บทที่ 7 เมื่อคืนเป็นวันเกิดของคุณชาย

สีหน้าของผู้ชายมืดมนอย่างประหลาด ไม่ได้มีความสุข ในแบบที่ควรมีหลังจากปลดปล่อยความใคร่แล้ว

ตอนแรกคิดว่าผู้หญิงคนนี้ขัดขืนเป็นพิเศษเพราะว่าอยู่ บนรถ แต่คิดไม่ถึง………

เธอนอนแผ่อยู่ตรงมุม ดวงตาไร้แวว ใบหน้าเต็มไปด้วย รอยนํ้าตาที่แห้งเหือด

ธาวินเหล่ดูท่าทางยอมรับสภาพหลังจากถูกทรมานย่ำยี ของเธอ ในใจก็ยิ่งหงุดหงิดอย่างไร้เหตุ

กางเกงเปื้อนเลือดของเธอ ใช้กระดาษมาม้วนหนึ่งก็ เช็ดไม่สะอาด เขาสูดลมหายใจลึกๆ โยนกระดาษก้อน นั้นไปด้านข้างอย่างโมโห พูดอย่างดุดันด้วยเสียงแหบ “เฮงซวย”

ธิชาถูกเขาทำจนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ตอนแรกไม่ อยากพูด แต่พอได้ยินน้ำเสียงอันรังเกียจของเขาแบบ นี้ อารมณ์ที่อัดอั้นตันใจมานานของเธอก็ล้นออกมา จน ควบคุมไม่อยู่บ้าง

เธอเผยอริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงที่เสียดสีมาก “ออ….ก็ซวยพอสมควร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่วินเป็นคนทำ ธุรกิจใหญ่ ก็ต้องมีความเชื่อบ้าง แต่ว่า นอนกับธิชาที่อยู่ในทะเบียนบ้านเดียวกันกับตัวเอง มันก็เป็นเรื่องอื้อ ฉาวเฮงซวยที่ไร้ยางอายอยู่แล้ว จะซวยเพิ่มอีกนิดก็ไม่มี อะไรต่างกัน ไม่ใช่เหรอ?”

ธาวินหรี่ตาสองข้าง นิ้วยาวจิ้มและบีบจุดที่เธอกลัวเจ็บ

น้ำเสียงของเขามีความอันตรายและอึดอัด พูดทีละตัวที ละคำ “เถียงเหรอ? ดูแล้วเรี่ยวแรงเธอยิ่งอยู่ยิ่งดีแล้ว ยัง คิดว่าไม่พอใช่ไหม?”

ธิชาเกร็งใบหน้าเล็กๆอันซีดเซียว เธอมองไปนอก หน้าต่าง น้ำตาอันร้อนระอุไหลลงมาอย่างไร้เสียง

ตอนแรกธิชาคิดว่าตัวเองเถียงแล้วจะถูกธาวินจัดการ อย่างสาหัส เพราะเคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

แต่สภาพของเขาในคืนนี้ค่อนข้างแปลก แม้แต่คำพูด ด่าว่าเหยียดหยามก็ขี้เกียจพูด แค่ขับรถกลับบ้านอย่าง เงียบๆ

รถขับเข้าไปในที่จอดรถ ธาวินเปิดประตูลงจากรถ ทิ้ง เธอไว้ก้าวเดินเข้าไปข้างใน
ธิชาพยายามบดบังร่างอันซมซานของตัวเอง เมื่อลงจาก รถ ทุกก้าวนั้นเหยียบอยู่บนหนาม เดินหนึ่งก้าวเจ็บหนึ่ง ครั้ง

กลับเข้าห้องชั้นบนอย่างลำบาก ตอนที่กำลังจะปิดประตู ห้อง ร่างผอมของเธอก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งผลักอย่างแรง จากข้างหลัง

เธอเกือบล้ม เสียงเหวี่ยงประตูดังมาจากข้างหลัง ร่าง เบาขึ้น ก็ถูกเขาแบกขึ้นมา

ธิชาคิดแค่ว่าเขายังทำไม่พอ ทันใดนั้นก็คร่ำครวญอย่าง กระวนกระวาย “ธาวิน วันหลังได้ไหม ฉันไม่สบายจริงๆ ขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ คุณไม่รังเกียจว่าสกปรกเห

ธาวินรักสะอาดตลอด ถึงแม้วันปกติเวลาทรมานเธอไม่ เคยใจอ่อน แต่อย่างคืนนี้เป็นครั้งแรก

ธิชากลัวว่าจะปลูกเซลล์ความซาดิสม์ในตัวเขาขึ้นมา หลังจากวันนี้ไปจะชอบแบบนี้ ความทรมานที่เธอจะได้รับ ก็ยิ่งมากขึ้น

แต่ทว่าธาวินแค่ใบหน้าบึ้งตึง โยนเธอเข้าไปใน อ่างอาบน้ำ
น้ำร้อนค่อยๆท่วมร่างของเธอ………

ตอนที่ธาวินถูไถขยี้บนร่างเธอกับมือ ธิซารู้สึกอึดอัดไป ทั้งตัว ส่วนหนึ่งคืออาย อีกส่วนหนึ่งคือกลัว

เขาช่วยเธออาบน้ำเหมือนกำลังล้างสัตว์ตัวหนึ่งด้วย สีหน้าเคร่งขรึม จนสะอาดให้เรียบร้อย

ธีราถูกเขายึดความอิสระไปอย่างสิ้นเชิง ให้เขาอาบน้ำ ล้างตัว เช็ดให้แห้ง สวมชุดนอนกระโปรง เป่าผมจนแห้ง

