ตอนที่ 74 นต้องการ

วัดสายังรู้สึกกังวลกับแผนการของเขา”ถ้าเกิดพวกเขาไม่ยอม เปิดประตูดับไฟแค่ข้างนอกหรือไม่ก็ปล่อยให้พวกเราโดนครอก ตาย…แล้วจะทำยังไง? พวกเราก็ยังจะถูกขังออกไปไม่ได้อยู่ดี

ธัชชัยยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นเธออยากอยู่ใน

” “วังสาแทบจะอยากเอาชามปาใส่ผู้ชายคนนี้พูดจาดีๆกับ เค้าไม่เป็นหรือไงคุยกันทีไรต้องใช้คำพูดน่าเกลียดแบบนี้ทุกที

“งั้นนายรอให้ฉันกินขนมพวกนี้เสร็จก่อน จะโทษเธอก็ไม่ได้ เธอหิวจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

แม้แต่พาสตางานนั้นเธอก็อยากกินแต่พอนึกได้ว่าเป็นของ โปรดของธัชชัยเลยล้มเลิกความคิดที่จะกินไป

พอกินโจ๊กเสร็จก็เตรียมที่จะหยิบขนมเข้าปาก

ธัชชัยรู้สึกว่าหน้าของเธอแดงกว่าตอนที่เดินออกมาไม่แน่ใจ ว่าดูผิดรึเปล่าดวงตาเหมือนเป็นประกายดูแล้วมีน้ำมีนวลขึ้นแต่มี บางอย่างไม่ปกติเหมือนกับแดงเพราะไม่สบายมากกว่า

“หยุด! อย่ากิน! “ธัชชัยตะโกนขึ้นมาอย่างฉับพลันวัสสา ตกใจกลืนขนมคําสุดท้ายเข้าไป

ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรอีก? ที่แท้เธอยืดยาดไปเหรอหรือว่าไม่ พอใจที่เธอกินมากไปเธอตัดสินใจที่จะอธิบาย“กินอิ่มแล้วจะได้มีแรงวิ่งได้เร็วหน่อย

ธัชชัยรู้กันว่ามีบางอย่างไม่ปกติตอนแรกคิดว่าแค่เขาไม่กินก็ ไม่น่าจะเป็นอะไรเพราะคิดว่าไอ้โสธรกับไอ้วิศาลองแค่วางยาใน พาสต้าแต่คิดไม่ถึงว่าพวกมันจะกล้าวางยาในชามของวังสา หลักฐานก็เห็นอยู่ชัดๆบนใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ ของหญิงสาว

พอโดนธัชชัย เข้าให้วันสาก็ไม่กล้ากินต่อ

รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเอาผ้าออกมาสองผืนเพื่อชุบน้ำพอมอง กระจกก็รู้ตัวว่าหน้าของเธอแดงผิดปกติ นี่มันอะไรกัน?

แต่ใจก็กลัวโดนธัชชัยดุอีกจึงรีบเอาผ้าที่ชุบน้ำวิ่งออกมาอะ เอาไปผืนนึงระวังร้อนด้วย….

จังหวะที่ธัชชัยกำลังยื่นมือไปรับผ้าจากวัดสามือของทั้งสองก็ สัมผัสกัน

วัจสาเหมือนถูกไฟช็อตจึงรีบดึงมือกลับมา

ถึงตอนนี้เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ…ก็แค่โดนมือ ทำไมความรู้สึกมันถึงแปลกขนาดนี้?

เธอคิดอะไรไม่ออกหายใจเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายข้างในก็ ค่อยๆร้อนขึ้นเหมือนโดนไฟเผาน้ำร้อนลวก…ทำไมอยู่ดีๆถึงร้อน ได้ขนาดนี้เธอร้อนจนแทบจะหยุดหายใจ…

วันสารีบเอาผ้าที่อยู่ในมือมาเช็ดหน้าที่ร้อนของเธอ”ธัชชัย นายจุดไฟแล้วเหรอ…ทำไมมันถึงร้อนขนาดนี้? เธอพูดไปพร้อม กับหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ในใจก็คิดแล้วพูดออกมาว่า”หรือว่า…หรือว่าเป็นเพราะโจ๊ก ชามนั้นไม่มีขนมพวกนั้นถูกพวกเขาใส่ยาพิษเข้าไป?! ”

