ตอนที่ 37 เขาซื้อของใช้ผู้หญิง

“คุณผู้หญิง บอกยี่ห้อที่คุณผู้หญิงใช้อยู่ประจำมาค่ะ” ป้าอ้อย ถาม พร้อมกับใส่เสื้อกันฝนและเตรียมจะออกจากบ้าน

คิดไม่ถึงว่าพอปิดประตูบานใหญ่ออกไปแล้ว ลมระลอกใหญ่ก็ พัดเข้ามาทำให้ป้าอ้อยล้มหัวคะว่าไปกับพื้น

วัจสาเห็นดังนั้นก็ตกใจทันที รีบวิ่งเข้าไปพยุงป้าอ้อยเอาไว้ แต่ ว่าแรงที่จะปิดประตูก็มีอยู่น้อยนิด จึงทำได้เพียงใช้ร่างกายบัง ลมและฝนที่พัดลงมาอย่างบ้าคลั่งแทนป้าอ้อย

ป้าอ้อยพยายามจะยืนขึ้นมาด้วยความยากลำบากยิ่ง คนที่บัง ลมอยู่ด้านหน้าของตนเป็นเพียงร่างกายผอมแห้งไร้เรี่ยวแรง ทั้ง ตัวของเธอก็คล้ายวาจะเปียกชุ่มไปหมดแล้ว ป้าอ้อยจึงร้อง ตะโกนไปว่า “คุณผู้หญิง คุณรีบเข้ามาเถอะ ไม่ต้องบังลมแทน ฉันแล้ว ตอนนี้สุขภาพของคุณยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ

แต่ว่าวัจสายังดึงดันจะปิดประตูให้ได้ ลมและฝนที่พัดมาอย่าง กระหน่ำโดนไปที่แผ่นหลังของเธอเต็มๆ มือที่จับลูกบิดประตูยิ่ง จับก็ยิ่งลื่น…
ทันใดนั้นก็แขนผิวสีเข้มข้างหนึ่งขึ้นมาจากด้านหลังผ่านเรือน ร่างของเธอไปปิดประตูเอาไว้ ในตอนที่มือข้างนั้นเก็บกลับไป แล้ว ใบหน้าที่เปียกโชกของวังสาไม่ทันได้ระวัง ก็หยุดชะงักไป ชั่วคราว ก็ยังไม่ได้ยื่นมือไปเซ็ตแทนเธอ

วันสาก็หันตัวออกไปอีกด้านหนึ่ง และก็รีบเช็ดน้ำฝนที่ไหลมา ถึงดวงตา ถึงได้พบว่าคนที่ช่วยตัวเองปิดประตูนั้นก็คือธัชชัย

สีหน้าของเขาเย็นชา พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งอา รมณ์ใดๆ “ไม่ดูความสามารถของตัวเองเอาซะเลย แม้แต่ประตู ก็ยังปิดไม่ได้”

วัจสาไม่มีคำพูดใดสามารถนำมาหักล้างเหตุผลของฝ่ายตรง ข้ามได้ เดิมทีท้องก็ปวดอยู่แล้ว ตอนนี้มาตากฝนอีกยิ่งทำให้ อาการรุนแรงกว่าเดิม เธอไม่มีเวลามาอวดดีกับผู้ชายคนนี้ แน่นอน

ป้าอ้อยลุกขึ้นมาจัดระเบียบร่างกายที่กำลังตกที่นั่งลำบากของ วังสา เห็นสีหน้าของวัดสาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก จึงพูดด้วย ความเป็นห่วงว่า “คุณผู้หญิง สถานการณ์เช่นนี้คงออกไปไหนไม่ ใดแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราโทรเรียกให้พวกเขามาส่งให้ไหม คะ?”

