บทที่ 3 ตอนที่ชักศึกเข้าบ้าน

“ฮัลโหล คุณหมอหลิน” ให้ทานที่เสียงพยายามกลั้น น้ำตาตอนที่รับโทรศัพท์

ชื่อที่โทรศัพท์เธอพูดถึงในโทรศัพท์ เป็นคุณหมอที่ดู รักษาอากาศป่วยพ่อของเธอ

“เสี่ยวหาน รวบรวมเงินค่ารักษาพ่อครบแล้วหรือ ยัง เรื่องนี้คอขาดบาดตายนะ อย่าชักช้า หาหากว่ายัง รวบรวมไม่ได้ ทางโรงพยาบาลก็คงต้องให้พ่อเธอออก จากโรงพยาบาลไป เพราะที่นี่ไม่ใช่องค์กรการกุศล

เสียงของคุณหมอหลินที่เร่งเธอและมีความเป็นกังวลส่ง ผ่านมาทางโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แค่ได้ยินใจเธอก็บีบแน่น รีบเช็ดน้ำตา “อย่านะคะ คุณ หมอ ฉันขอร้อง อย่าให้พ่อฉันต้องออกจากโรงพยาบาล เลย ฉันจะรีบรวบรวมเงินค่ารักษา อีกแค่สามแสน สาม แสนเท่านั้นก็จะครบแล้ว”

“อะไรนะ ยังเหลืออีกตั้งมากขนาดนั้น ค่าผ่าตัดปาไป ตั้งสี่แสน เพิ่งจะหาได้แค่แสนเดียว โห้หานถ้าหากว่าฉัน กับพ่อของเธอไม่ใช้เพื่อนกัน เธอเชื่อไหมว่าฉันคงไม่ให้ เขาอยู่โรงพยาบาลนานขนาดนี้”

คุณหมอหลินพูดด้วยน้ำเสียงอันไร้ซึ่งความปรานี ผิด กันลิบลับกับท่าทางปกติที่ดูเป็นคนใจดีมีเมตตา

โห้หานคิดนี่คงเป็นเพราะเงินตัวเดียว น่าเสียดายจริงๆเธอแพ้ให้เงินเสียแล้ว

“ฉันขอร้องคุณ ให้โอกาสฉันครั้งสุดท้าย ได้ไหม ขอ เวลาสามวัน แค่สามวันเท่านั้นได้ไหมคะ ภายในสามวัน ฉันจะหาเงินสี่แสนมาให้ครบ

โห้หานรีบมาที่โรงพยาบาล คุณหมอหลินยังยืนอยู่ตรง หน้าประตูห้องพักคนไข้คุยเรื่องอะไรสักอย่างอยู่กับ พยาบาล เมื่อเห็นเธอเข้าแววตาของทั้งสองคนก็เปลี่ยน ไป

“เธอออกไปก่อน” คุณหมอหลินโบกมือให้พยาบาลแล้ว เอาหูฟังออก

พยาบาลมองไปที่โห้หานอย่างรำคาญ ก่อนที่จะเดิน ออกไปก็เดินเข้ามาพูดกับเธอว่า “รบกวนคุณโห้ให้รีบ หาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลด้วย โรงพยาบาลเราจะ จนตายเพราะคุณอยู่แล้ว

คุณหมอหลินพูดเร่งเธออยู่สองสามครั้ง พยาบาลคนนั้น ถึงได้ยอมเดินออกไปอย่างขัดใจ

“คุณหมอหลิน ขอโทษนะคะ” เธอก้มหัวและโค้งตัว คำนับให้คุณหมอหลิน

เมื่อเห็นแบบนี้เข้าคุณหมอหลินที่หน้าตาสดชื่นก็ถอน หายใจซ้ำไปมา แล้วก็ถอดแว่นพร้อมพูด “เสี่ยวหานไม่ใช่ ว่าฉันขี้งกขี้เหนียวอะไรนะ แต่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลของ ฉัน ตัวฉันเองก็ช่วยเธออย่างเต็มที่แล้ว ทางผู้ใหญ่ข้าง บนก็กดดันฉันอยู่ ฉันปล่อยไปไม่ได้จริง ๆ ไม่งั้นแม้แต่ตำแหน่งของฉันก็อาจจะต้องหลุดไปด้วย

ให้ทานเข้าใจถึงความลำบากของคุณหมอ เงิน ตอนนี้ เธอต้องการเงินเป็นอย่างมาก

“สามวัน สามวันเท่านั้น สามวันหลังจากนี้ฉันจะต้องหา เงินค่าผ่าตัดมาเพิ่มให้ได้ ไม่ขาดแม้แต่สลึงเดียว แต่ทว่า ตอนนี้ ฉันขอร้องพวกคุณ อย่าเพิ่งหยุดยาของพ่อฉัน ไม่ งั้นก็คงเป็นเรื่องใหญ่แน่”

ให้หานคว้าข้อมือของคุณหมอหลินอย่างนอบน้อม มอง ดูพ่อของเธอที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างเหมือนโดนมีด กรีดที่ใจ

เธอคุกเข่าลงที่พื้นข้างเตียงพ่อของเธอ

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็น คนชักศึกเข้าบ้าน วันนี้ตระกูลโห้ก็คงไม่ตกต่ำเหมือนเช่น วันนี้

แค่เงินสี่แสนค่ารักษาพยาบาลเธอยังหามาจ่ายไม่ได้

คืนนั้นไม่ได้เป็นคืนที่มืดมิดที่สุดในชีวิตของเธอ แต่ถือ ได้ว่าเป็นฝันร้ายของทั้งตระกูลโห้เลยทีเดียว

คนที่ไว้ใจที่สุดข้างตัวกับกลายเป็นคนร้าย เป็นคนที่เอา ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลไป

โห้หานในวันนี้อยากจะบีบคอตัวเองให้ตาย เธอไม่ควร ใจอ่อน ควรปล่อยให้เขาถูกทุบตีจนตายอย่างไม่ใยดี
ความเมตตาในวันนั้นกลับทำให้ครอบครัวที่สมบูรณ์ พูนสุขต้องแตกสลายลง

เธอเดินออกจากโรงพยาบาลมาก็เป็นเวลาสามสี่ทุ่ม แล้ว

มองดูแสงไฟระยิบระยับที่ส่องสว่างอยู่ด้านนอกประตู ในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด ไม่มีแสงไฟเพียงสักดวงที่ ส่องแสงประกายให้กับเธอ

ในเวลาค่ำคืนแสงไฟนีออนบนถนนก็ส่องสว่าง แสงสี เขียวแดงจากไฟสัญญาณจราจรก็ส่องเข้าตาเธอ

สามแสน เธอจะหาเงินสามแสนได้ที่ไหน

“ฮัลโหล เสี่ยวหรัว ช่วยฉันสักเรื่องได้ไหม”