ตอนที่ 44 ออกหน้าแทนเธอ

ห้องรับแขกของบ้านตระกูลศรีทองใหญ่มาก โซฟาก็กว้างมาก ด้วย แต่ว่ารสรินกลับทำเหมือนกับว่ามันแคบมาก เธอต้องการ เข้าไปนั่งข้างๆ ธัชชัย และก็ยังใช้ความอายุยังน้อยแต่ร่างกายก็ พัฒนามาได้ดี ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ๆ แขนของธัชชัย

“นี่เป็นขนมทีวีที่ฉันใช้เวลาหลายชั่วโมงเพื่อทำมันออกมาเลย นะ ธัชชัยคะคุณลองชิมสักคำว่าอร่อยหรือเปล่า” เสียงของรส ริน ในชั่วพริบตาเดียวก็ไม่เหมือนกับน้ำเสียงในยามปกติ อีกทั้ง ยังใช้น้ำเสียงออดอ้อนของเด็กสาวอีกด้วย ตอนนี้ก็เรียกแต่ชื่อ ของธัชชัยตลอดเวลา

วัจสาได้ยินแล้วก็ทำเอาขนลุกไปทั้งตัว รีบหันหน้าไปทางอื่น กลัวว่าจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น ในใจกลับรู้สึกว่าธัชชัยผู้ชายคน นี้ไม่ได้ต้องการที่จะยอมรับรสรินจริงๆ? แล้วทำไมถึงไม่มีท่าทีที่ จะต่อต้านเลยแม้แต่น้อยล่ะ?

สายตาที่เย็นชาของธัชชัยมองหน้าวัจสาที่ทำเหมือนไม่สนใจ ด่าในใจว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเขาเลยเหรอว่าเขาจะสนไม่สน หญิงคนอื่น? ยังคิดอยากให้เขาคว้าโอกาสนี้ท่าเดียว

วัจสารู้สึกได้ถึงสายตาที่ดุเดือดหยุดอยู่ที่ใบหน้าของตัวเอง ตอนที่ไม่ทันระวังก็เงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับสายตาสังหารของ ธัชชัยพอดี เธอรีบก้มหน้าลงอย่างหวาดผวาทันที ดึงพี่ที่อยู่บน เสื้อไปมา
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ….

ทันใดนั้นธัชชัยก็รีบผลักรสรินที่ตัวเกือบจะติดกับเขาให้ห่าง ออกไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใครบอกว่าฉันชอบกินแบบ นี้? สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือของหวานที่มีรสชาติของก

พอธัชชัยพูดเสร็จ ในเวลาเดียวกันนั้นก็ทำให้ผู้หญิงทั้งสองคน ตกใจมาก รสรินรู้สึกนึกไม่ถึงว่าวจสาจะโกหกเธอ และในวินาที นั้นวจสาก็รู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะก่อเรื่องอีกแล้ว ไม่กินของ หวานน่ะเรื่องจริง แต่ว่าชอบกินน่ะไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน? นี่ แสดงว่ากำลังคิดอยากให้รสริน โกรธแค้นเธอ!

“วังสาบอกเอง เธอบอกว่าคุณชอบกินอาหารที่มีรสชาติของ วี่ที่สุดเลย!” วินาทีต่อมาเธอก็มองวังสาด้วยสายตาอาฆาต และเปิดปาก

ค่าเธอ “วังสา เธอตั้งใจใช่ไหม? ตั้งใจพูดโกหกฉันเพื่อให้ฉัน

ขายหน้า? เธอมันผู้หญิงสารเลว!”

ในที่สุดรสรินก็เริ่มโจมตี แต่ก็เพราะว่ารสรินดาวจสาว่าผู้หญิง สารเลว สีหน้าของธัชชัยก็เริ่มเปลี่ยนเป็นมืดหมื่นขึ้นมา ผู้หญิง ของเขาจะมาถูกเธอด่าแบบนี้ได้อย่างไร?

