โซ่รักเสน่หา

บทที่ 2 ลูกติดของตระกูลธนาภูวนัตถ์



บทที่ 2 ลูกติดของตระกูลธนาภูวนัตถ์

ดนัยกฤตเพิ่งพูดจบ ใบหน้าเท่าฝ่ามือของริชาก็ซีดจนไร้ สีเลือดแล้ว

ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตกใจจน ทั้งผลักทั้งหลบ “อย่า คุณอย่าท่าไปอะไรบ้าๆนะ ฉันจะ รักษาความลับ จะไม่พูดเลยแม้แต่คำเดียว คุณปล่อย

ธิบาใจกระวนกระวาย ให้ตายเถอะ

ในยามฉุกเฉินแบบนี้ ในสมองกลับมีเพียงพี่ชายเลว ทรามของเธอคนนั้น

นั่นมันทรมานตัวเองขนาดนั้นแล้ว ทำไม………

ธิชากัดริมฝีปาก พูดทุกตัวทุกคำอย่างแข็งแกร่ง “คุณ แตะต้องฉันไม่ได้ คุณน่าจะรู้จักธาวินนะ ยมราชดำชื่อ เสียงโด่งดังในจังหวัดภาคใต้ทั้งแปด ฉันเป็นน้องสาวของ ธาวิน ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉัน ธาวินต้องให้คุณชดใช้ด้วย ชีวิตแน่”

ธิชาเสียงดังหนักแน่น ไม่กล้าแสดงความอ่อนแอ จ้อง เขาตาไม่กะพริบ
สีหน้าของดนัยกฤตได้ยินคําว่าธาวินแล้วก็ดูเหมือนมี การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

เขาใช้สายตาแบบพิจารณามองหน้าที่อยู่ในอาการ หวาดกลัวของเธอ ทันใดนั้นก็เผยอริมฝีปาก พูดอย่าง ความหมายลึกซึ้ง “น้องสาวของธาวิน? เธอ……คือลูกติด ของตระกูลธนาภูวนัตถ์คนนั้น?”

ธิชาดูเขาเหมือนไม่ได้มีท่าทางตกใจในชื่อของธาวิน ใน ใจยิ่งไม่มั่นใจ

ดนัยกฤตมองดูท่าทางเธอทั้งๆที่หวาดกลัวแต่ฝืนทำเป็น สงบสติ มุมปากก็โค้งขึ้นอย่างน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ

เขาจับคางเล็กๆของเธอไว้ กลิ่นจากบุหรี่บนนิ้วทำให้เธอ

ขมวดคิ้ว

เขายิ่งขยับเข้าใกล้ร่างของเธอ ควบคุมเธออยู่ในบริเวณ มุมรถที่จํากัด

ก้มตัวกัดหูของเธอกะทันหัน

ท่าทางไม่ชัดเจน

แต่กระตุ้นจนธิชาตัวสั่น
“ลูกติดน้อย กล้าไม่เบานะ กล้าเอาธาวินมาข่มขู่ผม จะ ลองดูไหม ผมเอาคุณแล้ว ธาวินจะทำอะไรฉันได้?

ธิชาเหมือนสัตว์น้อยที่ตกใจ ถูกกักขังในบริเวณแคบๆ ถูกบีบจนเหมือนหายใจไม่ออก

เธอขัดขืนไม่ยอม กำหมัดไว้แน่นสะบัดอย่างแรง

วินาทีต่อมา ร่างอ่อนตัวหมดสติไปทันที

ตอนที่ ชาลืมตาขึ้นอีกครั้ง หน้ามืดตามัวสลัว

กลิ่นยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลเข้มข้นจนแสบจมูก

เธอฝืนร่างกายที่ปวดเมื่อยลุกขึ้นจากเตียง สายตามอง ไปที่สายน้ำเกลือแขนซ้ายของตัวเอง

