บทที่ 1 คนที่เลือนหายไป

ร้อน

ความต้องการอย่างเปี่ยมล้น ในตัวเขา ช่างทรมานเหลือ

เกิน มวลความร้อนที่อยู่ในร่างราวกับโคนยาพิษจนทำให้

แทบจะเป็นลม

เตียงขนาดคิงไซส์ตามหน่วยวัดอังกฤษ ฉันยาวของ ผู้หญิงจะกระจัดกระจายคล้ายกับดอกป๊อปปี้ที่อวดชอ ดึงดูดผู้คน

“ร้อนมาก ทำไม… ทำไมมันร้อนมากขนาดนี้”

เธอช่างเจ็บปวดและหายใจก็ไม่ออก

แววตาพร่ามัวและไร้สติ เธอต้องการที่จะหาสถานที่ เย็นๆเธอจะแตะต้องสัมผัสมันเพื่อดับร้อน

ตอนนั้นเองเธอรู้ว่ายาแก้พิษมาแล้ว!

ผิวเย็นเฉียบของผู้ชายอยู่แนบตัวลงบนร่างเธอ ริม ฝีปากบางราวพายุระดมจูบลงไปทั่วบริเวณลำคอของ หญิงสาว ริมฝีปากเย็นราวกับน้ำแข็งประทับรอยจูบบน ริมฝีปากร้อนของเธอราวกับน้ำผึ้ง ปฏิกิริยาของน้ำแข็งที่ โดนไฟก็ละลายทุกอย่างน่าประหลาดใจ

เธอรู้สึกถึงการหายไปของมวลความร้อนในตัว ร่างกาย ของหญิงสาวรู้สึกสดชื่นกระปี้กระเป๋า มือสองข้างของ เธอกอดไหล่ที่แข็งแรงบนร่างของเธอแน่น
เธอหายใจแรงขึ้น ฮอร์โมนพุ่งสูง

ค่าคืนแห่ว หยาดเหงื่อที่หอมหวาน

เมืองเอช

หลังจากที่ผ่านพ้นฤดูฝน ลมอ่อน ๆ พัดพากลิ่นของฤดู ใบไม้ผลิผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง

ภายใต้ม่านสีเทา ปลายผ้าสะบัดเบาตรงมุม ทำให้ห้องดู สวยงาม

หญิงสาวค่อยๆหลับตาลง ฉันยาวสลวยราวกับสาหร่าย ทะเลร่วงลงจากเตียง มองอย่างพินิจพิเคราะห์ก็จะเห็น ใบหน้าที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์

ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาแปดชั่วโมงแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อ

คืน

ให้หานตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เธอยังไม่อยากลืมตา

ร่างกายที่ยังคงมีอาการปวดอยู่จากการฉีกขาดของ เยื่อพรรมจรรย์ทำให้เธออายเหลือเกิน!

เธอเจอพายุแบบไหนกันเมื่อคืน

ความอัปยศนี้ทำให้เธอแทบคลั่ง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอกลับรู้สึกคุ้นเคย ทั้งๆที่นี่คือ ครั้งแรกของเธอ
ในเวลานั้นเองเสียงของประตูห้องน้ำ

ภาพที่ปรากฏในสายตาเธอเป็นภาพของผู้ชายที่มีเรือน ร่างงดงาม

ผิวขาว กล้ามเนื้อชัดอย่างคนที่มีสุขภาพดี หยดน้ำบน ผิวที่ค่อยหยดลงตามแนวสามเหลี่ยมคว่ำ เรียวขายาว ซิกแพ็คแน่น เซ็กซีอย่างไร้ที่ติ

บริเวณเอวที่เป็นตรงจุดนั้น

ชายหนุ่มถือผ้าเช็ดตัวเช็ดไปที่ฉันสั้นของเขา ท่วงท่า การขยับของเขาช่างดูสง่างาม

แต่เมื่อสายตาของเขามองเห็นคนที่อยู่บนเตียงท่าทาง ของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

โม่ถิงเซียนเดินไปเตียงใหญ่ที่โห้หานกำลังนอนและยืน

ค้ำหัวเธอ

“เมื่อคืนคุณที่วางยาฉันใช่ไหม?” เสียงเย็นชาราวกับ ปีศาจที่พร้อมจะปลิดชีพคน

โห้หานลืมตาและขยับตัวขึ้นมา

เธอเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเป็นผลจากเมื่อคืน ที่อ่อนเพลียมาก “ไม่ใช่ฉัน”

เธอตอบง่ายๆ
นาทีนั้นคางคมของเธอถูกจับขึ้นมา ทั้งคู่สบตากัน

“ไม่ใช่เธองั้นเหรอ” โถ่ ผู้หญิง ข้ออ้างของเธอเยี่ยมยอด

“คุณคะ ฉันจะบอกคุณอีกครั้ง เมื่อคืนไม่ใช่ฉัน คุณไม่รู้ สึกเลยเหรอว่าฉันทรมานขนาดไหน”

โห้หานยังจำได้ดีว่าเมื่อคืนถูกผู้จัดการส่งขึ้นมาให้เอา ไวน์มาให้ห้อง 2408 ซึ่งก็คือห้องนี้

ผู้จัดการจูให้เธอดื่มเครื่องดื่มแก้วหนึ่ง แล้วบอกให้เธอ พักก่อน เพราะว่าเธอใจดีแท้ๆ และผู้จัดการจูก็ดูแลเธอ เป็นอย่างดี ใครจะรู้หลังจากที่ดื่มเสร็จ โดยเฉพาะเมื่อเธอ มาถึงห้องนี้…

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ก็เกินไปกว่าที่คนทั้งคู่จะคาด คิด…

“ยังจะโกหกอีก เครื่องดื่มของฉันก็เป็นเธอที่เป็นคนดูแล คนที่มีอะไรกับฉันเมื่อคืนก็คือเธอ เธอไม่ได้คิดว่าจะเอา วิธีนี้มาจับฉันหรอกนะ”

โห้หานถลึงตาใส่เขาด้วยสายตาที่เจ็บช้ำ