ทว่าท่าทางของวันสากลับดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจ ยิ่งทำให้ เขาโมโหที่สุด

วัดสามองธัชชัยด้วยสายตาเย็นชา เธอรู้ว่าเขากำลังรอดูเรื่อง สนุกอยู่ เธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในบ้านตระกูลขุนทดเรื่องอะไรเธอก็ เก็บเอาไว้ในใจไม่ยอมพูดมาหลายปี ในเวลานี้ก็ไม่จำเป็นต้องทะเลาะกับรสริน เธอจึงเลือกที่จะก้มหน้าลงไป พูดขอโทษ “ขอโทษนะ ฉันอาจจะจําผิดไป

รสริน ในตอนปกติตอนอยู่ที่บ้านถึงแม้จะเย็นชา แต่ว่าหาก โหดร้ายขึ้นมา ก็จะโหดร้ายกว่าใคร เธอยืนขึ้นจากโซฟา ชี้หน้า ดาวจสา “อาจจะจำผิดเหรอ? จะจำผิดได้ยังไง? ถ้าอย่างนั้น ทําไมเธอไม่ลืมกินข้าวไปเลยล่ะ?”

พูดเสร็จก็หยิบเอาแก้วน้ำที่บางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วสาดน้ำ ใส่วงสา

ธัชชัยที่ดูอยู่ด้านข้างก็พลันลุกขึ้นไปด้านหน้า ยืนขวางอยู่ตรง หน้าของวังสา ผู้หญิงของเขามีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่จะรังแก เธอได้ ผู้หญิงที่กวนประสาทคนนี้ช่างขวางหูขวางตาเขานัก

น้ำในแก้วใบนั้นแค่ชั่วพริบตาเดียวก็ทำเอาเสื้อเชิ้ตสีดำเปียก ไปหมด ทำให้เห็นมัดกล้ามเนื้อที่สวยงามได้ชัดเจนขึ้น วังสาและ รสรินตกใจจนเซ่อซ่าแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาขวางแทนวัสสา

เขาหมุนตัวกลับไป ดวงตาดอกท้อที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ใครให้เธอกำเริบเสืบสานเอาน้ำมาสาดเธออย่างนี้? ใครให้ เธอมาพาลเกเรในบ้านตระกูลศรีทองตั้งแต่เมื่อไหร่!? รีบขอโทษ วัจสาเดี๋ยวนี้?”

รังสีความดุร้ายแผ่ออกมาทั่วทั้งตัวของธัชชัย ทำให้คนตกใจ มาก วัจสามองดูแผ่นหลังที่เปียกโชกของธัชชัย เม้มปากแล้วคิด ว่าจะทำให้เรื่องใหญ่นี้กลายเป็นเรื่องเล็กเสียก่อน

“ธัชชัย คุณไม่ต้องรุนแรงขนาดนี้ก็ได้ รสรินตกใจหมดแล้ว…
ธัชชัยเหมือนจะไม่ฟังคำพูดของวัสสา ยังคงมองรสรินด้วย สายตาอาฆาต “รสริน ฉันจะบอกเธอให้นะ วัดสาเป็นคุณผู้หญิง ของตระกูลศรีทอง คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรเธอ! ถ้าหากว่าฉันเห็น แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!

ผู้หญิงของธัชชัย มีเพียงเขาธัชชัยเท่านั้นที่จะรังแกได้! ผู้หญิง ปัญญาอ่อนคนนี้มีสิทธิ์อะไร?

รสรินถูกธัชชัยทําสีหน้าแบบนี้ใส่ก็ตกใจไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะ ถอยหลังไปสองก้าว กลัวว่าวินาทีต่อไปธัชชัยจะตีเธอ ทว่าเธอ คิดไม่ถึงว่าธัชชัยจะปกป้องวัดสาถึงขนาดนี้ ไม่เหมือนท่าทาง ของน้องสามีที่ดูแลพี่สะใภ้เลยแม้แต่น้อย…

ถึงแม้จะไม่ยินยอมอย่างมาก แต่ก็ทำได้เพียงขอโทษวจสา “ขอ ขอโทษ”

น้ำเสียงของธัชชัยยังคงเย็นชา “ขอโทษไม่ใช่พูดกับฉัน อีก

อย่างขอให้เธอบริสุทธิ์ใจหน่อย!”

