บทที่6 เรื่องไร้สาระของคนงาม

บทที่6 เรื่องไร้สาระของคนงาม

พนักงานที่ยืนต้อนรับอยู่ด้านนอกล้วนเป็นพนักงานสาว สวยที่จูนได้หลับคัดเลือกอย่างดี ผอมและหน้าอกใหญ่ๆ แน่นอนว่าพวกเธอเองก็คงไม่ได้ไม่สมัครใจ ต่างพากัน อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้กันจนตัวสั่น ตอน ที่หลินโยว์หลินยังไม่ได้ปรากฏตัว พวกหล่อนก็พากัน เหยียดคอชะเง้อคอย

พอหลินโยว์หลินปรากฏตัวขึ้น รูปร่างหน้าตาคมคาย หมดจด ราวกับเครื่องถ้วยชามพอร์ซเลนเนื้อดีที่อบอยู่ ในกองไฟ เสื้อสูทจิวงที่เข้ารูปพอดีตัว มีความหยิ่งไม่เห็น ใครในสายตา มีออร่าของราชาซึ่งใครต่างพากันก้มหัวให้ อย่างเต็มใจ

ผู้คนที่คอยติดตามก็เช่นกัน รอบตัวพากันใส่สูทสีดำ ยืน รอบตัวเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด รายล้อมอย่างมิดชิดน้ำ สักหยดก็ไหลผ่านไปไม่ได้

พนักงานต้อนสาวเหมือนกับกวางที่วิ่งเต้นไปมา พากัน โค้งศีรษะคำนับเขาอย่างเขินอาย พากันอดใจไม่ได้ที่จะ แอบมองหุ่นของหลินโยว์หลิน

หลัวยีเดินนำหน้าไป เขากล่าวด้วยความสุภาพ “นาย หลิน ทุกอย่างถูกเตรียมไว้พร้อมแล้ว หวังว่าจะได้มอบประกบการณ์ที่ดีที่สุดให้แก่คุณ

หลัวยีหันไป ส่งสัญญาณให้กับเหล่าพนักงานต้อนรับ สาว

มีการซักซ้อมกันก่อนหน้านี้ ทุกคนรู้ความหมายของ ผู้จัดการดี พวกเธอตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง “ยินดี ต้อนรับนายหลินสู่โรงแรมของเรา”

หลินโยวหลินไม่ชอบใจกับการแสดงอันน่าตื่นเต้นนี้ เขา ขมวดคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่สายตากลับมองตรง เดินเข้าไปด้านในโรงแรมไม่เหลียวมองที่ไหนเลย

หลัวยีในฐานะผู้จัดการโรงแรมจูนได้หลัย ด้วยชื่อเสียง ของโรงแรม เขานับเป็นบุคคลที่ได้หน้าได้ตา แต่ไหนแต่ ไรมาไม่เคยถูกใครมองข้าม ตอนนี้ก้มศีรษะลงต่ำมากให้ แก่หลินโยวหลิน แต่หมอนั่นกลับทําเหมือนไม่เห็นหัวเขา เลย และยิ่งไม่ให้เกียรติเขาต่อหน้าลูกน้องของเขาอีก นั่น ยิ่งทําให้เขาอับอายขายหน้า

“ช่างเถอะ ทุกคนแยกย้ายได้” หลัวยีพูดจบ เขาก็รีบเร่ง ฝีเท้าเพื่อติดตามให้ทันหลินโยว่หลิน

ในที่สุดหลัวยีก็เดินไปถึงเบื้องหน้าหลินโยว่หลิน พาพวก เขาแขกวีไอพีทั้งคณะไปทางลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์เปิด ออก มีเพียงชายหนุ่มที่เข้าไปในลิฟต์ คนอื่นยืนอยู่ที่หน้าประตูด้านนอก ไม่ได้มีเจตจำนงที่จะเข้าไป

