วิวาห์จอมปลอม ชนะใจประธานร้าย

บทที่ 15 ถึงเวลาที่เธอต้องไปทำงานที่บริษัท



บทที่ 15 ถึงเวลาที่เธอต้องไปทำงานที่บริษัท

เธอดูเหมือนจะเข้าใจในคำพูดของคุณท่าน ยังไงก็ แต่งงานเข้ามาอยู่บ้านเขาแล้วก็ต้องทำหน้าหน้าที่ศรี ภรรยาให้สมบูรณ์ซึ่งเธอก็เข้าใจดี

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ” เธอพยักหน้าสองสามครั้งและยิ้ม อย่างเชื่อฟัง

“อืม”

คุณท่านค่อยๆยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบเบาๆ จากนั้นก็วาง ลงพลางพูดว่า

“ตอนนี้เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาล ทั้งหมดของพ่อเธอนะ เดี๋ยวตระกูลโม่จะจ่ายให้ เมื่อเธอ เข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว เธอจะไม่เสียผลประโยชน์เลยซัก บาท แต่เธอต้องรีบไปลาออกจากงานอย่างว่านั้นซะ อย่า ทำให้ตระกูลโม่ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง”

ฟังตอนแรกก็ดีอยู่หรอก จนกระทั่งสองประโยคสุดท้าย ทำให้โห้หานก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ทำไมฉันถึงต้องลาออก? ฉันก็ต้องมีงานทำ ฉันไม่ อยากพึ่งพาพวกคุณไปตลอดนะ”

ระยะเวลาที่ตกลงกันแค่สองปี ถ้าหลังจากสองปี เธอกลายเป็นกาฝากนั่งงอมืองอเท้าสบายๆแล้วจะทำ อย่างไร คุณท่านขมวดคิ้วเล็กน้อย คิ้วสีเทาๆของเขา แสดงท่าทีอย่างเอาจริงเอาจัง “ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแบบเธอมันสมควรที่จะไปสถานที่อโคจรผับบาร์แบบนั้น ไหม แล้วถ้าต่อไปเกิดมีลูกขึ้นมาจะทำอย่างไร เรื่องงาน เดี๋ยวฉันจะเป็นคนจัดการให้เธอเอง เดี่ยวถึงเวลาเธอก็ไป ทำงานที่บริษัท ไปเป็นผู้ช่วยให้ถึงเซียน ไปคอยช่วยเขา

ให้ทานได้ยินดังนั้นเธอก็ตกตะลึง

อะไรนะ? นี่เธอจะต้องไปทำงานใกล้ชิดกับโม่ถึงเซียน เหรอ?

“คุณปู่คะ เขาจะยอมเหรอคะ”

ในหัวของโห้หานเต็มไปด้วยภาพของชายหนุ่มที่มองมา ที่เธอความรังเกียจเมื่อคืน

จะให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้อย่างไร

มองไปทางไหนก็มืดมนไปหมด ยังไม่รู้ชะตากรรมตัว เองเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“เธอเป็นภรรยาของเขานะ เขาจะไม่ยอมได้ยังไง”

คุณท่านท่าทางดูจริงจัง ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องถูก ต้องตามธรรมเนียม

โห้หานทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ถอนหายใจลึกๆ ดูที่ ท่านพูดตามนั้น ไว้รอดูก็แล้วกัน
ผับบาร์โรงแรมพวกนั้นมันไม่เหมาะสำหรับเธออีกต่อไป เป็นแหล่งมั่วสุมมอมยอมผู้คน

“ค่ะ วันนี้ฉันจะเข้าบริษัทไปลาออก ตามที่คุณท่าน บอกค่ะ”

“อืมม” คุณท่านมองเธออย่างพอใจ

เช็คเงินที่อยู่ในมือมันทำให้คนร้อนรนได้ ถือไว้เกรงว่า จะควบคุมตัวเองไม่ไหว

โห้หานหันมองสีหน้าของคุณท่านที่ดูสดใสอย่างชัดเจน ใบหน้าที่แดงระเรื่อ อิ่มเอมมีความสุข

