บทที่1 สุขสันต์วันหย่านะ

บทที่1 สุขสันต์วันหย่านะ

“สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานสามปี รีบกลับบ้านนะ ฉัน เตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ นายจะต้องชอบแน่นอน

หลังจากส่งข้อความนี้ไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็วางมือถือ ลง กลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง ปิดไฟบนเตา แล้วไปหั่นผัก ยุ่งอย่างมีความสุข

ราวกับข้อความที่จมดิ่งลงทะเลนี้ ไม่ได้มีผลต่ออารมณ์ ของเธอเลย

คนรับใช้พูดอยู่ด้านข้าง “คุณนาย ฉันช่วยนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก เธอไปทำธุระของเธอ เย็นนี้ฉันอยากทำ อาหารให้เขากินด้วยตัวเอง”

คนรับใช้พูดด้วยความอิจฉา “คุณนายกับคุณผู้ชายรัก

ใคร่กันจริงๆ”

หร่วนซิงหว่านโค้งริมฝีปากยิ้ม ไม่ได้พูดตอบเธอกับโจวฉือเซิน รักกันเหรอ?
แทนที่จะเรียกว่ารัก เรียกว่าเป็นการแสดงข้างถนนดีกว่า

เวลาหนึ่งทุ่ม โจวฉือเซินกลับมาถึงบ้าน คนรับใช้ก็ออก ไปอย่างรู้หน้าที่

หร่วนซิงหว่านพึ่งจะจัดชามตะเกียบเสร็จ ลมหายใจอุ่น ร้อนของชายหนุ่มด้านหลังก็ปกคลุม คางของเธอโดนเชิด ขึ้น ริมฝีปากถูกชายหนุ่มปิดกั้นไว้ เธอชะงัก ยื่นมือผลัก เขาออก

โจว อเซินโอบเอวเธอไว้ นิ้วยาวบีบคางของเธอไว้ ดวงตาสีดำหรี่ลงเล็กน้อย พ่นถ้อยคำที่ไร้ซึ่งอุณหภูมิ “เธอเรียกฉันกลับมาเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพื่อสิ่งนี้เหรอ?”

หร่วนซิงหว่านอธิบายเสียงเบา ไม่ใช่ วันนี้เป็นวันครบ รอบแต่งงานสามปีของเรา ฉันมีของขวัญจะมอบให้นาย จริงๆ”

โจวฉือเซินปล่อยเธอ จัดเสื้อเชิ้ตที่ยับเล็กน้อย พูดนิ่งๆ “ของขวัญไม่จําเป็นหรอก ถึงยังไงตลอดมาเซอร์ไพรส์ ของเธอ มีแต่ทำให้ฉันตกใจ ไม่มีความสุข”

หร่วนซิงหว่านมุมปากเผยอ ไม่ได้โต้แย้ง หันตัวเข้าห้อง ครัวไป
ไม่นาน อาหารอย่างสุดท้ายก็วางลงบนโต๊ะ

หร่วนซิงหว่านนั่งลงตรงข้ามโจวฉือเซิน รินไวน์แดงใส่ แก้วให้เขา แล้วรินให้ตัวเอง

เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา “เพื่อฉลองการแต่งงานสามปี ของเรา ชนแก้ว”

ภายใต้แสงไฟ ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา สันกรามเย็น ลึก ดั้งจมูกตั้งตรง โค้งริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่า เขาไม่พอใจกับงานเลี้ยงครบรอบวันแต่งงานที่มีเพียงแค่ สองคนนี้

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้ ไม่คาดหวังว่าเขาจะโต้ตอบเธอ ยัง คงหยิบแก้วไวน์แดงขึ้นมา เงยหน้าดื่ม

หลังดื่มหมด เธอก็รินแก้วที่สองต่อ

แก้วแล้วแก้วเล่า

ท้ายที่สุด หร่วนซิงหว่านดื่มจนเมาเล็กน้อย ฟุบอยู่บน โต๊ะมองชายหนุ่มที่สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆมา ตั้งแต่ต้น น้ำเสียงมีความยืดยาว “โจวฉือเซิน เกรงว่าวันนี้ นายจะไม่เผยรอยยิ้มออกมาให้ฉันหน่อยเหรอ?”
“เธออยากให้ฉันทำยังไง บ้าไปกับเธอ หรือฉลองวันครบ รอบที่น่าเบื่อสุดขีดนี้กับเธอ?”

