บทที่ 13 เธอเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ
บทที่ 13 เธอเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ
หร่วนซิงหว่านคิดว่าเขาหมายถึงเรื่องที่การเซ็นสัญญา กับเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปในครั้งนี้ “ถึงแม้เธอจะเห็น แบบนี้ แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นมืออาชีพคนหนึ่งเลย ยังไม่ อนุญาตให้ฉันทํางานเดิมอีกเหรอ?”
เขาเสียงเข้ม “ใครถามเธอเรื่องนี้กัน?” หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ “แล้วคุณถามอะไร?”
“ที่คุณพูด…”
โจวฉือเซินเพิ่งจะเริ่มพูด หร่วนซิงหว่านก็รู้สึก พะอืดพะอมขึ้นมา รีบวิ่งปิดปากไปห้องน้ำ เสียงโฮกฮาก ดังออกมาจากห้องน้ำ
หร่วนซิงหว่านใช้มืออีกข้างหนึ่งผลักเขาไปด้านหลัง แล้วพูดด้วยความยากลำบาก “ประธานโจว คุณช่วยออก ห่างจากฉันหน่อย ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย”
โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “แสดงต่อสิ”
อย่าคิดว่าเขามองไม่ออกว่าเธอเพียงแค่ต้องการที่จะหาโอกาสผ่านไป
“ถูกคุณมองออกหมดเลย ฮ่าๆ ประธานโจวคุณอยากจะ ถามอะไรกันแน่ ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ค่ะ”
ตั้งแต่เมื่อวานเธอก็แพ้ท้องหนักขึ้น เมื่อกี้อ้วกไปตั้ง หลายครั้งแล้ว นี่ยังอยากอ้วกอยู่อีก
โจวฉือเซ็นจับข้อมือของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนแรกเธอเป็นอะไรกัน?”
หร่วนซิงหว่านตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้
“ก็…รักครั้งแรกไง” หร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็เงยหน้ามอง เขา พูดด้วยความตั้งใจ “ประธานโจวคุณอย่ามาถาม หาความผิดจากฉัน คุณไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวก เรา ถ้ากลับมาคบกันอีกมันจะเวิร์คเหรอ?”
โจวฉือเซินขมวดคิ้ว แล้วกุมมือของเธอแน่นขึ้น “ตอนนี้ พวกเราเป็นอะไรกัน?”
“กำลังรอคิวไปหย่ากันอยู่”
“หร่วนซิงหว่านเธออย่ามาท้าทายความอดทนของฉันนะ”
หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ เธอแค่ตั้งใจรอด้วยความใจเย็น ว่าเมื่อไหร่เขาจะมีเวลาว่างไปหย่ากับเธอ ทำไมถึงกลาย เป็นการท้าทายความอดทนของเขาไปได้ล่ะ?”
เธอเพิ่งจะเริ่มถาม เสียงแห่งความทรมานก็หลุดออกมา จากปากอีกครั้ง แต่โจวฉือเซินเอาแต่จับมือเธอเอาไว้ไม่ ยอมปล่อย”
ในสถานการณ์แบบนี้ หร่วนซิงหว่านจึงลากถังขยะมา แล้วอ้วกลงไป
ถึงแม้ว่าโจวฉือเซินจะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว แต่แขน เสื้อยังคงเลอะสองสามจุด
โจวฉือเซินหน้ามืด พูดขึ้นด้วยความโกรธ “หร่วนซิง หว่าน! ”
หลังจากที่หร่วนซิงหว่านอ้วกเสร็จ เธอลุกขึ้นหยิบน้ำมา บ้วนปาก แล้วยิ้มให้เขาเป็นเชิงขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ ฉันทนเอาไว้ไม่ไหว”
โจวฉือเซินถอดเสื้อสูทออกมาวางไว้อีกทาง แล้วเปิด หน้าต่างให้ระบายอากาศ พยายามระบายกลิ่นในห้อง ออกไป
“ประธานโจว ถ้าคุณไม่มีธุระอื่น ฉันคงต้องขอตัวจริงๆ หรือจะพูดอีกอย่างว่า…ถ้าวันนี้คุณมีเวลาไปหย่ากับฉัน ก็ไปบอกกับซานซานเสียหน่อย ฉันจัดการเรื่องที่สำนัก พิมพ์เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวไปกับคุณ”
โจวฉือเซินหันมา มองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แววตา นั้นดูเย็นชามาก
หร่วนซิงหว่าน “? ”
แค่เวลาไม่กี่นาทีนี้เขารอไม่ได้เลยเหรอ?
