ตอนที่ 38 คนรักของคุณช่างรู้ใจจริงๆ

วังสาที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกคอยมองไปที่ประตูบานนั้นอยู่ บ่อยๆ ในมือถือแก้วเอาไว้ น้ำชาในแก้วนั้นดื่มไปหมดแล้ว ป้า อ้อยจึงเปลี่ยนเอาน้ำร้อนมาให้

ป้าอ้อยบอกให้เธอเข้าไปนอน แต่ว่าเธอก็ยังนั่งๆ อึ้งๆ อยู่ ตรงนี้ไม่ไปไหน ป้าอ้อยก็จนปัญญา จึงทำได้เพียงเติมน้ำร้อนใน แก้วของเธอให้

วันสารู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นไม่แน่อาจจะเจอกับฟ้าฝ่าก็ได้ ช่าง เป็นเหตุการณ์ที่น่าอึดอัดอะไรขนาดนี้ พอคิดถึงร่างกายที่ดู บึกบึนล่ำสันของเขา ถือของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงเดินไปเดินมาก รู้สึกว่าไม่น้อย ก็ไม่รู้ว่าจะถือของพวกนั้นกลับมาได้อย่างราบ รื่นหรือเปล่า

เธอหัวเราะคิกคักขึ้นมา เกือบจะพ่นน้ำชาออกมาแล้ว

ในตอนที่เธอกําลังแอบหัวเราะกับตัวเอง ก็มีเสียงเปิดประตู เข้ามาพอดี วัดสาเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นผู้ชายรูปหล่อตัวเปียก ไปทั้งตัว ในมือถือถุงสิ่งของใบใหญ่ยืนอยู่ตรงประตู

วัจสาตกใจแทบตาย คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นจะซื้อของเหล่า นั้นกลับมาจริงๆ!

ธัชชัยค่อยๆ เดินเข้าไปหาวัจสา เส้นผมยังมีหยดน้ำฝนไหล ตึงๆ ลงมาอยู่ เห็นได้ชัดว่าฝ่าฝนมา สายตาของวัดสาอดไม่ได้ที่มองหยาดฝนที่ไหลเต็มใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

“อ่ะ ให้เธอ” ธัชชัยพูดอย่างเย็นชา เพราะว่าเสื้อเชิ้ตของเขา เปียกหมดดังนั้นเสื้อของเขาจึงแนบเนื้อไปหมด กล้ามเนื้อที่เป็น มัดๆ และเส้นกล้ามเนื้อที่ตราบเรียบนั้นมันทำให้คนมองโดยไม่รู้

วัดสาตะลึงกับถุงที่อยู่ในมือของเขา รู้สึกหวาดผวาขึ้นมานิด หน่อย ในเวลาเดียวกันก็มีความซาบซึ้งใจอยู่บ้าง มองดูธัชชัย เป็นแบบนี้ ภายในใจก็ไม่รู้ว่ารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้อย่างไร

“ธัชชัย ขอบคุณนะ” เธอกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ

ริมฝีปากรูปกระจับที่สวยงามได้รูปของเขาก็พูดขึ้นมาอย่าง เย็นชาว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะให้เธอใช้การกระทำจริงๆ ของเธอ เพื่อมาตอบแทนฉันอย่างแน่นอน”

เขาพูดอย่างนี้กับวังสา เธอสำลักออกมานิดหน่อย รู้สึกว่า ผู้ชายนี้เหมือนจะรู้แผนการชั่วร้ายของตัวเอง อีกทั้งยังตระเตรียม ที่จะหาโอกาสแก้แค้นเธอแล้ว เธอไม่มีสามารถโต้แย้งอะไรได้ ทำได้เพียงหัวเราะแห้งๆ สองทีเท่านั้น

