บทที่8 ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม!

บทที่8 ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม!

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้ ลุกขึ้นยืนแล้วพูด “ดูทีวีของเธอไป เถอะ”

มาถึงชั้นล่าง หร่วนซิงหว่านไปซื้อของที่ร้านขายยาเสร็จ ก็เดินไปทางซูเปอร์มาร์เก็ตด้านข้าง

—หลังจากซื้อของที่เพ้ยซานซานต้องการเสร็จแล้ว เธอ มองแถวผ้าอนามัยตรงหน้า จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มา เกือบจะสองเดือนแล้ว

ตั้งแต่ที่แท้งบุตรเมื่อสามปีก่อน ประจําเดือนของเธอก็มา ไม่สม่ำเสมอ มักจะมาสองสามเดือนครั้ง

แต่ว่าก็คงจะใกล้แล้วล่ะ

เพื่อกรณีนั้น หร่วนซิงหว่านก็หยิบมาเพิ่มสองสามห่อ

ชำระเงินเสร็จ กำลังจะออกไป ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้า มาทางประตู กระแทกไหล่ของเธอ ไม่พูดถึงที่กระแทกจน ถุงช้อปปิ้งในมือเธอร่วงลงกับพื้น แล้วยังปัดเสื้อผ้าตัวเอง พูดอย่างไม่แยแส “เธอไม่ได้ลืมตาเหรอ?”
หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองไปที่เธอ ดวงตามีความเย็นชา เล็กน้อย “นานขนาดนี้แล้วเธอยังเรียนรู้การเดินไม่ได้อีก เหรอ”

โจวอานอานสายตากวาดไปที่เธอ ในสีหน้าหยิ่งผยอง มีความดูถูกอยู่ “เธอเองเหรอ ดึกขนาดนี้แล้วเธอมาทำ อะไรที่นี่ คงไม่ใช่ถือโอกาสที่ลูกพี่ลูกน้องฉันไม่อยู่ ออก มาพบผู้ชายเป็นการส่วนตัวหรอกนะ?”

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจสนใจเธอ โค้งตัวหยิบถุงช้อปปิ้งที่ ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา พูดนิ่งๆ” โจวอานอาน ในเมื่อเธอไปถึง ต่างประเทศแล้ว ก็ไม่ควรกลับมา เธอคงยังไม่รู้ ฉันคนนี้ ไม่เพียงแต่จิตใจโหดเหี้ยม แต่ยังชอบแก้แค้นด้วย”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของโจวอานอานก็เปลี่ยนเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถอยไปสองก้าว “เธอคิดจะทําอะไร?”

หร่วนซิงหว่านเลิกคิ้ว “ก็ไม่อะไร แต่ทางที่ดีชั่วชีวิตนี้เธอ อย่าตั้งท้อง ไม่งั้นเธออาจจําเป็นต้องระวังฉันตลอดเวลา ไม่แน่ว่าตอนไหนที่ฉันอยากคิดบัญชีกับเธอ ก็จะเข้าใกล้ เธอโดยไม่เกี่ยงวิธีการ แล้ว…….

ขณะที่พูด สายตาของหร่วนซิงหว่านก็กวาดไปบนตัว เธออย่างเยือกเย็น
แม้ว่าโจวอานอานยังห่างไกลจากการตั้งครรภ์ แต่ก็ถูก สายตาแบบนี้ของเธอทําให้กลัวไม่น้อย เธอบ้าไปแล้ว แท้ที่จริงแล้วเธอท้องหรือเปล่ามีแค่ตัวเธอเองที่รู้ อย่าคิด ว่าฉันแค่ไปชนเธอนิดหน่อยโดยไม่ระวังก็จะมาตำหนิฉัน ได้ พูดอีกอย่าง เธอกล้าหาฉันก็ลองดู! ตระกูลโจวจะไม่ ปล่อยเธอไว้! อีก…….อีกอย่างลูกพี่ลูกน้องของฉันจะต้อง หย่ากับเธอแน่ ไล่เธอออกจากตระกูลโจว เธออย่าคิดว่า จะได้อะไรไป!”

“งั้นก็ลองดูไง ถึงยังไงฉันก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว”

“ไอ้ประสาท!”