พยาบาลเห็นเธอตื่นแล้ว เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน “คุณ ตื่นแล้วเหรอ สาวน้อย รู้ไหมว่าทําไมตัวเองถึงสลบไป ฉับพลัน? มั่วเรื่องโลกีย์มากเกินไป ร่างกายอ่อนเพลีย มาก สารอาหารไม่เพียงพอ ขึ้นเป็นแบบนี้ต่อไปต้องเป็น อันตรายแน่”

ในสมองธิชาอึ้งไปเล็กน้อย ความทรงจำของเธอยังอยู่ บนรถ เธอคุมเชิงอยู่กับผู้ชายแซ่ภักดิภูมิเมธีคนนั้น
ไอ้สัตว์เลวทรามคนนั้นเตรียมจะเหยียดหยามเธอ………

ธิชาถูกคำพูดสองสามประโยคของพยาบาลทำให้อาย แทบทรุดแผ่นดินหนี หน้าแดงจนเหมือนจะไหม้ขึ้นมาแล้ว

ที่แท้เธอสลบไปบนรถ…….

ควรจะดีใจใช่ไหมที่หนีเอาตัวรอดมาครั้งหนึ่งได้?

แต่ว่า….………นี่มันใกล้จะหกโมงแล้ว

ใจเธอสั่นอย่างแรง ไม่ได้พูดอะไรก็ถอดเข็มสายน้ำ เกลือออก รีบลงจากเตียงใส่รองเท้า

ธาวินรู้ว่าเธอไม่กลับบ้านทั้งคืน กลัวว่าต้องตีเธอจนขา หักแน่นอน

พยาบาลไล่ตามอยู่ข้างหลังเธอพูดว่า “เฮ้ อย่าวิ่ง คุณ ดนัยกฤตที่ส่งคุณมาโรงพยาบาลมีคำพูดให้ฉันบอกคุณ เขาบอกว่าเรื่องตอนกลางคืนยังไม่จบเลย เขาจะหาเวลา เพื่อเคลียร์กับคุณ”

คำพูดนี้ ทำให้ก้อนหินในใจของธิชายกขึ้นอีก ก็กังวลขึ้นมาอีก
ชากลับคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์ด้วยความไม่ สบายใจ

ฟ้ายังไม่ได้สว่างมาก บ้านทั้งหลังยังเงียบสนิท แม่บ้าน คนใช้น่าจะยังหลับสนิทอยู่

หวังว่าธาวินไม่ก็ยังหลับสนิทอยู่ หรือไม่ก็ไม่ได้กลับมา เลยทั้งคืน

เธอขึ้นห้องด้วยเสียงเบา กลับไปถึงห้องนอนตัวเอง วินาทีที่ปิดประตูห้อง สุดท้ายก็โล่งอกแล้ว

แต่พอเธอเดินไปข้างเตียงท่ามกลางความมืด กลับถูก สายตาอันดุดันและมืดครึ้มท่ามกลางความมืดคู่นั้นทำให้ ตกใจจนเกือบร้องออกมาเสียงดัง

ธิชาอุตส่าห์ปรับตัวเข้ากับแสงในความมืดแล้ว มองเห็น ใบหน้าของผู้ชายที่อยู่บนโซฟาตรงข้ามอย่างชัดเจน

ดึกขนาดนี้ผู้ชายคนนี้ไม่นอนมานั่งในห้องเธอ……….. เข่าอ่อนจนตัวสั่น
แต่ได้แต่ฝันไว้พูดอย่างด้วยเสียงเบา “พี่วิน………..ไม ยังไม่พักผ่อน?”