“พวกคุณไม่เข้าไป” ในใจหลัวยีที่จริงคิดว่า ‘ถ้าพวก คุณไม่เข้าไปก็อย่ามาขวางทางผม ผมยังต้องคอยเข้าไป ดูแลนายหลิน หลีกทางไปจะดีกว่าน่า

“เอาการ์ดประตูมา นายหลินรักสงบ ไม่ชอบความ วุ่นวาย เขาขึ้นไปคนเดียวก็พอ พวกเราไม่ต้องตามขึ้นไป”

“พวกคุณไม่ใช่บอดี้การ์ดติดตามเขารึยังไง”

“นายหลินจัดการพวกเราได้หมดภายในเวลาห้านาที ขอ ให้เราเป็นบอดี้การ์ดผู้ขี้เกียจลงมือเถอะ”

“ผู้จัดการหลัว หลินโยว่หลินรู้สึกไม่สะดวกที่จะเรียกคุณ ว่าหลัว ”

เขาเข้าใจความหมายของบอดี้การ์ดในทันที หลัวยีจึง หยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้เขา

หลินโยว่หลินรับการ์ดไป ประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลง

บอดี้การ์ดเหล่านั้นขึ้นลิฟต์ตัวปกติตามไป
หลัว ไม่เข้าใจ “นายหลินบอกว่าไม่ต้องให้ใครคอยคุ้ม กันไม่ใช่”

“นายหลินไม่ต้องการ ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะ ไม่ทำหน้าที่ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงได้เป็นบอดี้การ์ด ที่แข็งแกร่งที่สุดในเอเชีย” บอดี้การ์ดชุด พูดด้วยสีหน้า นิ่งเฉย

นายหลินคนนี้ตัวตนช่างลึกลับ เดิมทีหลัวยีร้องการ ทําความรู้จักเขาเพื่อที่จะได้ทำความรู้จักศัตรูเพื่อรบร้อย ครั้งชนะร้อยครั้ง แต่ก็รู้แค่ชื่อของเขาเท่านั้น อื่นๆนั้นไม่ ได้รู้อะไรเลย ชื่อเสียงก็ไม่ได้เป็นที่รู้จัก พอเห็นหน้าก็ ทําเอาเขาอกสั่นขวัญแขวน

หลัวยีนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ เขารีบตามหาแม่บ้าน ของโรงแรมทันที หลังจากที่ตามเจอ เขาก็รีบถามขึ้น “ผู้ หญิงคนนั้นตอนนี้อยู่ที่ห้องรึเปล่า”

“ดิฉันจัดการผู้จัดการไม่วางใจรึไงคะ สี่ชั่วโมงก่อนฉัน พาหล่อนไปที่ห้องแล้วค่ะ” แม่อดนึกถึงผู้หญิงที่รับมาวัน นี้ไม่ได้ เธออมยิ้มอ่อนๆ “ผู้จัดการคะ คุณไปหาผู้หญิงคน นี้มาจากที่ไหน ดูใสๆช่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล ค่ำคืนนี้นาย หลินจะต้องมีค่ำคืนอันน่าจดจําเป็นแน่

หลัวยีคิดแล้วคิดอีก ทำไมมันช่างไม่เหมือนกับผู้หญิงที่ เขาเห็น มีเสน่ห์น่าหลงใหล แต่ว่าหล่อนดูใสๆตรงไหนกัน”

หลัวยีตบไหล่แม่บ้านโรงแรม “นายหลินคนนี้เกี่ยวข้อง กับว่าโบนัสของเราปีนี้จะขึ้นได้ถึงเจ็ดจุดหรือไม่ ต้องเอา อกเอาใจให้ดีล่ะ จัดเต็มไปเลย”

“ผู้จัดการดูแลใกล้ชิดขนาดนี้ ท่านประธานจะต้องพออก พอใจอย่างมากแน่” แม่บ้านโรงแรมพูดอวยเขา

“หวังว่านะ หวังว่า” สีหน้าของหลัวยีปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

