บทที่ 7 ไม่เหมือนกันเลยสักนิด

ปันมองไปทางเขาด้วยสายตาอย่างไม่น่าเชื่อ ใน วินาทีนั้นเธออยากจะบอกเขาไปว่านี่คือลูกของเขา

แต่ว่าแพนก็ท้องเหมือนกันแล้วเขายังจะสนใจลูกคน นี้อยู่ไหม? เขาคิดในใจ

อีกอย่างทุกครั้งที่ร่วมรักกับเขา เขาจะบังคับให้เธอ กินยาคุมทุกครั้งฉันเลยแอบคิดว่าเขาไม่ได้อยากมีลูกกับ

ฉัน

สรุปก็คือเขาคงไม่อยากให้เธอท้องมั้ง?

พอปันคิดแบบนี้ได้เธอก็ยิ่งรู้สึกเสียใจไปมากกว่าเดิม

อีก

ดีโน่มองไปทางสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เขาก็ยิ่งโมโหขึ้นมากกว่าเดิม ดีโน่เลยคิดในใจหรือผู้หญิง คนนี้จะไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น?แล้วพลาดไปมีลูกด้วย? ความคิดของเขาสองคนสวนทางกัน

พอในสมองมีความคิดนี้ดีโน่ก็รู้สึกว่าโกรธเขามาก โกรธแบบไม่มีเหตุผล มือที่ยังบีบคอเธออยู่ก็เริ่มบีบแรง มากกว่าเดิม แรงจนหน้าของปันแดงไปหมดและยังไอไม่ หยุดด้วย เขาคงแค้นเธอมากเพราะความคิดของเขาเอง
เขาไม่รู้สึกอะไรแล้วก็เพลงถามต่อว่า พูดมาว่าลูกใน ท้องเธอเป็นลูกของใคร!”

ปันมองไปทางเขาด้วยสายตาที่โศกเศร้า ตาคู่นั้น เหมือนสายตาของแพนที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ปันกำมือ แน่นๆเธออยากจะลองพูดดูว่า “ถ้า…ถ้าฉันบอกว่า ลูก คนนี้เป็นของเธอ เธอจะเอาไหม?”

ดีโน่ยิ้มแบบเย็นชา “ปัน เธอคิดว่าฉันเป็นควายเห รอ?ฉันเป็นคนป้อนเธอกินยาคุมเองเธอจะท้องลูกของฉัน ได้ยังไง?”

ปันกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า วันนั้นฉัน..

“ถึงแม้จะเป็นลูกของฉัน ฉันก็ไม่เอาคำพูดของดี โน่ทำให้ความคาดหวังสุดท้ายของปันแตกสลายไปหมด เลย

“ทำไมเธอใจร้ายแบบนี้..”มันมองไปทางเขา

ด้วยสายตาที่เหม่อลอย และเสียใจที่สุดในชีวิต

ดีโน่ยิ้มแบบเยือกเย็นแล้วปล่อยมือที่บีบคอของปัน ลง แล้วพูดแบบใจเย็นว่า ไหนๆเธอก็หาเจ้าอื่นได้แล้ว แถมยังมีลูกอีกด้วยงั้นก็เลิกลีลาแล้วเซ็นเลย”

“พวกเรา

ไม่มีโอกาสสักนิดเลยเหรอ?ดวงตาของปันเต็มไปด้วยน้ำตาร่างกายที่อ่อนแอเริ่มสันคลอน

เธอคิดว่าฉันใจบุญถึงขั้นช่วยคนอื่นเลี้ยงลูกได้งั้น เหรอ?”ตอนที่ดีโน่พูดคำนี้เขารู้สึกว่ามีหนามแทงเข้าไป ในหัวใจของเขาแรงๆและไม่สามารถเอาออกได้

ในเวลาตลอดสามปีนี้ทุกๆคืนที่เขาไม่กลับบ้านปันจะ ไปหาชายอื่น? นี่คือความคิดของดีโน่

แค่นึกถึงภาพที่เธอร่วมรักกับชายอื่นบนเตียงดีโน่ก็ อยากจะฆ่าเธอทิ้งในทันทีแบบไม่มีเหตุผล

แต่พอคิดอีกแบบ เมื่อก่อนที่เขาแต่งงานกับปันก็เพื่อ ที่จะพยายามแก้แค้นและผูกมัดเธอไว้กับตัวเองแล้วมอง หน้าที่คล้ายกับแพน

แต่พอเวลาผ่านไปเขาเริ่มรู้สึกว่าปันกับแพนไม่มี อะไรเหมือนกันเลยสักนิด

ไม่ดูแค่เพียงภายนอกแค่วิธีการทำงานและนิสัยก็ ต่างกันราวฟ้ากับเหว

แพนเหมือนน้ำอุ่นที่เชื่อฟังเขาทุกอย่างและเข้าใจคน อื่น แต่ปันกลับเป็นคนหัวดื้อตัดสินใจเด็ดขาด ไม่ฟังใคร

พอรู้ข้อมูลพวกนี้ดีโน่ก็ไม่เห็นเป็นเป็นตัวสำรองของแพนทุกครั้งที่กลับบ้านก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ

บางครั้งผ่านไปทางบ้านเขาจะเห็นไฟในบ้านเปิดไว้ ตลอดจนถึงตีสองหลังจากตีสองถึงจะปิดไฟ

เขารู้ว่าปันกำลังรอเขากลับบ้านทุกคืน

เขายังจำได้ว่าในตอนนั้นปันเคยถามเขาว่าจะกลับมา ตอนไหนในตอนนั้นเขาตอบไปแบบมั่วๆว่าช้าสุดก็ตีสอง เพราะเขาไม่อยากให้มันตามตื้อเขา

แต่นึกไม่ถึงว่านั่นจะทำให้เธอติดนิสัยรอเขาจนถึงตี สองทุกๆวัน

ปันก้มหน้าลงไปลูบที่หน้าท้องของตัวเองที่มีตัวเล็ก อยู่ในท้อง และในสมองของเธอเริ่มมีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น

งานแต่งของเธอกับดีโน่ที่ผิดพลาดมาตั้งแต่แรก คงจะต้องถึงจุดสิ้นสุดลงแล้วจริงๆ

และนี่ก็คือวิธีเดียวที่เธอจะรักษาลูกของตัวเองไว้ได้ดี

ที่สุด

มือของปันที่สั่นอยู่จับปากกาขึ้นมาและใช้แรงที่อยู่ใน ตัวของเธอทั้งหมดพูดมาว่า “ฉันจะเซ็น”