บทที่ 23 อย่าทําร้ายฉันได้ไหม……..

ทำเรื่องเขินอายแบบนั้นในสถานที่แบบนี้ ทำให้เธอมี ความรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยหยาบช้าที่สุด

ในใจเธอต่อต้าน พูดเสียงเบา “ตอนนี้เหรอ? แต่ว่าณิ นอยู่ข้างล่าง วันนี้เธอตกใจ พี่จะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ธาวินมองเธออย่างแน่วแน่ พูดอย่างหยอกล้อ “สภาพ แววล้อมห้องกักบริเวณเงียบสงบ กั้นเสียงก็ดี เธอตะโกน ดังแค่ไหนก็ดังไม่ถึงข้างนอก หรือว่า……..เธอหวังว่าจะลง ไปแสดงต่อหน้าณินให้เธอดู ให้เธอเห็นกับตาว่าเพื่อนรัก ตัวเองแรดขนาดไหนใต้ร่างกายฉัน?”

เธอก้มหน้า ทัศนคติแบบนี้ของธาวิน เธอรู้ว่าไม่มีช่อง ว่างในการไกล่เกลี่ยแล้ว

เวลาที่เขาอยากทำไม่เคยพิจารณาเวลาสถานที่ เธอ ทำได้แค่ยอมรับ

มิหนำซ้ำตอนนี้เขายังไม่หายโกรธ ปัญหาระหว่างชาย หญิง ไม่มีทางแก้ไขได้เร็วไปกว่าเรื่องชู้สาว

อุตส่าห์พลิกผันสถานการณ์ได้แล้ว ธิชาไม่อยากทำให้ เขาโมโหอีก
เธอเดินไปข้างผนังช้าๆ ค่อยๆถอดกระโปรงและกางเกง

น้ำเสียงของผู้ชายท่ามกลางความมืดนั้นเหลาะแหละ ที่สุด “กระดกสูงหน่อย ที่นี่ไฟมืดมิดแม้แต่ขนก็มองไม่ เห็น เธอจะอายอะไรนักหนา แยกออกเอง”

ธิชาอับอายจนคอก็แดงก่ำไปหมดแล้ว

เธอหันหลังให้เขารออยู่นานมาก ข้างหลังมีเสียงที่เขา ปลดเข็มขัด

ฝ่ามือเร่าร้อนของเขาตบที่สะโพกของเธอ พูดอย่างชั่ว ร้าย “กระดกต่ำขนาดนี้ อยากให้ฉันเข้าไปประตูหลังใช่ไหม?”

เธอตัวสั่นอย่างแรง แม้แต่ความคิดอยากตายก็มีแล้ว

ธาวินอยากบุกเบิกร่างกายของเธอในขั้นต่อไปตั้งนาน แล้ว เคยลองวิธีมากมายแล้ว แต่ชั้นนี้เธอรับไม่ได้จริงๆ ทุกครั้งก็จะให้ข้ออ้างต่างๆนานาเพื่อทำให้มันผ่านไป แม้ กระทั่งร้องไห้ขอร้องเขาให้ใช้วิธีอื่นแทน

นี่ถึงรักษาไว้อย่างดีจนทุกวันนี้………
ผู้ชายรู้สึกได้ถึงเธอตัวสั่น เวลาเดียวกันก็กดเอวลงไป พยายามยกสะโพกให้สูง

ธาวินรู้ทั้งรู้ว่าเธอกลัวอะไร ก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงไปอีก ยื่นนิ้วมือเข้าไป “จะลองดูไหม รสชาติไม่เลวนะ เธอจะ รู้สึกสุดยอดเหมือนขึ้นสวรรค์เลย”

สาวน้อยขอร้องอย่างอ่อนแอด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ไม่เอา ไม่เอาจริงๆ ขอร้องล่ะ ปกติหน่อย ขอร้อง……..

ธาวินก็ไม่ได้บังคับเธอ มือใหญ่พยุงเอวเธอไว้ เสียบ เข้าไปโดยตรง

ครั้งนี้เจ็บปวดรวดร้าวมาก

แขนของธิชาไม่ค่อยมีแรง ธาวินกอดเอวเธอไว้ ร่างของ เธอทั้งร่างเกือบสอดกลางอากาศ มือทั้งสองข้างดันผนัง ไม่ไหว หัวก็เกือบชนเข้ากับผนัง

หลังจากนั้นธาวินคงอุ้มจนเหนื่อยแล้ว วางเธอลง แต่ กลับเก็บเข็มขัดบนพื้นขึ้นมา

ความเย็นของปลายเข็มขัดสัมผัสกับสะโพกของเธอ ธิชาร้องไห้ตัวสั่น “อย่าทำร้ายฉัน พี่อย่าตีหนูเลยนะ………”

