บทที่ 13 คืนวันแต่งงาน

นวันแต่งงาน

แม้ว่างานแต่งงานนี้จะมีเพียงคุณท่านโม่และไม่ถึงเขียน เท่านั้นที่รู้กันในตระกูล

แต่ให้ทานก็รู้ดีว่างานนี้เป็นเพียงงานเลี้ยงฉลองของเธอ คนเดียว

โม่ถึงเชียนไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ อาหารมื้อนี้ก็ เป็นเพราะว่าคุณท่านโม่บังคับเขากลับมา

การจากที่กินข้าวเสร็จ คุณท่านก็ให้พวกเขากลับเข้า ห้องมาพักผ่อน

เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ขายาวที่เดินนำเธอมา ก็แตะ ประตูปิดเสียงดังลั่น

จนลมพัดเข้ามาดหน้าของเธอ

ชายหนุ่มบีบมือเธอแน่นอย่างไม่ปรานีเธอสักนิด “คุณ จะทำอะไร”

คิ้วของเขาขมวด ความเจ็บที่ข้อมือทำให้เจ็บทรมาน เธอเงยหน้ามองเขา พวกเขาสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ

โม่ถึงเชียนเม้มริมฝีปากแน่น ริมฝีปากที่บางเหมือนกับ กระดาษ มีแต่ความเย็นชา
คุณ ให้เรานอนห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้บอกว่าให้เรา นอนเตียงเดียวกัน เธอไปนอนที่โซฟา

“ให้ฉันนอนที่โซฟา

หญิงสาวขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเตียงขนาดคิงไซค์ เธอ ยืนกรานปฏิเสธ “ไม่นอน คุณนอนที่โซฟา

เธอสะบัดมือเขาออก แล้วก็เดินตรงไปนั่งที่เตียง

“นี่คือเตียงของฉัน เธอจะมานอนได้ยังไง”

โม่ถึงเชียนดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วผลักเธอไปที่ข้างโซฟา แล้วก็โยนผ้าห่มตามไป

เตียงของเขา เธออย่ามาเข้าใกล้

โห้หานกัดฟันกรอด มองไปทางเตียงที่ดูเหมือนจะยิ่ง ห่างไกลออกไป

เรื่องที่จะต้องก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น

เธอไม่สน เธอต้องท้องให้ได้

โม่ถึงเชียนมองเธออย่างดูถูก เพราะผู้หญิงคนนี้คน เดียว คนแรกที่กล้าขู่เขา

แถมยังได้ตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลโม่
“คืนนี้เป็นคืนแรก เขาจะดูสิว่าเธอจะทนได้ขนาดไหน”

เขาเดินเข้าห้องน้ำไปหลังจากที่ทิ้งคำพูดที่โหดร้ายไว้

เสียงของน้ำที่คังซู่ซ่าลอยมา ชายหนุ่มกำลังอาบน้ำ ให้ หานแอบมองแล้วก็ปีนขึ้นเตียงไป

เธอลืมตาขึ้นในผ้าห่มแล้วก็ฉุกคิดว่า

นี่คือคืนเข้าห้องหอของเธอ

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาแต่งงานกับผู้ชาย ด้วยวิธีนี้

เคยมีคนบอกว่าเธอจะขอเธอแต่งงาน

แต่มันก็ผ่านมาแล้วเหมือนควันที่จางหายไป

ไม่นานก็มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆดึง ความคิดของเธอกลับมา

ดวงตาของเธอก็เหมือนมีเมฆหมอกมาบังตา

เธอมองไปที่โทรศัพท์ของโม่ถึงเชียน

ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากจะรับโทรศัพท์ แต่เสียงน้ำ ในห้องน้ำก็ยังดังไม่หยุด โทรศัพท์ก็ดังมาสามรอบแล้ว ดังจนเธอรู้สึกรำคาญ เธอก็ลังเลอยู่ว่าจะบอกคนใน โทรศัพท์ดีไหม แต่ก็ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตัวไหนดลใจเธอ ให้กดรับโทรศัพท์
ให้ฟ้าดินเป็นพยาน เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆและอย่างไม่รู้ ตัวว่ามือก็เป็นไปโดยอัตโนมัติ…

“ถึงเขียน แวะมาหน่อยได้ไหม แคร่กๆ ฉันเป็นหวัด”

อีกฝั่งเป็นเสียงอันอ่อนแอของผู้หญิงที่ไอไม่หยุดอย่าง คนป่วยหนัก

หลังจากนั้นเสียงเย็นเหมือนน้ำแข็งลอยทะลุเข้าหูของ เธอ

“ถึงเขียน ฉันทรมานเหรอกเกิน ฉัน”

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาแล้ว

น้ำหยดลงมาที่แก้มสองข้างของชายหนุ่มจากด้านบน ศีรษะ ไหลลงมาตามผิวกายขาวเนียน ที่บริเวณเอวถูกห่อ ด้วยผ้าเช็ดตัวโชว์ให้เห็นบริเวณท้องน้อย ดูมีเสน่ห์อย่าง น่าหลงใหล

โห้หานยืนตะลึง

เธอตกตะลึงกับภาพตรงหน้าไม่ก็เสียงจากโทรศัพท์

น่าจะทั่งคู่

“เธอหยิบโทรศัพท์ฉันทำไม

ผ้าเช็ดตัวถูกโยนทิ้งไปอีกฝั่ง คิ้วของเขาขมวดอย่าง สงสัยแล้วก็รีบคว้าโทรศัพท์ทันที
ให้หายอยากจะอธิบาย เธอกำลังจะพูดออกมา แค่เห็น ไม่ถึงเขียนรับโทรศัพท์แล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “รอก่อน ฉันจะรีบไปทันที”