น้ำเสียงตำหนิ ทำให้รสนเกลียดวังสาถึงขีดสุด เธอกัดริม ฝีปากมองไปที่วังสา ค่อยๆ พูดว่า “พี่สาววังสา ขอโทษค่ะ” พูดที ละค่าทีละค่า

วัจสาตะลึงอึ้งไปเล็กน้อย เธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านตระกูลขุนทด มาหลายปี เป็นที่ระบายอารมณ์ของคนอื่นมาโดยตลอด วันนี้ กลับมีคนมาปกป้องเธอ ช่วยเธอเป็นที่ระบาย ความรู้สึกแบบนี้ วัจสารู้สึกซาบซึ้ง และรู้สึกเจ็บปวดใจด้วย คิดไม่ถึงว่าธัชชัย เป็นคนที่ปกป้องคนของตัวเองด้วย
“ไม่เป็นไร รสริน ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น

รสรินไม่ได้มองพวกเค้าแม้แต่วินาทีเดียว รีบถอยหลังออกไป และวิ่งออกไปด้านนอก วังสาอยากจะเรียกแต่ก็เรียกกลับมา ไม่ทัน

เธอยืนเซ่อซ่าอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในใจที่ไม่ สามารถอธิบายออกมาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? เหมือนกับว่าธัชชัย คนนี้ก็มีข้อดีอยู่บ้าง

“เธอ บัญชีของพวกเรายังไม่ได้คิดนะ” น้ำเสียงเย็นชาของธัช ชัยดังขึ้นมา วัดสาถึงนึกขึ้นได้ ต้องบอกให้เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่อย่างนั้นหากไม่สบายขึ้นมาจะแย่เอาได้

พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเขาถือเสื้อเชิ้ตสีขาวเอาไว้ในมือแล้ว ร่างกายก่าย่า สัน ซิกแพคเป็นมัดๆ ดูแข็งแรงไม่น้อย มีซิค แพคที่เซกซี่จนไม่รู้ว่าจะมีใครที่จะเป็นแบบนี้อีกไหม… วัดสาดูจน หน้า หน้าแดง ชั่วพริบตาก็มองไปทางอื่น ผู้ชายคนนี้ไม่เปลี่ยน เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนค่อยออกมาก็ได้ไหม?

สายตาของธัชชัยเหมือนกับยิ้มอย่างมีความหมาย เห็นพวง แก้มทั้งสองของเธอดูเขินอาย ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกสนุกไม่น้อย

“เป็นเพราะว่าคุณบอกว่าไม่ชอบกิน ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ ควรโดนทำโทษ คุณจะมาคิดบัญชีอะไร?”

ธัชชัยพูดเสียงเย็นชา ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าปัญหามันเกิดจากตรง ไหน “ไม่ทราบว่าใครเป็นคนบอกผู้หญิงคนอื่นว่าฉันชอบอะไร ล่ะ? หม?” คำสุดท้ายถูกกระตุ้นให้ลากเสียงยาว แฝงไปด้วยเรื่องสนุกที่ไม่มีขีดจำกัดแล้ว

วังสาไม่อยากจะเถียงกับเขาอีก นี่เหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่ตัว เองทำเรื่องที่น่าละอายใจก่อน จึงลุกขึ้นยืนคิดจะกลับเข้าไปใน ห้องของตัวเอง

“จะไปไหน!?” ธัชชัยตวาดเสียงดัง “จัดการสิ่งที่อยู่บนโต๊ะให้ เรียบร้อยค่อยไป!”

