บทที่ 13 ผู้ที่ความสัมพันธ์ใกล้ชิด

ณิชานาฎเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนคนหนึ่ง เมื่อก่อนตอนที่ ยังไม่ป่วย ยิ่งพราวเสน่ห์อย่างมาก

แต่ตอนนี้ ริชามองเห็นความอ่อนโยนบางอย่างจนเกือบ เหมือนสนิทสนมที่ซับซ้อนในสายตาเธอ

ณิชานาฎมองไปที่ดนัยกฤต และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน โยน “ธิชา คุณดนัยกฤตเป็นเพื่อนสนิทของแม่”

เพื่อนสนิท

คำสั้นๆเบาๆนี้กลับเหมือนดั่งเข็มเหล็กทิ่มเข้าไปในใจ ของธิชา

ณิชานาฎอ่อนโยนต่อผู้ชายคนนี้มากยิ่งกว่าลูกสาว อย่างเธออีก

สำหรับสาวสังคมที่เคยถูกลอบล้อมเหมือนดาวล้อม เดือนอย่างณิชานาฎ เพื่อนสนิทหมายถึงอะไร ธิชาไม่ใช่ เด็กทารกไร้เดียงสา ทำไมจะไม่เข้าใจ

ธิชานึกว่าสาเหตุที่แช่ภักดิภูมิเมธีมายุ่งเกี่ยวกับเธอเพ ราะว่าธาวิน แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องนี้…….….….
ดูเหมือนณิชานาฎจะสังเกตเห็นความอึดอัดใจของเธอ

*ธิชา ลูกออกไปก่อน แม่มีเรื่องจะคุยกับคุณดนัยกฤต เป็นการส่วนตัว

ริชาตะลึง แต่ว่าแม่ หนู……..

คำพูดเธอยังพูดไม่ก็ถูกดนัยกฤตใช้น้ำเสียงแบบไม่ให้ ปฏิเสธพูดตัดขึ้น “เชื่อฟัง ออกไปก่อน”

ธิชาถูกไล่ออกจากห้องผู้ป่วย

ประตูห้องที่ปิดสนิททำให้เธอคาดเดาไม่ถูกว่าณิชานาฎ กับดนัยกฤตพูดอะไรกันอยู่

การคาดเดาในใจที่ควบคุมไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัดกลุ้ม

ณิชานาฎคลอดเธอตอนอายุ17 เมื่อเธออายุ19 ณิชา

นาฎอายุ36

ดนัยกฤต32
ดนัยกฤตอายุมากกว่าเธอแค่13ปี

any13…….

ความเป็นไปได้ที่น่ากลัวที่สุดและไม่อาจรับได้ที่สุด น่า จะตัดทิ้งได้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ สายตาอันอ่อนโยนตอนที่ณิชานาฎ

มองดนัยกฤตนั้นทำให้ธิชาไม่สบายใจ

ไม่นานดนัยกฤตก็ผลักประตูเดินออกมา แววตาอัน

สดใสมองไปที่เธอ น้ำเสียงเคร่งขรึม “เข้าไปเถอะ แม่ของ คุณมีเรื่องจะพูดด้วย

ธิชาก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วย มุมปากโค้งขึ้นอย่างเสียดสี เล็กน้อย

เธอเป็นลูกในไส้ของณิชานาฎ ส่วนณิชานาฎเลือกที่จะ คุยกับผู้ชายคนนี้ จากนั้นถึงพบเธอ ช่างน่าเสียดสีจริงๆ

หน้าเตียงผู้ป่วย
ณิชานาฎดึงมือของธิชา พูดด้วยความห่วงใย “ธิชา ช่วง นี้เหมือนลูกผอมลงอีกแล้ว”

ธิชาสายหน้า “ไม่ค่ะ

“การเรียนยุ่งไหม เลิกเรียนแล้วยังไปทำงานไหม?”

ธิชาส่ายหน้า แล้วพยักหน้า “ไม่ถือว่ายุ่ง ไปทำงาน อาทิตย์ละสี่วัน

ณิชานาฎถอนหายใจ “ธาวินใช้ค่ารักษาพยาบาลเป็นข้อ อ้างรังแกลูกอีกแล้วใช่ไหม?”

