บทที่ 2 ไม่ใช่ครั้งแรก

เธอน่ารังเกียจ

เธอเองก็ไม่ใช่คนที่พูดมาก ได้ฟังคำที่โม่ถึงเซียนพูด ให้ หานก็รู้ดีว่าป่วยการที่จะพูด ชายหนุ่มคนนี้คิดแล้วว่าเธอ เป็นคนวางยาเขา

ตอนนี้เธอทำได้แค่ต้องไปถามผู้จัดการจูให้ชัดเจนถึง จะล้างมลทินเรื่องเมื่อคืนได้

เธอยิ้มเย็น แล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ หลังจากนั้น ก็พูดขึ้นมาว่า

“คุณค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักคุณมาก่อน เรื่องที่คอยจัด เตรียมเครื่องดื่มก็เป็นอาชีพของฉัน แต่ว่าเมื่อคืน ฉันไม่รู้ จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ฉันเอง ก็เป็นผู้หญิง ฉันเองก็ไม่ได้โทษอะไรคุณ แต่คุณซะอีกที่ กลับมากล่าวหาฉัน เรื่องแบบนี้ยังไงผู้หญิงก็เป็นฝ่ายเสีย หาย”

หลังจากที่เธอพูดจบ โม่ถึงเชียนก็ยิ้มอย่างเย็นชา แล้ว ชี้ไปที่ผ้าห่ม “ใช่เหรอ เธอเสียหาย แล้วนี่คืออะไร เธอไม่ ได้บริสุทธิ์ซะหน่อย จะเสียหายอะไร

โห้หานมองเขาอย่างโมโห เธอกัดริมฝีปากจนเลือดออก ถึงได้ยอมปล่อย

“แล้วคุณล่ะ” เธอสวนกลับไป ปรายตามองเขา โม่ถึง เขียนถึงกลับเงียบ
“ไปให้พ้น”

ให้หานเดินมองออกไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล ดวงตา เรียวสองข้างจ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

โม่ถึงเขียนปรายตามอง แล้วใจก็เต้นแรง

สายตาของให้หานมองผ่านเขาไป “คุณไปเถอะ คิดซะ ว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น คุณวางใจได้ ฉันยังไงก็ไม่มีทาง จับคุณหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น

เขาเองก็นิ่งไปอย่างประหลาดใจมาก

มองที่นอนอยู่บนเตียง เขารีบหยิบโทรศัพท์ พูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา “รีบไปเช็คสิว่าเมื่อคืนใครกันแน่ที่วางยาฉัน”

โม่ถิงเซียนพยายามคิดอย่างหนักเรื่องเมื่อคืน ในสมอง เขาก็ปรากฏภาพอันอบอุ่นภาพหนึ่งขึ้นมา

ดวงตาเขาปรากฏแววครุ่นคิด ในค่ำคืนอันมืดมิดเสียง อันอ่อนโยนของหญิงสาวดังขึ้นในหู เขาเองก็รู้สึกว่าคุ้น เคยกับเสียงนั้นเหลือเกิน

สมควรตายแล้ว เขาคิดอะไรอยู่

เมื่อเขาจากไป ให้หานก็รีบลงจากเตียง แม้ว่าเธอจะยัง ไม่ค่อยโอเค แต่เธอก็กัดฟันเดินออกไป

ตอนที่เธอต้องการเจอเขากับตัวต้นเรื่อง—ผู้จัดการจู
เธอกำลังเดินลงมาจากตึก ก็มาเจอพนักงานต้อนรับ ก คนที่กำลังเดินมาเข้ากะ

เธอจัดการตัวเองให้ดูเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“สวัสดี วันนี้ผู้จัดการจูอยู่ไหม เข้ามาทำงานหรือเปล่า วันนี้

เธอพูดจบแววตาของพนักงานต้อนรับก็สั่นเล็กน้อย บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอไม่รู้จักโห้หานก็เลยลังเลอยู่ พักหนึ่งถึงได้พูดขึ้นมาว่า

“โอ๊ะ คุณถามหาผู้จัดการจูเหรอคะ เพิ่งลาออกไปเมื่อ วานเอง”

ข้อมูลที่ได้ก็เหมือนกับสายฟ้าฟาดลงกระหม่อมของให้ หาน เธอตกใจเป็นอย่างมาก

“ลาออก แถมยังลาออกไปเมื่อคืนวาน

ใครที่ไหนจะลาออกกันกลางค่ำกลางคืน ช่างน่าประหลาดใจจนเธอตัวสั่น

เธอส่ายหัวอย่างงงๆ

สติที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดก็ทำให้เธอพูดขึ้นว่า “งั้น บอกฉันได้ไหมว่าเขาไปไหน ทำไมถึงได้ลาออกกลางดึก อย่างนั้น”
เธอเขย่ามือของพนักงานสาวคนนั้นอย่างร้อนรน และ เธอก็ร้องไห้

ไม่มีใครที่จะสามารถมายืนยันความบริสุทธิ์ของเธอได้ การที่เธอถูกกลั่นแกล้งลับหลังแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัว ขึ้นมาจับใจ

พนักงานสาวเห็นเธอท่าทางร้อนรนของเธอ ก็รีบส่ายหัว ปฏิเสธ “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็แปลก ผู้จัดการจูก็ ยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้ลาออกก็ไม่รู้”

เธอปล่อยมือ ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนสูญสิ้นความหวัง ทุกอย่าง

เลือดที่กำลังไหลอยู่บอกเธอว่าเรื่องที่เธอถูกข่มขืนเมื่อ คืนเป็นความจริง ทั้งเหมือนกับมือคนบงการอยู่เบื้องหลัง

เธอไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ทำตามเท่านั้น

เธอสูดลมหายใจเข้าอย่างเจ็บปวดและทรมาน ร่างเล็ก ทรุดตัวลงคุกเข่าลงที่กลางห้องโถง ช่างเป็นภาพที่ทำให้ คนมองรู้สึกเวทนาก

พนักงานสาวมองดูแล้วรู้สึกแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ ทันใดนั้นก็มองเห็นรอยแดงที่อยู่บนคอ ใบหน้าที่ซีดขาว

ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น