บทที่ 32 ตรวจด้วยมือตัวเอง

คําพูดของดนัยกฤตยังไม่จบ ธิชาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่ามือของธาวินที่กอดไหล่เธอนั้นเกร็งขึ้นเล็กน้อย

เธอเงยหน้าขึ้นสูงมองไปทางธาวิน เห็นเพียงเค้าโครง ใบหน้าของเขาเกร็งแน่นอย่างขีดสุด คอที่ซ่อนอยู่ใน ปลอกคอเสื้อดูเหมือนเส้นเลือดเกร็งขึ้นมาหลายเส้น

ธิชาหัวใจเต้นอย่างรุนแรง ยื่นมือกอดเอวของเขา นํ้า เสียงทั้งต่ำทั้งนุ่ม “พวกเรากลับบ้าน”

แขนเรียวเล็กของหญิงสาวเหมือนพยายามห้ามปรามไม่ ให้เขาหันกลับไปทำเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้

ธาวินลดสายตาลง มองดูหน้าของเธอที่เต็มไปด้วย ความขอร้อง

สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรสักคำ กอดไหล่เธอไว้แน่นเดินไป ข้างนอกต่อ

ก่อนขึ้นรถ ธิชาถูกเขาดึงผ้าห่มบางทิ้ง กดไหล่ของเธอ ดันเธอเข้าไปในรถเบนท์ลี่ย์สีดำที่คุ้นเคย คนขับรถได้รับคําสั่งก็รีบคับรถออกไปทันที

เธอก็ดูออกถึงความเร่งรีบในนั้น ในใจเข้าใจว่าธาวินคง ไม่อยากสอบถามเธอที่ประตูสโมสรของดนัยกฤต

พอที่จะเตรียมใจไว้แล้ว ตอนที่ธิชาถูกเขาบีบคอไว้ใน

ฝ่ามือยังคงเหงื่อไหลตลอด

แววตาของธาวินเกินขอบเขตความโกรธเคืองปกติไป

แล้ว

ความจริงถึงแม้เขาจะไม่ฟังคำแก้ตัวของเธอแม้แต่คำ เดียว ยิงเธอโดยตรงเลย เธอก็ไม่รู้สึกแปลกใจ

ส่วนความหวาดกลัวในเบื้องลึกของหัวใจเธอมันไม่ใช่ ความตาย

ธาวินมีวิธีลงโทษร้อยพันวิธีที่ทำให้เธออยู่ก็ไม่เป็นตาย

ไม่ได้

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเหงื่อไหลไม่หยุดที่แท้จริง

“เธอกับเขา……ทําแล้ว?”

ธิชาลำคอขาดออกซิเจน อดกลั้นจนหน้าแดง ตัวสั่นไปทั้งร่าง และไม่กล้าขัดขืนเลย

เธอรีบบีบคำพูดออกมาจากลำคอด้วยความลำบาก “เปล่า”

ธาวินเหล่มองสภาพเสื้อผ้าขาดลุ่ยที่น่าอนาถของเธอ ความโค้งของมุมปากเย็นชาโหดเหี้ยมจนเธอยากที่จะ บรรยายแล้ว

“เปล่าเหรอ แล้วเธอจะอธิบายยังไงว่าตัวเองเสื้อผ้า ยุ่งเหยิงหลบอยู่ในห้องกับเขา ชายหนึ่งหญิงหนึ่งปิดประตู แล้วไม่ขึ้นเตียง หรือว่าพวกเธอปิดประตูคุยความในใจ กัน?”

ริชาอ้าปาก แต่ยากที่จะพูดออกเสียงแล้ว

ถึงแม้ว่าธาวินยังไม่ถึงขั้นบีบคอเธอตาย แต่ว่าเธอใกล้ จะสลบเพราะขาดออกซิเจนแล้ว

ในใจเธอรู้ดีว่าวันนี้ดนัยกฤตทำเรื่องอะไรกับเธอ ถึงแม้ จะไม่ได้ล้ำเส้นสำคัญที่สุดระหว่างชายหญิงนั้น แต่ก็เกิน ขอบเขตที่เธอเองจะทนรับได้ไปไกลมากแล้ว

แต่ถ้าหากให้ธาวินรู้ยิ่งไม่สามารถให้อภัยแน่นอน
ธาวินไม่ได้ดูเธอสลบไปเพราะอาการขาดออกซิเจนไป อย่างนั้น แต่ว่าดึงมือกลับทันเวลา จ้องเธออย่างเย็นชา พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ก่อนหน้านี้เธอก็อธิบายมาไม่ต่ำ กว่าหนึ่งครั้งแล้ว ขอร้องให้ฉันเชื่อเธอ ขอร้องฉันเชื่อเธอ ะไม่หักหลังฉัน ฉันเคยให้โอกาสเธอแล้ว ธิชา” จะ