วัจสามองฝนที่เทลงมากระหน่ำที่อยู่ด้านนอกส่ายหัวแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รอจนกว่าฝนซาลงกว่านี้อีก หน่อย ฝนตกหนักขนาดนี้ พวกเราออกไปไม่ได้ พวกเขาก็คงออก มาไม่ได้เหมือนกัน”

วังสาเพิ่งจะพูดเสร็จ ท้องน้อยของเธอก็พลันปวดขึ้นมาอีก ระลอกหนึ่ง ปวดจนงอตัวลง มือทั้งสองก็กุมลงบนท้องแน่น

เวลานี้ป้าอ้อยก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก “คุณผู้หญิง ยังรู สึกปวดมากอยู่ใช่หรือไม่? ฉันก็รู้ว่าไม่ควรให้คุณออกไปตาก ฝน! รีบลงไปนั่งพักก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะทำซาร้อนให้คุณ ก่อน” พูดจบก็รีบวิ่งไปยังห้องครัวทันที

ธัชชัยมองขาทั้งสองข้างของเธอที่นั่งอยู่บนโซฟา เวลานี้เธอดู เหมือนเจ็บปวดมากจริงๆ หน้าของเธอซีดขาว หัวของเธอเปียก โชกไปด้วยหยาดน้ำฝน เส้นผมสีดำขลับของเธอก็รีบแบนทำให้ คนรู้สึกเป็นห่วงจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินจากไป

วัจสาในเวลานี้ไม่สนใจว่าเขาคิดจะทำอะไร ทำได้แค่กุมหน้า ท้องไว้แน่น ราวกับว่าทำอย่างนี้แล้วจะสามารถบรรเทาความเจ็บ ปวดลงไปได้

เขาก็ออกไปอย่างรวดเร็วและก็กลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ในมือยังมีผ้าอนามัยอีกมาก จากนั้นก็โยนไปให้วังสา พูดว่า “เอาไปใช้ซะ ไม่สบายขึ้นมาเดี๋ยวพี่ใหญ่ก็มา คิดบัญชีกับฉันอีก

น้ำเสียงของเขาดูแข็งกระด้างไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย แต่ วันสากลับรู้สึกถึงความอ่อนโยนอยู่ภายในตัวของเขา เธอกอด เอาผ้าอนามัยแต่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

ไม่นานปากกาหนึ่งแท่งและสมุดหนึ่งเล่มก็หล่นมาตรงโต๊ะ ด้านหน้าของวังสา วัดสาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และในที่สุดก็ เงยหน้าขึ้นมา มันดันนั้นก็มองเข้าในดวงตาที่เย็นชาของผู้ชาย คนนี้

“เขียนของใช้ที่จำเป็นลงไป” ธัชชัยพูดขึ้นอย่างเย็นชา น้ำ เสียงไม่สบอารมณ์ที่สังเกตไม่ง่าย

วัจสากระพริบตาปริบๆ คงไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนี้จะออกไปซื้อ ของพวกนั้นแทนเธอหรอกนะ? แต่ว่าทำไมเขาถึงยอมไปล่ะ? ไม่ ไม่ ไม่ บางทีเขาอาจจะไม่รู้ว่าของที่จำเป็นของเธอคืออะไร ถ้า หากรู้แล้วล่ะก็ จะต้องไม่ยอมไปแน่นอน

ธัชชัยดูเหมือนจะไม่มีความอดทนมากมาย ขมวดคิ้วพูดเสียง แหบแห้งว่า “ผู้หญิงที่ยุ่งยากชะมัด บอกให้เขียนก็เขียนอย่า ชักช้าอืดอาด สภาพใกล้ตายแบบนี้ ยังจะแกล้งมาทำเป็น คุณธรรมสูงส่งอีก”
เติมทีวันสาก็เกรงใจที่จะให้น้องสามีออกไปซื้อของใช้ผู้หญิง แทนตัวเองอยู่แล้ว แต่น้ำเสียงของธัชชัยก็ช่างดูดุร้ายเสียเหลือ เกิน ดวงตากลมโตราวกับไข่มุกเม็ดหนึ่งก็หรี่แคบลง ในหัวก็เริ่ม เกิดแผนการบางอย่าง ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเสียหน้าสัก หน่อยก็แล้วกัน ให้เขาได้พูดประโยคที่น่ารำคาญสักประโยค

วังสาหยิบปากขึ้นมาเขียนยี่ห้อผ้าอนามัยที่ใช้ในตอนกลางวัน และใช้ในตอนกลางคืน หรือแม้กระทั่งผ้าอนามัยแบบกันรั่วซึม เขียนลงไปในกระดาษแผ่นสีขาวเรียบร้อยแล้ว

