ตอนที่ 54 ลูบผิดคนแล้ว

ทุกคนต่างคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวที่เลวร้ายจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ฟ้าค่อยๆมืดลง วัดสากับภาวิณีกินข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้ว

อาบน้ำแล้วกำลังเตรียมตัวจะเข้านอน ภาวิณีไม่รู้ว่าเพราะไม่ คุ้นเตียงหรือว่ายังไง นอนพลิกตัวไปมา จึงปลุกวันสาขึ้นมา คุย กับเธอ

“พี่วังสา ทำไมพี่เขยถึงอยู่บ้านตลอดเลย? จากอำนาจของ ตระกูลศรีทองแล้ว ถ้าออกไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ คงจะดีกว่า อยู่ที่บ้าน? ธัชชัยก็คงเห็นด้วยที่จะส่งพี่ชายเขาไปรักษาตัว” เธอ ทำเป็นพูดถึงธัชชัยอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเป็นการเตือนสติวัจสาไป ในตัว ว่าผู้ชายของเขาคือวรพล ไม่ใช่ธัชชัย

วังสานิ่งไป เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบกลับ “ไม่ใช่ว่าพวก เราไม่อยากส่งเขาไป แต่เป็นวรพลไม่อยากไปเอง” เมื่อพูดถึง ตรงนี้ วัดสาก็อดไม่ได้ที่จะปวดหัว ถ้าวรพลยอมไป ทุกอย่าง คงจะไม่เป็นเช่นนี้หรอก

ภาวิณีนั้นฉลาดขนาดไหน รู้ว่าวจสาไม่อยากจะคุยเรื่องปัญหา เยอะ เธอจึงไม่ได้ถามต่อ แต่กลับพูดขึ้นพลางๆ “แล้วเธอเคยเจอ เขาไหม? เหมือนกับวันนี้ตอนกินข้าว พวกเขาจะไม่ยอมให้เธอ เข้าไป”

ภาวิณีเห็นจนเป็นปกติ ว่าเวลาที่วังสานอาหารและยาขึ้นไปนั้น ก็ถูกห้ามไว้ตลอด

วังสาเม้มปาก แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ครุ่นคิดพลาง ตอบกลับ “ฉันเคยเจอเขาเพียงไม่กี่ครั้ง ที่จริงอาการเขาไม่ได้น่า เป็นห่วงมาก นอกจากแผลที่โดนไฟคอกนิดหน่อย ที่อื่นก็เป็น ปกติ

ภาวิณีตอบนรับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่มีวูบหนึ่งที่เขารู้สึก ว่าวัสสานั้นน่าสงสาร แล้วจึงเอาเธอเข้ามากอดเอาไว้ อย่า คิดมากเลย พวกเรานอนกันเถอะ”

ตอนตีสาม ธัชชัยเนื้อตัวมอมแมมกลับมาที่บ้าน พ่อบ้านภูษิต กับป้าอ้อยหลับไปแล้ว เขาก็ไม่ได้ปลุกใครขึ้นมา เขาแค่อยากจะ เจอผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด แล้วกอดเธอเอาไว้แน่นๆ

เมื่อเข้าไปในห้องหอ กลับไม่พบร่างของเธอ เดาว่าเธอคงจะ อยู่ที่ห้องรับแขก ยัยผู้หญิงซื่อบื้อ ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าห้องหอนั้นเป็น ห้องของเขา เธอก็ไม่ค่อยเข้ามาอีกเลย

เขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เตรียมจะเดินลงไป

ห้องรับแขกเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ รัช ชัยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาแค่พันผ้าขนหนูไว้ที่เอว ยังไม่ได้เช็ดตัว หยดน้ำไหลลงตามกล้ามเนื้อของเขา ช่างยั่วยวนจริงๆ

ในห้องรับแขกมีเพียงไฟสลัว เขาเห็นเพียงเงารางๆของเดือน ร่างผู้หญิง เพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทาง ยาวนานกว่าสิบ ชั่วโมงติดต่อกัน ถึงแม้ว่าธัชชัยจะเหนื่อยมาก แต่เจ็ทแลคทำให้ เขาไม่รู้สึกง่วง
ธัชชัยนอนลงเบาๆ เขาแค่อยากจะทําเหมือนปกติ กอดเธอ แล้วนอนหลับไป ให้คลายความเหนื่อย