เธอคิดออกเพียงแค่ถูกพวกเค้าวางยาตอนนี้ร่างกายข้างใน ร้อนไปหมดจนควบคุมอะไรไม่ได้เซลล์ทั่วร่างกายของเธอเหมือน จะประทุออกมารอการปลดปล่อย

ยิ่งรู้สึกร้อนขึ้นร้อน…ขึ้นเรื่อยๆ เธอต้องการ ต้องการอะไร

นะ?

ธัชชัยเข้ามาเอามือของเธอออกจากเสื้อผ้า “ยายชื่อบือนได้ แล้วไม่ต้องถอดแล้ว! ”

วัดสาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถอดเสื้อผ้าออก

เสื้อผ้าถูกถอดออกไปเกือบครึ่งวันสากรีดร้องแล้วรีบดึงเสื้อผ้า มากอดแน่น แย่แล้วทีนี้ ธัชชัย…ฉันรู้สึกแย่เหมือนกับไม่สบาย เป็นไข้รึเปล่าก็ไม่รู้ร้อนจัง

วังสากระซิบเบาๆความคิดมืดมัวไปหมดเหมือนตัวเองกำลัง ล่องลอยอยู่ในความฝันเหมือนกับต้องการที่จะคว้าอะไรซักอย่าง มาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในจิตใจ…

คงเป็นความรักเธอ โหยหาความรักมาตลอด…ในความจริงที่ เหมือนความฝันที่จะต้องมีเจ้าชายขี่ม้าขาวเข้ามาจับมือของเธอ แล้วพูดกับเธอด้วยความอ่อนโยนว่า “ฉันรอมานานแล้วเพื่อที่จะ ได้พบเธอฉันรักเธอ”

วัสสาอยู่ในโลกที่เธอสร้างขึ้นมาไม่มีทางหลุดออกไปได้ผู้ชายคนนั้นผู้ชายที่ทั้งหล่อและแข็งแรง ไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่อยู่ใน หัวใจของเธอแม้ว่าเธอจะไม่เคยยอมรับก็ตาม แต่ยังไงเขาก็อยู่ ในใจเธอมาตลอด

ความฝันนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด

วัดสายื่นมือไปจับมือของธัชชัยมาทาบที่หน้าอกของตนธัช ชัย…นายรู้สึกมั้ยว่าหัวใจของฉันเต้นแรงมาก เป็นเพราะสิ่งที่ นายพูดทำให้ฉันรู้สึกใจหวั่นไหว…

วัดสามองไม่เห็นความจริงอะไรทั้งนั้นเธอล่องลอยอยู่ในความ ฝันของตัวเอง

หน้าที่แดงอย่างไม่ธรรมชาติของเธอเพิ่มความเร้าอารมณ์ใน ตัวเธอมากขึ้น

ธัชชัยรู้ว่ายาได้ออกฤทธิ์แล้วแถมออกฤทธิ์ได้ไม่เบาเลยที

เดียว

“จสาเธอรีบไปล้างหน้าล้างตาถ้าไม่ไหวจริงๆก็อาบน้ำซะ ได้ยินมั้ยเลิกพูดจาไร้สาระพวกนี้ซะที

ไอ้โสธรกล้าวางยาในชามของผู้หญิงของตนไม่อยากมีชีวิต อยู่แล้วใช่มั้ย?ถ้าออกไปได้นะจะจัดการกับมันเป็นคนแรก

เขามองไปที่กล้องวงจรปิดด้วยความคับแค้นใจ

“ไม่เอานายพูดแล้วพูดอีกครั้งไม่ได้หรือไง…นายเพิ่งบอกว่า นายรักฉันพูดอีกครั้งให้ฉันฟังหน่อยพูดว่า “ฉันรักเธอ”ได้มั้ย?” วังสาออดอ้อนพร้อมกับเอามือของธัชชัยมากุมไว้
ธัชชัยยังคงดึงดันรีบสะบัดมือของเธอออกวังสา เธอรู้ตัว มั้ยว่ากำลังทําอะไรอยู่ ตั้งสติหน่อย