“เสร็จแล้ว” วังสาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา พูดอย่าง

เรียบๆ

ธัชชัยควรจะอ่านแต่ก็ไม่อ่านดู เอากระดาษแผ่นนั้นยัดลงใส่ กระเป๋ากางเกง หยิบเอากุญแจรถแล้วเดินไปยังโรงรถและขับรถ ออกไป ขับรถออกไปที่นั่นย่อมไม่โดนฝนเปียกแน่นอน

วันสาก็พลันรู้สึกได้ว่าตนนั้นช่างโง่เหลือเกิน คิดไม่ถึงเลยว่า จะเป็นอย่างนี้ มองดูเงาร่างของธัชชัยค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกตกใจใจกลัวอยู่บ้าง

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าธัชชัยผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ผู้นั้นไม่แม้แต่จะพลิกกระดาษที่เธอเขียนเอาไว้ให้ในมือแม้แต่ น้อย วังสาก็อยากจะหัวเราะคิกคักออกมา ถึงแม้ท้องจะเจ็บปวด มาก แต่ก็แต่ก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้….ฮ่าๆๆๆ และก็ได้พบว่า ตัวเองชั่วร้ายได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ ถึงแม้ว่าจะเปรียบเทียบ กับธัชชัยแล้ว ก็เทียบไม่ได้แม้แต่กับเงาของเขาเลย

ป้าอ้อยต้มซาแดงเสร็จเรียบร้อย เดินเข้ามาก็เห็นว่าวัสสานั่ง กอดท้องของตนเอาไว้อยู่ ร่างกายยังสั่นอยู่ต่อเนื่อง และคิดว่า เธอคงปวดทรมานไม่น้อย ก็รีบเข้าไปถามว่า “คุณผู้หญิงเป็นยัง ไงบ้าง หายปวดท้องหรือยังคะ ชาเสร็จแล้ว ดื่มก่อนสักคนะคะ”

วัจสาเห็นป้าอ้อยก็พลันเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะ เมื่อครู่นี้ จากนั้นก็รับเอาชา ในมือของป้าอ้อยมาพร้อมพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ”

ป้าอ้อยเห็นใบหน้าของเธอไม่ได้ดูแย่เหมือนเมื่อครู่นี้แล้ว ถึง ค่อยยิ้มออกมาอย่างสบายใจแล้ว มองไปรอบๆ แล้วถามว่า “จริงสิ คุณชายรองล่ะคะ ทำไมถึงไม่เห็นเขาแล้วล่ะ?” ไม่ใช่ว่า เมื่อครู่นี้ให้คุณเขียนอะไรบางอย่างอยู่หรือคะ?”

“อ่อ” วังสาไม่อยากบอกความจริงกับป้าอ้อย ป้าอ้อย รักธัชชัยขนาดนี้ ถ้าหากรู้ว่าฉันเขียนคำพูดอย่างนั้น ให้กับ เขา จะต้องก่นด่าเธอแน่นอน แต่ว่าถ้าพูดข้ออ้างอื่น ป้าอ้อย ต้องมองออกแน่นอน เดิมทีเธอก็ไม่ถนัดเรื่องพูดโกหกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่พูดสิ่งใดออกไปเลย

ป้าอ้อยคิดว่าเธอคงจะรำคาญท่าทีที่เย็นชาของธัชชัย จึงทอด ถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้หญิง คุณชายรองไม่ ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอกนะคะ เพียงแต่ว่าอาการคุณชายใหญ่ ไม่ค่อยจะนัก ใจของเขาก็เลยร้อนรนใจยากจะเลี่ยงได้ คุณจะ ต้องปลอกใจและให้อภัยเขาให้มากๆ นะคะ”

คำพูดดีๆ ที่พูดแทนตัวธัชชัย วัดสาได้ฟังที่ป้าอ้อยพูดแล้วก็ อยากจะได้ยินกับหูจากเขา แต่ว่าพอเธอพูดถึงวรพลแล้วก็คิดถึง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

คิดครู่หนึ่งก็ถามขึ้นว่า “ป้าอ้อย ป้าพูดความจริงกับฉันมาว่า อาการป่วยของวรพลตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่?