“ชุดคุณเปียกหมดแล้ว รีบไปเปลี่ยนเถอะ” เธอเตือนเขาด้วย ความหวังดี

ธัชชัยเองก็รู้สึกเหนียวหนึบไม่สบายตัวนิดหน่อย ก่อนที่จะไปก็ ไม่ลืมที่จะแกล้งลวนลามวันสาสักหน่อย “อยากช่วยฉันเปลี่ยน ไหม? ก็ถือซะว่าเป็นการตอบแทนฉันก็แล้วกัน เป็นไง?”
วังสาอดทนเอาไว้ได้ไม่โยนถุงของใช้ส่วนตัวผู้หญิงทิ้งไป เพราะว่ากองทัพประจำเดือนได้บุกออกมาอย่างรุนแรงจนใกล้จะ ต้านเอาไว้ไม่ไหวแล้ว ถ้าหากว่าเธอไม่รีบไปห้องน้ำตอนนี้เกรง ว่าจะไม่ทันแล้ว

เธอกอดถุงของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิงเอาไว้แล้วพุ่งตัวไปยัง ห้องน้ำทันที ผ้าอนามัยแผ่นนั้นสามารถทำให้เธอหลับอย่างสนิท ได้แล้ว วจสาก็โชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ประจำเดือนเธอไม่ได้เลอะ โซฟา ไม่อย่างนั้น โซฟาตัวนั้นคงต้องโยนทิ้งแน่นอน

เธอพลิกดูถุงไปมา ในถุงนั้นทั้งหมดล้วนเป็นยี่ห้อและของที่ ต้องการที่เธอเขียนลงไปในกระดาษแผ่นนั้น เธอก็พลันนึกถึง ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ตรงกลางระหว่างของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงและ รูปร่างหน้าตาของทุเรียน อดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา ผู้ชาย รูปร่างบึกบึนและหน้าตาหล่อเหลาของเขาไปซื้อของแบบนี้ คิด ว่านี่คงเป็นครั้งแรกของเขาสินะ

คิดมาถึงตรงนี้ จิตใจของวังสาถึงได้ค่อยๆ สงบลง เป็นครั้ง แรกที่ธัชชัยซื้อของแบบนี้ให้กับเธอ

ก็เข้าใจเรื่องนี้ทันทีจึงทำให้เธอตกใจขึ้นมา คิดอะไรก็ยุ่งเหยิง ไปหมด

ในตอนที่ตระเตรียมของเสร็จแล้ว ก็เห็นข้างล่างถุงนอกจาก กระดาษแผ่นนั้นที่เธอเขียนให้ธัชชัยแล้วยังมีเงินทอน และ กระดาษโพสอิทอีกแผ่นหนึ่ง

“คุณโชคดีจริงๆ ที่มีคนรักที่เอาใจใส่คุณขนาดนี้ ขอให้พวกคุณทั้งสองคนมีชีวิตที่โชคดีและมีความสุขนะคะ

ตัวหนังสือที่เขียนได้อย่างสวยงาม โลโก้ของกระดาษโพสอิส แผ่นนี้เป็นชื่อของร้านสะดวกซื้อร้านนั้น ตรงชื่อผู้รับของขวัญ เขียนเอาไว้ว่า “พนักงานผู้เลือกของใช้ส่วนตัวแทนท่าน

วัจสาถลึงตาหนึ่งครั้ง ที่แท้ก็ไม่ใช่ธัชชัยที่เลือกซื้อของด้วยตัว เอง เธอคิดว่าตัวเองทำเรื่องที่ไม่ดี และคิดแผนชั่วร้ายมาตลอด คิดไม่ถึงว่าเขาจะฉลาดขนาดนี้ ถึงขั้นบอกให้คนอื่นเลือกซื้อของ แทน หลีกเลี่ยงความกระอักกระอ่วนแล้วยังรักษาชื่อเสียงที่ดีเอา ไว้อีกด้วย

คนรักที่เอาใจใส่ ธัชชัยเหรอ?