“จะน่าเบื่อได้ยังไงล่ะ ชีวิตคนจะมีวันครบรอบแต่งงาน สักกี่ครั้ง ไม่แน่ว่าผ่านอันนี้ไปแล้ว ครั้งต่อไปก็ไม่มีแล้ว”

โจวฉือเซ็นราวกับได้ยินเรื่องตลกอะไรบางอย่าง หีเสียง เบา “เธอทำให้มันไม่มีได้เหรอ?”

หร่วนซิงหว่านเขย่าของเหลวที่เหลืออยู่ภายในแก้ว แววตาถูกแสงไฟอ่อนนุ่มทำให้เกิดความชุ่มชื้น “ไม่น่า จะ…..เป็นไปได้หรือเปล่า”

โจวฉือเซ็นไม่อยากสิ้นเปลืองเวลาอยู่ตรงนี้กับเธอ ลุก ยืนขึ้นชั้นบน

เขาปลดเนคไทออกด้วยความเบื่อหน่าย ถอดเสื้อสูท พอกำลังจะถอดเสื้อเชิ้ต ด้านหลังก็ถูกโอบด้วยมือที่อ่อน นุ่ม กลิ่นไวน์เองก็ตลบอบอวลตามมาด้วย

หร่วนซิงหว่านพูด “นายอย่าพึ่งรีบร้อน ฉันยังไม่ได้ให้ ของขวัญเลย……

โจวฉือเซินหันตัว มือทั้งคู่สอดไว้ในกระเป๋ากางเกง มอง ไปที่เธอโดยไม่พูดอะไร
หร่วนซิงหว่านแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายมองไป ที่เขาอย่างไร้เดียงสา ทําให้คนไม่สามารถละสายตาได้

ลูกกระเดือกของโจวฉือเซ็นกลิ้งไปมา แม้ว่าเขาจะไม่ อยากยอมรับ แต่คนตรงหน้า สวยงามอย่างไม่ต้องสงสัย และมีแรงทุนพอที่จะทำให้ผู้ชายใจสั่น

ไม่อย่างนั้น ตอนนั้นเขาก็ไม่ถูกเธอจัดวาง

เลื่อนลงมา คือริมฝีปากที่ถูกจุ่มด้วยไวน์แดง แดงระเรื่อ สดสวยราวกับจะหยดลงมา

ในตอนที่มือเล็กๆคู่นั้นแทรกเข้ามาในเสื้อเชิ้ตของเขา เขาแทบจะเชยคางเธอขึ้นโดยไม่ต้องคิด พิมพ์ริมฝีปาก ลงไป แงะปากเธอออกอย่างรุนแรง

หร่วนซิงหว่านเจ็บ ส่งเสียงอ้ะออกมา

เมื่อมาถึงเตียง ดวงตาเธอก็เลือนรางแล้ว เพียงแค่เกี่ยว คอของเขาไว้

มือทั้งคู่ของชายหนุ่มวางไว้ข้างตัวเธอ หางตาโค้ง เหมือนจะเยาะเย้ยอย่างไร้เสียง “บอกว่าไม่อยากไม่ใช่เห รอ”
“ไม่มีทางที่นายจะไม่รู้ว่าผู้หญิงพูดว่าไม่อยาก อันที่จริง คืออยาก”

โจวฉือเซินหัวเราะเย็นชา ก้มหน้าลงไปจูบอีกครั้ง

คืนนี้หร่วนซิงหวานออกตัวโดยเฉพาะ ฟันกัดไปที่ริม ฝีปากของเขา กลิ่นเลือดที่เหมือนสนิมคลุ้งไปทั่วปากและ ฟันของทั้งสอง

การจูบครั้งนี้ เป็นเหมือนหมากรุก ใครชนะ ก็จะได้ขึ้นนำ คู่ต่อสู้

ในตอนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบสิ่งของในโต๊ะหัวเตียง ห ร่วนซิงหว่านกลับเอ่ยปากอย่างไร้ซึ่งสัญญาณ “โจวฉือ เซิน เราหย่ากันเถอะ”

ชายหนุ่มที่ห้อยอยู่บนตัวเธอชะงัก “เธอพูดอะไร?”

