บทที่ 6 ไม่ถึงเขียน นานแห่งชอบแบบนี้เหรอหวะ

“คุณชายเหลียนเป็นคนสั่งค่ะคุณขายทรุงนี่ก็คือใบสั่ง เหล้า” หญิงสาวรีบส่งให้แล้วก็ถอยหลังกลับลงไป

คุณชายเหลียนเหลียนชิงชู เป็นหนึ่งในสี่คุณชายเช่น

นิ้วยาวเรียวของหรุงเช่อยืนมือเข้ามารับใบสั่งแล้วก็ทิ้ง ไปด้านหลัง “ไม่เกี่ยวกับฉัน ไปหาเขาโน่น”

ให้หาน

เด็กสาว “

“โอโห สาวเชียร์เบียร์วันนี้หน้าตาไม่เลว” เอวคอดอกอิ่ม น่าแปลก…”

ตอนนั้นเองที่เสียงที่ไม่คาดคิดดังขึ้นมา

ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเหลียนชิงชู เขามาแล้ว เขามอง หญิงสาวสองคนอย่างโมโห

โห้หานสวมแค่เสื้อคลุมอยู่ด้านบน ดังนั้นขาขาวๆสอง ข้างก็ออกมาอวดสายตา

ทั้งขาวทั้งเรียวไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเข้าตาคน

เหลียนชิงชูเดินนั่งที่โซฟาอย่างอระเห้ยลอยชายแล้วก็ ยิ้มอย่างน่ากลัว
เขาชี้ไปที่นั่งบนโซฟาข้างตัวเขา “มา มานั่งข้างๆฉันนี่”

ดวงตาเป็นประกายหยุดลงบนหน้าของให้ทานแล้วจับ ควงทําท่าครุ่นคิด “น่าแปลก ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอ มาก่อน เพิ่งมาใหม่เหรอ”

เหลียนชิงชูมองไม่เห็นเธอ

เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณชายเหลียนพูดจาตลก ฉันสวมหน้ากาก คุณจะรู้ได้ยังไงว่าฉันคือคนมาใหม่

เหลียนชิงชูเดาไว้แล้วว่ะจะเป็นแบบนี้ เขาไม่ละสายตา ไปจากใบหน้างาม เขายิ้มตอบ

ทันใดนั้นเขาก็เข้าไปกอดโห้หาน

“ขาของเธอทั้งเรียวยาวและขาว ถ้าหากว่าจับมัด ขึ้น…ฮ่าฮ่า ขาสวยขนาดนี้ มานี่สิให้ฉันดูหน้าหน่อย”

สีหน้าของโห้หานเปลี่ยนไป เธอตัวแข็งทื่ออย่างไม่รู้จะ ทำอย่างไร

เธอไม่คิดเลยว่าเหลียนชิงชูจะไม่มีมรรยาทขนาดนี้

แต่ว่าเธอยังขายเหล้าไม่ได้ ถ้าเธอไปทำเขาโมโหเข้า ก็ คงจะไม่ได้อะไร

เวลานั้นเธอเองก็สองจิตสองใจ

“คุณ…คุณชายเหลียน ปล่อยก่อนค่ะ”
หรุงเซ่อที่สวมเสื้อสีขาวมองอย่างเฉยเมยและไม่แยแส

ดูท่าทางแล้วเขาก็คงชัน เขาค่อยๆปล่อยกระดุมเสื้อ

ให้ห้องโถงยังมีอีกหนึ่งคน

ร่างนั้นนั่งอยู่ในความมืดอย่างโดดเดี่ยวตรงมุมห้อง ค่อยๆดื่มเหล้าในมือ

เห็นได้ชัดเจนว่าภาพตรงหน้าเขาช่างน่าอุจาดตา แต่ สายตาของเขาก็ดูราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงนิ่งสงบ

หรุงเซ่อเดินเข้ามา

“ทำไมไม่พาเธอมา

“สายตามองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา หรุงเชื่อ ถามแล้วก็ไม่หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน”

“เธอไม่ชอบที่แบบนี้” เขาพูดเสียงเข้มลึกอยู่ในความมืด

หรุงเช่อขมวดคิ้ว ไม่แปลกใจกับคำตอบ จึงแค่ยิ้มเบาที่ มุมปาก

“คุณชายเหลียน ปล่อยฉันนะ อย่าทำแบบนี้ มือคุณอย่า…”

เสียงนั้นทำให้ร่างที่อยู่ในเงามืดตกใจ

“ใคร”
ทรุงเซ่อระบายควันออกมา แล้วก็พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เจ้าหญิงที่ส่งคอยเหล้า ทำไม ชอบผู้หญิงประเภทนั้นเห รอ”

น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และแฝงไป ด้วยการหยอกล้อ เสียงใสที่ดังขึ้นมาอย่างเจ็บปวดดังขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณชายเหลียน ให้เกียรติฉันหน่อย ฉันมาส่งเหล้า ไม่ได้

มาขายตัว ถ้าคุณยัง…

น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาในหูเขาอีกครั้ง

ร่างที่อยู่ใรความมืดมิดนั้นแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด ทันใดนั้นเขาก็วางแก้วลง “ไปดูสิ”

เขาลุกขึ้นทันที หรุงเช่อก็เหมือนจะตะลึง “โม่ถึงเซียน นายแม่งชอบแบบนี้เหรอหว่ะ