เธอยิ้มบางๆพลางพูดว่า “ถ้างั้นเชิญคุณปู่มีความสุขกับ การจิบชายามเช้าตามสบายนะคะ หนูขอตัวออกไปข้าง นอกก่อน”

เธอหยิบเช็คในมือเธอชูขึ้นมาเล็กน้อย

คิ้วสีเทาหม่นๆของคุณปู่ยกขึ้นเพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ แล้ว “ได้ ไปเถอะ”

โห้หานเดินไปถึงประตูก็ได้ยินเสียงมาจากในบ้าน “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปถือว่าเธอเป็นหลานสะใภ้ของ ตระกูลโม่แล้ว จะต้องฟังและทำตามคำสั่งจากตระกูลโม่ เท่านั้น

เธอยิ้มด้วยสีหน้าเจื่อน แล้วพูดว่า “ทราบแล้วค่ะคุณปู่
หลังจากที่เธอเดินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลโม่ เธอก็ ตรงดิ่งไปโรงพยาบาลเพื่อนำเช็คไปจ่ายให้คุณหมอ

จากเรื่องไม่คาดคิดครั้งที่แล้วทำให้เธอยังรู้สึกช็อคอยู่ ครั้งนี้เธอจึงต้องยื่นเช็คให้คุณหมอด้วยมือของเธอเอง เธอถึงจะมั่นใจ

เมื่อเงินถูกโอนเรียบร้อย การผ่าตัดก็เริ่มขึ้นทันที

มันเป็นการรอคอยที่แสนจะยาวนาน เธอเดินวนไปวน มารอบๆโรงพยาบาลเป็นสิบๆรอบ

ตัวหนังสือสีแดงที่สว่างมาจากห้องผ่าตัดมันช่างสะดุด ตาเหลือเกิน เป็นเครื่องย้ำเตือนว่าเธอจะต้องทนทรมาน ต่อไป

ในที่สุดความกระวนกระวายใจนั่งไม่ลงกว่าสามชั่วโมง ก็ได้สิ้นสุดลงเสียที

การผ่าตัดสำเร็จเป็นอย่างดี

ขณะที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด บังเอิญว่าหัวหน้าทีม ผ่าตัดเป็นคุณหมอหลินพอดี

เมื่อเห็นโห้หานก็อดประหลาดใจไม่ได้

“เธอไปหาเงินสามแสนมาจากไหน เงินไม่ใช่จำนวน น้อยๆเลยนะ”
หญิงสาวที่ยืนอยู่ที่กำแพง เต้นปรี่เข้ามาอย่างดีใจ หลัง จากที่ได้ยินคำถามนั้นสายตาเธอก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งเฉย

ครู่เดียว เธอก็ค่อยๆยิ้มอ่อนๆออกมา “ยืมเพื่อนมา เขามี พอดีก็เลยไปขอร้องเขามา”

คุณหมอหลินก็ดูสดใสขึ้นมาทันที “อ้อ มิน่าล่ะ ฉันก็ ว่าคุณจะไปหาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหนแค่ช่วงเวลา แป๊บๆ ไม่ต้องกังวลนะ ไม่มีอะไรแล้ว การผ่าตัดเป็นไป อย่างราบรื่นดี ไม่จ่ายเงินไปฟรีๆหรอก”

“ดีแล้วค่ะ แล้วก็ต้องขอบคุณ…..

โห้หานหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมริมฝีปากบางๆ คลี่ยิ้มมุม ปากที่แสดงความรู้สึกขอบคุณ แววตาเป็นประกายวิบวับ จนไม่สามารถละจากเธอได้เลย

ด้านข้างของคนๆหนึ่งที่คุ้นเคย ทำให้เธอตะลึง

เป็นอะไรไปเหรอ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