ธาวินผ่านไปสักพักถึงเปิดปากพูด น้ำเสียงเคร่งขรึมนั้น ทําให้เธอหายใจไม่ออก

“ทุกวันนี้เธอยิ่งเก่งขึ้นทุกวันแล้วนะ ไม่กลับบ้านทั้งคืน ธิชา ถ้าเธอเบื่อชีวิตแล้ว……….บอกฉันตามตรงแค่

ธิชาไม่กล้าล่าช้าแม้แต่วินาทีเดียว รีบอธิบายทันที “ไม่ใช่ หนูไม่ได้ตั้งใจไม่กลับบ้าน ตอนออกมาโบกรถจาก สตาร์ไนต์……….ไม่สบาย เป็นลมไปแล้ว ถูกคนส่งไป โรงพยาบาล….อนที่ตื่นมาก็อยู่โรงพยาบาล หมอบอก ว่าหนูร่างกายอ่อนเพลีย ขาดสารอาหาร น้ำตาลในเลือด ต่ำถึงสลบไป หนูพื้นก็รีบกลับมาทันที พี่วิน…….

น้ำเสียงอันเฉียบขาดของผู้ชาย “เป็นลม? ใครส่งเธอไป โรงพยาบาล?”

ธิชาหวาดผวาอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอกับผู้ชายแช่ภักดิ ภูมิเมน…..แต่เจอกันโดยบังเอิญ แต่ธาวินไม่เคย เป็นคนมีเหตุผล เขาเจ้าเล่ห์ขี้สงสัย ถ้าหากเขารู้ว่าเธอผัว พันอยู่กับชายแปลกหน้ากลางดึก เขาต้องคิดมากแน่นอน
เธอฝืนทําสงบสติ พูดด้วยเสียงเรียบ “หนูไม่รู้…คิดว่า น่าจะเป็นคนเดินผ่านที่มีน้ำใจ”

ธาวินเงียบอยู่นาน

เธอก็ยืนตรงอย่างเชื่อฟังไม่กล้าขยับตัว

จนกระทั่งผู้ชายยืนขึ้นฉับพลันท่ามกลางความมืด ร่าง สูงใหญ่เดินมาตรงหน้าเธอ เธอไม่ทันได้ขัดขืน ก็ถูกเขา อุ้มขึ้นมาแล้ว

เธอถูกธาวินโยนขึ้นเตียง จากนั้นร่างกายก็ถูกเขาทับลง

มา

ธิชาไม่ได้ลืมคำพูดพวกนั้นที่หมดพูด………… คำพูดพวกนั้นถูกจะตรงเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุ ช่วงนี้ธานยิ่ง…….……เกือบจะซาดิสม์แล้ว เธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทนรับไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนก็ ถูกเขาทำจนเกือบลุกไม่ขึ้น

เป็นแบบนี้ต่อไปแม้แต่คาบเรียนปกติเธอก็ไปไม่ได้ ยัง ใช้เวลานอกการเรียนไปทำงานหาเงินยังไง
ฝ่ามืออันเร่าร้อนของธาวินแนบอยู่หน้าท้องเธอ นวด อย่างไม่หนักไม่เบา

ธิชารู้สึกว่าร่างของตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งเพลีย อดพูดขอร้อง เสียงเบาไม่ได้ “พี่วิน วันนี้หนูไม่สบายจริงๆ ปล่อยหนู ปล่อยหนูไปสักครั้งได้ไหม……

การกระทำของมือผู้ชายซะงักกะทันหัน จากนั้นก็หยิก เอวของเธออย่างแรง

ธิชาเจ็บจนกรีดร้องด้วยความหอบ มองเขาอย่างไร้เดียง สา

ผู้ชายเม้มปากแน่นท่ามกลางความมืด พูดอย่างเสียดสี “เธอดูตัวเอง ไม่เอาไหนเลย เกิดมาหน้าตาเหมือนนาง แพศยาอย่างแม่เธอ แต่กลับไม่ได้เรื่องแบบนี้………… ความสามารถในเรื่องชั่วยั่วผู้ชาย เธอควรจะศึกษากับแม่ เธอดีๆนะ”

พูดไป เขาก็กัดผิวหนังของเธอ อย่างไร้ความปราณี………


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