ตอนที่ 59 ลงโทษ

วังสรู้ความรุนแรงของผู้ชายคนนี้ ถ้าหากเธอพูดถึงสาเหตุที่แท้ จริงที่มาที่นี่ เขาก็คงไม่เชื่อ และคำพูดของเขาก็แย่แสนแย่ ถึง แม้ว่าตัวเธอจะผิด แต่ก็ไม่น่าต้องมายอมรับอารมณ์โกรธแบบ

ธัชชัยเห็นว่าวจสายังคงไม่ตอบ ก็ยิ่งโมโหมากขึ้น คิดว่าเธอ ชอบมาเต้นให้ผู้ชายดูในที่แบบนี้ แล้วยิ่งนึกถึงแววตาราวกับ หมาป่าแบบนั้น เขาแทบอยากจะฉีกผู้ชายพวกนั้นออกเป็นชิ้นๆ

“ทำไมไม่ตอบ? หรือเธอชอบที่ตัวเองไปอยู่ในกำมือใครแบบ นั้นใช่ไหม? เธอไม่รู้เหรอว่าผู้ชายพวกนั้น ให้เงิน ก็เพื่อจะลาก เธอขึ้นเตียง!”

เขาตะโกนด้วยเสียงทุ้ม แล้วอุ้มวัดสาขึ้นไปนั่งบนอ่างล้าง

มือ ทำให้ระยะห่างของทั้งสองน้อยลง

วัจสารู้สึกกลัว ความรู้สึกว้าวุ่นแบบนี้ ทำให้เธอนึกถึงตอนถูก ลวนลามเมื่ออยู่ที่บ้าน เธอยื่นมือไปดันหน้าอกเขาเอาไว้ “รัช ชัย… ที่นี่ไม่มีอะไรน่าพูดถึง พวกเรากลับบ้านแล้วค่อยว่า กว่า…”

ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกตัดตอน “ทำไมต้องกลับไปพูดที่บ้าน? มัน ยากที่พูดขนาดนั้นเลยเหรอ? หรืออายตัวเอง? ผู้หญิงอย่างเธอก็ อายเป็นด้วยเหรอ? ฉันเคยบอกแล้วว่าอย่าอ่อยใครไปทั่ว!”
สีหน้าของวังสาซีดลง ถูกคำพูดของเขาทำร้าย หรือเขาเตรียม จะทำอะไรเธออีกแล้ว?

“หรือว่าฉันให้เธอไม่พอ? งั้นฉันก็จะทำให้สมดั่งใจเธอใน

สถานการณ์แบบนั้นแล้วกัน”

สีหน้าของชายหนุ่มคลุมเครือ

เมื่อพูดจบ ก็ได้ยินเสียง “แควก” วัจสาตกใจ นี่มันเสียงเสื้อผ้า

ถูกฉีก ที่ออกมาจากตัวของธัชชัย เขาจะทำอะไรกันแน่? วัจสายิ่งตื่นตะหนก ใจเต้นแรงไม่หยุด ในห้องน้ำไม่มีคนอยู่

อยากจะขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้ ทำยังไงดี?

วังสาอยากจะถอยหลัง แต่หลังเธอได้แนบติดกระจกไปแล้ว ไม่มีที่ให้ถอยอีก หมดหนทาง ร่างของชายหนุ่มก็ผลักไม่ขยับเลย

วจสากำลังจะอ้าปาก แล้วเสียงของเธอก็เปลี่ยนไป พูดออกมา

ไม่ได้ “ธัชชัย คุณอย่าทำแบบนี้ คุณอยากจะทำอะไร? คุณไม่ควร

ทำกับแนแบบนี้”

“เธอต้องการมากไม่ใช่เหรอ? ฉันก็จะทำให้เธอ สา แก่ ใจ” ธัชชัยจ้องวังสาที่ตื่นกลัวอยู่ แล้วค่อยๆพูดตอบ

เขาค่อยๆขยับเข้าไปวจสาก็นิ่งไป

เธอร้องไห้ราวกับแมวที่ถูกเจ้าของทิ้ง

“ยังไม่พูดอีก? แมวน้อยที่ฝืนทน” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดัง ขึ้นข้างหู ความอุ่นนั้นลอยอยู่ในอากาศ
“ธัชชัย ฉันพูด ฉันจะพูดให้หมด พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อที่จะ หาเงินค่าเทอมของเทอมนี้เท่านั้นเอง ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย แล้ว ก็ไม่คิดว่าที่นี่จะมั่วกันแบบนี้” ในเมื่อพูดออกมาแล้ว เขาจะเชื่อ หรือไม่ก็ตามใจ แต่เธอไม่อยากถูกเขารังแกต่อไป ดูจากสถาน การณ์ตอนนี้นั้น เขาอาจจะทำอะไรเธอได้

