาร จึงได้ช่วยเธอ พาเธอกลับที่นี่ของผม”
ตอนที่ธาวินได้รับข่าวนั้นกำลังทำงานอยู่เมืองใกล้เคียง
ส่วนคนที่ตระกูลมงคลวัชรกุลว่าจ้างคงฉวยโอกาสลงมือ กับ ซาตอนที่เขาไม่อยู่ในเมือง
เขาใช้ความเร็วสูงสุดเพื่อรีบมาช่วยเธอ เพียงแค่ช้ากว่า ไอ้จิ้งจอกเฒ่าดนัยกฤตเท่านั้น
ธาวินหรี่ตา ยื่นมือเอาปืนมากระบอกหนึ่งจากมือลูกน้อง ด้านหลัง กระบอกปืนจ่ออยู่บนขมับของดนัยกฤต
เขาเดินเข้าไปหลายก้าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ผมถามว่า คุณทำอะไรกับเธอ”
น้ำเสียงของธาวินเย็นชาอย่างสุดขีด
ส่วนบอดี้การ์ดของดนัยกฤตต่างก็ยกปืนจ่ออยู่ที่ธาวิน
ทั้งสองฝ่ายถึงแม้จะแย่งชิงกันทั้งที่แจ้งที่ลับ แต่เป็น ครั้งที่ปะทะกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ด้วยความตึงเครียดเข้าขั้น รุนแรง
คนของทั้งสองฝั่งพอๆกัน ยากที่จะบอกได้ว่าใครจะชนะ และใครแพ้ในทันที
สีหน้าของดนัยกฤตยังคงเย็นชา ดูเหมือนไม่มีความรู้สึก ถึงวิกฤตในการถูกข่มขู่ชีวิตเลย
“คุณชายธาวินวันนี้ลืมกินยาแล้วใช่ไหม เป็นบ้าแบบนี้ บุกเข้ามาโวยวายในถิ่นของผมเหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่ง? ผมมีน้ำใจช่วยน้องสาวคุณไว้ คุณชายธาวินกลับยก กองทัพมาถามหาความผิดกับผม?”
ธาวินหน้าดำเคร่งเครียด “คุณกล้าแตะต้องคนของผม ควรเตรียมตัวตายอย่างอนาถแต่แรกแล้ว”
ตอนนี้ธิชายืนอยู่ข้างประตูห้องชุด เธอไม่กล้าเปิดประตู อย่างเร่งรีบ เพราะว่าไม่อาจคาดคิดได้ว่าเปิดประตูแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น
แต่เธอยิ่งคิดไม่ถึงว่าผู้ชายสองคนนี้ถึงขั้นจะใช้มีดใช้ ปืน
เธอไม่ค่อยรู้นิสัยของดนัยกฤต เดาไม่ออกว่าขั้นต่อไป เขาจะทำยังไง
แต่ว่าความรู้กันสองทั้งสองฝ่ายระหว่างเธอกับธาวินที่ อยู่ด้วยกันมาสิบเอ็ดปี เธอเชื่อว่าถ้าหากธาวินมั่นใจว่า เธอกับดนัยกฤตมีอะไรกัน วันนี้ที่นี่ต้องนองเลือดอย่างไม่ คำนึงอะไรทั้งนั้นแน่นอน
ฐานะของธาวินเดิมก็อ่อนไหวอยู่แล้ว มีสายตานับล้าน มองเขาอยู่
ผลลัพธ์จากการฆ่าคนโดยวู่วามยากที่จะคาดคิด
ธิชารู้สึกว่าตัวเองหลบต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้อง ห้ามปรามเขา
มิหนำซ้ำเธอกับดนัยกฤตก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นจริง
เธอกัดริมฝีปาก มืออันเย็นเยือกไปจับที่ด้ามประตูอย่าง ระมัดระวัง