วังสายิ่งมันๆอยู่พอโดนสะบัดมือทําให้เธอเสียการทรงตัว กำลังจะตกไปชนกำแพง…ธัชชัยไหวตัวทันรีบเอามือไปคว้า ร่างกายอันเนียนนุ่มของหญิงสาวไว้กลัวที่เธอจะโดนชน

พอร่างกายของวังสาสัมผัสกับร่างกายของธัชชัยความร้อน ของร่างกายก็ลดลงแต่ไม่ทันไรความรู้สึกว่างเปล่าที่อยู่ข้างในก็ ทำให้เธอมีความต้องการมากขึ้นมากขึ้นไปทุกทีความใกล้ชิดแค่ นี้ยังไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของเธอได้

เธอคงคิดไม่ถึงว่าชาตินี้เธอจะเป็นคนเริ่มจูบธัชชัยก่อนแต่แล้ว มันก็เกิดขึ้นจริงๆ

ธัชชัยไม่ขยับตัวปล่อยให้วันสาขบไปที่ปากของเขาเบาๆจูบ

ของวังสาไม่เรียกว่าจูบแค่เหมือนกับเด็กน้อยกำลังกินขนมหวาน

ที่ตัวเองชอบเท่านั้น

เมื่อเขาถูกจูบแบบนี้ความใคร่ที่มีอยู่ตอนแรกก็เริ่มแสดงออก มาธัชชัยเริ่มที่จะจูบแรงขึ้น

ในห้องส่องกล้องวงจรปิดชายทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่ว่าจะไป ตามคนมาช่วยดับไฟหรือไปปล่อยพวกเขาออกมาดี

แน่นอน โสธรไม่ยอมแน่ๆอุตส่าห์ใช้แผนวางยายังไม่ทันรอให้ ยาออกฤทธิ์ได้ยังไงงั้นก็อดเห็นอะไรดีๆ

แต่วิศาลกลับคิดว่าคนอย่างธัชชัยไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ยังไงก็ต้องจุดไฟแน่ๆงั้นก่อนที่มันจะจุดไฟก็รีบปล่อยพวกเขาออกมาจะ ดีกว่ากันไว้ดีกว่าแก้

ระหว่างที่สองคนนั้นเถียงกันไปเถียงกันมาหน้าจอมอนิเตอร์ มีการเคลื่อนไหว

โสธรพูดขึ้น “พี่วิศาล วิศาลดูสิดูเหมือนยาจะออกฤทธิ์แล้ว… พอวิศาลหันไปดูก็เห็นชายร่างสูงใหญ่กำลังอยู่กับหญิงสาวตัว เล็กๆคนหนึ่ง

ดูเหมือนว่าผู้หญิงกำลังพูดอะไรอยู่

หลังจากความเร่าร้อนค่อยๆผ่านไปวจสาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของ ตัวเองความคิดของเธอนั้นไปไกลถึงไหนต่อไหน วัจสาพูดไปว่า”ธัชชัยเราออกไปกันเถอะ…ฉันร้อนจนทนไม่ ไหวแล้ว…เหมือนกำลังจะระเบิด” เธอเหมือนแมวตัวน้อยที่รอ

คอยคนมารักมาเอาใจใส่ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วย

ความผุดผ่องทำให้ยากที่จะอดใจไหว

“ไม่มีอะไรแล้วอยู่เฉยๆไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพวกเราก็ได้ออก

ไปแล้ว”ธัชชัยอุ้มเธอเข้าไปในห้องข้างใน

ข้างในไม่มีติดกล้องไว้มองไม่เห็นว่าพวกเขาทำอะไรแต่ถ้าอยู่ ในมือของโสธรแล้วหละก็ต้องมีวิธีแน่นอน โสธรหยิบกุญแจ ขนาดเท่ากุญแจรถขึ้นมาเพียงแค่กดปุ่มเสียงจากข้างในก็จะดัง ออกมาให้ได้ยิน