วัดสามองดูขนมทีวีที่มีรูปทรงสวยงามประณีต ยังอดไม่ได้ที่ พูดกับเขาว่า “นี่มันเป็นของที่คุณชอบกินชัดๆ ทำไมถึงจงใจบอก ว่าไม่ชอบล่ะ? ให้คนได้เกลียดฉันมากๆ แบบนี้มีความสุขใช่ ไหม?”

“ฉันไม่ชอบกินของหวาน

“แต่ว่าคุณก็พูดแล้วว่าไม่ชอบรสชาติของกีวี่ด้วย” วัจสา ต้องการที่จะพูดกับเขาให้รู้เรื่อง เรื่องแย่ๆ แบบนี้ ก็ไม่รู้ว่ารสริน กลับไปบ้านตระกูลขุนทดแล้วจะด่าเธอยังไงบ้าง

“ฉันชอบกีวี แต่ไม่ใช่ว่าใครทำก็ชอบกินหมด ถ้าหากว่าคุณ ทำ ฉันคิดว่าฉันคงจะมีความสุขมากๆ เลยแหละ” เสียงของธัช ชัย าลงกะทันหัน พร้อมกับเสียงแหบแห้งปะปนเล็กน้อย

คำพูดนี้ไม่มีทางรับได้ วังสาหยิบเอาขนมบนโต๊ะขึ้นมา เงียบๆ แต่ว่าถ้าจะทิ้งไปก็เหมือนจะน่าเสียดายไปหน่อย มือของ เธอที่กำลังจะทิ้งขนมลงถังขยะก็เก็บกลับมา

ข้างนอกลานบ้านเจ้าแจ็คกำลังวิ่งเล่นไปทั่วอย่างสนุกสนานวัจสาคลี่ยิ้มบางๆ นึกถึงที่ที่เหมาะกับขนมกล่องนี้ ถึงยังไงเจ้า แจ็คก็ดีกว่าผู้ชายนกยุงที่ภูมิใจในความอวดดีของตัวเองที่ยอม ทิ้งสิ่งนี้!

“แจ็คมานี่ซิ!” วังสาร้องเรียก เจ้าแจ็คที่เชื่อฟังรีบห้อตะบึงเข้า มา นั่งลงตรงหน้าวัสสา ท่าทางน่ารักเหมือนกับว่ากำลังรอท่า ตามคําสั่งอย่างแสนรู้

วันสานั่งยองๆ ลง ลูบขนที่นุ่มลื่นของเจ้าแจ็คเบาๆ หยิบกล่อง ขนมออกมา แล้ววางลงไปที่พื้นให้เจ้าแจ็คกิน

วัจสาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่ารสรินยังไม่กลับ สายตาโกรธ เกรี้ยวที่อยู่นอกรั้วพุ่งเข้ามา วัดสานางผู้หญิงสารเลว! ไม่เพียงแต่ โกหกฉันเท่านั้น ยังเอาของที่เธออุตส่าห์ตั้งใจนำมาเอาไปให้ หมากิน!

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะกลัวที่ธัชชัยอยู่ตรงนั้นด้วย รสรินคง เข้าไปตบ ผู้หญิงคนนี้สักที มีสิทธิอะไรมามาทำแบบนี้กับเธอ?

ยังไงเธอก็ไม่ปล่อยใจสาผู้หญิงคนนี้ไปแน่ ยังไงก็ตามต่อไป ถ้ามีโอกาสจะเอาคืนให้สาสม

ธัชชัย ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูเจ้า แจ็คกินขนมกับวัจสา ภายในใจก็รู้สึกอ่อนโยน ผู้หญิงคนนี้ บางทีก็โง่เหลือเกิน แยกเขี้ยวยิงฟันก็เพียงตอนที่อยู่ต่อหน้าเขา เท่านั้น แต่ว่าก็ดูน่ารักมาก…

ทันใดนั้นธัชชัยก็เห็นเงาของรสรินที่ห่างออกไป ในใจก็รู้สึกไม่ สบายใจ ผู้หญิงคนนี้เพิ่งจะออกไป มองดูสายตาของวัสสา มันผิดปกติมากๆ