สุดท้ายเธอถูกเขาอุ้มขึ้นเตียง

เธอคอยสังเกตสีหน้าของผู้ชายอย่างระมัดระวัง ดูออก ว่าเขายังคงโกรธอยู่

เธอหดตัวอยู่บนเตียง ผู้ชายนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงขอบเตียง ธิชาไม่รู้จะทำอะไรดี และก็ไม่กล้านอนลง

ทั้งสองต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้ออยู่ครู่หนึ่ง เธอกัด ริมฝีปาก พูดหยั่งเชิงด้วยความลำบาก “คืนนี้ฉันไม่ไหว
แค่ประโยคที่ธรรมดาคุ้นเคยเท่านั้น ธาวินกลับหันหน้า มาจ้องเธออย่างดุดันกะทันหัน

ธิชาถูกเขาทำให้ตกใจ ริมฝีปากสั่นเท่ามองเขาอย่าง ทําตัวไม่ถูก

เห็นผู้ชายเผยอริมฝีปาก พูดคำพูดที่ไร้ซึ่งไออุ่นออกมา

“นอกจากเปลี่ยนวิธีอยากนอนกับผู้ชาย ในใจเธอใส่ เรื่องอื่นเข้าไปไม่ได้เหรอ?”

ธิชายังไม่ได้ตอบสนอง เขากลับลุกขึ้นฉับพลันเหวี่ยง

ประตูจากไป

ช่วงเช้าวันถัดไป ธิชาลงมากินข้าว

ธาวินออกไปแต่เช้าแล้ว เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว ทั้งๆที่คฤหาสน์ทั้งหลังเงียบสงบ แต่บรรยากาศกลับไม่ ค่อยปกติ

ตอนที่ในใจเธอกำลังสงสัย ก็เห็นป้าจันที่ดูแลเธอเดิน เข้ามาพูดอย่างระมัดระวัง
“คุณหนู เมื่อคืนเป็นวันเกิดของคุณชาย คุณหนูลืมไป แล้วใช่ไหม?”

ธิชาหน้าซีดไปทันที

ใช่แล้ว เมื่อคืนเป็นวันเกิดของธาวินจริง

เธอถูกเชิญไปสอบปากคำที่สถานีตำรวจ แล้วถูกธาวิน กดตัวไว้บนรถทรมานจนแทบตาย

แทบจะเอาชีวิตเธอแล้ว จะไปจำได้ยังไงว่าเป็นวันเกิด

ของเขา

แต่ว่า…….……ตั้งแต่ตามแม่เข้ามาอยู่ในตระกูลธนาภูวนัตถ์ ตอนอายุแปดขวบ วันเกิดทุกปีของธาวิน ล้วนเป็นเธอที่ ฉลองร่วมกับเขา

มิน่าเมื่อคืนเขาถึงได้อารมณ์แปรปรวนผิดปกติ

ตอนที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ กลับนึกถึงญาณินขึ้นมาฉับ

พลัน

ตอนนี้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้แล้ว เธอยังโง่ไปคิดถึง อดีตทำไม
ธาวินเป็นผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้ว

เธอจําวันเกิดของเขาได้หรือไม่มันไม่สำคัญแม้แต่น้อย แหละ

ธิชาหัวเราะอย่างเสียดสีตัวเอง “ป้าจัน พี่วินใกล้จะ แต่งงานแล้ว วันเกิดของเขา ก็ต้องเป็นพี่สะใภ้ฉลองร่วม กับเขาถึงจะถูก หนูลืมไปแล้วจริงๆ แต่คิดว่า พี่วินไม่ ติดใจหรอกค่ะ”

ป้าจันสีหน้าอึดอัด เห็นเธอวางตะเกียบลุกจากไป

อดไม่ได้ที่จะพูดอยู่ข้างหลังเธอ “คุณหนู คุณชายเขา ในใจก็ยังห่วงใยคุณหนูอยู่……

ห่วงใยเธอ?

ร่างกายธิขาเจ็บปวด เพราะว่าเป็นช่วงวันนั้นของเดือน แม้แต่ทายาก็ไม่สะดวก

เกรงว่าป้าจันคงไม่รู้ว่าคำพูดของเธอ ณ ตอนนี้ฟังแล้ว มันเสียดสีเป็นพิเศษขนาดไหน

ใช่ ธาวินเคยห่วงใยเธอจริง
แต่นั่นมันได้สิ้นสุดไปแล้วตั้งแต่หนึ่งปีที่แล้ว

ค่ำคืนที่ฝนตกเมื่อหนึ่งปีก่อนเป็นจุดเริ่มต้นแห่งฝันร้าย ของเธอ

ความเจ็บปวดแบบนั้นสำหรับเด็กผู้หญิงอายุสิบแปดคน หนึ่ง เป็นการทรมานที่โหดร้ายที่สุด

“พี่วิน เจ็บมาก”

“พี่วิน เบาๆหน่อย………

เธอขอร้องเขาอย่างทำอะไรไม่ได้ ร้องไห้จนคอแหบแห้ง

ไปหมดแล้ว

ธาวินกลับหัวเราะอย่างเย็นชาและโหดร้าย

เขาเอามือปิดปากเธอไว้ พูดอย่างโหดร้ายทุกคำทุก ประโยค

“ธิชา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตที่ดีของเธอสิ้นสุดแล้ว หนี้สินที่พวกเธอติดตระกูลธนาภูวนัตถ์ ก็รับผิดชอบให้ หนี้ด้วยเธอละกัน”