เมื่อประตูเปิดออกหลินโยว่หลินก็ได้กลิ่นไวน์จางๆ เขา คิดว่าตัวเองคิดไปเอง จนกระทั่งเดินผ่านห้องโถงอันกว้าง ขวางไป กระทั่งถึงห้องนอน เขาก็เห็นคนขี้เมาคนหนึ่ง นอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาถึงได้แน่ชัดว่ามีคนดื่มจนเมา

ขนคิ้วเขาขมวดชิดติดกัน กำลังที่จะจัดการ อยู่ๆก็ได้ยิน เสียงคนบนเตียงครางออกมาเบาๆ

“หยุดนะ อย่าเลียปากฉัน หยุด

ขณะนั้นฉินเฟยกำลังฝันถึงลูกสุนัขของตัวเอง พวกเขา กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน
หลินโยว่หลินเห็นว่าบนเตียงช่างคล้ายกับผู้หญิงใจกล้า ท้าฟ้าดินคนนั้น

ด้วยความสว่างของแสงจันทร์ หลินโยว์หลินจับจ้องผู้ หญิงบนเตียงอย่างจริงจัง ผมเธอกระจัดกระจายอยู่บน เตียง เหมือนกับร่มที่ถูกกางออก ผ้าห่มถูกดึงรั้งไปที่ต้น ขา เสื้อก็ม้วนขึ้นไปถึงเอว เผยให้เห็นเอวขาวบางอันเซ็กซี่

หลินโยว์หลินพบว่าร่างกายของตัวเองเริ่มร้อนระอุขึ้น ทุกที มีแรงอันยากจะควบคุมพุ่งขึ้นไปยังสมอง

เนื่องด้วยตำแหน่งหน้าที่ของเขา ช่วงหลายปีมานี้เขา เดินทางไปทำงานยังสถานที่ต่างๆทั่วโลก หลายคนเพื่อ ผลประโยชน์ของตัวเองก็ใช้สาวงามมาเพื่อดึงดูดเขา ผู้ หญิงที่เจอมามีทั้งอ้วนผอม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ยังไม่ได้ เห็นหน้าของผู้หญิงอย่างชัดเจน แม้แต่ร่างกายก็ยังไม่ทัน ได้เห็นชัด ก็ทำเอาหิ่นจนธาตุไฟจะแตกแล้ว

หลินโยว์หลินรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายไม่เบา

วันนี้เขาช่างมีโชคเสียจริง ก่อนหน้านี้ก็พบกับผู้หญิงที่ น่าสนใจแต่ว่าหนีเขาไปอย่างน่าผิดหวัง ใช้ประโยชน์เขา เสร็จก็ชิ่งหนีไปซะอย่างนั้น ตอนนี้ก็ยังจะมาผู้หญิงที่พุ่ง จะสวมกอดเขาอยู่ในห้องอีก เมื่อเทียบกันแล้ว หลินโยว่ หลินต้องการผู้หญิงที่วิ่งหนีไปคนนั้นซะมากกว่า จะได้ลงโทษในแบบเขาหลินโยวหลิน

คิดแล้ว ไฟปรารถนาของหลินโยว่หลินก็มอดลงเล็ก

น้อย

พ่อหนุ่มเปลื้องผ้าและเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

พอออกมาจากห้องน้ำ เขาก็แค่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำ เผยให้ เห็นรูปร่างของเขาไหล่กว้างเอวแคบ น้ำบนผมหยดลงบน แก้ม ไหลไปตามลำคอ

เขาจ้องมองผู้หญิงบนเตียง รูปร่างไม่เลว ไม่ใช่ผู้หญิงที่ ผอมเหลือแต่กระดูกแบบที่เขาเกลียดนัก ถ้างั้นเขาก็จะ สงเคราะห์ให้ เป็นหมอนให้เขาหน่อยก็แล้วกัน

