บทที่2 ทําไมเธอหน้าด้านขนาดนี้

บทที่2 ทำไมเธอหน้าด้านขนาดนี้

หลังจากรู้ว่าหร่วนซิงหว่านจะหย่าแล้ว ในฐานะเพื่อน สาวที่สวมกระโปรงร่วมกันได้ เพียซานซานด่าว่าโจวฉือ เซินด้วยความฮึกเหิมไปสิบนาที แล้วถึงพูดว่า “ไอผู้ชาย หมาๆคนนั้นไม่ได้ให้เงินเธอสักบาทจริงๆเหรอ? เขาไป เที่ยวนางแบบข้างนอกยังใช้เงินตั้งเยอะ แต่กลับขี้เหนียว กับเมียตัวเองแบบนี้?”

“ก็ไม่ขี้เหนียวหรอก สามปีมานี้ฉันได้เงินจากเขาไม่ น้อย เขาไม่มาตามหาฉันให้กลับไปก็นับว่าดีแล้ว”

“เธอคิดแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเธอเป็นสามีภรรยากัน เงิน ของเขาก็คือเงินของเธอ เงินของเธอก็ยังเป็นเงินของเธอ! แล้วอีกอย่าง ทุกวันเขายังเอาเธอฟรีๆ เธอใช้เงินเขานิด หน่อยเป็นไรไป!”

หร่วนซิงหว่านขมับกระตุก “เธอเปลี่ยนคำหน่อยได้ไหม”

เพ้ยซานซานใจเย็นลง “โทษที ห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้

ไปพักหนึ่ง”

หร่วนซิงหว่านอยู่บนโซฟา ทนจนทนไม่ไหว พูดด่าทอ “วันนี้ฉันเสนอเรื่องหย่า ไอ้ผู้ชายหมาๆคนนั้นยังจะถามฉันว่าต้องการเงินเท่าไหร่? หนังสือตกลงการหย่าก็ไม่ ชายตามอง ราวกับกลัวว่าฉันเป็นสิงโตอ้าปากกว้าง ขย้ำ เนื้อบนตัวเขา! จําเป็นไหม?”

“งั้นพูดกลับกัน ทำไมเธอต้องหย่า? ก็ถ่วงเขาไว้สิ ดูซิว่า

ใครจะถ่วงใครตาย”

ได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็สงบลงมา “อ่อ ซูซือเวย

ท้องแล้ว”

ซูซือเวยคือนางแบบที่ช่วงนี้มีชื่อเสียงเล็กน้อย ใกล้ชิด กับโจวฉือเซินมาก คนที่มีตาล้วนดูออกว่าความสัมพันธ์ ของพวกเขาไม่ปกติ

หร่วนซิงหว่านกับโจวฉือเซินแต่งงานมาสามปี เธอรู้ ถึงระดับความรังเกียจที่โจวฉือเซินมีต่อเธอ หนึ่งเดือน สามารถกลับบ้านได้สองครั้ง เป็นขีดจํากัดความอดทนที่ มากที่สุดของเขาแล้ว

ทุกครั้งที่พวกเขามีอะไรกันล้วนเป็นเรื่องที่ทำเป็นปกติ โจวฉือเซินไม่มีความรู้สึกต่อเธออยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย

ทำยังไงให้เธอเจ็บปวดได้ก็ทำอย่างนั้น

ซูซือเวยไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เคยปรากฏตัวข้างกาย โจวฉือเซิน ซิงหว่านไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
กระทั่งหนึ่งสัปดาห์ก่อน ในตอนที่เธอเลือกของขวัญ ครบรอบแต่งงานสามปีที่กำลังจะมาถึงอย่างมีความสุข จู่ๆซูซือเวยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอรายงานผลตรวจครรภ์ ประกาศอย่างภาคภูมิใจ “ฉันท้องแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะ ปล่อยตำแหน่งคุณนายโจวไปแล้ว”

ในตอนที่เห็นรายงานผลตรวจครรภ์นั้น การหลอกลวง ตัวเองทั้งหมดในช่วงสามปีที่ผ่านมาของหร่วนซิงหว่านก็ กลายเป็นเรื่องจริงที่น่าปวดหัว

ความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ราวกับกำลังบอกเธอ หร่วนซิงหว่านเอ๋ย เธอรู้สึกว่าผู้หญิง ตรงหน้าทั้งไร้ยางอายทั้งน่ารังเกียจใช่ไหม แต่สาเหตุที่ เธอได้แต่งงานกับโจวฉือเซิน ก็เพราะใช้วิธีการแบบนี้ อุ้ม ลูกในท้องมาบังคับให้แต่งงานไม่ใช่เหรอ

เธอเองก็เหมือนกัน ทำให้โจวฉือเซินรู้สึกรังเกียจ

ตอนนี้ก็แค่มีคนเอาวิธีการของเธอมาท่าช้าอีกรอบ เท่านั้น

เพ้ยซานซานโมโหมาก “นี่มันจะเหมือนกันได้ยังไง ตอน นั้นเธอแต่งงานกับโจวฉือเซินเขายังโสด แต่ซูซือเวยรู้ดีว่า มีเธออยู่ ยังไต่เต้าขึ้นมา นี่มันนังตัวร้ายหน้าด้าน!”
“ยังไงก็ช่าง ไม่ต่างกัน” หร่วนซิงหว่านพูด “อันที่จริง แต่งงานกับโจว อเงินสามปีมานี้ ทุกคืนฉันนอนไม่ได้ เลย ไม่ว่ายังไง ตอนนั้นเขาก็ถูกฉันบังคับให้แต่งงานจริงๆ ตอนนี้หย่าก็ดีแล้ว ฉันไม่ติดค้างอะไรเขาแล้ว”

หลังจากเพ้ยซานซานด่าว่าโจวฉือเซินกับซูซือเวยสุนัข ชายหญิงคู่นั้นอย่างฮึกเหิมต่ออีกครึ่งชั่วโมง ถึงเริ่มพาห ร่วนซิงหว่านที่หนังตาเริ่มต่อสู้มาที่ห้องนอน “หลังจาก นี้เธอก็อยู่กับฉันนี่แหละ ถึงยังไงแฟนฉันก็ไม่อยู่ ห้องนี้ ใหญ่โตมาก ฉันอยู่คนเดียวก็กลัว”

หร่วนซิงหว่านหาวแล้วพยักหน้า “ฝันดี”

บ่ายวันถัดมา หนังสือตกลงการหย่าปรากฏอยู่บนโต๊ะ ทํางานของโจวฉือเซิน ลายเซ็นในตอนท้ายราวกับกำลัง แยกเขี้ยวประท้วงเขา

หลินหนานเห็นเจ้านายของตนสีหน้าเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูด “ประธานโจว เมื่อกี้ผมยืนยันกับ ทางคฤหาสน์ชิงหูแล้ว คุณนายย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อคืน แล้ว นอกจากของใช้ส่วนตัว ที่เหลือก็ไม่ได้เอาอะไรไป เลย”

โจวฉือเซินปิดสัญญาการหย่าลง โยนไปด้านข้าง “หย่า แบบไม่แบ่งทรัพย์สิน ไม่เอาอะไรไป แกว่า ครั้งนี้เธอจะ เล่นปาหี่วิ่งไล่จับอะไรกับฉันอีก?”
หลินหนานไม่ได้พูดตอบ ไม่ใช่ภรรยาของเขา เขาจะไป รู้รสนิยมระหว่างสามีภรรยาของพวกเขาได้ยังไง

โจวฉือเซินก็ไม่คาดหวังว่าจะได้ฟังคำตอบอะไรที่มี ประโยชน์จากเขา พูดเสียงนิ่ง “ออกไปเถอะ”

หลินหนานเดินไปได้สองก้าวก็หันกลับ “ประธานโจว สร้อยคอที่สั่งทำจากปารีสเส้นนั้นมาถึงแล้ว งั้นตอนนี้

เดิมทีนี่เป็นของขวัญที่ประธานโจวมอบให้คุณนาย โจวในการแต่งงานสามปี ดูท่าตอนนี้เป็นแบบนี้ คงไม่มี ประโยชน์แล้ว

“ทิ้งไป”

คำสองคำเฉยชาไร้อุณหภูมิ

หลินหนาน “ครับ”

