บทที่6 หย่ากันเถอะ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น

บทที่6 หย่ากันเถอะ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น

พูดคำนี้จบ เธอก็สูญเสียการรับรู้ทั้งหมดไป

ตอนที่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธออยู่ในห้องที่แปลกตา ข้าง กายยังมีชายที่แปลกหน้านอนอยู่

เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นเพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกคอแห้งเล็กน้อย หลังจากเศร้าก็เริ่มปลอบตัว เอง อย่างน้อยเขาก็ดูเป็นผู้เป็นคน ดีกว่าหมูตัวเมื่อคืนเป็น ร้อยเป็นพันเท่า

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา หร่วนซิงหว่านก็เป็นห่วงหร่วน เฉิน รีบสวมเสื้อผ้ากลับไป ตอนเธอจะไปเหมือนว่าจะ ทำให้ผู้ชายบนเตียงตื่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรีบเอา ผ้าห่มมาคลุมศีรษะของเขา แล้วตบเบาๆ พูดเสียงเบา “ไม่ เป็นไรไม่เป็นไร นอนต่อเถอะ”

เหมือนกับกล่อมเด็ก

รอจนในผ้าห่มไม่ส่งเสียงเคลื่อนไหว หร่วนซิงหว่านถึง รีบวิ่งหนี
เจ้าหนี้มาหาหน้าบ้านอีกครั้ง โชคดีที่หร่วนเฉินออกไป หาเธอข้างนอกไม่อยู่บ้าน

หร่วนซิงหว่านโทรหาเขารายงานความปลอดภัย ให้เขา ไม่ต้องกลับบ้านช่วงนี้ ไปอยู่บ้านเพื่อนสักระยะ

เธอเองก็ไปหาเพ้ยซานซาน

หลังจากหลบซ่อนเป็นเวลาสองเดือน จู่ๆวันหนึ่งหร่วนซิง หว่านก็พบว่า เธอท้องแล้ว

ตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมาเป็นเวลาตีสี่พอดี เธอลุก ขึ้นมาดื่มน้ำ นั่งอยู่ในห้องรับแขกเริ่มดูภาพยนตร์และ ละครที่เกี่ยวกับรักแรกในช่วงสองปีนี้ พยายามที่จะรื้อฟื้น ความหวานชื่นที่อ่อนเยาว์ไร้เดียงสา

หร่วนซิงหว่านขังตัวเองอยู่ในบ้านสามวัน ในที่สุดในใจก็ มีต้นแบบ ในตอนที่กำลังจะขยับปากกาวาด ก็ได้รับสาย จากเบอร์ที่แปลกตา

เธอวางปากกาลง พูดอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ใครคะ?”
…….คุณนาย ผมคือหลินหนาน ผู้ช่วยของประธานโจว พรุ่งนี้ประธานโจวจะไปทำธุระที่มัลดีฟส์ อยากถามว่า คุณนายทราบไหมว่าเสื้อเชิ้ตลายทางสีฟ้าขาวของเขาอยู่ ที่ไหน?”

หร่วนซิงหว่านรำคาญมากเวลาที่มีความคิดแล้วถูก ขัดจังหวะ แล้วยังเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สลักสำคัญแบบนี้ มันทำให้เธอสงสัยว่าโจวฉือเซินจงใจหาเรื่อง พูดอย่างไม่ เกรงใจทันที “นายจะบ้าเหรอ ฉันหย่ากับเขาแล้ว เสื้อเชิ้ต เขาวางไว้ตรงไหนเกี่ยวอะไรกับฉัน ไปถามพี่เลี้ยงสิ”

พูดจบ ก็วางสายไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

สองนาทีต่อมา มือถือของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้นอีกครั้ง บนหน้าจอปรากฏ “โจวฉือเซิน” ตัวใหญ่ๆสามคำ

เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก็รับสาย

“หร่วนซิงหว่าน กลับมาภายในครึ่งชั่วโมง”

“ฉัน..