ณ ตอนนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพ้ยซานซานพูดขึ้น “ซิงซิง พวกเธอคุยกันเสร็จรึยัง บรรณาธิการหลินตามหา เธอหล่ะ”
หร่วนซิงหว่านตอบ “ใกล้แล้วๆ”
เธอตอบพลางหันไปพูดกับโจวฉือเซิน “ประธานโจวฉัน ต้องออกไปแล้วค่ะ รบกวนคุณออกไปรอด้านนอก”
ออกมาจากห้องแต่งหน้า เพ้ยซานซานลากมือของหร่วน ซิงหว่านออกมาทำท่าจะวิ่ง แต่เมื่อนึกถึงเด็กในท้องขึ้นมา จึงเปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทน
หร่วนซิงหว่านพูด “บรรณาธิการหลินล่ะ เขาตามหาฉัน อยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“หลอกเธอหน่ะ บรรณาธิการหลินตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับ พวกแขกดังๆ อยู่ ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น จะช่วยเธอออกมา จากเงื้อมือผู้ชายคนนั้นได้อย่างไร”
มันก็จริงอยู่
เธอเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู เสียงก็ดังลอยมาจากด้าน ข้าง “ซิงหว่าน
หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานหยุดเดินพร้อมกัน
ที่สมควรมาก็มากันหมด
ที่หน้าประตูโรงแรม
ทั้งสองเงียบกันอยู่นาน จนจี้หวยเจี้ยนอดไม่ได้ที่จะพูด ขึ้นมาก่อน “ซิงหว่าน ช่วงนี้เธอ…ยังสบายดีไหม?”
หร่วนซิงหว่านเม้มปาก “สบายดี”
“ฉันกลับมาได้ครึ่งเดือนแล้ว ตามหาเธออยู่ตลอด พวก เขาต่างบอกว่าไม่ได้ข่าวคราวเธอเลย”
หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร สามปีก่อนเธอไม่เพียงแต่ ขาดการติดต่อจากจี้หวยเจี้ยนเท่านั้น เธอขาดการติดต่อ จากเพื่อนๆ ของเขาทั้งหมดเช่นกัน
เธอไม่อยากให้เรื่องเหล่านั้นแพร่สะพัดไปถึงทุกคน
เธอเป็นคน และต้องการจะรักษาเกียรติที่น่าขำนั้นไว้ แม้ เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็ยิ้มขึ้น “แล้วที่นายกลับมา ครั้งนี้ยังไปอีกไหม?”
จี้หวยเจี้ยนจ้องเธอ แล้วส่ายหัว “ซิงหว่าน ฉัน….
“พี่หวยเจี้ยน!
ไม่รู้ว่าโจวอานอานโผล่มาจากไหน เดินมาแทรกกลาง ระหว่างพวกเขาทั้งสอง
หร่วนซิงหว่านไม่ได้ระวัง จึงเซไปด้านหลังเล็กน้อย ยังดีที่ด้านหลังเป็นกำแพง ทำให้เธอไม่ล้ม
เธอกุมหัวใจที่เต้นแรงเอาไว้ “โจวอานอาน! ”
โจวอานอานหันมามองเธอด้วยความโกรธ “หร่วนซิง หวาน เธอเสียงดังแล้วเก่งมาใช่ไหม พี่ฉันอยู่ตรงนี้นะ เธอ ยังกล้าจะอ่อยผู้ชายอยู่ได้ หน้าด้านหน้าทน!”
