บทที่ 30 ร้องไห้อะไร แม่สาวน้อย

ธิชาเบิกตากว้าง ความรู้สึกสิ้นหวังที่ไร้ทางหนีนั้น ปกคลุมตัวเธอ เธอเหมือนร่างกายสูญเสียเรี่ยวแรง และ เหมือนสูญเสียความสามารถในการพูด อ้าปากแล้วอ้า ปากอีก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

ดนัยกฤตเหมือนตัดสินใจไม่ยอมปล่อยเธอไปแล้ว

นิ้วมืออันว่องไวของเขาทำการเล้าโลมง่ายๆ ไม่เพียง ไม่มีความสงสารและอ่อนโยนต่อเธอ พูดได้แม้กระทั่งว่า เป็นความป่าเถื่อน

ธิชาถูกเขาควบคุมไว้ใต้ร่าง เหมือนดั่งเนื้อปลาบนเขียง ขยับไม่ได้

ขาเรียวยาวทั้งสองข้างยิ่งถูกเขาแยกออกจากกันแขวน บนไหล่ของเขาอย่างโหดร้าย

อิริยาบถนี้ทำให้เธอถูกบังคับให้เปิดอ้า เผชิญหน้าต่อ อนาคตที่ไม่อาจขัดขืนได้

ดนัยกฤตมองดูท่าทางหวาดกลัวอับอายในสายตาเธอ ริมฝีปากก็ยิ้มขึ้นเหมือนได้ใจเล็กน้อย

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เย็นชา “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอสายไปแล้ว คุณรู้ไหมว่าไม่เคยมีใครกล้ากำเริบเสืบสาน ต่อหน้าผมเหมือนคุณ

สาวน้อยใต้ร่างสูดจมูก กลืนน้ำตาทุกหยดกลับคืนไป

เธอมองเห็นความใคร่อันเร่าร้อนของผู้ชายคนนี้ ในใจ รู้สึกเพียงแค่น่าเกลียด น่าขยะแขยง

เธอเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ ยิ่งดนัยกฤตปฏิบัติเช่นนี้ ต่อเธอ เธอยิ่งอยากจะซ่อนความไร้หนทางของตัวเอง

ทั้งหมดไว้

แต่เมื่อเธอถูกน้องชายเร่าร้อนนั้นดันไว้ กลับทนไม่ไหว ที่จะกัดริมฝีปากร้องไห้เสียงดังออกมา

การปลอมตัวทุกอย่างต่อหน้าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ถูก เปิดเผยอย่างควบคุมไม่ได้..……….…….

“ดนัยกฤต ไม่เอา อย่าทำอย่างนี้กับฉัน ฉันกลัว ฉันกลัว มาก………

มือของผู้ชายที่ลูบไล้บนขาของเธอหยุดชะงัก เขาเลือด ลมสูบฉีด เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดโดยไร้เหตุ

แต่ก็ไม่ได้โหดถึงขั้นไม่สนใจว่าคำพูดและเสียงร้องไห้ของเธอแล้วเสียบเข้าร่างอันอ่อนเยาว์ของเธอ

เขาหยุด มือใหญ่ของเขาเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธอ

“คุณกลัวอะไร? กลัวเจ็บเหรอ เชื่อฟังหน่อย ผมจะ พยายามไม่ทำให้คุณเจ็บ”

ธิชากัดริมฝีปากร้องไห้ไม่หยุด “คนหลอกลวง”

ความจริงคำพูดนี้สื่อสองความหมาย

ผู้ชายคนนี้ก็คือคนหลอกลวง

หนึ่งคือหลอกเธอว่าจะไม่บังคับเธอ ขณะนี้ได้ละเมิดคำ สัญญาอย่างสิ้นเชิงแล้ว

สองคือ เธอเห็นหมดแล้ว กระ…..……ขนาดมันน่ากลัว เกินกว่าจะบรรยาย เป็นไปได้ยังไงว่าไม่ทำให้เธอเจ็บ เมื่อกี้เขาก็ปล่อยคำโหดมาแล้วว่าจะทำเธอดั่งโสเภณี

