บทที่ 37 ธิชาหึงหวงใช่ไหม

สายตาเป็นประกายของไพลินถูกธิชามองเห็นแล้ว

เธอดูเหมือนเข้าใจในทันทีว่าตอนที่ผู้หญิงคนนี้มองเธอ เมื่อกี้ สายตามีแววการป้องกันและไม่เป็นมิตรนั้นมาจาก ไหน

ไม่ว่าไพลินจะดูแลธุรกิจอะไรหรือเป็นนักฆ่า เธอไม่ใช่ แค่เครื่องมืออันทรงพลังที่ธาวินใช้งานอยู่ข้างนอกแค่นั้น แน่ เวลาเดียวกันก็เป็นหนึ่งในคู่นอนของเขา

ธาวินต้องเคยนอนกับเธอแน่นอน มิเช่นนั้นสายตาที่ ไพลินมองเขาต้องไม่ได้เต็มไปด้วยความรู้สึกแบบนี้แน่

อารมณ์ด้านลบส่วนใหญ่ของธิชายังหยุดอยู่ในเรื่องของ ญาณิน

คิดไม่ถึงว่าจะมีไพลินผุดออกมาอีกคน

ธาวินสั่งไพลินให้พาเธอทำความคุ้นเคยกับงาน ไพลิน ก็พาเธอไปเล่าเรื่องธุรกรรมประจำวันที่ออฟฟิศด้านข้าง อย่างเชื่อฟัง

พูดไปประมาณสิบกว่านาที พูดถึงจุดหนึ่งที่ธิชาฟังไม่ ค่อยเข้าใจ จึงถามเพิ่มเติมไปคำหนึ่ง
หลังจากไพลินอธิบายแล้ว ก็ยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย ฉับพลัน เธอมองสำรวจธิชาตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง ด้วยสายตาเย็นชา

จากนั้นก็พูดอย่างความหมายลึกซึ้ง “คุณธิชายังไงเสีย ก็เป็นคุณหนูตระกูลธนาภูวนัตถ์ ถึงแม้ว่าดูจากสายเลือด แล้วจะไม่ถูกหลักทำนอง แต่ยังไงก็เป็นร่างคุณหนูที่โต มาจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ เลี้ยงดูมาอย่างหรูหรา ทำเรื่อง อะไรผิดกันแน่ถึงได้สร้างความขุ่นเคืองให้คุณชาย ถึง กระทั่งส่งคุณมาข้างกายฉันให้คุณปนเปื้อนธุรกิจที่เห็น แสงสว่างไม่ได้แบบนี้ คุณธิชาติดตามฉันฝึกทำธุรกิจ ต้องทนลำบากจริงๆแล้ว”

ความหมายนอกคำพูดของไพลินง่ายมาก เสียดสีเธอว่า สูญเสียความรักใคร่ต่อหน้าธาวินแล้ว

ตระกูลธนาภูวนัตถ์บ้านใหญ่ธุรกิจใหญ่ ถ้าหากเพื่อดีต่อ เธอจริง ธาวินควรให้เธอเริ่มฝึกจากธุรกิจอะไรที่ถูกต้อง ถูกกฎหมาย แต่ไม่ใช่เริ่มทำจากไนต์คลับใต้ดิน

แต่ธิชาแค่ยิ้มเท่านั้น พูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “คุณ ไพลินถึงแม่ว่าจะทำงานในสถานที่สกปรกโสโครกแบบนี้ ก็หยิ่งยโสไร้ราคีไม่ปนเปื้อนแม้แต่น้อยไม่ใช่เหรอ พี่ชาย ให้ฉันเรียนรู้กับคุณ ก็ต้องมีเหตุผลของเขาแน่นอน ฉัน รู้สึกว่าเหมือนอย่างคุณไพลินแบบนี้ก็ดีออก คำพูดนั้นพูด ยังไงนั้น เกิดในโคลนตมแต่ไม่เปื้อน?”
ธิชานำคำประชดของไพลินตอกกลับไปอย่างครบถ้วน

ไพลินสีหน้าไม่แสดงอะไร แต่ว่าในสายตานั้นมีความ เกลียดชังเพิ่มขึ้นกว่าเดิม

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพราวเสน่ห์ “คุณธิชาช่างมี วาทศิลป์ ช่างดูไม่ออกเลยจริงๆ”

ไพลินทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ให้เธอแล้วบอกว่าค่อยนัดเวลา กัน จากนั้นก็ไปยุ่งเรื่องงานแล้ว