แต่ทว่าก่อนที่เธอจะเปิดประตู เสียงของผู้ชายที่คุ้นเคย สั่งอย่างเย็นชาดังขึ้นนอกประตู
“ธิชา ออกมา อย่ารอให้ฉันเข้าไปหาเธอ” เธอเข่าอ่อนไปทีหนึ่งอย่างควบคุมไม่ได้ กัดริมฝีปาก เปิดประตูด้วยสองมือที่สั่นเครือ
ชิงเวลาก่อนที่ธาวินจะโมโหร้าย เธออธิบายตัวสั่นไปทั้ง ร่าง “ไม่ เขาไม่ได้แตะต้องฉัน”
สายตาของธาวินกวาดมองอยู่ร่างของเธอ เธอห่อผ้าห่ม บางไว้ แต่ดูออกว่าเสื้อผ้าข้างในยังอยู่
สายตาของเขาเหมือนดั่งแส้เฆี่ยนตีมา ฟาดอย่างรุนแรง บนผิวหนังเธอ
ฟาดจนเธอเนื้อปรี อับอายแทบทรุดแผ่นดินหนี
“เสื้อคือพวกโจรลักพาตัวเป็นคนฉีก ไม่ใช่เขา ฉันกลัว โป๊ถึงได้ทำแบบนี้….….….
ธิชาอธิบายด้วยเสียงสะอื้นดูเหมือนทำให้สายตาของธา
วินสงบขึ้นบ้าง
เธอดูท่าทางทั้งสองฝ่ายต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อกัน สามารถคิดถึงจุดจบที่อนาถออกมามากมาย
ในตาของเธอน้ำตาคลอ สาวน้อยเรียกเขาด้วยน้ำเสียง แหบต่ำอันอ่อนนุ่มและหวาน “เขาไม่ได้แตะต้องหนู พี่ พี่ วางปืนลง พาหนูกลับบ้านได้ไหม..….………
ท่าทางหวาดกลัวไม่หายของธิชาและทัศนคติของเธอที่ ริเริ่มพูดเองพร้อมเลือกฝั่งยืนทำให้ใจของธาวินหวั่นไหว
เขาขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่ากำลังลังเล
ธิชาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ยื่นมือดึงแขนเสื้อของเขา “พี่ พี่ พวกเรากลับบ้านก่อนดีไหม………
ถูกกั้นระหว่างผู้ชายที่แข็งแกร่งน่ากลัวสองคน บรรยากาศเคร่งเครียดที่เกือบจะบีบผู้หญิงคนหนึ่งจน ตายทำให้ดนัยกฤตวุ่นวายใจ
เขานวดขมับ โบกมือให้บอดี้การ์ดของตัวเองเก็บปืน
ธาวินสีหน้าเย็นชา สายตาจ้องอยู่บนหน้าของธิชาตลอด เวลา
ในที่สุดเขาก็ยอมวางปืนลง กางแขนขวาออกกอดเธอ เข้าอ้อมกอด
ก้อนหินที่แขวนอยู่กลางอกของธิชาถูกยกออกเสียที
ธาวินกอดเธอเดินก้าวใหญ่ออกไปทางประตูทางออก
ดนัยกฤตมองอยู่ด้านข้างอย่างเย็นชา ตอนที่พวกเขา เดินไปถึงทางโค้ง ถึงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“น้องสาวคนนี้ของคุณชายธาวินหน้าตาสวยงาม ถึงแม้ นิสัยจะดื้อรั้นไปหน่อย แต่ก็ถูกใจผม ยังไงเสียคุณชาย ธาวินก็เป็นคนที่ก้าวสู่ชีวิตแต่งงานแล้ว จะเสียเวลาเธอทั้ง ชีวิตทำไม”
เขาจ้องมองธิชา พูดด้วยน้ำเสียงเหลาะแหละ “ถ้าหาก วันหนึ่งคุณธิชา ทนรับชีวิตลำบากไม่ไหว ที่ของผมนี้ ยินดีต้อนรับคุณธิชา มาพึ่งพาเสมอ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