บทที่ 12 ดนัย คุณมาพร้อมกับธิชา

ธิชาทนขัดขืนทุบตีไม่ได้ นอกจากความเจ็บ เธอยิ่งกังวล ว่าคอจะถูกเขากัดจนเป็นรอยอันคลุมเครือที่สุดจะทนได้

แต่ทว่าธาวีนตั้งใจจะทรมานเธออย่างชัดเจน กัดแทะ อย่างกับจะกลืนกินเธอเข้าท้อง จนกระทั่งหญิงสาวใต้ร่าง เจ็บจนขอบตาแดงแล้วเขาถึงยอมปล่อย

ธาวินลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า ดูแล้วสะอาดเรียบร้อย ไม่มี อาการตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

ขากลับอยู่ในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยสถานะอับอาย เจอคนไม่ได้

มุมปากของเขายิ้มอย่างเหยียดหยามอย่างที่สุด ไม่พูด

สักคำก็หันตัวเดินออกจากห้อง

ญาณินถูกทิ้งไว้ชั้นล่างนานมาก เห็นธาวินเดินลงมาก็เบ้ ปากเดินเข้าไปหา “วิน วันนี้คุณยุ่งมากเหรอ นานขนาดนี้ ถึงลงมา…….

ธาวินแตะจมูกเธอด้วยท่าทางรักใคร่
“อืม เมื่อกี้มีธุระต้องจัดการ

ญาณินแสดงสีหน้าที่แปลกใจ “แต่ว่าเมื่อกี้ฉันเหมือน เห็นคุณออกมาจากห้องริชา……..

ราวินขมวดคิ้วอย่างเห็นไม่ชัด กอดไหล่ของญาณินไว้ พูดอย่างปกติ “อืม ธิชาทำผิดนิดหน่อย ถูกผมสั่งสอนไป ไม่กี่คำ ตอนนี้คงกำลังเช็ดน้ำตาอยู่”

สำหรับญาณินแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาสองพี่น้อง ยังคงอยู่ในภาพสมัยเด็ก ธาวินรักใคร่ธิชามาก น่าจะเป็น เพราะว่าอายุมากกว่าเธอค่อนข้างเยอะ มีความรักอย่าง ลุ่มหลงเกินกว่าความเป็นพี่น้อง

ญาณินแอบรักธาวินมานานหลายปี ตอนที่มองอยู่ข้าง หลังพวกเขาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งบางครั้งก็มีความ อิจฉาต่อธิชา………

“นิสัยของธิชาอ่อนโยนกว่าฉันอีก อยู่ดีๆคุณไปตำหนิ เธอทำไม่?”

ธาวินกอดญาณินนั่งลงบนโซฟา เอื้อมมือป้อนเชอร์รี่ให้ เธอกิน

เขาหรี่ตา มุมปากโค้งขึ้นมีความหยอกล้อเล็กน้อย “เธอ เหรอ ชอบแกล้งทำเป็นเชื่อฟังเท่านั้น นิสัยที่แท้จริง
ไม่รู้ว่าดื้อรั้นขนาดไหน ไม่สั่งสอนหน่อยเกรงว่าจะขี่ขึ้น มาถึงหัวผมแล้ว”

ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดปกติประโยคเดียวเท่านั้น ญาณิ นกลับฟังจากน้ำเสียงของเขาได้ยินถึงความสนิทสนมที่ ไม่ธรรมดาบางอย่าง ทำให้ในใจเธอเกิดความบาดหมาง อย่างอ่อนไหว

ไม่นานธิชาก็ลงมาจากห้อง ญาณินดึงเธอไปช่วยตัวเอง เลือกชุดราตรีในงานหมั้น

สีหน้าของญาณินดีใจอย่างยากจะปิดปัง “เมื่อก่อนฉัน ไม่รู้เลย งานหมั้นก็มีเรื่องพิถีพิถันมากมายขนาดนี้ แค่ชุด ราตรีก็ต้องเลือกห้าหกชุดแล้ว ยุ่งยากมากเลย”

ธิชาช่วยเธอเลือกไปหลายชุดอย่างตั้งใจ ญาณินกลับ ชำเลืองมองคอของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ธิชา ทำไมคอของเธอดูเหมือนบาดเจ็บล่ะ?”

เธอยื่นมือไปจับ ธิชารีบหลบ

ธิชาพยายามแสดงอย่างสงบสติ “ถูกยุงกัด คันมาก ก็ เลยถูกฉันเกาจนถลอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ”
ญาณินจ้องรอยแดงนั้นอยู่นานมาก ธิชาติกับเธอขนาด นี้ ไม่โกหกเธออะไรโดยไร้เหตุหรอก แต่ญาณินรู้ว่ารอย แตกร้าวในใจของตัวเองยิ่งกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ การคาด เคาที่ไม่ควรมีแต่เดิมก็ยิ่งเต็มมากขึ้นเรื่อย…..