วัดสายิ้มน้อยๆ ถ้าหากพนักขายคนนั้นรู้ว่าคนรักที่เอาใจใส่ คนนี้เป็นน้องชายสามีของตัวเอง ไม่รู้ว่าจะมีท่าทางที่ตกใจแบบ ไหนกันแน่

เธอพับกระดาษโพสอิทแผ่นนั้นอย่างระมัดระวังแล้วเก็บใส่ กระเป๋ากางเกง ถือว่าเป็นของที่ระลึกครั้งแรกก็แล้วกัน

ทว่าพอคิดถึงธัชชัยขึ้นมา ในสมองก็พลันปรากฏประโยคหนึ่ง

“ซ่อนเสือร้ายในใจ แต่ดมดอมดอกกุหลาบ”

ประโยคที่โรแมนติกประโยคนี้ ก็แขวนเอาไว้บนหัวธัชชัย ชั่วคราวก่อนก็แล้วกัน

วันต่อมาบนโต๊ะอาหาร ผู้ชายที่น่าตาหล่อเหลาและดวงตา ดอกท้อที่เปล่งประกายลึกซึ้ง และพละกำลังที่มั่นคง ถึงแม้ว่าว่าจะมีสีหน้าที่ความระทมทุกข์ แต่ก็ยังทำให้คนเคลิบเคลิ้ม

หลงใหลไม่น้อย ดวงตาน้อยๆ ของธัชชัย เป็นสายตาที่เฉียบคมระคนไปด้วย

ความอบอุ่นมองไปยังอาหารเช้า

โจ๊กสีขาวอ่อนๆ และไข่ดาวที่ทอดสุกได้ที่ และอีกอย่างรูปร่าง คล้ายกับขนมงาทอดมันม่วงของคราวที่แล้ว และสุดท้ายก็เป็น ผลไม้ที่ถูกจัดจานมาอย่างสวยงาม มีผลไม้ที่แปลกประหลาดที่ เขาชอบกินที่สุดด้วย

ไม่ยากที่จะเห็นอาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้เป็นอย่างดี ไม่เหมือน กับวันปกติที่เขากิน

อาหารที่กินในยามปกติ เพื่อดูแลผิวพรรณและควบคุม โภชนาการเป็นพิเศษ เพราะว่าเพื่อดูแลผิวหนังของพี่ใหญ่วรพ ลด้วย

วัจสาสวมกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาว เรือนร่างอ้อนแอ้นอรชร ที่ยัง ไม่ได้ถอดผ้ากันเปื้อนออก

เธอไม่พลาดสายตาของธัชชัยที่มองไปยังขนมงามันม่วงทอด

อย่างหงุดหงิด

“วางใจได้ ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบกินหวาน เพราะฉะนั้นขนมงา ทอดมันม่วงในครั้งนี้ฉันก็เลยทำรสชาติเค็มหน่อย” วัจสาพูด เบาๆ น้ำเสียงนี้เหมือนกับกำลังรอคอยเหตุการณ์อย่างใจจดจ่อ ราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง ใบหน้าแดงระเรื่อ ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตระ เตรียมอาหารเช้ามื้อนี้นานเกินไปหรือเปล่า
ธัชชัยได้ยินสิ่งที่เธออธิบาย ในเวลาเดียวกันเธอชอบที่จะ เอาใจใส่ตัวเขาอีกด้วย ก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย สายตาที่ดุร้ายนั้น ก็ลดลงไปได้มาก ทว่าคำพูดที่เขาพูดอกมานั้นกลับไม่ใช่สิ่งที่ใจ คิด

“เห็นความดีของฉัน ก็เลยเตรียมจะล่อลวงฉันไปอีกคนเหรอ” น้ำเสียงที่ดูดุดันทว่ากับมีเสน่ห์ ทำให้รู้สึกไม่ชัดเจนไปหน่อย

วัสสากระพริบตาปริบๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้พูดจาอะไรเหลว ไหนแบบนี้ออกมาได้? เธอคิดถึงตอนที่กัดเขาแบบนั้น ในครั้งที่ แล้วมาตลอด ดูเหมือนว่าความจําจะไม่ดีไหร่นะ

การพิสูจน์ความจริง คงจะไม่ดีกับธัชชัยเท่าไหร่ ให้มันค่อยๆ หายไปก็ดีแล้ว หางของผู้ชายคนนี้ชี้ขึ้นไปบนฟ้าแล้ว จะไป ล่อลวงดูดหมาอะไร ก็ไม่คิดหน่อยเหรอว่าตัวเองมีค่าพอให้เธอ ล่อล่วงขนาดนั้นหรือเปล่า

วัจสากระทืบเท้าเราๆ เข้าไป ยื่นมือจะหยิบอาหารจานนั้นไป แต่กลับถูกธัชชัยจับแขนเอาไว้ “เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอคิดจะทำ อะไร?”

วัจสาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเบาๆ ว่า “อาหารเช้ามื้อนี้ฉัน เป็นคนทําเอง อยากให้ใครกินก็จะให้คนนั้นกิน ไม่อยากให้ใคร กิน คนนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้กิน!”

“เหอะ เหอะ อุตสาห์ใช้ใจตัวเองทำมันขึ้นมา ตอนนี้มาหลอก ให้ตายใจเล่นเหรอ? มีความหมายอะไรรึเปล่า? จริงๆ แล้วก็ ตั้งใจทำมันมาให้ฉันกินนั้นแหละ ยังจะเก็บไปไหนอีกเหรอ?” น้ำเสียงของธัชชัยฟังดูเย็นชาทว่าแฝงเอาไว้ด้วยความด้วยความ อิ่มอกอิ่มใจไม่น้อย

คุณคิดมากเกินไปแล้ว คุณชายธัชชัย ฉันก็แค่วางมันเอาไว้ ตรงนี้ ไม่ได้จะให้คุณกินสักหน่อย บางทีเจ้าแจ็คอาจจะชอบ อาหารเช้าจานนี้ก็ได้

สีหน้าของธัชชัยก็เปลี่ยนไป ผู้หญิงคนนี้ถึงกับเอาเขามาเอ่ย

ขึ้นพร้อมกันกับเจ้าหมาตัวนี้ อยากโดนตีหรืออย่างไร?

“ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ!”

วังสาเอามือออกจากมือหนาๆ ของธัชชัยเก็บกลับมาแล้วพูด ว่า “ฉันเป็นพี่สะใภ้ของเธอ อย่าลืมความจริงในข้อนี้ ไม่ใช่ผู้ หญิงที่ไหน อีกอย่าง ระหว่างเราสองคนควรมีความเคารพซึ่งกัน และกันนั่นถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญ ถ้าหากว่าฉันเคารพให้ เกียรติคุณ ก็ได้โปรดให้คุณเคารพและให้เกียรติฉันที่เป็นพี่ สะใภ้ของคุณด้วย”

ธัชชัยฟังเธอพูดคำว่าพี่สะใภ้ไม่ขาดปากก็ทำให้เขารู้สึกร้อน ใจไม่เป็นสุขจึงพูดกลับไปว่า “ใครบอกว่าคุณเป็นพี่สะใภ้ของ ฉัน? แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยพูดว่าคุณเป็นพี่สะใภ้ของฉันเลย อย่าเอาเรื่องนี้มากดดันฉัน?”

วัจสาพูดอย่างไม่พอใจว่า “ความจริงก็คือความจริง คุณไม่ ยอมรับ ทว่าสุดท้ายฉันก็ยังเป็นพี่สะใภ้คุณอยู่ดี!

“ใช่เหรอ? ฉันจะพูดชัดๆ กับคุณตรงนี้เลยว่า วัจสาเธอไม่ใช่พี่ สะใภ้ของฉัน ธัชชัย!” ความจริงที่พูดออกไปในวันนี้ก็ไม่เป็นอะไร ผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายกาจเกินแล้ว! สายตาเขาเต็มด้วยความดุร้าย

วันขมวดคิ้วมน อยากเรื่องกับอีกแล้ว ไม่ว่าจะพูด อะไรพูดออกมาไม่ชัดเจน คนธัชชัยถือมากเกินไป คุณกินช่างมันเถอะ เสร็จถอดเสื้อกันเปื้อนออก และเดินตรงไปยังบันไดทันที

วัจสาไม่เข้าใจๆ ว่าทำไมทุกครั้งที่อยากจะดีด้วยความจริงใจ เขามักจะทำร้ายนั้นเอาความจริงใจของตัวเองไปให้คนอื่นเหยียบย่ำฟรีๆ ถึง หน้าประตู

