บทที่ 5 ปะทะกัน

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก เหมือนดั่งถูกบีบหัวใจ

ธิราเคยบังคับตัวเองให้ลืม ดังนั้นความทรงจำนั้นจึงถูก ฝังไว้ในก้นลึกของหัวใจ

เขาเปิดบาดแผลที่เธอปกปิดไว้ มองดูสภาพอันเลวร้าย เลือดอาบของเธอ กลับพูดอย่างง่ายดายแบบนี้

ธิชาเผยอปาก ยิ้มอย่างหน้าซีด เธอมองเขาด้วยสายตา แน่นิ่ง พูดจาเสียดสี “ดีจังเลย แม้แต่ลูกชายก็มีแล้ว เอา มาอบรมเป็นทายาทอย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม ดู แล้วต้องขอแสดงความยินดีต่อพี่วินแล้วจริงๆ”

ผู้ชายไม่ได้ถูกรบกวนอารมณ์เพราะคำพูดเสียดสีของ เธอเลย มุมปากของเขายิ้มอย่างโหดร้าย มือทั้งคู่จับขา สองข้างของเธอไว้ กดทับลงมาบนตัวเธออย่างแรง ต่อ เนื่อง

ธิชาเจ็บมาก

แต่ไม่กล้าออกเสียง

เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น หลับตาแน่นอย่างเจ็บปวด
แต่ถึงแม้จะหลับตาแน่น น้ำตาเค็มและเปียกนั้นยังคง ไหลอาบเต็มหน้า

ถ้าหากฝนตกก็ดีแล้ว

เหมือนฝนโปรยปรายตอนคืนนั้นที่เธอบรรลุนิติภาวะ ฝน เม็ดใหญ่สาดอยู่ที่หน้าต่าง บดบังเสียงร้องไห้ของเธอ

ถ้าหากวินาทีนี้ฝนกระหน่ำลงมาก็คงจะดี

เช้าวันรุ่งขึ้น

ญาณินเห็นตาของธิชาบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรก ก็สงสัยอยู่บ้าง จากนั้นสายตาก็มองไปที่ข้อมือเธอ จาก แขนเสื้อที่หลวมของเธอมองเห็นรอยแดงเป็นวงๆที่น่า สงสัย

ญาณินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงมือของเธอ ถาม อย่างสงสัย “เธอดูแล้วอ่อนเพลียมาก ไม่สบายหรือเปล่า ธิชา เธอเป็นอะไร?”

นิ้วธิชาที่ถูกเธอจับไว้ทั้งสั่นและชา
เธอดึงมือตัวเองออกอย่างเงียบๆ พูดเสียงเบา “ฉันแค่ เป็นประจำเดือนเท่านั้น เจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไร”

ญาณินมองดูสีหน้าอันซีดเซียวของเธอ สายตาเปลี่ยน เป็นคลุมเครือ ในใจไม่รู้คิดอะไรอยู่

หลังเลิกเรียนช่วงค่ำ ธิชาทํางานในร้านกาแฟตามปกติ

ตอนที่ฟ้าค่อยๆมืดลง ตำรวจหลายนายปรากฏตัว กะทันหัน พาตัวเธอไปอย่างไม่พูดอะไรเลย

ในสถานีตำรวจ……. ธิชาเห็นผู้ชายคนนั้นที่ทำให้เธอ ตกใจในค่าคืนนั้น

ดนัยกฤตใส่ชุดสูทสีเทาอ่อน เค้าโครงใบหน้างดงาม ราวกับแกะสลัก เขานั่งอย่างเรียบร้อย ราศีจับ ไม่เหมือน กับสถานการณ์คืนนั้นที่เจอกันครั้งแรก

ธิชาเคยเห็นเขายิงปืนฆ่าคนกับตา เลือดสาดสมอง กระจายในทันใดนั้น เธอนึกขึ้นมาได้ก็ตื่นตระหนก

แต่วินาทีนี้ ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนกับนักธุรกิจที่ถ่อมตัวมี มารยาท ไม่มีความโหดร้ายดุดันอย่างคืนนั้นเลย
ตำรวจถามอย่างเคร่งครัด “เป็นคุณธิชา ใช่ไหม ใน ฐานะหนึ่งในพยานผู้เห็นเหตุการณ์ฆาตกรรม ทางตำรวจ ขอให้คุณให้ความร่วมมือบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน ขึ้นนั้นหน่อย”

ธิชาอดไม่ได้ที่จะดูผู้ชายคนนั้นอีกหลายครั้ง

เธอรู้ว่าตัวเองพูดไปเรื่อยไม่ได้ ผู้ชายแช่ภักดิภูมิเมธีคน นี้….…….……..มองทีเดียวก็ดูออกว่าไม่ใช่คนธรรมดา แม้แต่ธา วินเขาก็ไม่กลัวเลยแม้แต่นิดเดียว ยากที่จะจินตนาการว่า เบื้องหลังเขาใหญ่โตขนาดไหน

ขาแค่อยากหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก “คืนนั้นฉันได้ยิน เสียงปืนจากข้างทาง ก็เลยอยากซ่อนตัวไว้ แต่ว่าร่างกาย ไม่ค่อยสบาย หรืออาจจะเป็นเพราะตกใจ ก็เลยสลบไป

ตำรวจพูดว่า “สลบไปแล้ว? ผู้ชายคนนี้คุณน่าจะเคย เห็นมั้ง มีคนชี้ตัวว่าเขาใช้ปืนฆ่าคน คืนนั้นคุณเห็นหรือ เปล่า?”