แต่เมื่อมือของเขาสัมผัสที่กายของเธอ ธัชชัยก็ยากที่จะยับยั้ง มือไว้ได้ ในความคิดของเขา วัดสาคือผู้หญิงของพี่ชายเขา การก ระทำที่แนบแน่นนั้นเป็นเรื่องปกติของสามีภรรยา ผิวนุ่มนิ่มที่อยู่ ในมือนั้นแนบแน่นอยู่กับตัวเขา

ไม่ว่าจสาเข้ามาในบ้านด้วยเป้าหมายใดก็ตาม เธอไม่ก่อ ปัญหาภายใต้การควบคุมเขาก็ดีแล้ว ที่จริงเขาไม่มีกระจิตกระใจ จะไปมีความรักกับใคร แต่ไม่รู้ทำไมกลับเริ่มรู้สึกกับเธอมากขึ้น เรื่อยๆ

ถ้าหากได้รู้ใจตัวเองว่ารักเธอตั้งแต่ตอนนั้น ก็คงจะไม่พูดจา ทําร้ายจิตใจเธอออกไป

เขาค่อยใช้มือซุกซนไปตามเรือนร่างของหญิงสาว ตามเรือน

ร่างสัมผัสอ่อนนุ่มนั้น ทำให้เขาจินตนาการเรือนร่างของเธอออก

มา

รู้ว่ามีอะไรแปลกๆ ทำไมผู้หญิงที่เขาจับอยู่ตอนนี้ดูอวบอิ่มขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเอว หรือสัมผัสนุ่มนิ่มในมือตอนนี้ ก็ใหญ่ขึ้นมาก รัช ชัยค่อนข้างคุ้นเคยกับเรือนร่างวันสา

ดูท่าเขาไม่อยู่บ้านกี่วัน เธอคงไม่ได้คิดถึงเขา แถมยังกินจน อ้วนขึ้นอีก เมื่อก่อนคิดว่าถ้าเธออวบขึ้นหน่อยก็คงดี แต่ไม่ใช่ ตอนที่เขาไม่อยู่ แล้วเธอสบายใจขึ้น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ธัชชัยก็รุนแรงกับการกระทำในมือมากขึ้น
ณ ตอนนั้น ธัชชัยก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ ผู้หญิงที่นอนตะแคง อยู่นั้นผมลอน แถมยังมีกลิ่นน้ำหอมฉุน แต่วจสาไม่ใช่แบบนั้น ผมของเธอสีดำเงางาม และกลิ่นบนตัวเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆของ หญิงสาว ไม่เคยมีกลิ่นน้ำหอมแบบนี้

สีหน้าของธัชชัยเคร่งขรึมขึ้น แล้วรีบกระโดดลงจากเตียง พูด ด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เธอคือใครกันแน่?

ไฟสีอ่อนบนหัวเตียงถูกเปิดขึ้น ภาวิณีตื่นขึ้นมาด้วยความ งัวเงีย มองมาที่ผู้ชายตรงหน้า เธอร้องกรี๊ดออกมา ไม่คิดว่า ความที่หน้าอกจะเกิดขึ้นเพราะเช่นนี้

เมื่อกี้ที่ธัชชัยจับหน้าอกเธอ ก็ตื่นตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ไม่คิด ว่าจะเป็นชายหนุ่มคมเข้มที่ยืนอยู่ริมเตียงคนนั้น เมื่อนึกถึงที่เขา กอดและกระทำแบบแนบชิดนั้น ภาวิณีรู้สึกทั้งเขินและอาย

เสียงทุ้มของธัชชัยและเสียงแหลมของภาวิณีทำให้วัจสาตื่น

ขึ้นมา เธอค่อยๆลืมตาขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? ภาวิณี?”

มองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม เธอก็เข้าใจทันทีว่า ทําไมภาวิณีถึงร้องอย่างนั้นออกมา ธัชชัยคงไม่ได้นึกว่าภาวิณี เป็นเธอ แล้วล่วงเกินหรอกใช่ไหม…

แต่เมื่อดูจากสายตาของชายหนุ่ม เขาคงเพิ่งถึงบ้าน และเพิ่ง อาบ ร็จ…

“ธัชชัย ทำไมเป็นคุณ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” วัจสาเปิด ปากถามขึ้น เพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้
ชายหนุ่มโมโห เส้นเลือดบนใบหน้าเต้นตุบๆ “ฉันเพิ่งกลับมา มีอะไรรึเปล่า?”

ในประโยคนั้นแต่ละคำล้วนแฝงไปด้วยความโมโห วัดสา กำลังคิดว่าเธอทำอะไรผิดไปรึเปล่า แต่เมื่อเขากลับมาอย่าง ปลอดภัย ความกังวลที่มีอยู่พลันหายไปทันที

ชายหนุ่มต้องเธอด้วยสายตาดุดัน ราวกับกำลังถามว่าทำไม ภาวิณีถึงมาอยู่ที่นี่ได้ วัสสาอยากจะตะโกนออกไปว่าไม่รู้เรื่อง เธอดึงผ้าห่มมาปิดตัวแน่น เหลือให้เห็นเพียงตาโตๆสองข้าง

ไม่รู้ว่าธัชชัยจะอธิบายเรื่องนี้กับภาวิณียังไง? กลางดึกเดินเข้า มาลวนลามหญิงสาวในห้อง แถมยังถามว่าเธอเป็นใคร ถ้า หากว่าภาวิณีฉลาด เธอจะเดาออก ว่าการกระทำที่ธัชชัยทำนั้น คือความเคยชิน แล้วก็จะคิด ว่าทำไมถึงเป็นความเคยชินล่ะ? เดิมทีคนที่อยู่ในห้องรับแขกนั้นคือใคร?

แต่ว่าผู้ชายที่เอาตัวเองเป็นใหญ่อย่างเขาคงไม่มีทางพูดของ โทษภาวิณีสินะ? วัจสาครุ่นคิด ว่าธัชชัยได้ลวนลามภาวิณีจริงๆ เหรอ?

เมื่อวัจสากำลังรอให้เรื่องนี้ดำเนินไป ภาวิณีก็พูดขึ้นเสียงเบา สีหน้าแสดงออกถึงความเขินอายอย่างชัดเจน “คุณ คุณชายรอง คะ…ผ้าขนหนูของคุณชาย ตกอยู่ที่พื้นค่ะ…” เธอพูดพลางชี้ไปที่ พื้น

วัจสาเดิมทีเห็นแค่ธัชชัยเปลือยท่อนบน แล้วเมื่อมองไปตามที่ ภาวิณีพูด… ตัวก็แข็งที่อไป ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักอาย… หุ่นดีขนาดนี้ยังต้องสนใจอะไร

ธัชชัยมองไปที่สายตาของพวกเธอ แล้วจึงตัดสินใจ หยิบผ้า

ขนหนูสีขาวขึ้นมา พันรอบเอว คงเป็นจังหวะที่เขาพลิกตัวลงจาก

เตียง แล้วไม่ระวังทำผ้าหลุดลงมา วัสสานับถือความไม่สะทกสะท้านของเขาจริงๆ แต่ไม่คิดว่าจะ มีที่ยิ่งกว่านั้น

ธัชชัยมองภาวิณีด้วยสายตาเป็นประกาย แล้วพูด “ขอโทษ” ขึ้นมาสองคำ พูดจบเขาก็เดินออกไป

ตอนแรกวัดสาก็อยากจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะจัดการอย่างไร ไม่ คิดว่าเขาจะพูดจบแค่ประโยคเดียว แต่ว่าเขาไม่แม้แต่ชายตา มองเธอซักนิด เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาลวนลามภาวิณีเสียหน่อย บอกตามตรงว่าเธอก็ไม่พอใจเหมือนกัน… แค่คิดว่าเขาจับเนื้อ ต้องตัวภาวิณี ก็รู้สึก…สกปรกนิดหน่อย…

มองดูแผ่นหลังกว้างๆของธัชชัย ภาวิณีก็ตอบกลับเสียงเบา “ไม่เป็นไร” เธอดีใจไปถึงไหนๆแล้ว