ธิชาร้องไห้อย่างจริงจังมาก หญิงสาวอายุสิบเก้าคนหนึ่ง ถูกบีบจนถึงขั้นสิ้นหวังแล้วระบายออกมาอย่างหมดหนทาง

ดนัยกฤตในอดกลั้นรสชาติความเจ็บที่บวมเบ่งอันยาก จะทน ใช้มือจับหน้าของเธออย่างอ่อนโยน

“เลิกร้องได้แล้ว ใช้โอกาสตอนที่ผมยังไม่เริ่ม มีความ

ต้องการก็พูดก่อนได้ เธอจะไปมีความต้องการอะไร ความต้องการอย่างเดียว

ก็คือขอร้องเขาอย่าทํา

แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในอารมณ์ใคร่คนนี้ไม่ได้คิดจะปล่อย เธอไปแม้แต่น้อย………

เธอรู้ดีว่าตัวเองหนีไม่รอด ทำได้แค่เพียงใช้มือสองข้าง ปิดหน้าตัวเองไว้อย่างสิ้นหวัง

อยากปิดปังจุดอ่อนของตัวเอง อย่างน้อยก็รักษาศักดิ์ศรี อันน้อยนิดสุดท้ายไว้

แต่ว่าน้ำตาอันเร่าร้อนของเธอก็ไหลลงมาจากช่อง ระหว่างนิ้วอย่างไม่ขาดสายดูจนทำให้ผู้ชายใจสั่น
เธอร้องไห้จนผมตัวเองเปียกหมดแล้ว

ดนัยกฤตทนตั้งแต่ใจอ่อนจนค่อยๆถึงขั้นรำคาญ

น้ำเสียงของเขาหนักขึ้นเล็กน้อย “ร้องไห้อีกผมข่มขืน คุณเลยนะ ห้ามร้องไห้ มีอะไรพูดดีๆ”

ธิรากลัวอย่างสุดขีดว่าเขาจะบุกเข้ามาอย่างไร้วี่แวว ปืน หยุดเสียงร้องไห้ตัวสั่น

เธอกัดริมฝีปากไว้ ลำบากใจอย่างยิ่ง สุดท้ายก็พูดออก ไปแค่สองคำ “ฉันกลัว……..

ดนัยกฤตขมวดคิ้วแน่น

ในที่สุดเขาก็เหมือนจะเข้าใจความหมายในคำพูดง่ายๆ ของเธอว่ามันครอบคลุมอะไรบ้าง

เธอไม่ได้แค่กลัวเจ็บเท่านั้น

แค่มันคือเกิดความสัมพันธ์ขั้นนี้กับเขา

พอทำแล้ว นั่นหมายความว่าเธอไม่ใช่แค่คนของธาวินคนเดียวแล้ว

เธอกลัวความโมโหของธาวิน ยิ่งกลัวว่าในอนาคตจะ เผชิญหน้ากับธาวินไม่ได้

เธอกลัวความทรมานที่ไม่รู้ว่าจะเลือกยังไงระหว่าง ผู้ชายสองคนจนทำให้ใจหวาดกลัว

ดวงตาอันลึกซึ้งมีเสน่ห์ของผู้ชายมีประกายแห่งความ ลังเลเล็กน้อย

ความลังเลนี้ถูกธิชามองเห็นด้วยความอ่อนไหว

เธอรู้สึกว่าอย่างไรเสียผู้ชายคนนี้ยังคงมีความเห็นใจ เธออยู่เล็กน้อย

ส่วนโอกาสเดียวที่เธอจะพลิกสถานการณ์ได้ ก็คือจับ ความเห็นใจนี้ไว้ไม่ปล่อย

ดังนั้นเธอจึงจับมือข้างหนึ่งของไว้ตัวสั่น

ขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “ขอร้องคุณได้ไหม คุณดนัยกฤต…..……
เขาสีหน้าเคร่งขรึมไม่สนใจ

