บทที่ 11 สวยสังหาร

เธอดึงลิ้นชักซ้ายมือข้างเตียง เปิดช่องลับออก หยิบปืน ออกมาและกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หัวเขา

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของชายคนนั้นหยุดนิ่ง ใบหน้าของเขา หม่นหมองลงทันที

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ความคล่องตัวของการกระทำ นั้น จนเกินความคาดการณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิง

นําเสียงของริชาเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง “พี่ ยังไงก็เป็นพี่ น้องกันมา เหลือศักดิ์ศรีให้หนูสักนิด และเป็นการเคารพ ตัวพี่เอง”

เขาฐานะสูงส่ง ศัตรูนับไม่ถ้วน ปกติก็พกปืนตลอด ระบบความปลอดภัยในคฤหาสน์สูงมาก เทียบได้กับ ระดับประธานาธิบดี เพราะฉะนั้นเวลานอนเขาไม่ได้พก ปืน แต่สถานที่ใกล้เขาที่สุดต้องมี

เขานอนในห้องของธิชาเป็นเวลาปีกว่าแล้ว ในช่องลับ ของลิ้นชักข้างเตียงมีปืน แต่เขาไม่เคยแตะต้อง ยิ่งคิดไม่ ถึงว่าเธอรู้ตั้งนานแล้ว และยังสามารถใช้ความเร็วขนาดนี้ ในการเปิดช่องลับ เห็นได้ว่าเคยศึกษามาตั้งนานแล้ว

ธาวินไม่ขยับแม้แต่น้อย ดูเหมือนถูกเธอข่มขู่สำเร็จ
ผ่านไปสักพักเขาถึงหัวเราะออกมา น้ำเสียงผ่อนคลาย “ยังไงเสียก็เป็นผู้หญิงข้างกายของฉันธาวิน ฝีมือนี้ถือว่า ไม่ขายหน้า แต่ว่าฉันประเมินเธอต่ำไปแล้ว รู้ว่ามีปืนอยู่ ในนี้ตั้งนานแล้ว เธอเคยแอบหยิบออกมาหลายครั้งแล้ว ใช่ไหม แม้กระทั่งวางไว้ใต้หมอน อยากจะฉวยโอกาสยิง ฉันให้ตายตอนฉันเอากับเธอใช่ไหม?”

ชาไม่ได้ต่อปากต่อคํา แต่พูดอย่างเย็นชา “ญาณินเป็น ผู้หญิงที่ดี หวังว่าหลังแต่งงานแล้วพี่จะดีต่อเธอ”

ผู้ชายถูกเธอเอาปืนจ่อขมับ กลับไม่มีความรู้สึกตื่นเต้น เลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้เขายิ้มขึ้นมาใบหน้ายิ่งดูหล่อเหลา จากนั้นก็ยื่น มือลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ชนศอก ของเธอ คว้ามือแย่งปืนขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัว

ร่างผอมมองหญิงสาวถูกเขาพลิกตัวอย่างง่ายดาย กด ตัวไว้ในท่าคุกเข่าคว่ำหน้าใช้ปืนจ่อที่หลังเอวเธอ ฝ่ามือ ใหม่ตบไปที่ก้นของเธอสองครั้งอย่างไม่หนักไม่เบา

“เก่งใหญ่แล้วนะ กล้าข่มขู่ฉันแล้วใช่ไหม ฉันเคยสอน วิชาการต่อสู้ระยะประชิด แต่ไม่เคยสอนเธอถือปืน”

เขาบรรจุกระสุน ค่อยๆเลื่อนลงมาใต้สะโพกของเธอ พูด อย่างโหดร้ายทุกคำ “น้องสาวที่รักของฉัน ก่อนจะฆ่าคนต้องบรรจุกระสุนก่อนไม่รู้เหรอ ความสามารถอย่าง เธอแค่นี้ ยังกล้ามาข่มขู่ฉัน ฮือ?”

ธิชาไม่ขยับแม้แต่น้อย ไม่ได้คิดจะขัดขืนแม้แต่น้อย

แรงในมือของธาวินหนักขึ้นเล็กน้อย ปากก็หัวเราะเยาะ เย้ย “กลัวตายไหม จะขอร้องฉันปล่อยเธอเพราะทำผิด ครั้งแรกไหม?”

หน้าของธิชาแนบอยู่กับเตียง พูดด้วยเสียงหดหู่ “ฉันสู้ พี่ไม่ได้ และไม่เคยคิดอยากสู้กับพี่ ฉันแค่อยากใช้ชีวิต ปกติที่สงบ ยากขนาดนั้นเลยเหรอ”

ผู้ชายหน้าบูดบึ้ง ก้มตัวกัดหูของเธอ ปืนจ่อไว้ที่สะโพก ของเธอ ค่อยๆเลื่อนลงไป

“ฉันขอเตือนเธอ ไม่ต้องมาใช้วิธีจะเป็นจะตายกับฉัน ไม่ ได้ผล เธอจำไว้ ครั้งต่อไปถ้าเธอคิดอยากจะฆ่าฉัน ทาง ที่ดีคิดให้ชัดเจนว่าจะใช้อาวุธอะไร เพราะว่าเธอใช้ของ อะไรฆ่าฉัน ฉันก็จะใช้ของสิ่งนั้นเอากับเธอ”

ธิชาร่างสั่น หวาดกลัวอย่างมาก แต่ทว่าวินาทีนี้เอง ก็มี คนใช้มาเคาะประตูอย่างรีบร้อน

“คุณชาย คุณญาณินมาแล้ว”
การมาอย่างกะทันหันของญาณินขัดจังหวะการพัวพัน อันคลุมเครือในห้องนอน

ด้วยนิสัยของธาวินแล้วควรจะโมโหร้าย แต่วินาทีนี้ เขากลับรู้สึกโล่งใจ มีความรู้สึกลุ่มลึกบางอย่างในการมี ทางออก

เขาค่อยๆเก็บมือ ก้มตัวกัดแทะคออันนุ่มนวลของเธอ

“ธิชา วันนี้ฉันอารมณ์ดี ปล่อยเธอไปก่อน ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเลือดไหลอยู่ ฉันก็รังเกียจเธอทำปืนฉันสกปรก มัน มีค่ามากกว่าเธอเยอะมาก………รอร่างกายเธอสะอาดก่อน ค่อยคิดบัญชีครั้งนี้”