เงาของชายหนุ่มหายไปจากหน้าประตู วัดสาจึงตัดสินใจ วิ่ง

ไปปิดประตูแล้วล็อคกลอน

ธัชชัยที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง ได้ยินเสียงปิดประตูดังตาม หลัง เขาก็ตัวแข็งไป

ดีจริงๆ วังสา ซักวันหนึ่งฉันจะกินเธอจนไม่เหลือแม้แต่เศษ เสี้ยว ให้เธอได้เสียใจกับการกระทำของตัวเองในวันนี้
วจสารีบวิ่งกลับขึ้นเตียง มองภาวิณีด้วยสายตารู้สึกผิด “ภา วิณี เขาได้ทำอะไรเธอไหม? ฉันก็ไม่รู้ว่าจู่ๆเขาจะกลับมา ขอโทษ ด้วยจริงๆ…

ภาวิณีนั้นใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ใบหน้าละมัยของเธอ แดง แล้วก้มหน้าอมยิ้มอยู่อย่างนั้น แค่คิดถึงตอนที่ธัชชัย กระทำแนบแน่นกับเธอแบบนั้น ก็ดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร สวรรค์เข้า ข้างเธอ แค่เธอมาที่นี่ ก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอและธัชชัย แนบแน่นขึ้นอีกก้าว

แต่วจสากังวลว่า ภาวิณีจะไม่ถูกเขาทำเรื่องน่าตกใจจนเสีย สติไปแล้วใช่ไหม?

“ภาวิณี เธอเป็นอะไร? ตอบฉันหน่อย?”

ภาวิณีเรียกสติกลับคืนมา “อ้ะ … ไม่เป็นไร แค่ไม่คิดว่า คุณชายรองจะหุ่นดีขนาดนี้!” ภาพกล้ามเนื้อแน่นของชายหนุ่ม วนเวียนอยู่ในหัวของภาวิณี

“กล้ามของเขาไม่ได้ใหญ่มาก แต่เมื่อได้ฟังแล้วรู้สึกปลอดภัย ยังมีตรงนั้น ยังน่าดูขนาดนั้น”

วัจสาแทบจะบ้าตายกับคำพูดของเธอ โดยเฉพาะประโยคนั้น ใช่แล้ว ภาวิณีชอบธัชชัยมาก ถ้าหากถูกธัชชัยทำอย่างนั้น เธอ คงจะดีใจกว่าเดิม ตัวเองนี่โง่จริงๆ มัวแต่กังวลอะไรกัน?”

เพียงแต่เมื่อนึกถึงว่าธัชชัยลวนลามเธอ ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นในใจ ทันใดนั้น ภาวิณีก็กอดวังสาหมับ กลิ่นน้ำหอมฉุนนั้นฟังเข้ามาเตะจมูก วัสสาอึ้งไป ว่าผู้ชายคนนั้นแยกกลิ่นบนตัวเธอกับภาวิณี ไม่ออกเหรอ? หรือว่ารู้ทั้งรู้ก็ยังทำ

“พี่วังสา ครั้งนี้พี่ต้องช่วยฉัน! ฉันจะคว้าคุณธัชชัยมาให้ได้… เขาต้องเป็นของฉันเท่านั้น… ภาวิณีพูดกับตัวเองคนเดียวราวกับ ถูกของเข้า “เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้ฉันดีใจขนาดไหน อยากจะ นอนซบอกเขาแบบนั้นไปตลอดชีวิต…

วัจสาถึงแม้ว่าจะคิดว่าถ้าหากธัชชัยทำอะไรกับภาวิณีไปจริงๆ แต่ก็พูดไม่ออก มันเป็นอีกประเด็นหนึ่ง วังสารู้สึกเจ็บในใจ เหมือนมีคนเอาเข็มมาทิ่ม

ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ชอบให้ธัชชัยมารุ่มร่ามไม่ใช่เหรอ? หา ภรรยาให้เขา ก็คงจะดีขึ้น และภาวิณีคือตัวเลือกที่ดีที่สุด เหมาะ สมและเธอก็ชอบธัชชัย ถ้าหากตัวเธอได้เป็นเพื่อนเจ้าสาว ก็คง เป็นเรื่องที่ดี

เพียงแต่… ความรู้สึกเจ็บปวดในใจ นั้นมันอะไรกัน?