เธอไม่ยอมแพ้ เขย่าแขนของเขาเบาๆ “เถ้าแก่ดนัย ท่าน ดนัย ขอร้องคุณเถอะ………

ดนัยกฤตเหล่ตามองข้างล่างของตัวเองด้วยหน้าดำ เคร่งเครียด

เขาใกล้จะระเบิดแล้ว นี่ถ้าหากฝืนกลั้นเอาไว้ ต้องอด กลั้นจนป่วยแน่นอน

หน้าหล่อเหลาของเขาบึ้งตึง ตบสะโพกของเธออย่าง เจตนาร้าย

“ขอร้องให้ผมเสียสละขนาดนี้ ไม่พูดอะไรดีๆมาปลอบ ผมหน่อย”

ธิชากระวนกระวาย เธอไม่รู้ว่าเขาชอบฟังอะไรที่น่าฟัง

เธอกัดริมฝีปาก ลองดูด้วยอาการตัวสั่น “ท่านดนัย ขอ ความเมตตาด้วย ปล่อยฉันครั้งนี้ ฉันอายุน้อยไม่รู้เรื่อง พูดจาไม่น่าฟัง สร้างความขุ่นเคืองให้คุณ ครั้งต่อไปฉัน ไม่กล้าแล้ว คุณอยากได้พูดหญิงแบบไหนก็มี ปล่อยฉัน ไปเถอะ……..”
ดนัยกฤตได้ยินเธอเชื่อฟังอ่อนโยนแบบนี้เป็นครั้งแรก ในใจเริ่มมีความหวั่นไหว แต่ใบหน้ายังคงเย็นชา ไม่ได้ แสดงออกมา

ธิชาคิดจนสมองแตกก็คิดไม่ออกว่าเขาอยากได้ยินคํา

พูดน่าฟังอะไรบ้าง ตอนที่ธาวินทรมานเธอจนเธอทนไม่ไหวจริงๆ เธอจะ

เรียกเขาว่า………

วิธีนี้ใช้ได้ดี เธอเคยลองหลายครั้งแล้ว

ดนัยกฤตเป็นคู่อริกับธาวิน เขาต้องไม่ชอบฟังคำว่าพี่ ชายแน่นอน

ธิชากัดริมฝีปาก เรียกเขาอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล “ลุง คุณลุง…..…….”

ดวงตาของผู้ชายกระตุก หรี่ตาลงขึงตาจ้องเธอ

เธอตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปใช่ไหม

ใจแข็ง ทดสอบเรียกไปอย่างหน้าด้าน “พ่อ คุณพ่อ?” ดนัยกฤตสมองอึ้งไปทันที หน้าหล่อเหล่านั้นดำเป็นเปาบุ้นจิ้นไปทันที

เขาเอาขาสองข้างของธิชาลงมาจากไหล่ตัวเอง แต่ไม่ ได้ปล่อยเธอไป แต่พลิกร่างของเธออย่างรุนแรง

มือใหญ่นั้นตบสะโพกของเธอ สั่งเสียงเคร่งขรึม “คุกเข่า”

ธิชาคิดเพียงแค่ว่าเขาจากเข้าข้างหลัง จุดจบนี้ยิ่งอนาถ กว่าเดิมอีก

เธอข้อร้องไปตั้งนานอย่างสูญเปล่า แม้แต่หน้าก็ไม่เอา แล้ว ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิด ถึงได้มีจุดจบแบบนี้

ร่างอ่อนโยนของเธอถูกเขาจัดให้อยู่ในท่าหมอบคลาน น่าอับอายจนร้องไห้เสียงดัง

“คนหลอกลวง คุณมันสารเลว โจร นักเลงบ้า คุณไม่เคย คิดจะปล่อยฉันไปแม้แต่น้อย…..…..…….