เมื่อวานดนัยกฤตใช้เส้นสายมาสอนในคณะกฎหมายวัน นี้ยังคงเป็นข่าวพาดหัวในโรงเรียน ธิชาเพิ่งเข้าห้องเรียน ก็ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ซุบซิบที่เกี่ยวข้องมากมาย

ในใจเธอก็อดตื่นเต้นไม่ได้ คิดว่าทางที่ดีต่อจากนี้ต้อง พยายามหลีกเลี่ยงให้ไกลหน่อย

เข้าไปในเว็บไซต์ของโรงเรียนเซ็กตารางเรียนทั้งหมด แน่ใจว่าดนัยกฤตมีสอนแค่อาทิตย์ละสองวันเท่านั้น วันนี้ น่าจะไม่มาปรากฏตัวที่โรงเรียน เธอจึงรู้สึกโล่งใจ

วันนี้เป็นวันไปเยี่ยมแม่ หลังเลิกเรียนแล้วธิชาเตรียมตัว นั่งรถไฟใต้ดินไปโรงพยาบาล

เพิ่งเดินถึงหน้าโรงเรียน รถBugatti Veyronสีดำคันหนึ่ง ก็จอดขวางหน้าเธอไว้ ทำให้เธอตกใจ

กระจกค่อยๆเลื่อนลง เผยใบหน้าอันชัดเจนของผู้ชายพอธิชาเห็นสายตาเหมือนเหยี่ยวคู่นั้นของดนัยกฤตแล้ว สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมา หันหน้ารีบเดินหนี

ผู้ขายในรถน้ำเสียงเคร่งขรึม มีความน่าเกรงขามอย่าง ไม่ให้ขัดขืน

“คุณธิชา ขึ้นรถ ผมส่งคุณไปโรงพยาบาล

รีชาไม่ได้หยุดเดิน แต่กลับเดินเร็วขึ้น

รถชะลอความเร็วจนช้าที่สุด อยู่ข้างกายรักษาความเร็ว จนเกือบเท่ากับเธอ

ดนัยกฤตยิ้มอยากหยอกล้อ “ถ้าหากไม่เชื่อฟัง ผมก็จะ ตามคุณตลอด ถนนหลายเส้นรอบมหาลัยปมีแต่นักศึกษา ให้ทุกคนมาล้อมดูว่าคุณหนูตระกูลธนาภูวนัตถ์ถือตัว สูงส่งขนาดไหน กลับให้ศาสตราจารย์ขับรถตามอยู่ตั้ง หลายซอย”

ธิชาขมวดคิ้วเล็กน้อย เปิดประตูรถข้างคนขับขึ้นไปนั่ง อย่างโมโห

“คุณดนัยกฤต คุณต้องการทำอะไรกันแน่?”

จุดอ่อนของเธอถูกเขาจับไว้ในกำมือ ทันใดนั้นเหมือนสัตว์ประหลาดตัวเล็กที่ตัวโมโหร้าย

ปกติเธอถ่อมตัวตลอด ไม่อยากสร้างปัญหา ถ้าหากเรื่อง ที่ดนัยกฤตขับรถตามเธอถูกลือออกไป ไม่รู้ว่าจะมีผู้หญิง ที่รักใคร่ นชมต่อเขามากมายแค่ไหนจะมาหาเรื่องเธอ

ผู้ชายยิ้มเฉื่อยๆ “ก็คุณไง

– ธิชาขมวดคิ้วแน่น ถูกการหยอกล้อของเขาอย่าง

ไม่ทันตั้งตัว

ดนัยกฤตไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ขับรถมาถึงโรงพยาบาล เอกชนแห่งหนึ่งนอกเมือง

ใบหน้าธิชาเต็มไปด้วยความสงสัย หลังลงจากรถก็อด ถามไม่ได้ “คุณรู้ที่อยู่ของโรงพยาบาลนี้ได้ยังไง?”

เขารู้แม้กระทั่งวันนี้เธอไม่ไปทำงานที่ร้านกาแฟ แต่ไป เยี่ยมคนที่โรงพยาบาล

ผู้ชายยื่นมือไปขยี้ผมของเธอ การกระทำดูสนิทใกล้ชิด เป็นธรรมชาติอย่างไม่น่าเชื่อ

“คำถามเยอะขนาดนี้ ไปถามณิชานาฎโดยตรงดีกว่า”
ภายในห้องผู้ป่วย ณิชานาฎท่าเคมีบำบัดของวันนี้เสร็จ แล้ว สีหน้าแย่มาก ดูแล้วอ่อนเพลียมาก

แต่คนสวยไม่ได้ดูเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น ถึงแม้ จะป่วยหนัก เสน่ห์และความสวยงามบนใบหน้ายังคงอยู่ เหมือนเดิม

ณิชานาฎเห็นดนัยกฤต สายตาชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้ แปลกใจ

น้ำเสียงของเธออ่อนโยน “ดนัย ทำไมวันนี้คุณถึงพาธิชา มาพร้อมกัน………

ธิชาตื่นตะลึง “แม่ แม่รู้จักเขาเหรอ?”