ป้าอ้อยพูดขึ้นมาอย่างนี้ ดวงตาก็พลันแดงขึ้น และพูดว่า “อาการป่วยของคุณชายใหญ่ตอนนี้ไม่แน่นอนมาก…เกรงว่า…. พูดได้เพียงครึ่งประโยคก็ไม่สามารถพูดต่อไปได้ชั่วขณะนั้นก็อด ไม่ได้ที่จะคิดถึงใบหน้าของวรพลขึ้นมา
ทําให้ใจของวัดสารู้สึกลึกล้ำขึ้นมา ไม่นานก็เหมือนจะคิด อะไรขึ้นมาได้ ในตอนที่เขาอยู่บริษัทก็ทำให้เธอได้เห็นความ สามารถแลเสน่ห์ของเขา แต่ว่าเรื่องที่เขาทำทั้งหมดในคืนนั้นมัน ทำให้เธอแปลกใจมาก ถ้าหากเป็นไปตามที่ป้าอ้อยพูดแล้ว เขา ก็ควรจะนอนอยู่บนเตียงไม่สามารถขยับตัวได้ วรพล ในคืนนี้ กลับสามารถเดินได้และยังอุ้มเธอได้อีกด้วย กำลังมากมาย ขนาดนั้นคิดไม่ออกจริงๆ สลัดมันออกไปไม่ได้จริงๆ เห็นได้ชัดว่า นี่ไม่แตกต่างจากคนปกติทั่วไปเลย

ทว่าวรพลไม่เห็นจำเป็นต้องแกล้งป่วยเพื่อโกหกป้าอ้อยเลย นา? จิตใจที่เจ็บปวดของป้าอ้อยก็ไม่เหมือนคนที่แกล้งทำออกมา เลยแม้แต่น้อย

แต่ก็พลันรู้สึกได้ว่าคนในบ้านตระกูลศรีทองทุกคนล้วนทำตัว แปลกๆ

เธอยกแก้วชาขึ้นมาดื่มสองสามคำ ในที่สุดก็อุ่นขึ้นมามาก

แล้ว

เธอห่มผ้าเช็ดตัวเอาไว้แน่น วัดสาก็ถามขึ้นมาว่า “ป้าอ้อย

ตอนที่ป้าเอาอาหารไปให้วรพล ความอยากอาหารของเขาเป็น ยังไงบ้าง

พูดถึงวรพล ป้าอ้อยก็อดถอนหายใจขึ้นมาไม่ได้ คิดเห็นเขา ทั้งวันเอาแต่ดูรูปภาพไม่สบายใจจนกินข้าวไม่ลง ถ้าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปเกรงว่าจะอาการร้ายแรงยิ่ง ขึ้นกว่าเดิม

“มื่อก่อนคุณชายใหญ่ยังกินอาหารเหลวได้ แต่ตอนนี้ไม่เพียง แต่กินไม่ได้ อีกทั้งยังไม่อยากจะกินมันด้วยซ้ำ ทุกวันก็ดูแต่รู้คุณ กนิษฐา ถ้าเมื่อไหร่คุณชายรองเข้าไปทักทายก็จะกินอาหารเยอะ หน่อย แต่พอป้าเข้าไปก็เหมือนกับไม่อยากจะกินอะไรเลย ถ้าเขา เป็นอย่างนี้ต่อไป พวกเราก็ไม่รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรดี

ได้ฟังคำพูดของป้าอ้อยที่พูดถึงความหลงรักของวรพลที่มีต่อ กนิษฐา แต่ทำไมเมื่อครู่นี้เขาถึงทำเรื่องแบนั้นกับเธอได้ อีกอย่าง เธอก็เป็นภรรยาของวรพล เขาไม่เพียงไม่ให้เธอเข้าใกล้ ยัง คิดถึงผู้หญิงคนอื่นทั้งวันอีกด้วย วังสาไม่ได้หิวแม้แต่น้อย เพียง แต่รู้สึกว่าถ้าเขาเป็นแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ดีแน่นอน

แต่พอคิดแล้วก็พบว่า วรพลที่เธอสัมผัสมาในวันนี้กับวรพล ป้าอ้อยพูดออกมาจากปากทั้งหมดนี้ราวกับว่าเป็นคนละคน ว รพลที่เธอสัมผัสมาในวันนี้นั้นนอกจากผิวหนังภายนอกแล้ว และ กำลังของเขาก็ล้วนเหมือนคนปกติ ไม่เหมือนกับที่ป้าอ้อยบอก เลยว่าอาหารเหลวก็ยังกินเข้าไปไม่ได้