หลังจากโจวอานอานด่าไปอีกคํา ก็หันตัวก้าวยาวจากไป แผ่นหลังมีทั้งความรู้สึกผิดและประหม่า

หลังออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต โจวอานอานก็ดึงประตู รถแลนด์โรเวอร์ที่จอดอยู่ริมถนน สีหน้าดูไม่ดีนัก ชายหนุ่มด้านข้างพูดขึ้น “เธอไม่ใช่ไปซื้อน้ำเหรอ”

โจวอานอานราวกับรอให้เขาเอ่ยปาก พูดบ่น “พี่หวย เจี้ยนนายยังจำผู้หญิงที่เมื่อก่อนฉันเคยพูดให้นายฟังได้ ไหม? คนที่ใช้ข้ออ้างการท้องปลอมๆมาบังคับแต่งงานกับ ลูกพี่ลูกน้องฉัน ฉันเจอเธอที่นี่อย่างคาดไม่ถึง แค่คิดก็ ขยะแขยงจะตายแล้ว”
จี้หวยเจี้ยนเพียงแค่พูดว่า “ไม่ซื้อน้ำก็ไปล่ะ

“พี่หวยเจี้ยน นาย……..

โจวอานอานพูดได้ครึ่งหนึ่ง ถึงพบว่าสายตาของจี้หวย เจี้ยนหยุดอยู่ที่ไหนสักแห่งด้านนอกรถ เธอถือโอกาสมอง ไป กลับมองไม่เห็นอะไรเลย ในตอนที่อยากจะถามเขา ว่าเป็นอะไร จี้หวยเจี้ยนก็ผลักประตูรถวิ่งออกไปอย่าง กะทันหัน

โจวอานอานเห็นดังนั้น ก็รีบตามออกไป ดึงจี้หวยเจี้ยนที่ เหมือนกับกำลังหาบางอย่างอยู่ท่ามกลางผู้คน “พี่หวย เจี้ยน นายเป็นอะไร นายหาอะไรอยู่น่ะ”

จี้หวยเจี้ยนเก็บความคิดกลับมาช้าๆ ลดสายตาลง “ไม่มี อะไร น่าจะจำคนผิด

เมื่อกี้เขาเห็นแผ่นหลังที่เหมือนกับคนคนนั้นที่เขาคิดถึง อยู่ทุกคืนวัน

โจวอานอานพูด “งั้นเราไปกันเถอะ”

จี้หวยเจี้ยนชักมือออกมาจากอ้อมแขนเธอ “อานอาน ฉัน เรียกรถให้เธอแล้วกัน ฉันยังมีธุระอื่นอีก ไม่ไปส่งเธอที่ บ้านแล้ว”
“แต่ว่าทั้งๆที่นายรับปากฉันไว้………..

จี้หวยเจี้ยนไม่สนใจความเอาแต่ใจของเธอ หยิบมือถือ ออกมาเรียกรถ “ฉันส่งเลขป้ายทะเบียนรถไปในมือถือ ของเธอแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

ขณะที่พูด ก็ก้าวเร็วจากไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของ โจวอานอานที่อยู่ด้านหลัง

หลังจากกลับมาถึงบ้าน หร่วนซิงหว่านก็นำข้าวของที่ซื้อ มา-วางไว้ในตู้เย็น แล้วรินซุปน้ำตาลทรายแดงใส่แก้ว ถือไปให้เพ้ยซานซานที่อยู่บนโซฟาอย่างครึ่งเป็นครึ่ง ตาย

เพ้ยซานซานรับแก้วไป คิ้วขยับด้วยความดีใจ หยิบมือ ถือมาเขย่าตรงหน้าเธอ “เธอเดาดูซิเมื่อกี้ใครแอดฉันมา?”

“จอมโจรคิด หรือว่าเครยอนชินจัง?”

“ฉันพูดจริงจังอยู่นะ” เพ้ยซานซานวางมือถือไว้ตรงหน้า หร่วนซิงหว่าน บนนั้นมีแค่ข้อความสองบรรทัด ตรงไป ตรงมาและชัดเจน
ฉันคือ หวยเจี้ยน

[เธอมีข่าวคราวของซิงหว่านไหม?]

หร่วนซิงหว่านมองข้อความสองบรรทัดนี้ ชะงักไปพัก ใหญ่ จนกระทั่งมือถือล็อกหน้าจอ

ผ่านไปสักพัก เพ้ยซานซานถึงพูดขึ้น “จี้หวยเจี้ยนกลับ ประเทศมาแล้ว เขาตามหาเธอทุกที่ ไม่รู้ว่าใครเอาช่อง ทางการติดต่อของฉันให้เขา เฮ้อ จะให้บอกเขาว่าตอนนี้ เธออาศัยอยู่กับฉันไหม? หรือว่าจะให้ฉันผลักเธอไปหา เขาโดยตรงเลย?”