แต่ธัชชัยไม่เชื่อ “ข้ออ้างแบบนี้ก็พูดออกมาได้? เธอมาเต้นใน ที่แบบนี้ได้ ยังไม่ขายตัวให้ฉันอีก! มาเต้นให้ฉันดูซักเพลง ไม่ ต้องพูดถึงค่าเทอมเทอมเดียว เงินทั้งชีวิตฉันก็ให้เธอได้นั่งผู้ หญิงโง่!” เขาสบถใส่เธอ

วันสาเม้มปากแดงเรือนั้น เขาไม่เคยเชื่อ…..

“ธัชชัย ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว นายปล่อยฉันไปเถอะ นายก็รู้ว่าฉัน ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น… วัดสาไม่ได้สนใจอะไรมาก เธอแค่อยาก ให้ชายหนุ่มคนนี้ปล่อยเธอไป แต่เธอยิ่งขัดขืน มือที่จับเอวอยู่ยิ่ง กระชับแน่น จนเธอรู้สึกเจ็บ

“ยัยผู้หญิงโง่!” ธัชชัยไม่โกรธน้อยลงซักนิด ความโกรธที่สุม อยู่ในอกนั้นทำให้เขาระเบิดมันออกมา ในใจคิดเพียงอย่าง เดียวว่า ทำให้เธอตกเป็นของเขา เธอจะได้ไม่ต้องไปให้ใคร อีก!

เขาออกแรงในมือ

วัจสาได้ยินเสียงเหมือนมีของขาดออกจากกัน

“ธัชชัย นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้องล่ะ ได้ไหม?” วังสา กำลังรู้สึกได้ว่า ถูกปลดเปลื้องหมดแล้ว
ธัชชัยตะคอกด้วยเสียงทุ้ม “เป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ตัวเองทำวันนี้มันโง่เง่าขนาดไหน!” ธัชชัยตอน นี้เสียสติมาก เขารู้ว่าตัวเองปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆไม่ได้

วันสาที่กำลังกลัวอยู่นั้นไม่รู้จะทำย่างไร ถ้าหากในมือเธอมี ค้อน เธอคงจะทุบลงไปที่ธัชชัยอย่างไม่ลังเล เหตุการณ์ต่อมา เธอก็พอจะเดาได้ จึงทำให้เธอรู้สึกกลัวมากขึ้น เธอจึงตะโกนขึ้น มา อาจจะมีคนเข้ามาช่วย

“ช่วยด้วย! ช่วยหน่อยค่ะ! มีคนลวนลามฉัน…” วังสาตะโกนไม่ หยุด เธอจึงร้องตะโกนอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่มีใครมาช่วย

เรื่องไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ ธัชชัยและเธอเป็นพี่น้องสะใภ้กัน ถ้า

หากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น พวกเขาจะไปสู้หน้าวรพลได้อย่างไร? ตอนนี้ความกลัว โอบล้อมตัวเธอ และธัชชัยคือสาเหตุที่ทำให้ เธอกลัว

เขาค่อยหรี่ตาลง ความรู้สึกนั้นมันแผดเผากวงตาทั้งคู่ของวัน สา ท่าทางเย่อหยิ่งนั้นเหมือนกับกำลังบอกว่า: ที่นี่ถูกเคลียร์มา เรียบร้อยแล้ว ไม่มีใครเข้ามายุ่งได้แน่นอน หรือหมายความว่า เขาจะทำอะไรก็ได้!

ความกลัวที่มากกว่านั้นคืบคลานเข้ามา วัจสาสั่นไปทั้งตัว

“รู้จักกลัวแล้วเหรอ? แล้วทำไมตอนอยู่ต่อหน้าผู้ชายพวกนั้น ถึงไม่กลัว? ฉันน่ากลัวเหรอ? ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ว่าผู้ชายที่ บ้าคลั่งพวกนั้นน่ากลัวกว่าฉันเยอะ!” ธัชชัยดึงใจสาเข้ามากอด ไว้แน่น
วัสสาอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา ที่จริงเธออยากจะพูดว่า ธัชชัย ในตอนนี้น่ากลัวกว่าผู้ชายพวกนั้นอีก…