ในที่สุดธิชาก็ฟื้นฟูการหายใจ ตอนนี้ถูกคำพูดของเขาที่ เหมือนการยื่นคําขาดทำให้ตกใจ ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

“ฉันไม่ได้ทำ ธาวินฉันไม่ได้ทำจริงๆ ถ้าหากคุณไม่ยอม เชื่อ สามารถส่งฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลได้

คำพูดขอธาวินประโยคนั้นก็เหมือนตัดสินโทษตายให้ เธอ การเอาตัวรอดในสมองเธอก็พุ่งขึ้นมาทันที

เธอยังตายไม่ได้ อย่างน้อยจะตายอย่างไม่ได้รับความ ยุติธรรมอย่างนี้ไม่ได้

เมื่อเธอตายแล้วก็จะไม่มีคนสามารถควบคุมธาวินได้ ใครจะไปรู้ว่าเพื่ออำนาจและตำแหน่งแล้วเขาจะทำเรื่อง น่ากลัวอะไรออกมาอีก

เธอต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของณิชานาฎและลุง รัณ เธอจะตายอย่างไม่ได้รับความยุติธรรมง่ายๆแบบนี้ ไม่ได้
แต่รู้จักกันสิบเอ็ดปี ความรู้จักและการอยู่ร่วมกันมาสบ กันทำให้ในใจเธอมีความเชื่อใจในธาวินอยู่บ้าง

เชื่อใจนั้นเพียงแค่โอกาสที่ธาวินจะฆ่าเธอโดยตรงนั้น มาก

ผลลัพธ์ของการตัดสินโทษเธอก็เหมือนดั่งที่เขาตก เตือนมาก่อนแบบนั้น….…….

และนั้นถึงจะเป็นนรกที่น่ากลัวยิ่งกว่า

ธิชาจับมือของเขาไว้ข้างหนึ่งขอร้องด้วยสีหนีที่เต็มไป ด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงแหบต่ำและเต็มไปด้วยการ อ้อนวอน “ฉันเข้าใจว่าคุณรอบคอบคิดมาก หลังจากที่ ดนัยกฤตช่วยฉันก็พาฉันไปที่ถิ่นของเขา มีเพียงเขากับ ฉันอยู่ในห้อง ฉันไม่มีอะไรจะเถียง แต่ว่าคุณส่งฉันไปโรง พยาบาล หมอพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้

น้ำเสียงอันหนักแน่นของเธอดูเหมือนทำให้ธาวินมีความ หวั่นไหวเล็กน้อย

เขาสลับมือไปจับมือของธิชา จับไว้อย่างไม่หนักไม่เบา
ธิชาไม่กล้ามองเขา แต่ถึงแม้ว่าจะก้มหน้าก็สามารถรู้สึก ถึงความเย็นชาในสายตาของเขาได้

ธาวินเชื่อว่าเธอไม่กล้าโกหกกับเรื่องนี้

ในเมื่อเธอพูดเสนอเองว่าไปตรวจที่โรงพยาบาล ก็เป็น ไปไม่ได้ที่ดนัยกฤตจะทิ้งของไว้ในร่างกายเธอ

จู่ๆเขายื่นมือไปจับคางของเธอ

แรงจนทำให้เธอรู้สึกเจ็บมาก

“เขาใส่ถุงแล้วใช่ไหม?”

ธิชาเบิกตากว้างอย่างตกใจ แทบจะพังทลายจนร้องไห้ ออกมา

เธอส่ายหัวสุดชีวิต ส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่าง นั้น ดนัยกฤตไม่ได้แตะต้องฉัน ฉันกับเขาไม่ได้เกิดอะไร ขึ้นเลย”

แต่ว่าแม้แต่ตัวเธอเองยังรู้สึกว่าการโต้แย้งปากเปล่า แบบนี้มันดูว่างเปล่ามาก

เธอกัดริมฝีปากทนอยู่นานมาก
เวลาเดียวกันที่เธอบังคับให้ตัวเองสงบสติก็คิดออกว่า อาจจะมีความหวังอยู่บ้างที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัว เอง