ป้าอ้อยไม่มีความจำเป็นที่ต้องพูดโกหก อีกอย่าง แกล้งป่วยก็แกล้งแข็งแรงก็ทำได้ง่ายมาก วัสสาอดไม่ได้ที่ จะสงสัยว่าวรพลจะแกล้งทำแบบนั้นหรือเปล่า ทว่าเขาแกล้งป่วย แล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ? ธัชชัย พ่อบ้านภูษิตและป้าอ้อยต่างก็ เป็นคนที่เขารัก ไม่สามารถที่จะทำให้พวกเขาเสียแรงเป็นห่วง เปล่าๆ ได้…

คำตอบของคำถามนี้ค่อยหาทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีที่ จะเอาไปเผชิญหน้า พูดได้แค่ว่าเป็นตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

ในเวลาเดียวกันที่ร้านสะดวกซื้อ

ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง หน้าตาเย็นชา ยืนอยู่ปากทางเข้า เป็นธัชชัยนี่เองที่ฝาฝนออกมาซื้อของใช้ผู้ หญิงให้กับวัจสา

ดวงตาดอกท้อชวนให้คนหลงใหลของเขาเหมือนกับว่ามีน้ำ แข็งชั้นบางๆ ชั้นหนึ่ง ไม่คิดเลยวธัชชัยจะมีวันนี้ได้ ทั้งยังไม่ สามารถหยอกเย้าผู้หญิงคนนั้นได้สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องออกมาซื้อ ของใช้ส่วนตัวผู้หญิงให้เธออีกเหรอ?

วังสาเอ้ยวัยสา ครั้งนี้เธอบังอาจเกินไปแล้ว! ดูฉันกลับไปและ จะไม่ฆ่าคุณ!

วังสาที่นั่งรอธัชชัยอยู่ในห้องรับแขกอย่างอดทน ทันใดนั้นก็จามออกมาเสียดังหนึ่งครั้ง แอบคิดกับตัวเอง ว่า “คงไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นกำลังด่าเธออยู่หรอกมั้ง?”

ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นคาดหวังให้เขาหาของใช้ของผู้หญิง กองหนึ่งให้กับเธอ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงต้องผิดหวังแล้วแหละ ไม่ ต้องพูดถึงเรื่องไอคิวสูงของธัชชัย เขารู้สึกว่ามันไม่จำเป็น เรื่องที่ ตัวเองไม่คุ้นเคย กลับมาทำให้คนอื่นมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอก ใช่ไหม?

ดังนั้นเขาจึงเรียกพนักขายผู้หญิงที่กำลังเคลื่อนย้ายสินค้าให้ หยุด พร้อมกับเอาเงินสองร้อยร้อยหยวนและกระดาษส่งให้เธอ “หาของที่เขียนไว้ในกระดาษนี้ให้ฉัน เงินที่เหลือก็ถือว่าเป็นที่ป แล้วกัน รีบหน่อยนะ”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของธัชชัยจะเย็นชา แต่พนักงานหญิงก็ยัง มองจนเซ่อซ่าแล้ว และก็มองไปยังตัวหนังสือที่สวยงามบน กระดาษแผ่นนี้ อดไม่ได้ที่พูดออกมาหนึ่งประโยค “คุณผู้ชายดู ท่าจะรักคนรักของท่านมากจริงๆ เลยนะคะ ฝนตกหนักขนาดนี้ยัง ยอมออกมาให้ พวกเรากำลังจะเตรียมตัวปิดร้านแล้ว”

ธัชชัยขี้เกียจจะไปโต้แย้งอะไร มองดูผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ตรงชั้น วางของด้วยสายตาเย็นชา เอาก้อนเต้าหู้หลากหลายสีเข้าไป ทว่าเขาก็เพียงหัวมันไป และไม่ เห็นพนักงานขายหาเงินทอนไม่น้อยในนั้นด้วยและเขียนอะไร บางอย่างลงไปในกระดาษ

“กลับบ้าน ๆ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ นะคะ

ธัชชัยกล่าวขอบคุณแล้วก็ออกจากร้านสะดวกซื้อไป เส้นรัศมี วงกลมที่สวยงามขอรถสปอร์ตวิ่งออกไปกลางสายฝน แล่นไปยัง คฤหาสน์ตระศรีทองด้วยความรวดเร็ว