ธิชากลับไปออฟฟิศที่ธาวินอยู่ วันนี้เขาดูเหมือนค่อน ข้างว่างจริงๆ นั่งไขว้ขารอเธออยู่ในออฟฟิศตลอด

ในสมองของ ชาขณะนี้ยังเต็มไปด้วยหน้าอันเย็นชา ของไพลิน แล้วก็ความหึงหวงในคำพูดของเธอที่ปิดบังได้ ยาก

ธาวินเห็นเธอกลับมา จึงกวักนิ้วให้เธอ กอดเธอให้นั่งบนตักของตัวเองนิ้วยาวลูบไล้เล่นคางอันนุ่มนวลของเธอ
“เธอรีบร้อนจะหาเงินไม่ใช่เหรอ ทำงานหน้ามหาลัยจะ ได้เงินเท่าไหร่ เธออายุก็ไม่น้อยแล้ว การเรียนก็เรียนไม่ ได้เรื่องอะไร ตระกูลธนาภูวนัตถ์ไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์ เธอก็ติดตามไพลินเรียนรู้อะไรหน่อย ฉันให้ไพลินจ่าย เงินเดือนให้เธอ เดือนละสองหมื่น อือ?”

ธิชาพูดตรงไปตรงมา “ตลอดมาคุณไม่ชอบให้ฉันยุ่ง เกี่ยวเรื่องธุรกิจไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเปลี่ยนความคิด กะทันหัน?”

ธาวินทำเสียงเฮ้ออย่างเย็นชา “เมื่อคืนใครกันที่ร้องห่ม ร้องไห้ต่อหน้าฉันบอกว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นของฉัน เท่านั้น?”

ธิชาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว อดที่จะอึ้งไม่ได้

นิ้วยาวของเขาลูบไล้แก้มและคางเธอเล่น จากนั้นค่อยๆ เลื่อนลงไป หยุดที่ไหปลาร้าเธอ ลูบไล้เล่นไปมาเดี่ยว หนักเดี่ยวเบา

“ไม่อยากเป็นของเล่นที่อุ่นเตียงเป็นอย่างเดียว ก็เรียน รู้ความสามารถอะไรหน่อย เป็นผู้หญิงที่มีประโยชน์ข้าง กายฉัน”

ธิชาอดหัวเราะไม่ได้ “ผู้หญิงที่มีประโยชน์? ผู้หญิงมี ประโยชน์ข้างกายพี่ยังน้อยเหรอ ญาณินต้องใช้หุ้นส่วนสองเปอร์เซ็นต์ของตระกูลมงคลวัชรกุลกรุ๊ปเต็มๆเพราะ อารมณ์ชั่ววูบของตัวเอง อย่างน้อยก็มูลค่าหลายพันล้า นมั้ง?”

“แล้วก็ไพลิน คุณไพลินทั้งสวยทั้งเก่ง คิดว่าต้อง ปรนนิบัติพี่บนเตียงไม่พอใจอย่างมากเลยนะ?”

น้ำเสียงของยายเด็กคนนี้เต็มไปด้วยความเสียดสี ถ้า เวลาปกติธาวินอาจจะโมโห

แต่ว่าตอนนี้เขากลับยิ้มเล็กน้อย นิ้วยาวเลื่อนที่ที่ปกคอ เสื้อชุดกระโปรงสีแดงเงียบๆ ปลดกระดุมตรงหน้าอกเธอ ออก

มือใหญ่ยิ่งยื่นเข้าไปข้างในอย่างเลยเถิด บีบนวดด้วย เทคนิคเต็มที่

“ธิชาจะหึงหวงออกหูออกตาเกินไปไหม แรงหึงหวงเหม็น จนแสบหูแสบตาไปหมดแล้ว”

ลมหายใจของธิชาค่อยๆแรงขึ้น ไม่รู้ว่าอายหรือว่าโกรธ พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างโมโห “พี่มีผู้หญิงมากมาย ขนาดนี้แล้วยังทำให้พี่พอใจไม่ได้เหรอ ทำไมถึงเกิด อารมณ์กับฉันได้ทุกที่ทุกเวลา ได้ยินว่ามั่วโลกีย์มากเกิน ไปจะทำให้เกิดโรคทางจิต พี่จะไปให้หมอตรวจดูหน่อย ไหม?”
ธาวินเผยอมุมปากยิ้ม ในรอยยิ้มนั้นมีแววความชั่วร้าย

มือข้างหนึ่งของเขาจับข้างบนเธอเล่น ทันใดนั้นก็แยก เข่าเธอออก มืออีกข้างหนึ่งเล่นข้างล่างของเธอ