คนอย่างโสธรไม่ปล่อยให้สิ่งรอบตัวมาขัดขวางความตั้งใจของเขาได้ง่ายๆ

แค่ได้ฟังเสียงก็รู้ได้ว่าสองคนกำลังทําอะไรกันอยู่ ยังรู้สึกว่าเหตุการณ์ตอนนั้นตื่นเต้นเร่าร้อนแค่ไหน แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวขึ้นมาทันที

ธัชชัยไม่รังเกียจที่หญิงสาวทำกับตนแบบนี้แต่ในสถานการณ์ แบบนี้เขาต้องการให้วัดสาตั้งสติให้ดีเขาพยายามผละเธอออก จากตัวจสาเธอรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมา?

ถึงเธอจะถูกผลักออกแต่ก็ยังหาทางกลับเข้าไปใกล้ชิดกับเขา อีกตอนนี้เธอเหมือนแมวน้อยที่เรียกร้องความรักจากเจ้าของซบ ไปที่ไหล่ของเขาร้องครวญคราง

ความคิดของวังสาตอนนี้คือกอดของธัชชัยทำให้คลายความ ร้อนไปได้บ้างและทำให้เธอรู้สึกมั่นคงสบายใจด้วย

เมื่อหญิงสาวไม่ตอบคำถามของธัชชัยเขาก็เอามือและเธอ ออกไปอีกแล้วอยู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่ว่า “ฉันคิดว่า ต้องผู้ชายอย่างปรมะสิถึงจะมีเสน่ห์ทั้งร่าเริงแจ่มใสเหมือนกับ ดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นคนทั้งรักทั้งหลง

ไม่คิดเลยว่าในใจของผู้หญิงคนนี้จะมีผู้ชายอยู่ทั้งคนซ่อนอยู่ วัจสาไม่ได้สนใจอะไรรีบกลับเข้าไปใกล้ชิดธัชชัยอีกครั้ง

รูปร่างที่ชวนมองของเธอไร้ซึ่งการควบคุมเธอไม่รู้ตัวเลยว่าใน ตอนนี้ตัวเองมีเสน่ห์แค่ไหน
ธัชชัยมองไปที่สายตาของวังสาที่ลึกลับชวนฝันเขารู้ว่าเป็น เพราะฤทธิ์ยาจึงผละเธอออกไปอีกครั้ง

แม้ว่าธัชชัยก็มีความรู้สึกเหมือนกันแต่เขาต้องการที่จะให้เธอ

เต็มใจให้กับเขาเท่านั้นไม่ใช่ว่าผู้ชายคนไหนก็ได้ ยิ่งคิดว่าถ้าเธอนึกว่าเขาคือ นายปรมะ”นั่นธัชชัยก็ยิ่งรู้สึกแย่ เข้าไปใหญ่

วันสารู้สึกอึดอัดที่คอมามันร้อนซะจนควบคุมไม่ได้มันทรมาน ไปหมดจนอยากที่จะปลดปล่อยออกมา…ตอนนี้เธอต้องการเพียง ใกล้ชิดกับธัชชัย…ถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย

“วจสาดูให้ชัดๆรู้ไหมว่าฉันคือใคร”ธัชชัยพูดด้วยเสียงต่ำให้ ความรู้สึกเร่าร้อนมาก

“นายคือ…ธัช”…

เธอใช้ดวงตาอันแวววาวมองลึกเข้าไปที่ดวงตาขอ

าของเขา

ใบหน้าของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเขาเย็นชา กับเธอมาตลอด

ยังดูถูกเธอเป็นประจำแต่ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกชอบเขาขึ้นมา แล้วสิ…

วัจสายิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า “นายคือธัชชัยไง…ทำไมฉันจะจำ นายไม่ได้หละ”

นี่คงเป็นยิ้มที่หอมหวานที่สุดที่วัจสามีให้ต่อธัชชัยเป็นเพราะนี่คือการบอกความในใจไม่ใช่เป็นการแสดงการแสดงออกของวัน สาในครั้งนี้คือเรื่องจริง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