หลินโยว่หลินลืมไปว่าหมอนใบนี้ดื่มเหล้าเข้าไปหนัก

มาก

แค่เอาตัวเข้ามากอด เขาก็ได้กลิ่นแอลกอฮอลล์คลุ้งไป

หมด

เขาเกลียดผู้หญิงดื่มเหล้ามาก และดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ จะดื่มเข้าไปไม่น้อย โชคดีที่ว่าเธอไม่ได้ดื่มเหล้าราคาถูก อะไร ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงรักษาอาการของสุภาพบุรุษ เอาไว้ไม่อยู่ ต้องเตะเธอจนตกเตียงไปแน่
อีกอย่างเหล่านั้นก็คือบรั่นดีที่เขาโปรดปราน รสชาติไม่ ฝาด ค่อนไปทางหวานเล็กน้อย

หลินโยว์หลินคิดอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้ช่างมีรสนิยม และ ยังมีฐานะบางอย่าง

แต่ว่าทำไมผู้หญิงเช่นนี้ถึงได้เต็มใจมาเป็นสินค้าให้กับ ผู้ชายบนเตียงล่ะ

หลินโยว่หลินเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นในใจ ผู้หญิง คนนี้ปกปิดใบหน้าไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ ใบหน้าที่แท้ จริงของเธอเป็นเช่นไร จะเข้ากับผิวกายอันบอบบางดัง พอร์ซเลนสีขาวเฉกเช่นเด็กน้อยหรือไม่

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะเดาใจของเขาออก ขณะที่ มือของเขากำลังจะยื่นไปที่เธอ ก็ถูกมือของเธอปัดออก จนลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ และยังเอามือของตัวเอง ออกแรงโอบรอบเอวเขา

หลินโยว่หลินส่งเสียงอย่างผ่อนคลายออกมาเสียงหนึ่ง เขาแอบถอนหายใจที่หญิงคนนั้นมีอิทธิพลต่อเขา มันเกิน สติปัญญาของเขา

คนตัวน้อยขดตัวเป็นลูกบอล เหมือนกับแมวขี้เกียจตัว น้อยนอนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ผมอันนุ่มนวลส่าย ไหวไปที่บริเวณคอของหลินโยว่หลินไม่หยุด น่ารักน่าชัง

หากแม้ว่าหลินโยว่หลินเองก็ไม่รู้ตัว ว่ารอยยิ้มของตัว เองนั้นอยู่ๆก็ผุดขึ้นมา

หญิงสาว ดูท่าจะขี้เล่น วันนี้อารมณ์ จะปล่อยคุณไป ก่อน

หลินโยว่หลินอุ้มหญิงสาวซึ่งกำลังหลับใหลขึ้น วางเธอ ลงนอนหงาย เธอเกาะหลินโยว่หลินหนึบ ไม่ยอมแยก ออกจากเขา เขาออกแรงยกขาขึ้นกดไปที่หน้าขาของ หญิงสาว เอามือเธอวางไว้ที่เอวเขา ใช้เวลาสักพักกว่าจะ นอนหลับได้อย่างสงบสุข

รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าเขาราวกับว่าพอใจกับตำแหน่ง ที่เขาอยู่

แต่ว่าหลินโย หลินพอใจแล้ว แต่ว่าบางคนยังไม่พอใจ เธอถูกกดเอาไว้จนรู้สึกอึดอัด หลับตาพร้อมบิดร่างไปมา ขัดขืนโดยไม่ส่งเสียง แต่ว่าหลินโยว่หลินขัดขืนไปก็ไม่มี ประโยชน์ การเคลื่อนไหวของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไป

ฉินเฟยเป็นคนที่รักคนสงบ ขัดขืนไม่ได้เธอก็ปล่อยไป ตามน้ำ การขัดขืนนั้นสงบลง อีกอย่างเธอก็ได้หลับข้าง เตาใหญ่อันอบอุ่นสะดวกสบาย สบายสุดๆ เธอหลับไปใน อ้อมแขนอันหอมกรุ่นของชายคนนั้น