ใจธิชารู้สึกอึ้งเล็กน้อย กลับพูดด้วยสีหน้าปกติ “ไม่มี อะไรค่ะ เขาแค่นิสัยไม่ดีนิดหน่อย พูดจาไม่น่าฟังเท่านั้น”

เธอตอบแบบปิดบังความจริง ณิชานาฎยังไม่ได้ตอบ สนองอะไรเลย กลับได้ยินดนัยกฤตพ่นลมจากจมูกทำ เสียงเฮ้อเบาๆ อย่างเสียดสี

ธิชาขมวดคิ้ว แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน

ณิชานาฎจับมือของเธอไว้ “ธาวินไม่ใช่คนดีอะไรอยู่ แล้ว เมื่อก่อนห่วงใยลูก ก็เพราะว่าลูกอายุยังน้อย เป็นเด็กผู้หญิงท่าทางน่ารักใครเห็นก็ชอบ ทุกวันนี้เขาผลัก ภาระทุกอย่างในตระกูลธนาภูวนัตถ์มาให้แม่ เกลียด จนอยากให้แม่สิ้นใจโดยเร็ว เป็นไปไม่ได้ที่จะดีต่อลูก แน่นอน ธิชา ถ้าหากธาวินรังแกลูกอยู่บ่อยๆ สู้ย้ายออก มาจากคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์ดีกว่านะ”

ริชาตะลึง

ย้ายออกมา? เธอจะย้ายไปไหนได้

ดนัยกฤตพูดในเวลาที่เหมาะสม “ธิชา ค่ารักษาพยาบาล ของแม่คุณตั้งแต่นี้ไปผมรับผิดชอบเอง ชีวิตของคุณผม ก็จะดูแล คุณย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ ผมจะจัด ที่พักให้คุณเอง”

ธิชาเบิกตากว้าง ปฏิเสธอย่างไร้ความลังเล “ไม่เอา”

ความต้องการของดนัยกฤตที่มีต่อเธอไม่เคยปิดปังเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

หรือว่าแม่จะดูไม่ออกเลยเหรอ?

เธอย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ไปพึ่งแช่ภักดิภูมิ เมธีคนนี้ ไม่เท่ากับว่าหนีเสือปะจระเข้เหรอ?
ณิชานาฎก็ไม่ได้บังคับ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ลูก พิจารณาเองละกัน ยังไงเสีย ดนัยเป็นคนเชื่อถือได้ อาการป่วยของแม่แย่ลงเรื่อยๆ อาจจะจากลูกไปเมื่อไหร่ ก็ได้ อนาคตหากลูกมีความลำบากอะไร ก็สามารถขอ ความช่วยเหลือจากคนัยได้

สีหน้าของ ชาตอนที่ออกจากโรงพยาบาลดูแย่มาก เธอ ก้มหน้าเดินไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน

เดินผ่านรถBugatti Veyronของดนัยกฤตก็ทำเป็นมอง ไม่เห็น

ดนัยกฤตไล่ตามแค่ไม่กี่ก้าวก็จับท้ายทอยเธอไว้เบาๆ ดึงเธอกลับมาข้างหน้าตัวเอง สั่งเสียงเคร่งขรึม “ขึ้นรถ”

ธิชาผลักเขาออก “ไม่ต้อง ฉันกลับบ้านเองได้”

ดนัยกฤตรู้สึกได้ถึงทัศนคติที่ย่ำแย่ของเธอได้ หรี่ตาลง เล็กน้อย จากนั้นก็อุ้มเธอโยนขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ล็อกประตูรถ ธิชาหนีไม่ทัน เธอถีบประตูรถอย่างวุ่นวายใจ
ดนัยกฤตต่อว่าด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ธิชา ผมเคยพูดแล้ว คุณเป็นผู้หญิงของผม ผมจะทะนุถนอมคุณ แต่ก่อนอื่น นั้น ผมก็แค่ได้รับการไหว้วานจากณิซานาฎให้ดูแลคุณ ผมก็เป็นผู้อาวุโสสำหรับคุณ คุณต้องเคารพผม มิเช่นนั้น ผมจะสั่งสอนคุณแทนแม่คุณเอง”

นิสัยอันดื้อรั้นของธิชาที่เธอซ่อนมันมาเป็นเวลานานก็ แสดงออกมาทันที

เธอจ้องหน้าเขาคอแข็ง “สั่งสอนฉัน? คุณมีสิทธิ์อะไร? คุณเคยเป็นแขกความสัมพันธ์ใกล้ชิดของแม่ฉันเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น แววตาก็มืดมนขึ้น

บ้าง

น้ำเสียงเขาเคร่งครัด “ธิชา คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูด

อะไรอยู่?”

ธิชาเผยอปากหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันพูดผิดเหรอ ไม่ใช่แขกความสัมพันธ์ใกล้ชิด หรือว่าคุณจะเป็นพ่อของ ฉัน? คุณดนัยกฤตอายุ13ก็ทำให้แม่ฉันท้องแล้วคลอดฉัน เหรอ งั้นก็ถือว่าเก่งมาก”

คำยั่วยุของสาวน้อยเพิ่งพูดจบ ผู้ชายก็ดึงแขนของเธอ กดตัวเธอไว้บนตักของตัวเอง
ชายกระโปรงถูกดึงขึ้นมาถึงเอว มือใหญ่ตบลงไปอย่าง

แรง

ธิชาแก้มแดงก่ขึ้นทันที ตะโกนด้วยความอับอาย “คุณมี สิทธิ์อะไรมาตีฉัน”