สาวน้องสวยขาวใสใต้ร่างเหมือนกับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ รังแก ร้องไห้อย่างรันทดมาก

มือสองข้างของดนัยกฤตแนบอยู่ที่ข้างต้นขาสองข้าง ทำให้ขาทั้งสองข้างของเธอชิดกัน
ธิชาไม่เข้าใจจุดประสงค์พฤติกรรมนี้ของเขาแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเธอรู้สึกถึงความแข็งเร่าร้อนของเข้าเบียดเข้า มาข้างขาของเธอ แนบชิดติดกัน เสียดสีไม่หยุด ค่อนข้าง ผ่อนคลาย

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าดนัยกฤตทำอะไรกับเธอ

ตอนที่สิ้นสุด เขาพยุงใบหน้าเล็กๆของเธอที่ร้องไห้จน เหมือนกับดอกกลางสายฝนแล้วหัวเราะเยาะ

“ยังจะร้องไห้อะไรอีก ทำตามความหวังของคุณไม่ เข้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไม่พอใจอีก แม่คุณจริงๆเลย”

ผิวหนังของขาทั้งสองข้างของธิชาถูกเขาทำจนเจ็บไป

หมดแล้ว ไม่รู้ว่าถลอกหรือเปล่า

กระทำกันเหยียดหยามกันขนาดนี้ เธอจะไม่ร้องไห้ได้ยังไง

เธอปิดหน้าไว้ไม่ยอมหันหน้าหนี
เดิมทีดนัยกฤตก็สงสารเธอตลอด ยอมถอยแล้วถอยอีก ยอมให้ตัวเองลำบากเอง ตอนนี้ก็แค่ฝืนผ่อนคลายไปบ้าง ความต้องการนั้นไม่ได้จางหายไปแม้แต่น้อย

เธอกลับไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อยรู้แต่ร้องไห้อย่างเดียว

เขาเริ่มโมโหแล้ว จับคางของเธอไว้ กดร่างของเธอลงไป บนเตียงอีกครั้ง

“ผมทนแล้วทนอีก คุณยังร้องไห้ไม่จบไม่สิ้น ผมก็คิดว่า คุณร้องไห้เพราะผมไม่ได้ทำให้คุณพอใจ ใช่ไหม อือ?”

ขาข้างหนึ่งของธิชาถูกเขายกขึ้น เธอตื่นตัวรู้แล้วว่าเขา จะทำอะไร

เธอหยุดร้องไห้ กดมือใหญ่ของเขาไว้อย่างรีบร้อน ไม่ ให้เขาห้ามเรื่องชั่วร้าย

ทนไม่ได้ที่จะขัดขืนแรงจนทำให้เธอเจ็บ

ดนัยกฤตดึงไปทีหนึ่ง ดึงไม่ออก เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็หัวเราะอย่างชั่วร้ายและมี เสน่ห์
จากนั้นก็ก้มตัวจูบหน้าท้องเธออย่างไร้วี่แวว และค่อยๆ เคลื่อนลงไป

ธิชากรีดร้องเสียงดัง ผลักหัวของเขาไม่ให้เขาขยับไป ข้างหน้า

ดนัยกฤตจูบผิวหน้าอันอบอุ่นตรงหน้าท้องของเธอ ไม่ ถึงครึ่งนาทีก็ทำให้ร่างกายเธอละลาย ค่อยๆสูญเสีย ความสามารถในการขัดขืน……..

ขณะที่เธอรีบร้อนมือสองข้างก็ดึงผมสั้นของเขาไว้ ขอร้องอย่างครวญคราง “อย่าทำอย่างนี้ สกปรก สกปรก

ผู้ชายที่อยู่ในอารมณ์ความสนใจเปี่ยมล้นดูเหมือนยืน กรานจะทํา ครั้งนี้ไม่ได้ให้เวลาเธอขอร้องเขาเลยแม้แต่

น้อย

อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้ นอกห้องชุดก็มีเสียง เคาะประตูอย่างรีบร้อนรุนแรง

เคาะไปสามครั้ง คนในห้องไม่ตอบสนอง

บอดี้การ์ดนอกห้องร้อนรนแล้ว จึงพูดออกมาโดยตรง “ท่านดนัย ธาวินพาคนบุกเข้ามาแล้ว บุกเข้ามาในสโมสร โดยตรงแล้ว ขวางยังไงก็ขวางไม่อยู่”
รีชาเหมือนโดนทุบที่สองอย่างแรง เลือดทั้งร่างกาย เหมือนแข็งตัวไปฉับพลัน

ความเร่าร้อนและแดงก่าจากความเขินอายบนร่างกาย จางหายอย่างรวดเร็ว

เบิกตาบวมจากการร้องไห้กว้าง มองดนัยกฤตอย่าง งุนงงทำตัวไม่ถูก แล้วก้มหน้าดูร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง

ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ..