สีหน้าของหร่วนซิงหว่านเดิมที่ซีดเซียวอยู่แล้ว ซีดลง มากกว่าเดิม ร่างกายแข็งที่อไปทั้งตัว
เธอไม่เคยต้องการจะปิดบังจี้หวยเจี้ยนว่าเธอเคย แต่งงานแล้ว แต่กลับไม่คิดว่าจะเป็นตอนนี้ และเพราะโจ วอานอานเป็นคนพูดออกมา
จี้หวยเจี้ยนที่อารมณ์ดีอยู่ เริ่มจะโมโห ลากแขนของโจ วอานอานแล้วเหวี่ยงเธอไปอีกทาง “โจวอานอาน เธอมา วุ่นวายอะไรตรงนี้?”
โจวอานอานไม่คิดว่าจี้หวยเจี้ยนจะตะคอกเธอ เธอขอบ ตาแดงก่ำ แล้วพูดขึ้นด้วยความรู้สึกแย่ “พี่หวยเจี้ยน ฉัน แค่หวังดีกับพี่ พี่ลองถามผู้หญิงคนนี้ดูสิ ว่าเธอใช้วิธีไหน ในการหลอกล่อพี่ฉันไปแต่งงานด้วย! เธอกล้ายอมรับ ไหม!”
หร่วนซิงหว่านพูดด้วยความใจเย็น “ฉันไม่มีอะไรที่ไม่กล้ายอมรับ แต่ว่าโจวอานอาน ฉันขอเตือนเธอให้นะ ถ้า เธอไม่เดินดีๆ อีกล่ะก็ ฉันจะสั่งสอนเธอให้
ณ ตอนนี้ โจวอานอานไม่โกรธจนขึ้นสมองแล้ว เธอไม่มี สติแล้ว เธอไม่เคยเห็นจี้หวยเจี้ยนพูดจากับเธออ่อนโยน ขนาดนี้มาก่อน แล้วอีกฝ่ายยังเป็นหร่วนซิงหว่านอีก!
“ทำไม เธอคิดว่าตัวเองเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ ที่ แตะต้องไม่ได้”
โจวอานอานพูด แล้วยื่นมือไปผลักหร่วนซิงหว่าน แต่ถูก จี้หวยเจี้ยนจับมือเอาไว้ก่อน
“โจวอานอาน พอแค่นี้ได้ไหม”
“พี่หวยเจี้ยน พี่รู้จักผู้หญิงคนนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ถึงได้ เชื่อเธอไม่เชื่อฉัน….
“ฉันรู้จักซิงหว่านมาสามปีแล้ว ไม่ต้องเธอมาบอกว่า หล่อนเป็นคนอย่างไร”
โจวอานอานเบิกตาโตด้วยความริษยา “พวกเธอ…
“จริงเหรอ ในสายตาคุณชายจี้ หร่วนซิงหว่านเป็นคนประเภทไหนกัน”
เสียงที่เย็นชาดังลอยขึ้นมา ไร้ซึ่งความอ่อนโยน
หร่วนซิงหว่านหลับตาลงด้วยความผิดหวัง ที่นี่ช่างกลัว จริงๆ
เมื่อเห็นว่าโจวฉือเซินมา โจวอานอานจึงเก็บอาการ และ รู้สึกเหมือนมีคนเข้าข้างเธอในเวลาเดียวกัน ทำให้เธอ เหิมเกริมขึ้นกว่าเดิม “พี่คะ พี่ดูแลหร่วนซิงหว่านให้ดีๆ หน่อยค่ะ ตอนนี้เธอหน้าด้านเสียยิ่งกว่าอะไร”
โจวฉือเซินมองไปทางหร่วนซิงหว่านด้วยสายตาเรียบนิ่ง
จี้หวยเจี้ยนกลับมายืนบังตรงหน้าหร่วนซิงหว่านพอดีใน จังหวะที่เขากวาดตามามอง
โจวฉือเซินยิ้มด้วยความเย็นชา “นี่คุณชายจื้อยากจะทํา อะไรกันแน่ครับ”
จี้หวยเจี้ยนถูกเขาถามกลับ จนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้สติจากการที่ หร่วนซิงหว่าน แต่งงานแล้ว และคนคนนั้นยังเป็นโจวฉือเซินอีก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