ธาวินใช้ของเย็นเยือกนั้นลูบไล้ไปมาบนร่างของเธอ ข่มขู่อย่างเต็มที่ “กลัวเจ็บเหรอ? ธิชา เธอน่าจะรู้ดี เหตุผล ที่ฉันเมตตาเธอคือร่างกายของเธอนี้ยังคงสะอาด ถ้าเธอ สกปรกแล้ว ความเห็นใจเสี้ยวสุดท้ายที่ฉันมีต่อเธอก็จะ หายไป ถึงเวลาก็ไม่ใช่ความเจ็บปวดแค่เนื้อหนังแล้ว”

“ฉันไม่ทำ พี่เชื่อฉันได้ไหม ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ฉันจะไม่ เข้าใกล้เขาอีก ฉันไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าใกล้เขาก่อนเลย เป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ฉันไม่เคยทำเรื่องที่หักหลังพี่ แม้แต่คิดก็ไม่เคยคิด”

อาจจะเป็นเพราะความหนักแน่นของธิชาทำให้ผู้ชาย ระงับอารมณ์โกรธ

เขาไม่ได้ใช้เข็มขัดฟาดเธอ แค่มัดข้อมือเธอไว้ ทำอีก หนึ่งรอบ

ตอนที่ธาวินลงไป ญาณินยังคงนั่งรอเขาอยู่บนโซฟา อย่างเชื่อฟังด้วยความกังวล

อุบัติเหตุคืนนี้ทำให้ธาวินโมโหใส่เธอเป็นครั้งแรก ก่อนธิชากลับมา เขาก็ต่อว่าเธอไปหลายคำ

ญาณินกลัวมากว่าตัวเองจะไม่เป็นที่โปรดปรานอีก ยิ่ง กลัวว่าธาวินโมโหจนยกเลิกงานหมั้น

เพราะฉะนั้นไม่มีคำสั่งของธาวิน เธอไม่กล้าขึ้นห้องพัก ผ่อน ยิ่งไม่กล้ากลับตระกูลมงคลวัชรกุล

รอจนเขาลงมาแล้ว ธาวินนั่งอยู่ข้างกายเธอ เธอกอด แขนเขาไว้อย่างระมัดระวัง “วิน ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว ต่อไป ฉันจะไม่วิ่งไปเรื่อยแล้ว คุณยังโกรธอยู่ไหม……..

สีหน้าธาวินไม่แสดงความรู้สึก แค่ตบหลังมือเธอ พูด

ด้วยน้ำเสียงถือว่าอ่อนโยน “ผมจะไปโกรธคุณได้ยังไง ต่อไปอย่าทำอะไรไปเรื่อย ให้ผมเป็นห่วงเปล่าๆ”

ญาณินรู้สึกแค่ว่าเขาเป็นห่วงตัวเอง ในแววตาประกาย ความตื้นตัน พยักหน้าอย่างแรง

“งั้น ธิชาล่ะ……..ความจริงธิชาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เธอ ถูกฉันทำให้ลำบากไปด้วย….….….…..

เขาพูดเสียงเรียบ “ผมต่อว่าไปนิดหน่อย ให้เธอกลับไป พักผ่อนที่ห้องแล้ว
ในสมองญาณินอึ้งไปนิดหน่อย ทันใดนั้นมีความสงสัย บางอย่างที่ยากจะควบคุม

ธาวินขึ้นไปนานขนาดนี้ ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือ เป็นไป ได้ทางเดียวก็คือสั่งสอนธิชาในห้องกักบริเวณ

แต่พี่ชายสั่งสอนน้องสาว จะสั่งสอนยังไงถึงต้องใช้เวลา ตั้งแต่สามทุ่มถึงเช้ามืด……..

เธอจ้องหน้าของธาวิน แล้วมองไปชั้นบน ความสงสัยอัน น่ากลัวแบบนั้นห้ามไม่อยู่แล้ว

เธอจับมือธาวินฉับพลันอย่างตื่นเต้น “คุณตีเธอใช่ไหม? วินคุณทําแบบนี้จะทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างฉันกับ ธิชา ความสัมพันธ์ของเราดีมาตลอด ไม่นานเธอก็จะเป็น น้องสามีฉันแล้ว……..

“ผมไม่ได้ตีเธอ พอแล้วพอแล้ว ผมเรียกเธอลงมา

ธาวินมองเธอด้วยความหมายลึกซึ้ง ทั้งสองสบตากัน เหมือนกับเข้าใจตรงกันโดยไม่พูด

คนใช้ขึ้นไปเรียก ตอนที่ธิชาลงมาได้เปลี่ยนชุดนอน สะอาดทั้งตัวแล้ว
ญาณินมองดูสีหน้าซีดเซียวของเธอ จากนั้นก็มองดูขาที่ สั่นไม่หยุดขณะลงบันไดของเธอ