“ฉันไม่ได้หักหลังจริงๆ ฉันไม่มีสิทธิ์เลือกว่าใครมาช่วย ฉันในตอนที่เกือบโดนพวกโจรลักพาตัวรุมข่มขืน อยู่ดีๆ ดนัยกฤตก็ปรากฏตัวมาช่วยฉันไป ฉันทำได้แค่ขึ้นรถ เขาจะพาฉันไปไหนฉันก็ไม่มีทางเลือก เขาพาฉันกลับไป สโมสรส่วนตัว เสนอให้ฉันอยู่กับเขาจริง ฉันปฏิเสธแล้ว นอกเหนือจากนี้ ฉันกับเขาไม่มีอะไรจริงๆ……

คนขับรถยังนั่งขับรถอยู่ข้างหน้าอย่างเงียบ ราวกับกลัว ตายพยายามทำให้การแสดงตนดูน้อยที่สุด

ธิชาไม่สนใจว่าอะไรคือความอับอายแล้ว เธอยื่นมือ กอดคอของธาวินอย่างระมัดระวัง

ริมฝีปากแนบอยู่ที่ข้างหูเขาพูดด้วยน้ำเสียงเบามากที่ ได้ยินแค่เขาเท่านั้น “พี่ ฉันไม่ได้หักหลังพี่ ถ้าแม้แต่ผล ตรวจจากหมอพี่ก็ไม่เชื่อ พี่สามารถตรวจเองก็ได้ เป็นแค่ เรื่องที่เกิดขึ้นในครึ่งชั่วโมงเท่านั้น หรือว่าแม้แต่พี่ลงมือ เองก็ตรวจไม่เจอเหรอ?”

ธาวินหรี่ตามองเธอ ในที่สุดแววสังหารในดวงตาเขาก็ ลดลงไปบ้าง
มุมปากของเขาโค้งขึ้นอย่างอันตราย ดังนั้นก็ไม่ได้ลังเล แม้แต่น้อย สอดมือเข้าไปข้างล่างทันที

ธิชาเกร็งร่างกายไว้ กัดริมฝีปากล่างไว้ด้วยความอับอาย

ไม่ใช่ว่าธาวินไม่เคยเอากับเธอบนรถ แต่ก่อนทำต้องไล่ คนขับลงรถก่อน

เธอเชื่อว่าสถานการณ์ตอนนี้คนขับไม่กล้าแอบมอง กระจกมองหลังรถแน่นอน

แต่ความอับอายที่เต็มไปด้วยข้อห้ามทำให้เธอไม่ สามารถสงบเรียบเฉยได้

ตอนที่ธาวินดึงมือกลับมาสีหน้าก็คลี่คลายลงไปเยอะ

แล้ว

ธิชาโล่งใจไปที รู้ว่าตัวเองน่าจะโชคดีไปอย่างไม่คาดคิด

เธอกับดนัยกฤตเผชิญหน้ากันอย่างเปลือยเปล่าแล้ว จริง แต่เขาแค่ใช้มือ
ตอนที่เธอใส่เสื้อได้จัดการเช็ดไปอย่างระวังแล้ว แน่ใจ ว่าไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้แล้ว

เพราะฉะนั้นวิธีตรวจสอบแบบนี้ของธาวินก็ยากที่จะ สงสัยได้อีกแล้ว

แต่ว่าเธอเพิ่งโล่งอกไป ก็ได้ยินเสียงอันเย็นชาของ ธาวินถามว่า “เขาไม่ได้เอากับเธอ นอกเหนือจากนี้ล่ะ จับ เธอหรือเปล่า หรือว่าเธอช่วยเขาอมแล้ว?”

ธิชารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถูกบรรยากาศการสอบถามซ้ำๆ ที่น่ากลัวแบบนี้ทำให้ตกใจจนสลบไปแล้ว

เธอกัดริมฝีปากปฏิเสธ “ไม่มี”

สีหน้าของธาวินทําให้เธอคาดการณ์ไม่ได้

ชั้นนี้เธอไม่มีวิธีโต้แย้งแล้วจริงๆ สิ่งสุดท้ายที่คุณ สามารถทำได้คือเดิมพันว่าธาวินจะคิดถึงความรู้สึกเก่าที่ มีกับเธอหรือไม่

เธอค่อยๆลดสายตาลง หยดน้ำตาออกมา……..

“ดนัยกฤตบังคับจูบฉัน นอกจากนี้ไม่มีอย่างอื่นแล้ว ถ้า หากคุณไม่เชื่อ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว อาจจะเป็นเพราะความสนใจที่เขามีต่อฉันไม่เพียงพอที่เขาจะฝืน ปล้ำผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเจออันตราย หรืออาจจะเพราะ คุณมาทันเวลา

น้ำตาของเธอเอ่อล้น ส่ายหน้า “ฉันไม่มีอะไรจะเปิดเผย อีกแล้ว”