เธอกับดนัยกฤต เกือบจะ………

ถึงแม้เธอจะเกลียดธาวิน เกลียดจนอยากหนีไปให้ไกล จากเงื้อมมือของเขา

แต่เธอสาบานต่อฟ้าได้ เธอไม่เคยคิดอยากหักหลังธา วินเลยจริงๆ ยิ่งไม่เคยคิดที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งบน เตียงกับผู้ชายอีกคนหนึ่งลับหลัง……….

ความอับอายอันไร้ขีดจำกัดและคำถามสะเทือนหัวใจ ของเธอ

เธอก้มตัวอย่างร้อนรนพยายามเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง
แต่ผู้ชายข้างกายกลับหัวเราะอย่างเย็นชา มือใหญ่จับ ข้อมือเธอไว้ ดึงเธอเข้าอ้อมกอดตัวเอง

นโทษผมว่าไม่ได้พูดกับคุณอย่างชัดเจนในงาน *ธิชาคุณโ หมั้นของธาวิน ถ้าอย่างนั้นผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง ออก ห่างจากธาวิน อยู่กับผม”

สภาพที่ธิชาเกือบถูกผู้ชายคนนี้ล้างสมองได้จางหายไป แล้ว

ตอนที่เธอได้ยินคำว่าธาวินดังมาจากข้างนอกก็จางหาย ไปอย่างปริทิ้งแล้ว

เธอใช้แรงสลัดมือของเขาออก กัดฟันพูดอย่าง เคียดแค้น “เป็นไปไม่ได้ คุณฝันไปเถอะ

เธอพยายามเก็บเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่บนพื้นสวมเข้าไปทีละ ชิ้น

แต่กลับถูกดนัยกฤตสะบัดมือแย่งมาจนหมด

รอยยิ้มที่มุมปากของเขาเหลือไว้เพียงความชั่วร้าย ความอ่อนโยนและเมตตาขณะที่ใกล้ชิดกันนั้นเสมือนเป็น เพียงแค่ภาพลวงตาของเธอเท่านั้น
เขายกมือขึ้นใช้นิ้วลูบไล้ผิวหนังกลางอกของเธอ

พูดด้วยน้ำเสียงหน้าเนื้อใจเสือ ความหมายลึกซึ้ง “คุณ ว่า ถ้าผมให้บอดี้การ์ดปล่อยธาวินเข้ามา เขาเห็นคุณกับ ผมในสภาพแบบนี้ จะเป็นยังไง”

ธิชาเหมือนถูกสาดน้ำเย็นไปทั้งร่าง

ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด

เธอกัดริมฝีปากอย่างแรงบังคับให้ตัวเองตั้งสติ “ไม่เอา ไม่ได้ ธาวินต้องบ้าแน่ เขาบ้าขึ้นมาจะฆ่าทุกคนจนหมด เขาจะต้องฆ่าคุณ”

นิ้วยาวของดนัยกฤตแตะหน้าของเธอ

“ออ ถ้าหากเขาไม่มีปัญญาฆ่าผมล่ะ หลังจากเขาพาคุณ กลับไป จะจัดการคุณยังไง?”

ธิชาไม่ได้ออกเสียง แต่ความหวาดกลัวในสายตาเธอก็ คือคำตอบที่ดีที่สุด

เขาหัวเราะอย่างเสียดสี “ผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้คุณหวาด กลัวเข้ากระดูก ปิดประตูแล้วทรมานคุณยังไงกันแน่ ชีวิต ที่เลวร้ายแบบนี้ยังไม่ยอมปล่อยมือเหรอ”“อยู่กับผม นี่เป็นทางรอดเดียวของคุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