บทที่ 4 ทำไมใส่เสื้อผ้าน้อยจัง

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ให้ทานก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มา ที่ผับเมย์

ผับเมย์เป็นสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดของเมืองเอช ทั้ง ห้องคาราโอเกะ ผับบาร์ ทุกสิ่งที่คนหนุ่มสาวชอบที่นี่ล้วน มีหมด

คนที่มาที่นี่ ล้วนแต่เป็นคนที่มีฐานะ สามแสน เรื่องเล็ก น้อย

ให้หานทนแทบไม่ไหว ลมข้างนอกพัดเย็น เธอสวมแค่ กระโปรงทรงกระบอกที่สั้นมากขนาดนั้น อวดเรียวขา ยาว แค่ลมพัดขนเธอก็ลุกตั้ง

เธอรีบผลักประตูเข้าไป

ด้านนอกที่ดูเงียบสงบ แต่ตอนที่เปิดประตูเข้าไป ก็จะ ได้ยินเสียงเพลงที่ดีเจเปิดเสียงดังจนแสบแก้วหู

เธอเอามืออุดหูแล้วก็หาที่อยู่ที่เสี่ยวหรัวบอกกับเธอทาง โทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปข้างใน

ตอนที่เธอพบกับเสี่ยวหรัว โห้หานก็เห็นเธอกำลังสวม หน้ากากอยู่พอดี ในมือถือแก้วเหล้า ดูคล้ายกับกำลัง เตรียมที่นะส่งต่อให้ลูกค้า เธอรีบเรียกให้เสี่ยวหรั่วหยุด

“เสี่ยวหรั่ว”
เสี่ยวหาวหมุนตัวกลับมาด้วยใบหน้าเล็กที่ดูขี้เล่นและ อ่อนโยน

เมื่อเธอเห็นให้หานเธอก็ยิ้มร่าพร้อมกับวางของที่อยู่ใน

มือลง

“มาแล้วเหรอ”

ถางเสี่ยวหรัวได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากทางโทรศัพท์ แล้ว ตอนนี้เธอเข้าใจดีว่าให้หานต้องการเงินมากถึงมาก ที่สุด

ที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่หาเงินได้อย่างรวดเร็ว เพราะฉะนั้น เธอก็เลยมาที่นี่เพื่อลองดู

“ฉันควรจะทําอะไร แค่ไปส่งเหล้าเหรอ”

โห้หานเห็นว่าถางเสี่ยวหรัวถือเหล้าอยู่ก็เลยถาม

ถางเสี่ยว รัวกวาดสายตามองเธอ ก็รีบหาเสื้อคลุมมา ให้ “ทำไมเสื้อน้อยชิ้นจัง ฉันชวนเสื้อมาที่นี่ไม่ได้ให้เธอ มาขายตัว เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันจะให้เธอมาทำอย่างนั้นได้ อย่างไร”

พอพูดถึงผับบาร์ ทุกคนก็ต้องคิดว่าวิธีที่จะหาเงินได้เร็ว ที่สุดก็มีเพียงแค่วิธีนั้นเท่านั้น

หลังจากที่โห้หานใส่เสื้อคลุมแล้ว เธอยืนนิ่ง “งั้นฉันควร จะทำอะไร ต้องทำยังไงกันแน่ถึงจะได้สามแสน ฉันมี เวลาแค่สามวันนะ ภายในสามวันฉันจะต้องรวบรวมเงินสามแสนให้ได้

เวลาไม่เคยคอยใคร ตอนนี้เธอเองก็รีบจนจะเป็นบ้าอยู่ แล้ว

ถางเสียว รัวดึงมือเธอเข้าไปในออฟฟิศ

“ยัยโง่เอ๊ย ฉันแค่ต้องการให้เธอเข้าไปขายเหล้า ถ้าเกิด ว่าเธอบังเอิญเจอลูกค้าที่มีเงิน เหล้าของพวกเขาขวดหนึ่ง ก็ขวดละหลายแสนอยู่ พวกเราก็คงได้ส่วนแบ่งสักหมื่น สองหมื่นอยู่”

ตอนที่สองคนกำลังคุยกันอยู่ผู้จัดการก็เดินเข้ามา

“เธอคือให้หานค่ะ”

สายตาของผู้จัดการมองไปที่เธออย่างสำรวจทั้งตัวแล้ว ก็ขมวดคิ้วอย่างพอใจ

“ใช่ค่ะ นี่เธอเอง เป็นยังไงคะ ไม่เลวเลยใช่ไหม” ถาง เสี่ยวหรั้วดึงให้เธอหมุนตัวหนึ่งรอบ แล้วก็พูด “นะคะผู้ จัดการ ถ้าคุณโอเค ตอนนี้เพื่อนฉันต้องการเงินมาก ให้ โอกาสเธอหน่อย คืนนี้ฉันให้ช่วยเธอขายเหล้าฟรีๆเป็นยัง ไง”

สายตาของผู้จัดการก็เป็นประกาย ถางเสี่ยวหรั่วเองก็มี อิทธิพลอยู่พอตัวที่ผับเมย์

ยัยเด็ก รู้จักพูดแล้วก็มักจะพูดจาหว่านล้อมให้เหล่า บรรดาลูกค้ารายใหม่ซื้อเหล้าดื่มกันอย่างเต็มอกเต็มใจได้อยู่เสมอ

ถ้าวันนี้เธอช่วยขายเหล้าฟรี ค่าคอมก็ไม่เอา คืนหนึ่ง อย่างน้อยๆก็คงเหยียบหมื่น

สายตาของผู้จัดการจ้องไปที่โห้หานทันที

อืม รูปร่างหน้าตาก็ไม่เลว พวกบรรดาเสี่ยๆก็ชอบแบบนี้ ทั้งนั้น

ผู้จัดการเองก็ไม่ลังเลรีบรับปาก “ได้ ให้เพื่อนเธอไปที่ ห้องเบอร์หนึ่ง กลุ่มคุณชายเหลียนมากันแล้วพอดียังขาด คนอยู่

“เอ๊ะๆๆเดี๋ยวนะ “ ถางเสี่ยวหรัวร้องขึ้นมา อย่างไม่ค่อย พอใจที่ผู้จัดการมอบหมายงาน “ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าห้อง เบอร์หนึ่งมีใครกันบ้าง พวกคุณชายเหลียนพวกนั้นแต่ละ คนนั้นเสือผู้หญิงทั้งนั้น โห้หานเข้าไปมีหวังถูกกินเหลือ แต่กระดูกแน่”

ผู้จัดการไม่ค่อยพอใจ “ยังจะเลือกอีก ไหนบอกว่า ต้องการเงิน ในห้องนั้นแต่ละคน ถ้าจัดการได้ไม่ต้องพูด ถึงแสนเลย ล้านก็ยอมให้เธอหมดนั่นแหละ”

“ฉันจะไป” โห้หานดึงเสี่ยวหรัวไว้ และตอบรับคำด้วย น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว