บทที่ 22 ไม่ตายก็ต้องหนังถลอกชั้นหนึ่ง

กลิ่นบนร่างเธอกลายเป็นชนวนที่ทำให้อารมณ์ของธาวินระเบิด

ธิชามองดูแววตาในดวงตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่า กลัวถึงขีดสุดกับตา

ยามวิกฤต สมองของเธอยังถือว่าว่องไว ถึงแม้จะรู้สึกได้ ถึงกลิ่นบนตัวเธอทําให้ธาวินเกิดความสงสัย

บนตัวดนัยกฤตมีกลิ่นหอมแบบเบาๆ ถึงแม้จะบางมาก แต่ว่าทุกครั้งที่เข้าใกล้เขาก็ได้กลิ่น นี่เป็นกลิ่นอย่างหนึ่ง ที่ติดทนนานมาก มิน่าถึงติดอยู่จนตัวเธอ

เธอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง เงยหน้าขึ้นสูง สบตาเขา “ใช่ เป็นดนัยกฤตที่ช่วยฉันกับญาณิน”

เธอพูดอย่างเปิดเผยฉับพลัน เห็นเพียงดวงตาของธาวิน กระตุก สีหน้ายังคงดำบึ้งตึง

ด้วยความที่ทิ้งหลักฐานไว้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องปิดปัง ต่อไปโกหกจะเพิ่มความโมโหให้เขาเท่านั้น
มิหนํา เธอรู้ตัวว่าบริสุทธิ์ ไม่ได้ทําเรื่องที่ผิดต่อเขา

คิดถึงจุดนี้ เธอไม่สนว่าเสื้อเชิ้ตตัวเองฉีกขาด ยืดหลัง ตรง เล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงชัดเจน “อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ พี่ยุ่งเกินไป ไม่มีเวลาอะไรอยู่กับญาณิน หรืออาจจะเป็น เพราะเธอมีความกังวลก่อนแต่ง วันนี้เธอขอร้องให้หนูพา เธอไปสถานบันเทิงที่พี่เป็นเจ้าของไปหาพี่ หนูไม่กล้าพา เธอเข้าไปสถานที่ของพี่ ถ้าหากเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น จะ มีผลกระทบรุนแรง ด้วยความรีบร้อน หนูเลยพาเธอไป เดินสถานที่ใกล้เคียงร้านอื่น เธอวิ่งเร็วเกินไป บุกเข้าไป ในห้องรับรองของลูกค้า..………….

สีหน้าของธาวินไม่ได้อ่อนโยนลง ยื่นมือดึงเสื้อชั้นใน

เธอออก

ผิวหนังร่างกายท่อนบนของหญิงสาวเปิดเผยอยู่กลาง อากาศ ห้องกักบริเวณมืดครึ้มและหนาวเย็น เธอทนไม่

ไหวจนขดตัว

แต่ไม่ได้หลบ สายตายังคงมองอยู่บนหน้าของธาวิน

อย่างสงบ

นิ้วเรียวยาวขาวนวลของเขาจับผิวหนังอันนิ่มนวลกลาง อกของเธอ เรี่ยวแรงหนักขึ้นทุกครั้ง

บีบจนเธอเจ็บเล็กน้อย แก้มก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง
“พูดมากขนาดนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ฉันอยากฟังแค่ว่า ทําไมไอ้แซ่ภักดิภูมิเมธีถึงช่วยเธอ เธอกับมันมีอะไรลับ หลังฉันบ้าง พูดมา

ธิชาถูกเขาบีบจนหวาดกลัว ครั้งสุดท้ายแรงหนักจน เหมือนจะดึงลงมาเสียอย่างนั้น

เธอกลัวสภาพแบบนี้ของธาวินมาก ทันใดนั้นไม่รู้ว่าควร เรียบเรียงคำพูดยังไง กลัวแค่หากพูดผิดก็จะไม่สามารถ พลิกผันสถานการณ์ได้แล้ว

ลมหายใจของธาวินแนบชิดกับเธอ น้ำเสียงมีแววความ โหดร้าย “ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าหักหลังฉันจะมีสภาพ แบบไหน เธออดใจไม่ไหวที่จะไปเป็นกะหรี่ราคาถูกใน แหล่งค้าประเวณีแล้วใช่ไหม”

ธิชาหวาดกลัวอย่างมาก ดูจากวิธีการเมื่อก่อนที่เขา จัดการกับผู้หญิงที่หักหลังเขา…….

เธอมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าหากเรื่องนี้อธิบายไม่ชัดเจน เป็น ไปได้จริงที่ตัวเองจะตกอยู่ในสภาพแบบนั้น

ในความทรงจำเขาเคยรักใคร่เด็กผู้หญิงสวยคนนั้นมาก แต่สุดท้ายเธอถูกชายเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งย่ำยีทั้งคืน ตายไป อย่างร่างกายสกปรกโสโครก
ธาวินต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นถือเป็นของล้ำค่า เธอจะเอา อะไรก็ซื้ออย่างนั้น ตามใจทุกอย่าง

ส่วนเขาปฏิบัติต่อเธอก็แค่ทาสที่อยู่บนเตียงเอาไว้ ระบายความใคร่ ธิชารู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เปรียบเทียบ กับเด็กผู้หญิงที่ถูกรักทะนุถนอมเหล่านั้น”

เพราะฉะนั้นเธอจำเป็นต้องเอาตัวเองออก จะตายอย่าง อนาถด้วยข้อหาที่ไร้เหตุไม่ได้

ธิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ กัดริมฝีปาก ในดวงตาพราว เสน่ห์คู่นั้นมีน้ำประกายอย่างไร้เดียงสา

“ฉันไม่ได้ทำ ธาวิน ฉันไม่ได้หักหลังคุณ เมื่อก่อนไม่เคย ท่า อีกหน่อยยิ่งเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมดนัยกฤตถึง ช่วยฉัน อาจจะเป็นเพราะเกิดเรื่องในสถานที่ของเขา เขา ไม่อยากสร้างความขุ่นเคืองกับคุณ ฉันกับญาณินคนหนึ่ง เป็นน้องสาวคุณอีกคนหนึ่งเป็นคู่หมั้นคุณ เปลี่ยนเป็นคน อื่นก็ไม่ลงมือ…………บางทีเขาอาจจะมีใจอย่างหาเรื่อง ฉัน นั่นก็เพราะว่าสาเหตุจากคุณ ถ้าฉันไม่ใช่น้องสาวใน นามของคุณ บางทีดนัยกฤตแม้แต่มองฉันสักครั้งก็ไม่ มอง”

ถึงแม้เธอจะพยายามพูดให้ตัวเองดูไร้เดียงสาแค่ไหนแต่ค่าพูดเหล่านี้ก็เป็นความจริงทุกค่า

ธาวินหรี่ตาขึ้น ในที่สุด หนักมือก็เบาลงบ้าง

เขาก็ยังคงหน้าดำเคร่งเครียด ริมฝีปากบางพูดอย่างเย็น ชา “เธอแน่ใจว่าง่ายขนาดนี้ ดนัยกฤตเคยพูดอะไรกับ เธอ ทำอะไรบ้างแล้ว?”

เธอพูดเสียงเคร่งขรึม “พูดคำพูดที่หลอกล้อฉัน นอกจากเสียดสีฉันว่าถูกพี่ชายต่างแม่ตัวเองสบประมาท เล่นเป็นเวลานาน……..ไม่ได้ทําอะไร บางทีเขาไม่ได้สนใจ จะทําอะไรฉันสักนิด”

รีชาพูดโกหก เกร็งหลังไว้แน่นจนเมื่อยชา

จูบอันเร่าร้อนและลึกไปถึงลำคอนั้นยังชัดเจนวนเวียน อยู่ในสมองของเธอ เธอกลับทำได้แค่ปิดปังอย่างสีหน้า ไม่เปลี่ยน

ถ้าหากถูกธาวินรู้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ตายก็ต้องหนังถลอก

ชั้นหนึ่งแน่

แววตาของธาวินอ่อนโยนลงบ้างแล้วอย่างชัดเจน อย่าง น้อยก็เชื่อคําแก้ตัวของเธอครึ่งหนึ่งแล้ว
เขายื่นมือดึงกางเธอขึ้นมา เผยอมุมปากอย่างเสียดสี “ถูกฉันนอน เธอไม่พอใจมาก?”

เธอจ้องสายตาผู้ชาย เท่าที่เธอรู้จักเขา ในเมื่อเริ่มยั่วเย้า เธอ ก็เชื่อคําพูดของเธอแล้วแน่นอน

เธอโล่งอกไปเล็กน้อย ไม่ว่าธาวินจะลงโทษเธอยังไง อย่างน้อยรักษาชีวิตไว้แล้ว

“ฉันพอใจหรือไม่พอใจไม่สำคัญ ตลอดมาพี่อยากทำ อะไรก็อย่างนั้น ฉันมีสิทธิ์ขัดขืนที่ไหน?”

ธาวินหรี่ตา จับแขนเธอไว้ฉับพลันดึงเธอขึ้นมาจากพื้น

เขาผลักเธอเล็กน้อย ออกคำสั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถอดเสื้อเองหมด มือจับผนังไว้ กระดกให้ดี”

สมองของธิชาอึ้งอย่างรุนแรง

ห้องกักบริเวณเป็นห้องว่างเปล่ามิดชิดเล็กๆห้องหนึ่ง เท่านั้น ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ไม่มีไฟ แม้แต่โต๊ะก็ไม่มี เป็นผนังทั้งสี่ด้าน