แต่ตอนนี้ วังสารู้สึกเหมือนมีอะไรเข้าไปในที่ลับของเธอ ลม หายใจของเธอรินอยู่ที่ซอกคอ กลัวจนเบิกตาโพลง แต่ไม่พูด อะไรออกมา

ความรู้สึกแบบนี้ เธอเคยสัมผัวมาก่อน ความรู้สึกที่น่ารังเกียจ นี้ เมื่อก่อนนั้นทำเพื่อเงินสองแสน ผู้ชายก็เคยดูถูกเค้าเช่นนี้! แต่ ตอนนี้ก็ใช้วิธีเดียวกัน… ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ …

น้ำตาแห่งความเสียใจล่วงลงมาไม่หยุด วัสสาอยากจะตายไป เสียแต่ตอนนี้จริงๆ ผู้ชายคนนี้มีสิทธิอะไรมาเหยียบย่ำเธอขนาด

ทําร้ายเธอด้วยวิธีเดิมๆ ความกลัว ความอัปยศ และความ โมโห….

ธัชชัยเห็นน้ำตาของเธอ ก็โมโหน้อยลง ยังดีเธอยังไม่เป็น อะไร จึงทำให้เขาอ่อนโยนลง “ร้องอะไร? ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ ซักหน่อย หรือเธออยากให้ผู้ชายคนอื่นมาทำอะไรเธอ?”

ธัชชับทําให้เธอโกรธแทยตาย

ธัชชัยเห็นว่าเธอกลัวจนเสียสติไปแล้ว จึงค่อยๆปล่อยมือ ปล่อยตัวเธอออก แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ กระพริบตา มองดู ด้านข้างของใบหน้าสวยๆนั้น สวยสง่า ทำให้คนนึกไม่ออกว่า เมื่อกี้เขาทําอะไรลงไป
วังสา ใช้ทั้งสองมือกอดตัวเองแน่น กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจมา ทําอะไรเธออีก

ธัชชัยคนซาตาน! ปีศาจร้าย! แย่มากๆจริงๆ!

ธัชชัยล้างมือเรียบร้อย แล้วถอดสูทของตัวเองออกมา โยนให้ วัจสาคลุมไว้ ใส่ไว้กลับบ้าน!

หลังจากที่พวกเขาออกจากห้องน้ำไป ในห้องน้ำห้องเดียวเดิน

ออกมาพร้อมกันสองคน

คนหนึ่งเป็นผู้ชายรูปงามยืนราวกับออกมาจากภาพวาด อีก คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แพรวพราว

เสียงร้องขอความช่วยเหลือของวัดสาพวกเขาได้ยินหมดแล้ว

“วิศาล วันนี้ธัชชัยแปลกจริงๆ พาผู้หญิงตัวน้อยมาที่แบบนี้ แล้วยังทำให้เธอตื่นกลัวอีก

วิศาลหัวเราะด้วยความสุขุม “นี่ไม่ใช่สาวน้อยที่ไหน เป็น

ภรรยาของธัชชัยเอง”

“เป็นไปไม่ได้มั้ง? สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์คนนี้เป็นภรรยาธัช ชัย? ฉันไม่เคยเห็นเลย เคยแค่ได้ยิน

“ครั้งก่อนที่ฉันไปเยี่ยมวรพลที่บ้าน เจอเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ น่าสนใจนะ แต่ถ้าธัชชัยรู้ว่านายยอมให้ผู้หญิงของเขามาเต้นใน นี้ แถมเกือบจะมีเรื่องอีก นายคิดว่าเขาจะทำอย่างไร?”

“ไม่หรอกมั้ง นี่เขาจะกลับตัวเหรอ?”
“ตอนนี้ยังไม่ชัดเจน นี่เป็นผู้หญิงที่วรพล ให้เขา แต่อยู่ไป นานๆแล้วเกิดความรู้สึกก็ไม่แน่

“พวรพล… ทำแบบนี้เหมือนเป็นการส่งเสียเลย ไม่มงคลเลย ธัชชัยต้องเสียใจแน่ๆ”

วิศาลอุทานออกมา “ใครเสียใจกัน? คนที่เสียใจที่สุดอาจจะ เป็นวรพลที่นอนอยู่บนเตียงก็ได้ หมดความหวังกับชีวิตและตัว เอง อยู่บนโลกนี้ก็มีแต่ความทรมาน ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนเขา ที่ ฉันพูดแบบนี้คงไม่ถูก แต่การตายของเขาอาจจะเป็นการปล่อย ให้เขาเป็นอิสระ”

“เห้อ…”

สุดท้ายก็มีเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