เจ้าแจ็คกินขนมทีวีเข้าไปก้อนหนึ่งก็คายออกมา ชั่วพริบตา เดียวก็เหมือนกับกลัวว่าจะมีคนแย่งมันไป โอบขนมนั่นเอาไวและ กินขนมนั่นอย่างตะกละตะกลาม

วังสาหยิบถาดน้ำที่อยู่ข้างๆ ในนั้นเป็นน้ำให้เจ้าแจ็คโดย เฉพาะ รอยยิ้มที่เจิดจ้าของเธอราวกับพระอาทิตย์ด้านนอกนั้น

ค่อยๆ ทำให้ผู้คนหลงใหล

“แจ็ค ค่อยๆ กิน ฉันไม่แย่งแกหรอก ฉันไม่กินแล้ว ให้แกกิน หมดเลย ฮ่าๆๆๆๆ… มองดูท่าทางปัญญาอ่อนของเจ้าแจ็คที่เนย ครีมอยู่เต็มปาก วจสาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมา

หัวเราะจนล้มลงไปกับพื้น ตอนที่ลุกขึ้นมา ก็เห็นร่างเงาสีขาวที่ คุ้นเคยยืนอยู่ตรงห้องรับแขกอย่างไม่ได้ตั้งใจ รีบหันหน้าไปทาง อื่น หยิบขนมที่เจ้าแจ็คทำหล่นขึ้นมา และวางเอาไว้ตรงหน้าของ มันอีกครั้ง

ทำไมผู้ชายคนนั้นยังอยู่ที่ห้องรับแขก? ไม่ใช่ว่าเห็นท่าทาง ของเธอเมื่อครู่นี้หมดแล้วเหรอ?

เห็นเจ้าแจ็คกินไปได้เยอะแล้ว เธอก็เตรียมที่จะกลับเข้าไปแล้ว เดิมทีก็กระหายน้ำอยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าบนโต๊ะมีน้ำแตงโมมาวางเอาไว้ตอนไหน สีแดงระเรื่อ ช่างดึงดูดจริงๆ วัจสาคิดว่าคงจะเป็นป้าอ้อยที่วางเอาไว้ตรงนี้ ช่างเอาใจใส่จริงๆ
เดิมทีเธอก็กระหายน้ำมากๆ อยู่แล้ว ยกขึ้นมาดื่มเสียงดังอีกๆ เพียงลมหายใจเดียวก็ดื่มหมดแล้ว

แก้วน้ำที่โปร่งใส ก็มองเห็นสีหน้าของผู้ชายคนนั้น เหมือนกัน ว่ามีความแปลกใจนิดหน่อย เหมือนกับว่าอยากจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม อะไรอย่างนั้น

ขนคิ้วเรียวงามของวัดสาขมวดเข้าหากัน ถามธัชชัยอย่างไม่มี

เสียงว่าเป็นอะไร

ธัชชัยมองเธอครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ ว่า “ที่ เธอดื่มเข้าไปเมื่อครู่นี้เป็นของที่ฉันดื่มไม่หมด

ใบหน้าเรียวเล็กสีขาวของวจสาก็พลันแดงระเรือขึ้นมา กระอักกระอ่วนเกินไปแล้ว ที่เธอดื่มลงไปเมื่อครู่นี้เป็นของเขาที่ กินเหลือเอาไว้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า พวกเขาจูบกันโดย ทางอ้อมเหรอ?!

ตระหนักได้ว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง ทั้งตัวของวัสสาก็รู้สึกไม่

ดีแล้ว

ผู้ชายคนนี้ตั้งใจทำอย่างนี้ เห็นอยู่ตาว่าเธอดื่มอยู่ก็ไม่พูด อะไร รอให้เธอดื่มหมดแล้วจริงๆ ถึงค่อยพูดขึ้นมา