แม้หร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าเขาได้ยินชัดเจนแล้ว ก็ยังทวน ซ้ำอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคํา “เราหย่ากันเถอะ”

โจวฉือเซินหมดความสนใจในทันที ค่อยๆลุกขึ้น น้ำ เสียงเฉยชา “จะเอาเงินอีกเท่าไหร่”

เธอมักจะเป็นแบบนี้ เพื่อเงินแล้วไม่เกี่ยงวิธีการเทคนิคไม่มีสิ้นสุด

“บาทเดียวก็ไม่เอา

หร่วนซิงหว่านหยิบหนังสือสัญญาการหย่าเล่มหนึ่งออก มาจากใต้หมอน “นายลองดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นชื่อ ได้เลย”

โจวฉือเซินสีหน้ามืดมน “หร่วนซิงหว่าน ทางที่ดีเธออย่า ให้มันเกินเลย ฉันไม่มีเวลามาเล่นปาหี่ที่น่าเบื่อแบบนี้กับ เธอ

“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าเย็นนี้จะมอบเซอร์ไพรส์ให้ นาย นายดู เป็นเซอร์ไพรส์ใหญ่ที่ทั่วโลกต้องฉลองเลย ใช่ไหมล่ะ?”

โจวฉือเซินมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ รู้สึกอย่าง อธิบายไม่ได้ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าเธอเขย่าดวงตาเล็ก น้อย

หร่วนซิงหว่านยิ้ม “โจวฉือเซิน สุขสันต์วันหย่านะ”

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากบาง ไม่กี่วินาทีต่อมา “เธอจริงจัง ไหม”
หร่วนซิงหว่านพยักหน้า “เป็นยังไงบ้าง แบบนี้มีแต่ความ สุข ไม่มีความตกใจแล้วนะ”

“ได้ เธออย่าเสียใจทีหลัง”

หลังจากโจวฉือเซ็นทิ้งเพียงคำนี้เอาไว้ ก็ออกไปอย่างไร้ เยื่อใย

ประตูมีเสียงถูกปิดลง

หร่วนซิงหว่านก้มศีรษะมองใบหย่าใบนั้นที่โจวฉือเซ็นไม่ แม้แต่จะมองในมือ ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงดึงริมฝีปาก ในที่สุด ก็ยิ้มออกมา

หร่วนซิงหว่าน สุขสันต์วันหย่าให้เธอด้วยนะ

คืนนั้น หร่วนซิงหว่านก็เก็บข้าวของทั้งหมดเรียบร้อย แล้ว

แต่ข้าวของทั้งหมดของเธอ บรรจุอยู่ในแค่กระเป๋าเดิน ทางใบเดียวเท่านั้น

เครื่องประดับกระเป๋ารองเท้าเสื้อผ้าที่โจวฉือเซินซื้อ เธอ ไม่ได้เอาไปด้วยเลย ท้ายที่สุดแล้วล้วนแต่ไม่ใช่ของที่ เขามอบให้ด้วยความเต็มใจ สิ่งของที่เปลือกนอกสวยงามเหล่านี้ ก็กลายเป็นของที่สวยงามแต่ไร้ประโยชน์ ตามการหย่าของเธอกับโจวฉือเซิน

สำหรับเธอแล้ว ไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ไป หร่วนซิงหว่านมองไปที่หนังสือตกลงการหย่า ที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะกาแฟเย็นเฉียบ แล้วถือไปด้วย

เดินผ่านห้องอาหาร หร่วนซิงหว่านเหลือบมองโต๊ะ อาหาร อุปกรณ์ที่ใช้ทานอาหารตรงหน้าโจวฉือเซ็น สะอาดสดใส ไม่เคยถูกใช้เลย

วันครบรอบแต่งงานนี้ ก็ยังเป็นเหมือนอย่างที่จินตนาการ ไว้ ไม่เป็นที่ต้อนรับขนาดนั้น

แต่ว่ายังดี ได้เพิ่มวันครบรอบการหย่าเข้าไป

หลังจากนี้เวลาโจวฉือเซินนึกถึงขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะ รำคาญจนยิ้มออกมา

นี่อาจเป็นเรื่องที่เธอทำให้เขาพึงพอใจมากที่สุด ตั้งแต่ แต่งงานมานานขนาดนี้

นั่งลงบนรถแท็กซี่ หร่วนซิงหว่านมองทิวทัศน์ที่แวบผ่าน ไปด้านนอก จู่ๆก็มีความรู้สึกราวกับโล่งใจ
เป็นหงส์จอมปลอมที่เป็นคุณนายเศรษฐีมาสามปี อีก เดี๋ยวจะกลับไปอยู่สลับที่ที่เป็นของเธอแล้ว