ธิชาไม่ชอบทำเรื่องแบบนี้ในสถานที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ ที่สุด

เธอเริ่มแสดงอาการขัดขืน

แต่ยิ่งขัดขืน แรงพิชิตของธาวินก็ยิ่งทวีสูงขึ้น

เขากฏท้ายทอยเธอไว้บนโซฟา มือใหญ่จับเอวนุ่มของ เธอไว้ เข้าจากข้างหลังอย่างรุนแรง

ธิชาถูกเขาทำจนไม่นานก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว

ผู้ชายตบสะโพกของเธออย่างได้ใจแล้วชั่วร้าย

กึ่งสั่งสอนกึ่งหยอกเล่น ตบไปด้วยถามไปด้วย “โรค อะไรเหรอ เธอลองพูดดูซิ ทำไมฉันรู้สึกว่าฉันแข็งแรง ห้าวหาญดีจะตายไป?”
ธิชาเพิ่งจะอ้าปาก ก็ถูกเขาเสียบเข้าไปอย่างลึกจนขวัญ หนีดีฝ่อ

เธอก็ไม่กล้าร้อง จึงกัดฟันไว้แน่น

แค่คิดว่าข้างนอกเป็นสถานที่ทำงานอย่างจริงจัง แล้ว……..เธอก็รู้สึกอับอายมาก

เธอกับพวกผู้หญิงที่เปลือยกายและลืมศักดิ์ศรีและ ยางอายพวกนั้นจะแตกต่างอะไรกัน?

ธิชาถูกเขาทำแล้วทำเล่าจนหมดแรงทั้งร่าง เขายังไม่ลืม เป้าหมายที่จะให้เธอตั้งครรภ์อย่างรวดเร็ว

จนที่เสร็จธุระ ธาวินมองข้างล่างของเธอด้วยสายตาเย็น ชา สั่งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “หนีบให้แน่นหน่อย ถ้าหยด ออกมา ก็ต้องทำใหม่อีกรอบ”

ธิชาเขาอ่อนจนตัวสั่น กลัวว่าเขาจะมาอีกรอบ จึงต้อง เกร็งร่างกายไว้ไม่กล้าขยับ

กระโปรงของเธอถูกถอดออกมาแล้วโยนไปด้านข้าง ตอนนี้ยังใส่ได้
ส่วนกางเกงของธาวินทิ้งร่องรอยไว้เล็กน้อย เขาจึงแจ้ง

ให้ผู้ช่วยเอากางเกงเข้ามา

ปรากฏว่าคนที่เคาะประตูส่งกางเกงเข้ามาคือไพลิน แน่นอนว่าไพลินต้องได้กลิ่นความใคร่อันเข้มข้นในห้อง แน่นอน

ธิชาแก้มแดงก่ำ กำลังหดตัวฟื้นฟูกำลังอยู่บนโซฟา

ไพลินจึงทำได้แค่อะไรที่ไม่ถูกต้องไม่ควรดู ก้มหน้ายื่น กางเกงสะอาดให้กับธาวินอย่างเคารพ

ตอนที่เสร็จธุระจะจากไปกลับจ้องธิชาอย่างดุร้าย แอบ ด่าในใจว่านางจิ้งจอกตัวนี้ที่แรดไปทั้งตัว

หลังจากนั้นหลายวันธิชาก็ติดตามไพลินเรียนรู้เรื่อง ธุรกิจอย่างเชื่อฟัง

ความจริงการจัดการแบบนี้ของธาวิน ในใจเธอไม่ได้ต่อ ต้าน

เพราะว่าเธอมีใจอยากจะศึกษาธุรกิจของตระกูลธนาภูวนัตถ์แต่แรกแล้ว เพราะว่ามีเพียงได้สัมผัสเครือข่าย และการทำงานของตระกูลธนาภูวนัตถ์ถึงจะสามารถรู้ เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตของตระกูลธนาภูวนัตถ์ได้

เธออยากรู้ว่าในอดีตณิชานาฎแต่งเข้ามาในตระกูลธนา ภูวนัตถ์ด้วยฐานะอะไรกันแน่ แล้วเคยแสดงบททานอะไร อยู่ข้างกายชรัณ แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้ ธาวินเกลียดแค้นเธอและณิชานาฎแม่ลูกขนาดนี้

คำถามเหล่านี้ล้วนซ่อนอยู่ในใจเธอไม่สามารถลบมันได้