บทที่ 37 ผงกระดูก

วันนี้เป็นวันที่ปันตายสามสิบห้าวัน

รถของดีโน่วิ่งอยู่บนถนนทั้งตัวเขาดูเย็นชากว่าเมื่อ ก่อนมีความกดดันจนทำให้คนรอบข้างอึดอัดจนจะหายใจ ไม่ได้

“ท่านประธานดีโน่ บริษัทของคุณแมนตกเป็นของ พวกเราแล้วครับอีกไม่นานประมาณสามวันก็จะประกาศ บริษัทล้มละลาย” ผู้ช่วยขับรถไปด้วยรายงานเขาไปด้วย

ดีโน่อย่างคนที่ไร้ความรู้สึก ทีแรกนึกว่าจะเก็บได้ ตั้งแต่ครึ่งเดือนที่แล้ว แต่ใครจะรู้ว่าไอ้แมนนั่นจะทนได้ นานขนาดนี้

ทนได้แล้วทำไม?ตอนนี้ก็ยังไงก็แพ้อยู่ดี

“เธอไปตรวจเรื่องบางอย่างให้ฉันหน่อย”สายตา

ของดีโน่มองไปทางด้านนอก

“ท่านประธานพูดมาได้เลยครับ

“สามปีก่อนที่แพนเกิดอุบัติเหตุเธอไปตรวจให้ ละเอียด บนใบหน้าของดีโน่ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย และ ประมาณสองเดือนก่อนเรื่องที่แพนตรวจนำไปตรวจมาให้ ฉันทั้งหมด
ผู้ช่วยขมวดคิ้วแน่น เรื่องสองเดือนก่อนยังพอได้แต่ สามปีนี้.

แต่คำสั่งที่ท่านประธานสั่งยากขนาดไหนก็ต้องทำให้

สำเร็จเขาก็เลยต้องไปสืบค้นดู

“ครับ”

ดีโน่เหนื่อยมากเขาเอามือไปบีบที่สมองของตัวเอง หลายปีแล้วเขาไม่เคยเสียใจกับเรื่องอะไรเลย

แต่ครั้งนี้เขาเสียใจซ้ำแล้วซ้ำอีก

ปันเคยพูดตลอดว่าเธอไม่เคยทำร้ายแพนแต่เขาไม่ เคยเชื่อเธอเลย ที่ผ่านมาเขาเห็นแพนถูกก่อนเสมอ

ตอนนี้คนตายไปแล้วเขารู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องมัน

บังเอิญไปเขาก็เลยอยากจะสืบใหม่

และยังมีไอ้แมนนั้นติดต่อกับปันไม่หยุดและปันก็ยัง เข้าข้างเขาขนาดนั้นดีโน่หมั่นใส้เขามาตั้งนานแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะแมนตัวเขาเองก็คงจะได้เจอปันเป็น ครั้งสุดท้ายตอนนี้ก็อุ้มผงกระดูกไว้แก้คิดถึงได้อย่างเดียว
ดีโน่ถอนหายใจยาวๆมือไปจับที่สร้อยคอ คอของเขา มีเชือกสีแดงหนึ่งเส้นที่เส้นแขวนขวดแก้วเล็กๆขนาดเท่า มือด้านในมีแต่ผงสีขาว

มือของเขาไปจับที่ขวดแก้ว สาเหตุที่เขาใส่เพราะจะ ได้รู้สึกว่าทำแบบนี้แล้วมันจะอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา

ปัน..

ดีโน่เรียกชื่อนั้นพร้อมกับตาที่เริ่มแดง

ผู้ช่วยมองเขาผ่านกระจกหน้ารถก็รู้เลยว่าเขาเริ่ม คิดถึงปันอีกแล้วก็เลยพูดว่า “ท่านประธานครับ ท่านพัก ผ่อนก่อนก็ได้ครับที่ที่พวกเราจะไปไกลมากท่านไม่ได้พัก ผ่อนมาเป็นเดือนแล้วนะครับ”

ตั้งแต่ที่ปันจากไปดีโน่ก็ใช้ชีวิตอยู่แต่ในบริษัทอย่าง เดียวทำงานทั้งวันไม่รู้จักดูแลตัวเองเลยตอนนี้สภาพเขาดู เกือบไม่ได้

“อืม” ดีโน่ตอบแบบเย็นชาแต่ก็ไม่ได้พักผ่อนตามที่

เขาบอก

ทุกครั้งที่เขาอยากนอนแค่หลับตาลงก็เห็นภาพที่ปัน

โดบรกชบาบเวียนอยู่ในบัว
ดีโน่มองออกไปทางหน้าต่างเหมือนมีคนที่คุ้นเคย

เดินผ่านไป

ดีโน่ทำตาโตแบบตกใจแล้วพูดว่า “จอดรถ!”

ผู้ช่วยรีบจอดรถ มีอะไรเหรอครับท่านประธาน?”

ดีโน่รีบลงไปจากรถแล้ววิ่งไปที่ตรงนั้นแต่ก็ไม่เห็น

ปันเลย

เขาคง.ตาฝาดไปมั้ง

ผงกระดูกของปันยังอยู่ที่คอของเขาอยู่เลยเธอโดน เผาไปตั้งนานแล้ว ฉันยังจะหวังอะไรอีก

“ท่านประธานครับ?ผู้ช่วยมองมาทางเขาด้วยความ

เป็นห่วงเจ้านาย

ดีโน่ยิ้มที่มุมปากแล้วเข้าไปในรถ ไม่มีอะไรไปได้

เลย”

ในวินาทีที่รถวิ่งออกไปแมนถึงจะเข็นปันที่นั่งบนรถ เข็นออกมาแล้วมองไปทางรถที่ขับไปเมื่อกี้

ปันไม่เห็น “แมนทำไมอยู่ดีๆถึงเซ็นฉันเข้ามาในนี้?”
แมนยิ้มอ่อนๆ “ทางนี้คนน้อยทางนั้นคนเยอะมันจะ

ยุ่งยาก”