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว “ไม่เอา ตอนนี้ไม่

ban……”

เพ้ยซานซานรู้ว่าเธอกังวลอะไร จึงไม่ได้บีบบังคับ เพียง แค่ถอนหายใจ แสร้งทำเป็นไม่รู้ต่อจี้หวยเจี้ยน บอกว่าไม่ ได้เจอหร่วนซิงหว่านมานานมากแล้ว แต่ถ้ามีข่าวคราว ของเธอจะบอกเขาทันที

จี้หวยเจี้ยนเองก็ไม่รู้ว่าเขารู้ไหมว่าเธอกำลังบอกปัด หลังจากพูดเพียงคำว่า “ขอบคุณ” แล้วก็ไม่มีการตอบ กลับใดๆ

นอนลงบนเตียง หร่วนซิงหว่านนอนไม่หลับทั้งคืน
ความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในสมองของเธอ สลัดไม่ออก จนกระทั่งฟ้าสว่าง เธอถึงหลับตาไปอย่าง สะลึมสะลือ

แต่ผ่านไปไม่นาน มือถือก็เริ่มสั่นอย่างสิ้นหวัง เธอคลำ อยู่นานถึงรับสาย

ปลายสายโทรศัพท์มีเสียงของผู้ชายดั่งสวนมา “คุณนาย ทางฝั่งบริษัทมีเรื่องนิดหน่อย คุณมาดูเสีย หน่อยจะดีกว่า

ฝั่งนั้นพูดอะไรที่หร่วนซิงหว่านฟังไม่ชัดเจนสักคำ จน กระทั่งวางสายผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว เธอถึงตื่นขึ้นมา ช้าๆ

บริษัท? บริษัทอะไร?

หร่วนซิงหว่านมองเบอร์ที่โทรเข้ามาอีกครั้ง เป็นผู้ช่วย ของโจวฉือเซิน หลินหนาน

เธอจับผม เปลี่ยนเสื้อผ้า พุ่งไปที่ห้องน้ำล้างหน้าล้างตา อย่างรวดเร็ว รีบเรียกรถไปที่นั่น

รอกระทั่งเธอมาถึงโจวซื่อกรุ๊ป ก็เป็นเวลาเที่ยงสิบนาที พอดี เวลาอาหารกลางวัน คนที่เดินผ่านไปมาเพิ่มขึ้นเป็น สองเท่า
เวลานี้ผู้คนต่างมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูตึกโจวชื่อ กรุ๊ป มองดูความวุ่นวายอย่างสนอกสนใจ

“พวกแกกล้าแตะต้องฉัน! ฉันเป็นพ่อตาของประธานของ พวกแก เชื่อไหมว่าฉันให้เขาไล่พวกแกออกได้?”

“โอ้ยนี่มันไม่ไหวจริงๆ พวกแกไปบอกโจวฉือเซินให้ฉัน ว่าต่อให้หย่า อย่างน้อยเขาก็ต้องแบ่งทรัพย์สินมาให้พวก เราครึ่งหนึ่ง”

“ลูกสาวฉันแต่งกับเขามาสามปี นอนเตียงเดียวกับเขา ทุกวัน เขาไม่อายเหรอ หย่ากันไม่ให้เงินแม้แต่บาทเดียว ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม!”

ตอนที่หร่วนซิงหว่านมาถึง ก็ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดี ใบหน้าซีดขาวทันที ความอัปยศอดสูที่ไม่เคยมีมาก่อนแผ่ ไปทั่วตัวเธอ แทบรอไม่ไหวที่จะหายไปซะตรงนี้

ในตอนที่เธอคิดจะยกขาเดินจากไป หลินหนานที่ไม่รู้ว่า มายืนอยู่ข้างตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ พูดเสียงเบา “คุณนาย คุณพ่อของคุณโวยวายอยู่ที่นี่มาครึ่งชั่วโมงแล้ว มีผลก ระทบต่อโจวซื่อกรุ๊ปอย่างมาก ประธานโจวให้คุณจัดการ เรื่องนี้ภายในสามนาที ไม่อย่างนั้น ก็จะโทรแจ้งตำรวจ โดยตรงเพื่อดำเนินการตามกฎหมาย