หลังจากหลินหนานไปแล้ว โจวฉือเซินก็หยิบข้อตกลง การหย่าเล่มนั้นขึ้นมาอีกครั้ง สายตาตกอยู่ที่ช่องเซ็นชื่อ ส่งเสียงหัวเราะ คิ้วตามีความเย็นเยือก

ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ลังเลที่จะสละตัวเองเล่นละครตบตามาดึงแขนเสื้อเขาขอร้องให้ช่วยเธอที่มู่สื้อ แล้วบังคับให้ แต่งงานภายใต้หน้ากากตั้งท้อง จิตใจโหดร้าย เพื่อเป่า หมายไม่เกี่ยงวิธีการ ทำไมจู่ๆก็มีใจคุณธรรมขึ้นมา

หรือว่ามีเป้าหมายใหม่อีกแล้ว

โจวฉือเซ็นขยำกระดาษในมือเป็นก้อนกลม ทิ้งลงไปใน

ถังขยะ

หร่วนซิงหว่านรออยู่ที่บ้านหลายวัน ก็ไม่ได้ข่าวคราว จากโจวฉือเซิน ข้อความที่ส่งไปก็ราวกับจมดิ่งลงทะเล

วันแรก [หนังสือตกลงการหย่าได้รับหรือยัง ฉันเซ็นชื่อ เรียบร้อยแล้ว บอกฉันหน่อยถ้านายมีเวลา พวกเราไป สำนักกิจการพลเรือนดำเนินการให้เรียบร้อยไหม?]

ใจกว้างมีน้ำใจ อ่อนโยนประพฤติตัวดี

วันที่สอง [Hello? เห็นข้อความของฉันหรือยัง? นายไม่ พอใจตรงไหนในหนังสือตกลงการหย่าหรือเปล่า?]

ระมัดระวังหยั่งเชิง ตรวจสอบอย่างกล้าหาญ
วันที่สาม ประธานโจว ฉันรู้ว่าคุณงานยุ่งมาก แต่ขอเชิญ คุณเจียดเวลาที่ยุ่งมากมาหย่ากับฉันหน่อยได้ไหม?]

ยับยั้งชั่งใจ ไม่ย่อท้อ

วันที่สี่(โจวฉือเซินนายพอสักทีได้ไหม จะหย่าก็ชักช้า ถ้า นายไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นก็รีบดำเนินการให้เรียบร้อย หลังจากนี้ไม่ต้องติดต่อกันอีก ขอบคุณ

ทนแล้วทนเล่า ไม่ต้องทนอีกต่อไป

วันที่ห้า–

อีกฝ่ายเปิดใช้การยืนยันเพื่อน คุณไม่ใช่เพื่อนของ เขา(เธอ) โปรดส่งคำขอยืนยันเพื่อน หลังจากอีกฝ่าย ยืนยันแล้ว ถึงสามารถแชทได้

ไอ้ผู้ชายหมาๆ

หร่วนซิงหว่านวางมือถือลงลุกขึ้นทันที มาถึงคลับมู่สื้อ

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะโชคไม่ดี ไม่ได้เจอโจวฉือเซิน แต่ได้เจอกับคุณนายคนต่อไปของเขา

ซูซือเวยเดิมทีนัดเพื่อนมากินข้าวที่นี่ เมื่อเดินมาถึงประตู ก็เห็นหร่วนซิงหว่านยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มอย่างเหยียดหยาม ทันที เหยียบรองเท้าส้นสูงเดินเข้าไป น้ำเสียงมีความ เยาะเย้ย “คงไม่ใช่ว่าตอนนี้ใจเธอยังไม่ตายด้าน คิดจะ มาหาฉือเซ็นที่นี่หรอกนะ”

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองเธอนิ่งๆ ไม่พูดจา

ซูซือเวยเห็นเธอท่าทางดื้อดึง ก็ยิ่งคึกคัก “ทำไมเธอ หน้าด้านแบบนี้ ฉันบอกเธอไปแล้วว่าฉันท้อง เธอก็ยังยึด ครองตำแหน่งคุณนายโจวไว้ไม่ปล่อย เธอไม่รู้เหรอว่า ท่าทางขวางหูขวางตาของเธอมันน่าเกลียดแค่ไหน!