ครั้งนี้ ไม่รอให้เธอตอบ โจวฉือเซินวางสายไปทันที
หร่วนซิงหว่านก้ามือถือไว้ แทบรอไม่ไหวที่จะตีผู้ชาย หมาๆคนนี้ให้หนัก

เธอสูดหายใจลึก หลังจากสงบอารมณ์ได้แล้ว ถึงลุกขึ้น ออกจากห้อง

เพียซานซานเห็นสถานการณ์ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ทูนหัว ตึกขนาดนี้เธอจะไปไหน?”

“ไปตายด้วยกันกับผู้ชายหมาๆคนนั้น!”

แน่นอนว่าหร่วนซิงหว่านเพียงแค่พูดไปอย่างนั้น เธอมี ความสามารถที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของโจวฉือเซินซะที่ไหน

มาถึงคฤหาสน์ซิงหู คนรับใช้ต่างก็พักผ่อนกันหมดแล้ว รอบด้านเงียบเชียบอย่างน่าประหลาด

หร่วนซิงหว่านขึ้นไปชั้นสอง ผลักประตูห้องนอนออก เห็นโจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟา แต่งกายชุดอยู่บ้าน นิ้ว เรียวยาวพลิกอ่านข้อมูลตรงหน้า

แม้ว่าจะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว ก็ไม่ได้เงยหน้ามองเธอ
หร่วนซิงหว่านเดินตรงไปที่ห้องแต่งตัว เปิดตู้พลิกชั้น อย่างยากลำบากจนเจอเสื้อเชิ้ตลายทางสีฟ้าขาวตัวนั้นที่ ผู้ช่วยผู้ถึง

ในตอนที่เห็นเสื้อผ้า เธอก็ชะงัก

นี่เป็นตัวที่ในปีนั้นที่พึ่งแต่งงาน เธอรู้ว่าโจวฉือเซินจะไป ทําธุระที่ฮาวาย จึงซื้อให้เขาเป็นพิเศษ

เสื้อตัวนี้เหมาะกับการไปทะเลมาก

ตอนนั้นที่เธอมอบเสื้อให้โจวฉือเซิน เขาเพียงแค่มองมา ที่เธออย่างเย็นชา “อย่าพยายามใช้วิธีการถูกๆแบบนี้มา เอาใจฉัน แล้วก็ลดไอ้แผนการพวกนั้นที่มองแวบเดียวก็ดู ออกด้วย”

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าแท้ที่จริงเธอมีแผนการอะไร แต่ ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่เคยซื้อของอะไรให้โจวฉือเซินอีก

เลย

ของที่ตอนนั้นเขาละทิ้งเหมือนรองเท้าเก่า ตอนนี้กลับ เรียกเธอกลับมาเป็นพิเศษ

ไม่ใช่เพื่อแก้แค้นเธอ จงใจกลั่นแกล้งเธอ แล้วจะเพื่อ อะไร?
หร่วนซิงหว่านหยิบเสื้อเชิ้ตออกมาจากห้องแต่งตัวเงียบๆ วางลงบนเตียง พอคิดที่จะพูด กลับพบว่าโจวฉือเซ็นกำลัง คุยโทรศัพท์อยู่ ตลอดกระบวนการเส้นเสียงเบามาก และ ไม่ได้มองเธอแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตน

หร่วนซิงหว่านเดิมทีอยากที่จะคุยกับเขาเรื่องหย่า เห็น ว่าไม่มีโอกาสที่เหมาะสม หันตัวจะเดินตรงออกไป

มาอย่างเร่งรีบ กลับอย่างเร่งรีบ

ตอนที่เดินออกจากห้องนอน ในที่สุดโจวฉือเซินก็เงย หน้าขึ้น มองแผ่นหลังของเธอ ดูเหมือนว่าจะคาดไม่ถึงว่า เธอจะไปแบบนี้ เม้มริมฝีปากบางแล้วถึงพูดเสียงนิ่งกับ ปลายสาย “อืม เท่านี้ก่อน ฉันยังมีธุระ”

หร่วนซิงหว่านพึ่งจะเดินมาถึงห้องรับแขกด้านล่าง ก็ถูก

เรียกไว้

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่บนบันได มองไปที่เธอจากมุมสูง สายตาเย็นชาเช่นเคย “หาเสื้อเจอแล้วเหรอ”

“วางไว้บนเตียงนายแล้ว”

“อย่างอื่นล่ะ”
หร่วนซิงหว่านไม่ค่อยเข้าใจ “อย่างอื่นอะไร?”

โจวฉือเซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ฉันต้องไปทำธุระ หนึ่งอาทิตย์ เธอคิดว่าฉันใส่แค่เสื้อตัวนี้?”

เมื่อก่อนเขาอยู่ที่นี่ ในตอนที่จะไปทำธุระต่างประเทศ ในวันถัดไป หร่วนซิงหว่านจะจัดกระเป๋าเดินทางให้เขา ตลอด

นึกไม่ถึงว่าเธอเป็นคุณนายโจวอย่างระมัดระวังมาสามปี ไม่ได้รับสิ่งดีๆอย่างอื่น แต่กลับเลี้ยงดูเขาให้มีปัญหาแบบ นี้

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างสงบ “ประธานโจว คุณโจว ฉัน ต้องเตือนนายอีกครั้ง พวกเราหย่ากันแล้ว ดังนั้นเรื่องหา เสื้อเชิ้ต จัดเก็บกระเป๋าเดินทางให้นาย ไม่ได้อยู่ในความ รับผิดชอบของฉัน รบกวนนายไปหาพี่เลี้ยงเด็ก หรือไม่ก็ คุณนายคนต่อไปของนาย ไม่ต้องมาเรียกฉันอย่างไม่มีปี่ มีขลุ่ยแล้ว ขอบคุณ

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่เปลี่ยน ลงบันไดมาอย่างไม่เร็ว ไม่ช้า หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “งั้นฉันก็จะเตือนเธอหนึ่งคำ พวกเรายังไม่ได้ดำเนินการหย่า เธอยังคงเป็นภรรยาตาม กฎหมายของฉัน เรื่องพวกนี้มีแต่เธอที่ทำได้”

..….….……ไม่ต้องต่อรองแล้วใช่ไหม?”

“ฉันไม่อยากพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง”

หร่วนซิงหว่านเม้มมุมปาก หยิบมือถือออกมาหาเบอร์ โทรศัพท์ “ได้ ในเมื่อนายชอบบงการคนอื่นขนาดนี้ งั้นฉัน เรียกให้ซูซือเวยมาจัดเก็บกระเป๋าให้นาย เธอจะต้องวิ่ง เร็วยิ่งกว่ากระต่ายแน่”

ไม่รู้เลยว่าเมื่อเธอหาเบอร์โทรศัพท์เจอ ยังไม่ทันได้กด โทรออก มือถือก็ถูกคนฉกไป

โจวฉือเซินมองเธอด้วยใบหน้าเย็นชา “หร่วนซิงหว่าน ช่วงนี้ฉันตามใจเธอมากเกินไปแล้วใช่ไหม”

หร่วนซิงหว่านมองมือที่ว่างเปล่า ครู่ใหญ่ถึงยิ้มออกมา “ประธานโจวใช้คำพูดระวังหน่อย คำสองคำนี้ฉันแบบรับ ไม่ไหว”

ความเย็นเยือกในแววตาของโจวฉือเซินหยั่งลึกลง “เมื่อ ไหร่เกมวิ่งไล่จับนี้ของเธอจะจบลงสักที หร่วนซิงหว่าน อย่าท้าทายความอดทนของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า พูดมาตรงๆ เลยว่าเธอต้องการอะไร
หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปไม่กี่วินาทีถึงพูดขึ้น “ครั้งที่ แล้วประธานโจวพูดไม่ใช่เหรอว่าที่ฉันต้องการคือโจวชื่อ กรุ๊ป นายจะให้ไหม?”

“ฝันลมๆแล้งๆ”

“งั้นหย่าเถอะ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

โจวฉือเซินขมวดคิ้วอย่างไม่อดทน มือข้างหนึ่งล้วง กระเป๋ากางเกง “นอกจากคำนี้แล้ว เธอพูดอย่างอื่นเป็น ไหม?”

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจเลย ไม่ใช่ว่าทุกวันเขาอยากที่จะ กำจัดเธอเหรอ ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนว่าเธอ ขอร้องให้เขาหย่า