บทที่ 19 แม่แมวขี้เมาในอ้อมกอด

ลูกพี่ที่นั่งอยู่ตรงกลางตกใจ หลายวินาทีถึงเรียกสติกลับ มาได้ “นี่ ท่าน ท่านดนัย……….อะไรพัดท่านมาถึงนี่ได้?”

ร่ชาทนความเจ็บอย่างเผาไหม้ในกระเพาะมองดูผู้ชาย ตรงหน้าดนัยกฤต

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีครีม แขนเสื้อพับขึ้นอย่างเรียบง่าย ดู แล้วเหมือนดั่งมาอย่างรวดเร็วปานลมกรดและสายฟ้า แลบ

ผู้ชายแซ่ภูมิภักดีมองเขาไปทีหนึ่ง ในสายตาก็มีความ แปลกใจอยู่บ้าง

ดนัยกฤตสีหน้าเรียบเฉย พูดสั้นๆเน้นใจความ “ยายเด็ก คนนี้เป็นคนของฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปห้ามใครแตะต้อง เธอเด็ดขาด”

ท่านประวิทย์หรี่สายตา “เธอบอกว่าตัวเองเป็นน้องสาว ของธาวิน”

ลูกพี่คนนั้นตกใจจนขาชาไปแล้ว คิดไม่ถึงว่ายายเด็ก ธรรมดาคนหนึ่งกลับเป็นมีความสัมพันธ์กับท่านดนัยด้วย ประวิทย์กับท่านดนัยความสัมพันธ์ส่วนตัวดีมาก แน่นอน ว่าไม่มีอะไรต้องกลัว แต่เขากลัว ถ้าหากท่านดนัยโมโห……..

ชายวัยกลางคนเสียหน้าลุกขึ้นขอโทษดนัยกฤต “ขอโทษด้วย นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ เข้าใจผิด ท่าน ดนัย ท่านเอาคนไปเถอะ ว่าไปแล้วก็แค่ปากเสียงเล็ก น้อยเท่านั้น ผมไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงสองท่านนี้….

ดนัยกฤตเดินไปข้างหน้าหลายก้าว มือยาวยื่นไปกอด เอวเธอ มืออีกข้างปัดแก้มแดงเธอ

“บาดเจ็บตรงไหนไหม?” น้ำเสียงของเขาแหบแห้งต่ำ ท่ามกลางความมืดนั้นดูมึนเมายิ่งกว่าเหล้าที่เธอดื่มเสีย อีก

ฤทธิ์ของวิสกี้แรงมาก ธิชารู้สึกมึนหัว แม้แต่สายตาก็ พร่ามัว เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของผู้ชาย น่าดูจนไม่เหมือนจริง

เธอส่ายหัว ในปากก็พึมพำอะไรไม่รู้

ในเมื่อคนไม่เป็นไร ดนัยกฤตก็กอดเธอเข้าอ้อมกอดพา ออกไปจากห้องรับรอง

รวมถึงญาณินก็ตามออกมาด้วย เดินตามหลังผู้ชาย บุคลิกไม่ธรรมดาคนนี้อย่างระวัง
เธออดแอบสังเกตผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ยังไงก็เดาไม่ออกว่า ธิขารู้จักกับเขาได้ยังไง

พอถึงหน้ารถ ญาณินกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงผู้ชายอัน แทบทุ่มน่าดึงดูดพูดอย่างเรียบเฉย “ญาณินคุณหนูของ ตระกูลมงคลวัชรกุลใช่ไหม ต้องการให้ผมจัดรถส่งคุณ กลับตระกูลมงคลวัชรกุลไหม?”

ญาณินมองหน้าของเขา แล้วมองธิชาอาการเมาที่ถูก เขากอดไว้กลางอก

“ไม่รบกวนแล้วค่ะ ฉันกลับเองได้ค่ะ แต่ธิชา…….

ดนัยกฤตเปิดประตูรถเองแล้วเอาหญิงสาวในอ้อมกอด เข้าไปในรถ ตัวเองก็นั่งเข้าไปในรถ ก่อนปิดประตูรถถึง พูดอย่างเรียบง่าย “ผมจะส่งเธอกลับไปเอง เวลาดึกมาก แล้ว คุณญาณินเชิญตามสบาย”

ญาณินยืนอยู่ที่เดิมมองรถขับออกไปอย่างเงียบๆ อาจ จะเป็นเพราะอาการตกใจ หรืออาจจะเพราะถูกบุคลิกของ ผู้ชายทำให้ตะลึง

ธิชาดื่มเหล้าดีกรีสูงไปสองแก้วเต็มๆ ตอนนี้ฤทธิ์เหล้า ขึ้นมาหมดแล้ว เธอนั่งไม่นิ่ง พอรถออกหัวของเธอก็ชนกับประตูรถด้านหนึ่ง

ดนัยกฤตยื่นมือปกป้องหัวเธอไว้ กอดเธอเข้ามาในอ้อม กอดตัวเอง

เขามองท่าทางทรมานของเธอที่แก้มแดงคิ้วขมวด รู้สึก เป็นห่วง ยื่นมือหยิบน้ำมาขวดหนึ่ง เปิดฝาขวดแล้วยื่นไป ที่ข้างปากเธอ แล้วให้เธอกินยาแก้เหล้า

ธิชาสติไม่ชัดเจน ทรมานกระสับกระส่ายเหมือนแมว น้อย ถูไถไปมาบนตักของเขาอย่างไม่รู้ตัว

ร่างของสาวน้อยหลังอาการเมาเหล้าเร่าร้อนนุ่มนวลเป็น พิเศษ ลําคอเขาเคลื่อนไหว ถามด้วยเสียงแหบแห้ง “มาส ถานที่แบบนี้ทำไม รู้ไหมว่าเมื่อกี้อันตรายแค่ไหน?”

ธิชาปวดหัวทรมาน ไม่อยากพูด

เธอไม่ยอมพูด ผู้ชายตึงจับแก้มของเธอ น้ำเสียงหนักขึ้น เล็กน้อย “อยู่เฉยๆ”

“ก็ มา มาเป็นเพื่อนญาณิน มาหา หาธาวินไง………

ดนัยกฤตสีหน้าไม่เป็นมิตร น้ำเสียงก็เคร่งขรึม “มาหาธา วินในถิ่นของผม สมองคุณไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
ถิ่นของเขา?

ธิชาหน้านิ่วคิ้วขมวด “ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเป็นของคุณ ถิ่น ของคุณเหรอ ฉันแค่ ให้ญาณินเห็นว่าธาวินมีผู้หญิงข้าง นอกไม่ได้ จึงได้แค่พาเธอไปเดินดูสถานที่อื่น สถาน

เธอเพิ่งพูดจบ สีหน้าของผู้ชายก็มีดมนเต็มที่แล้ว

แรงที่เขาจับแก้มเธอก็หนักขึ้นเล็กน้อย “เพื่อห่วงใย ความรู้สึกของคู่หมั้นธาวิน คุณช่างยอมเสียสละตัวเองนัก แม้แต่สถานที่แบบนี้ยังกล้าบุกเข้าไป คุณรู้หรือเปล่าว่า สถานที่แบบนั้นแต่ละวันทำเรื่องอะไรบ้าง?”

ธิชาไม่ได้ตอบเขา ท่ามกลางสะลึมสะลือเหมือนหลับไป แล้ว มอบอยู่บนไหล่ของเขาอย่างน่ารักเหมือนกับแมวตัว หนึ่ง

คนขับรถขับไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ธิชาตื่นแล้ว ยาแก้เมา เหล้าน่าจะเห็นผลแล้ว แววตาเธอก็สดใสขึ้นเยอะ สมองก็ ชัดเจนกว่าเดิม

พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักของดนัยกฤต ทั้งกลิ้งทั้งคลาน รีบหนีลงไป มองดูสภาพแวดล้อมนอกรถอย่างระวัง “ปล่อยฉันลงรถ ดนัยกฤต คุณจะพาฉันไปไหน?”

ดนัยกฤตหรี่ตาเล็กน้อย ตอนที่เธอหลับในอ้อมกอดตัว เองอย่างน่ารักเขาก็ฝืนเก็บอารมณ์โกรธไว้ ตอนนี้ก็ลุก เป็นไฟอีกครั้งจากพฤติกรรมที่เลวร้ายของเธอ

เขาใบหน้าเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นเยือกดุจน้ำแข็ง “ผม ช่วยคุณไว้ คุณใช้ทัศนคติแบบนี้กับผมเหรอ?”

ริชาก้มหน้าไว้ น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย “ขอบคุณ คุณดนัยกฤต ให้ความช่วยเหลือ แต่ว่าตอนนี้เวลาก็ไม่ เช้าแล้ว ฉันควรกลับบ้านแล้ว มิเช่นนั้น……….…….

“มิเช่นนั้นอะไร ธาวินจะโกรธ?”

นําเสียงของเขามีความเสียดสี “ธาวินจะแต่งงานกับคุณ หนูตระกูลมงคลวัชรกุลในเร็วๆนี้แล้ว คุณยังไม่ตายใจเห รอ ยินยอมที่จะเป็นน้อย หรือว่ายินยอมที่จะเป็นโสเภณี ฟรีที่น่าอับอายสกปรก?”

ธิชาหน้าแดงก่ำมาก มือสองข้างกำหมัดไว้แน่น พูดด้วย หน้าบึ้งตึง “เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณดนัยกฤต คำพูดนี้ฉัน พูดมาหลายครั้งแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับฉัน”

ดนัยกฤตแววตาเย็นชาขึ้นกว่าเดิม เขาคิดว่าตัวเองมี ความอดทนต่อเธอมากพอแล้ว แต่เธอกลับสามารถทั่วโมโหเขาได้ตลอด

สถานการณ์แบบเมื่อกี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะผู้ช่วยของ เขากำลังตระเวนตรวจสถานที่อยู่ ใครจะไปรู้ว่าเธอเจอ อันตราย สถานที่แบบนี้ไม่มีสาวบริสุทธิ์อย่างเด็ดขาด ถูก ย่ำยีจนตายก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ดนัยกฤตพาเธอกลับไปที่พักส่วนตัวแห่งหนึ่งของตัวเอง

ประตูเป็นล็อคลายนิ้วมือ เธออยากเปิดประตูหนีออกไป ก็ไม่มีโอกาส

ดนัยกฤตหยิบเหล้าดีกรีสูงออกจากตู้เหล้ามาขวดหนึ่ง วางบนโต๊ะ เทให้เธอแก้วหนึ่งกับมือ

“ชอบไปสถานที่แบบนั้นให้คนมอมเหล้าไม่ใช่เหรอ มานี่ ดื่มขวดนี้จนหมดให้ผมดู

‘ ธิชาไม่ขยับตัว “ฉันไม่ดื่ม”

ดนัยกฤตเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม นิ้วยาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ของตัวเองสองเม็ด “ดื่มหมดหรือนอนด้วย คุณเลือกอย่างหนึ่งละกัน