บทที่ 43 ความจริงถูกเปิดเผย

“ดีโน่ฉันไม่ได้ทำอะไร..ฉันไม่รู้เรื่องเลยว่า เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมปันถึงไปอยู่ที่ถนน ใหญ่ ตอนนั้นฉันเหยียบเบรคแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมเบรค ถึงเสียฉันเหยียบยังไงก็ใช้งานไม่ได้ก็เลยไปชนใส่แบบ นั้น..ดีโนฉันพูดเรื่องจริง เธอต้องเชื่อฉันนะ

เสียงของแพนที่กำลังพูดเพื่อแก้ตัวให้พันผิด ร้องไห้ อยู่ข้างหูของเขา

ไม่รู้ตอนไหนแล้วปันเคยพูดหลายรอบแล้ว แต่ดีโน่ก็

ไม่เชื่อเธอแบบนี้เสมอ

แต่ตอนนี้…หลักฐานชัดเจนขนาดนี้เขาไม่เชื่อก็

คงไม่ได้

ที่แท้ครั้งที่แล้วเบรคของปันเสียจริงๆและแพนเป็น

คนทำเสียด้วยตัวเอง

ความโหดร้ายในนี้ทุกคนเห็นได้ชัดเจนมาก มีหลัก

ฐานประกอบ

แพนอยากจะใส่ร้ายปัน!

“อ๋อท่านประธานครับผมยังสืบเรื่องที่คุณแพนอยู่ เมืองนอกด้วยนะครับ แต่มีแค่นิดเดียวเพราะเวลาสั้นเกินไปผมยังไม่ทันสืบเรื่องทั้งหมด หลังจากนั้นคุณแพนไป รักษาที่เมืองนอกแต่..เหมือนขาเขาไม่เป็นอะไร” ผู้

ช่วยอธิบาย

ดีโน่เงยหน้าขึ้น เธอพูดอะไรนะ?”

“ขาของเธอปกติดีไม่มีอาการอะไรเลย หลังจากแผล หายก็เดินได้แล้ว ไม่เหมือนที่ท่านพูด..ยังนั่งอยู่บนรถ เข็นสามปีผู้ช่วยพูดต่อ

วินาทีนี้ดีโน่เข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว แพนหลอกเขา เรื่องสามปีที่แล้วเพื่อให้เขาเกลียดกันมากกว่าเดิม! และ แผนของแพนก็สำเร็จ

ทำไมเขาถึงโง่เชื่อคำพูดของแพนทั้งหมด ไม่นึกถึง ความรู้สึกของปันเลยแม้แต่นิดเดียว

“เรื่องตกน้ำในสวน ผมหานานมากถึงจะเจอตัวกล้อง วงจรปิดผู้ช่วยพูดเสร็จก็กดปุ่มลงไปที่รีโมท

บนจอคอมมีภาพของเรื่องวันนั้นเกิดขึ้นทุกอย่าง

ชัดเจน

ทั้งสองคนดึงไปดึงมาที่แรกไม่มีเรื่องอะไรแต่แพน

ยังตั้งใจถอยไปหนึ่งก้าวเพราะก้าวนี้ก็เลยทำให้เธอตกน้ำลงไป

ดีโน่เหนื่อยแล้วหลับตาลงเขาไม่อยากจะสืบต่อไป แล้ว ยิ่งสืบเขายิ่งรู้สึกผิด

ที่แท้ทั้งหมดนี้คือความเข้าใจผิด ทั้งหมดเป็นฝีมือ ของแพนทั้งนั้น

แพนทำมากขนาดนี้ก็เพื่อไล่ปันไปจากเขานั่นเอง

แต่เขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยและร่วมมือทำร้ายปัน

ด้วย

จนถึงตอนนี้เขายังจำภาพที่ปันร้องไห้ต่อหน้าเขาได้ อยู่เลย ภาพทุกภาพยังอยู่ในหัว

และยังมี..คำพูดร้ายๆที่เขาเคยพูดเหมือนมีดที่ แทงเข้าไปในใจของปันทุกๆครั้งที่เจอกัน

ก่อนที่เธอจะฆ่าตัวตายคงจะมีแต่ความสบายใจและ อยากไปจากเขามากเลยแน่นอน

“ท่านประธานครับผู้ช่วยเรียกเขาอย่างเป็นห่วง

“ไปหาคนที่ชื่อเล็กมาให้ฉัน”ดีโน่กัดฟันแล้วสั่งคำสั่ง

“ครับ ! )

ในห้องทำงานเงียบเหมือนเดิมดีโน่พิงอยู่ที่เก้าอี้มือ จับที่สร้อยคอแล้วพูดเบาๆคนเดียวว่า “ปัน ”

เขาหลับตาแน่นๆน้ำตาก็ไหลลงมา จากคนที่ไร้ความ รู้สึกตอนนี้ร้องให้บ่อยเป็นเรื่องปกติ

นั่นคือน้ำตาแห่งความเสียใจน้ำตาที่รู้สึกผิดและ

น้ำตาที่โศกเศร้า

ถึงเขาจะรู้สึกผิดจริงๆก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้

ทุกอย่างสายไปแล้ว

เพราะปันคนที่สำคัญเท่าชีวิตตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว