บทที่8 ฝันร้าย(2)

บทที่8 ฝันร้าย(2)

ตอนนั้นฉินเฟยเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่หยิ่งยโสคนหนึ่งซึ่ง ไม่เคยต้องประสบกับความผิดหวัง เธอไม่รู้ว่าคนที่ซ่อน เขี้ยวเล็บของตนเอาไว้ต่างหากที่เป็นคนที่แข็งแกร่ง ด้วย เหตุนี้ถึงจะสามารถทำให้ผู้คนรอบกายต่างพากันช่วย สร้างกำแพงเหล็กมาช่วยป้องกันตัวเองได้ สิ่งที่ฉินเฟยไม่ เข้าใจนั้นคือสิ่งที่ฉินเสี่ยวเสี่ยวหยิบยกเอามาใช้ได้อย่าง เชี่ยวชาญ

นํ้าตาของฉินเสี่ยวเสี่ยวไหลรินลงมาราวห่าฝน ใบหน้า น้อยๆนั้นเปียกชุ่ม หล่อนใช้มือทั้งคู่ดึงชายเสื้อของเธอไว้ ร้องเป็นวักเป็นเวร “พี่ ทำยังไง ถึงจะยอมรับฉันได้ พี่ไม่ คิดว่าหรอว่าฉันก็เป็นเหยื่อของเรื่องนี้เหมือนกันนะ ฐานะ ของฉันฉันเลือกเกิดเองได้รึเปล่าล่ะ พี่รู้มั้ย ว่าฉันก็เป็น ทุกข์กับฐานะลูกนอกสมรสของฉันมาตลอด แต่พอตอนที่ พ่อบอกฉันว่าฉันยังมีพี่สาวอยู่อีกคนหนึ่ง ฉันดีใจมาก ยิ่ง ตอนที่ได้เห็นพี่ฉันก็ยิ่งสุขใจ ที่ฉันมีพี่สาวที่หยิ่งทะนงตน สุดยอดอย่างนี้ ฉันอยากเป็นน้องสาวของพี่จริงๆ ฉันไม่ ได้มีแผนการใดๆทั้งสิ้น

แต่ไหนแต่ไรมาฉินเฟยมีภูมิต้านทานต่อน้ำตาของฉัน เสี่ยวเสี่ยว เธอเห็นฉากนี้มาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผู้ หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีวาวปิดท่อน้ำตานะ นึกอยากจะ ร้องไห้เมื่อไหร่ก็ร้องออกมาได้ทันที
ที่จริงฉินเฟยต้องคารวะความสามารถนี้ของเธอจริงๆ ที่ จริงเธอแค่ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม ทําเป็นร้องไห้ต่อหน้า พ่อและสังเจอบ้าง สถานการณ์ของเธอจะได้ไม่ต้องเลว ร้ายไปมากนัก แต่ว่าเธอทำไม่ได้จริงๆ

ฉินเฟยขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความขยะแขยง “ปล่อย”

ฉินเฟยลากฉินเสี่ยวเสี่ยวไปยังเชิงบันได

“ฉินเสี่ยวเสี่ยว เธอปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”

“ให้ตายก็ไม่ปล่อย”

“ให้ตายก็ไม่ปล่อยอย่างนั้นเรอะ ฉินเสี่ยวเสี่ยว เธอไม่รู้ รึไง ว่าฉันอยากจะให้เธอตายแค่ไหน” ฉุนเฟยหน้าบูดบึ้ง ดวงตาลึกถลน

พูดจบ เธอก็ผลักฉินเสี่ยวเสี่ยว และเธอก็ปล่อยมือที่จับ หล่อนเอาไว้โดยอัตโนมัติ มีรอยยิ้มอันพึงใจปรากฏขึ้นใน ดวงตาของหล่อน

รอยยิ้มจากการถูกผลักให้ตกจากบันไดของฉินเสี่ยว เสี่ยวนั้น ฉินเฟยรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่าง เธอ ได้ยินเสียงตกดังสนั่น ในหัวเธอกลับรู้สึกสับสน เป็นไป ไม่ได้ เธอไม่ได้คิดจะให้หล่อนตายจริงๆ และก็ไม่ได้ออกแรงเยอะขนาดนั้น เธอจะตกลงไปได้ยังไงกัน

จนกระทั่งสังเจ๋อไปถึงตรงหน้าหล่อน เธอถึงได้รู้ทัน ว่านี้ เป็นการแสดงของฉินเสี่ยวเสี่ยว!

แต่ว่าตอนนี้มันสายเกินไปเสียแล้วที่จะพูดอะไร หน้า ผากของสั่งเจ๋อนั้นแทบจะระเบิดออกมา สีหน้าเขาแดง กาด้วยความโกรธจัด ดวงตาแดงก่ำด้วยเส้นเลือด เขาไม่ ถามอะไรเธอสักคำ ก็ตัดสินโทษตายให้แก่เธอ “เฟยเฟย เธอมันจิตใจโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว”

“ไม่ใช่ฉัน…” ฉุนเฟยอยากจะอธิบายอะไร แต่พอคำพูด ถึงปากกลับพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

เธอเชื่อเสมอว่าคนที่รักฉันย่อมจะต้องเข้าใจฉัน ถ้าไม่ รักกันอธิบายไปจะมีประโยชน์อะไร

“คุณทำให้ผมผิดหวังมาก” สังเจ๋อตบหน้าฉินเฟยเข้า อย่างแรง ฉินเฟยได้กลิ่นรสชาติของเลือดในปาก ความ สับสนในใจทั้งหมดสงบนิ่งในทันที

ณ ขณะนั้น ฉินเฟยคิดว่าความรักระหว่างเธอและส่งเจ๋อ ได้ถึงวันตายจากกันไปแล้ว

ตบฉาดนั้น มือของสังเจ๋อยังลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ เขาเห็นว่าฉินเฟยยังมีรอยยิ้มที่มุมปาก แต่ว่าความสดใสในดวงตาได้หายวับไปแล้วนับตั้งแต่นั้น เหมือนกับ ซากศพที่ยังมีชีวิต หดหู่และสิ้นหวัง

เขาสับสนและตกใจจ้องมองมือตัวเองที่เพิ่งจะตบฉิน เฟย เขาสายตาล่องลอยมองไปยังฉินเฟยซึ่งสงบเยือก เย็น ความมุ่งมั่นในแววตาเธอทิ่มแทงดวงตาของเขา และ ทิ่มแทงทุกเซลล์ในร่างกายเขาที่มีชีวิตอยู่

“เฟยเฟย ผม……

อธิบายเรอะ จะอธิบายยังไงดี

ตั้งแต่เด็กสังเจ๋อดูแลเอาใจใส่ฉินเฟยมาตลอด ไม่เคย แม้แต่จะขึ้นเสียงกับเธอ ไม่ต้องพูดถึงลงไม้ลงมือกับเธอ เลย ไม่มีใครเข้าใจความดื้อรั้นของเธอได้ดีไปกว่าเขา ทำ รู้ว่าตบฉาดนั้นทำร้ายหัวใจฉินเฟยเข้าแล้ว เขายิ่งรู้ดีว่า ไม่ว่าวันนี้เขาจะทำอะไรก็ไม่สามารถชดเชยตบฉาดนั้น ได้

ระหว่างพวกเขามันจบลงแล้ว

สีหน้าของส้งเจ๋อเต็มไปด้วยความสำนึกผิดอย่างมหันต์

ฉินเสี่ยวเสี่ยวผู้ถูกผลักตกบันไดถูกฉินซื่อพาส่งโรง พยาบาล หมอบอกว่าเธออาจไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาตลอดกาล
ตอนที่ฉินชื่อบอกกล่าวถ้อยคำของหมอให้ฉินเฟยฟัง นั้น เธอไม่มีเวลาเป็นห่วงว่าหล่อนจะฟื้นตื่นขึ้นมาอีกไหม ความว่างเปล่าในใจเธอไม่สามารถเติมเต็มได้อีกต่อไป แล้ว

ฉินเฟยไม่ได้บอกใครแม้แต่คนเดียว หลังจากที่ฉินเสี่ยว เสี่ยวปรากฏตัว เธอก็ใช้ชีวิตเหมือนกับเม่นตัวหนึ่ง แต่ ว่าไม่นานก่อนหน้านี้ สังเจ๋อก็ดึงหนามอันแหลมคมบน ร่างกายของเธอออก ปล่อยให้เธอเดินตัวเปล่าเลือดหยด ติ่งติ่ง ทุกย่างก้าวของเธอคือความเจ็บปวดจนเลือดหยด ติ้งติ้ง

ทุกคนล้วนเห็นบาดแผลปรากฏขึ้นเป็นรอยแผลเป็น แต่ ไม่มีใครสนใจว่าบาดแผลข้างในนั้นสาหัสเพียงใด

ไม่มีใครสนใจว่าฉินเฟยจะเป็นยังไง ได้แต่ตำหนิว่า เธอทำไม่ถูกต้อง จึงได้แต่ปล่อยให้เธอสำนึกผิดกับ พฤติกรรมของตัวเอง

ฉินเฟยถูกส่งเจ๋อส่งตัวจากตระกูลฉินไปยังประเทศ อังกฤษ นั่นเป็นคำสั่งของฉินซื่อ

ตอนที่ฉินเฟยไปประเทศอังกฤษเดือนแรกนั้น แม่บ้าน ที่อยู่ตั้งแต่สมัยแม่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็ส่งข่าวมาบอกว่าฉัน เสี่ยวเสี่ยวฟื้นขึ้นมาแล้ว
มันเป็นเกมส์หมากรุกอันยิ่งใหญ่ แสดงได้ยอดเยี่ยม ฉิน เฟยแสดงพร้อมกับฉินเสี่ยวเสี่ยวมาเป็นเวลานาน ที่แท้ แล้วฉินเสี่ยวเสี่ยวไม่เคยคิดที่จะให้เธอยกโทษให้ แต่ว่า หล่อนต้องการที่จะยกฐานะตัวเองในบ้านตระกูลฉินขึ้น มาแทนเธอต่างหาก และยังมีตำแหน่งในใจของสังเจ๋ออีก

หิวโหยมากสินะ!

แล้วฉินเสี่ยวเสี่ยวก็ทำมันได้สำเร็จ

ในเวลาไม่ถึงสี่ปี วันกำหนดพิธีหมั้นของฉินเสี่ยวเสี่ยว และส้งเจ๋อก็ใกล้เข้ามา เธอจึงถูกพ่อตามตัวกลับมาเพื่อ ร่วมงาน

“พวกแกมันโรคจิต พวกแกมันโรคจิตทั้งนั้น ฉันทำผิด อะไร ทำไมถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ ทำไมพวกแกแต่ละคน ไม่มีใครเชื่อฉัน”