บทที่ 7 ฉันแค่อยากจะปล่อยเธอไว้เพื่อรั้งเธอไว้เท่านั้น

ให้ทานมองมืออีกมือที่ยื่นออกมาจากเอวของเธอ ต่อให้ เธอพูดดีขนาดไหน ผู้ชายคนนี้คงไม่มีทางปล่อยเธอ

เกิดมาก็ไม่เคยเจอผู้ชายอะไรน่าไม่อายขนาดนี้ บอก เลยว่าแทบบ้า

“คุณชายเหลียน ช่วยให้เกียรติฉันฉันหน่อย ได้ไหม”

เหลียนชิงชูทำท่าเหมือนไม่ได้ยินมัน เขาออกแรงโอบ เอวเธอไว้ ให้เกียรติกะผีน่ะสิ

“เธอให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย ให้ ฉันอยากจะเห็นหน่อยว่า เธอหน้าตาเป็นอย่างไร”

เหลียนชูชิงก็รู้สึกร้อนรน ที่ผ่านมาถ้าเขาอยากจะดู หน้าผู้หญิงคนไหน ทุกคนก็ต่างยอมให้เขาดูอย่างว่าง่าย กันทั้งนั้น

ผู้หญิงคนนี้ เขาแม่งก็พูดตั้งเยอะแยะเธอก็ยังก็คงไม่ แยแส

เฮอะ น่าสนใจ เขาตั้งใจไว้แล้วว่า ถ้าคืนนี้ไม่เห็นหน้า เธอ เขาไม่ทางยอมล้มเลิกแน่

“ไม่ได้” โห้หานปฏิเสธเสียงเย็นแล้วเบือนหน้าหนี

เธอไม่อยากจะข้องแวะกับคนพรรค์นี้
เมื่อเห็นว่าให้ทานไม่สนใจเขาเหลียนข็งซูกิขมวดคิ้ว ดวงตารีเหมือนเม็อัลมอลล์ก็อ่อนลง

เขาค่อยๆตะล่อมเหยื่อข้าๆอย่างไม่ยอมแพ้ ค่อยๆ เข้าไปใกล้

“ถ้าเกิดว่าฉันถูกใจเธอ ฉันก็จะพาเธอกลับบ้าน อยาก จะได้อะไรก็จะซื้อให้ หรือว่าอยากจะเป็นสาวเชียร์เบียร์ อยู่ที่นี่ต่อ อย่าทำไม่สนใจฉัน ฉันแค่ทำเป็นเหมือนเธอ สนใจฉันแต่แกล้งไม่สนเท่านั้น

ให้หานสะบัดหนี อยากจะถีบเขาสักที

เธอถูกลวมลามจากหมูสกปรก แถมยังเสนอข้อเสนอ อย่างน่าไม่อาย เธอขายเหล้าไม่ได้ขายตัว

“ไม่ คุณชายเหลียน เห็นแก่ตัวเองบ้าง”

เธอชักสีหน้าตอนนี้ยิ่งรังเกียจเหลียนชิงชูมากขึ้น

ดูแล้วเขาเองไม่ได้มีความอดทนนัก เขาสอดมือเข้าไป ที่เส้นฉันของเธอแล้วพูด “แม่งเอ้ย ฉันให้เธอแสนหนึ่ง เอา ไหม”

โห้หานตกใจมาก

หนึ่งแสน

แค่เธอถอดหน้ากากก็จะได้หนึ่งแสน
แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างที่เธอคิด มันข้อเสนอ เพื่อหยั่งเชิงต้องมีอะไรอีก

เขาชี้ไปที่เหล้าบนโต๊ะแล้วพูดต่อไปอีกว่า “และก็เหล้า พวกนี้เธอต้องดื่มให้หมด กล้าไหม”

ให้ทานสนใจตั้งแต่ตอนแรกแล้ว แต่พอเห็นเหล้าบนโต๊ะ ใจก็ค่อยๆ บลง

มีแต่เหล้าแรงๆทั้งนั้น ทั้งวอดก้า บรั่นดี ดีกรีสูงๆทั้งนั้น ถ้าเธอดื่มมันหมด กระเพราะของเธอคงไม่เหลือ

เธอเม้มริมฝีปากคิดอยู่สักพัก “เอาอย่างนั้นแล้วกัน คุณชายเหลียน สองแสน ฉันจะถอดหน้ากากพร้อมกับ ดื่มเหล้า แสนเดียวเองน้า คุณไม่น่าจะขี้เหนียวขนาดนั้น

เธอจงใจพูดประโยคสุดท้ายอย่างอ่อนโยนและส่ง สายตาให้กับเขา

แต่ว่าเพลย์บอยอย่างเขานั้นไม่ธรรมดา เล่นกับผู้หญิง มาตั้งเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นเรื่องใช้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

“สามแสน คืนนี้ฉันให้เธอสามแสน กินเหล้าให้หมด แล้ว ถอดเสื้อผ้า”

ใจของโห้หานคิดว่าช่างบังเอิญจริงตัวเลขนี้

เมื่อก่อนเธอเองก็เป็นคนร่ำรวยมีชาติตระกูลดี เงินสาม แสนกวักมือเบาๆก็มาแล้ว
วันนี้เพราะว่าเงินสามแสนถึงกับต้องเป็นของเล่นของ

เขา

แต่ถ้าสามารถช่วยพ่อไว้ได้ เกียรติยศจะไปสำคัญอะไร

ร่างกายของเธอเองเธอก็รู้ดีอยู่แล้ว

ที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็เป็นแค่วิญญาณที่แหลกสบ สบาย ความบริสุทธิ์นั้นถูกคนเอาไปเสียแล้ว

“ได้ สามแสนก็สามแสน”

เมื่อพูดออกไปแล้ว โห้หานก็มองไปที่เหลืยนชิงชู เธอ ถอดหน้ากากออกอย่างว่าง่าย