ดวงตาดอกท้อของธัชชัยกำลังครุ่นคิดอยู่เงียบมองทำให้อยากอาหารมากภายใจเริ่มสงบขึ้นหรือผู้หญิงคนนั้นมี

เขาหยิบซ้อนขึ้นมา และเริ่มกินข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะไปทีละคำละค่า

วัจสาเดินไปบันไดจริงเพียงแค่ไปหลบซ่อนตัวใต้บันได มองผู้ชายนั้นเริ่มกิน อาหารเช้าเธอหัวใจที่เย็นชากลับมาเต้นแรง

วัสสาอดที่จะทอดถอนหายใจออกมายาวไม่ได้ หรือว่าตัว เองที่เป็นสะใภ้มีความรู้สึกหวั่นไหวเหรอ? อยู่เต็มอกว่าแบบนี้ก็เท่ากับอีกหน้าเขา ทว่าอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อมา แสดงความของคุณเรื่องเมื่อคืน อีกอย่างอาหารเช้าพวกนี้ก็ให้ ป้าอ้อยยกออกมา…

วัจสาที่เพิ่งจะจิตใจสงบลงได้ก็รู้สึกแย่ลงไปอีก

ภายในห้องรักษาตัว

จริงๆ แล้วป้าอ้อยจะนำการพัฒนาความสัมพันธ์และปัญหา ของธัชชัยและวังสามาเล่าให้วรพลฟังทุกวันรวบรวมข้อมูลและ นํามารายงานวรพล

วันนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เพราะว่าการรักษาของวรพลนับวันยิ่ง แย่ลง ตอนนี้จะพูดก็ยังไม่ไหวแล้ว

“เมื่อคืนนี้ธัชชัยกับวังสาไม่ได้เข้าหอกันเหรอ?” พอเขาได้ยิน ก็รีบถามขึ้น

ป้าอ้อยส่ายหน้า ทอดถอนหายใจยาวๆ หนึ่งครั้งพูดว่า “ไม่ค่ะ เมื่อคืนนี้ประจำเดือนคุณผู้หญิงมาค่ะ คนคำนวณหรือจะสู้ฟ้าลิขิต ทางไปสู่ความสุขนั้นย่อมเต็มไปด้วยอุปสรรค บางทีเขาทั้งสอง คนอาจจะไม่มีวาสนาต่อกันก็ได้นะคะ

วรพลถอนหายใจอย่างจนปัญญา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องของพวก เขาจะมีโอกาสเหมาะๆ ได้จริงๆ สักที ร่างกายของตนในตอนนี้ นับวันยิ่งแย่ลง การพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขาสักนิดก็ไม่มี กลัวว่าตัวเองจะตายก่อนแล้ว ธัชชัยไม่มีทางให้ใจกับวันสา แน่นอน
ป้าอ้อเห็นท่าทางของวรพลอย่างนี้แล้ว ก็ทำได้เพียงปลอบใจ “คุณชาย ใหญ่จะไม่ต้องกังวลไป วันที่ประจำเดือนของคุณผู้หญิง มาป้าจําเอาไว้แล้วค่ะ ช่วงไข่ตกรอบถัดไป พวกเราจะสร้าง โอกาสให้พวกเขาอีกทีค่ะ คุณผู้หญิงจะต้องมีคุณชายน้อยอย่าง แน่นอนค่ะ”

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ วรพลพอได้ฟังแล้ว ชั่วขณะนั้นอารมณ์ก็ กลับมาเป็นปกติ “ป้าอ้อยพูดถูก ความคิดนี้ดีที่สุด ในเมื่อพวก เขามีโอกาสน้อย ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็สร้างโอกาสให้เขาซะเลย เรื่องข้างนอกคงต้องให้ป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตจัดการแล้ว ถึง เวลาที่วัจสาต้องมีลูกให้ธัชชัยแล้ว ความรู้สึกของพวกเขาจะได้ดี ขึ้นเรื่อยๆ ในสายตาของธัชชัยจะได้ไม่มีแต่ความเกลียดชังแล้ว”