ธิชาส่ายหน้าอย่างระวัง “ฉันเหมือนจะเห็นผู้ชายคนนี้อยู่ รำไร แต่ไม่เห็นเขายิงปืน”

เห็นได้ชัดว่าตำรวจแค่ทำหน้าที่เป็นกิจวัตรเท่านั้น ถาม ไปไม่กี่ประโยคก็เตรียมตัวปล่อยคนกลับ
แต่ในวินาทีนี้เอง

แขกไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตัวที่สถานีตำรวจหน้าดำ เคร่งเครียด ทำให้ผู้บังคับการสถานีต้องตกใจ

ผู้บังคับการยิ้มอย่างเสแสร้งอยู่ข้างกายเขา “คุณชายธา วิน ต้องขอโทษจริงๆ แม้แต่ท่านก็ถูกรบกวนแล้ว คุณธิชา ก็แค่มาเป็นพยานให้ปากคำเท่านั้น เรื่องเล็ก เรื่องเล็กๆ เอง เพียงแค่ลูกน้องข้างล่างไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูบ้านท่าน เท่านั้น เสียมารยาทแล้ว ขอท่านอภัยด้วย”

ธิชาไม่กล้าสบตากับเขา หวาดผวาอย่างมาก คืนนั้นเธอ เพื่อจะหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยาก บอกแค่ว่าตัวเองเป็นลมถูก ส่งไปโรงพยาบาล ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ยิงปืนแม้แต่ น้อย

ธาวินเดินไปข้างหน้าเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ จับข้อมือ เธอก็ดึงออกขึ้นมา จ้องเธอด้วยแววตาดุร้าย จากนั้นก็หัน ไปมองดนัยกฤตที่อยู่ไม่ไกล

ดนัยกฤตยิ้มอย่างความหมายลึกซึ้ง “คุณชายธาวิน สบายดีไหม ที่แท้คนที่ผมใจดีช่วยไว้นั้นคือคุณหนูของ ตระกูลธนาภูวนัตถ์ ดูแล้วครั้งนี้ คุณชายธาวินติดหนี้บุญ คุณผมหนึ่งครั้งแล้ว”

ธาวินเม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าดูแล้วไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

เขาดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ดูแล้วเป็นพิธีรีตอง น้ำเสียงน่า สะพรึงกลัว

“คนสูงส่งอย่างประธานดนัยงานยุ่ง ใจดีส่งน้องสาวผม ไปโรงพยาบาล ต้องพูดขอบคุณจริงๆ น้องสาวของผมคน นี้ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก รบกวนประธานดนัยแล้ว”

ดนัยกฤตยิ้มอย่างเย็นซา น้ำเสียงอันเย็นชานั้นไม่มี อุณหภูมิแม้แต่น้อย “ผมพูดเล่นเท่านั้น คุณชายธาวินไม่ ต้องใส่ใจ”

ธิชาฟังอยู่ด้านข้างด้วยความงง

แต่อย่างน้อยเธอก็จับเนื้อหาสำคัญได้ ธาวินรู้จักผู้ชาย คนนี้

อีกอย่าง…….

ถึงแม้ดูแล้วเหมือนคำสนทนาธรรมดา แต่ระหว่างผู้ชาย สองคนนี้เหมือนมีความหมายแฝงอยู่ เกรงว่าจะเคยมี ความขัดแย้งอะไรมาก่อน
คนที่สามารถทําให้ธาวินไม่พอใจอย่างเห็นได้แต่ยังต้อง ใช้คำพูดพิธีรีตอง ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ธาวินโหดร้ายขี้สงสัยมาตลอด เธอยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้

นอกประตูสถานีตำรวจ รถเบนท์ลี่ย์กันกระสุนสีดำคัน นั้นของธาวินจอดนิ่งอยู่ตรงนั้น

เธอถูกธาวินผลักเข้ารถอย่างไม่พูดอะไรเลย หน้าผาก ชนเข้าเบาะรถ เวียนหัวขึ้นทันที

ยังนั่งไม่นิ่งก็ถูกผู้ชายดึงผมจากข้างหลัง

มือของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงดุร้าย “ธิชา ฉันดูถูก เธอเกินไปหรือเปล่า แม้แต่ดนัยกฤตก็ยังไปยุ่งเกี่ยวได้ นางแพศยาอย่างเธอยังทำอะไรลับหลังฉันอีก พูดมา”