บทที่ 4

สุดท้ายแล้วปันก็ไม่ได้ท้าทายความอดทนของดีโน่ เมื่อเธอเดินออกมาจากในที่โรงพยาบาลนั้นแล้ว ก็กลับไป ที่บ้านแล้วเก็บของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็จอง โรงแรมพักสองคืน จากนั้นก็หาบ้านเช่าที่ราคาถูกๆ วันที่ สามเธอก็ย้ายเข้าไปเลย

ช่วงเวลานั้น เธอไม่ได้ติดต่อกับดีโน่ เธอยังคิด อย่างไม่รู้จักอับอายว่า เพียงแค่ดีโน่หาเธอไม่เจอ ก็จะ ไม่สามารถให้เธอเซ็นใบหย่านั้นได้ แบบนั้นแล้วตาม กฎหมายพวกเขายังเป็นสามีภรรยากัน

แต่ว่า หลังได้ใช้ชีวิตแบบนี้ไปแล้วช่วงหนึ่ง ปันก็ ตรวจเจอว่าตัวเองท้อง

ริเริ่มเธอไม่ได้คิดไปในทั้งนั้น เธอเพียงคิดว่าตัวเอง ทำงานหนักเกินจนเพลียแล้วอาหารไม่ครบ แต่เมื่อเธอได้ ดมกลิ่นที่คาวนั้นก็รู้สึกอยากอาเจียน เธอก็รู้สึกว่าตัวเอง ผิดปกติแล้ว

เพื่อความแน่ใจ เธอได้ไปซื้อหลอดตรวจครรภ์ ผลที่ ออกมาเป็นสองขีด

เธอก็วิ่งไปที่โรงพยาบาล เมื่อผลที่ออกมานั้นก็ทำให้ เธอนิ่งจนดึงตัวไม่กลับ
เธอท้องแล้ว..

เธอมีลูกของดีโน่แล้ว

ปันรู้สึกตื่นเต้นดีใจกับการมาถึงของลูกคนนี้อย่าง สุดๆ มีลูกแล้ว ไม่แน่ดีโน่อาจจะกลับใจก็เป็นไปได้

และแล้วเธอจึงโทรไปหาดีโน่ แล้วพูดกับฝั่งนั้นขึ้น อย่างติดอัง”ขอโทษนะที่มากวนคุณ ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะ หาคุณ ออกมาเจอกันได้ไหมคะ?”

ดีโน่ยังไม่ได้พูดอะไร ฝั่งนั้นก็ดังขึ้นด้วยเสียงที่อ่อน หวานของผู้หญิง “ดีโน่ ใครโทรมาอ่ะค้า?”

ในใจของปันจุกขึ้นมา แต่ก็ไม่ท้อ

เพียงแค่มีลูก ดีโน่ก็ทำไม่ได้ที่จะหย่ากับเธอแล้ว

“มีอะไรก็คุยตรงนี้”ดีโน่พูดขึ้นอย่างเย็นชา

“เป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆนะ ฉันต้องพบคุณ

แน่นอน..ถ้าคุณไม่สะดวก ฉันไปหาคุณได้ หรือฉัน รอคุณได้ คุณว่างออกมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ”ปันพุดออกมา อย่างมีใจ

แต่ดีโน่กลับตอบอึมออกมาคำเดียว
ปันรีบร้อนขึ้นมา เธอตอบขึ้น ฉันพูดเรื่องนี้เสร็จ คุณค่อยคิดอีกทีจะหย่ากับฉันอยู่หรือเปล่า”

เมื่อได้ยินคำว่าหย่า ดีโน่ก็นึกขึ้นได้แล้ว สายตาของ เขาเต็มไปด้วยความสว่าง กำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไร ร้ายๆอยู่กันแน่

เมื่อคิดไปสักพัก เขาก็ตอบตกลง “หกโมงเย็น ถนน

จัดทาน ร้าน 203 เจอกัน”

ร้าน203เป็นร้านอาหารที่ดีโน่ชอบที่สุด

เมื่อวางสายแล้ว มันก็โล่งอก แล้วรีบลงจากเตียงไป คันเสื้อผ้าในตู้ออกมา

เธอใส่ชุดรวดที่เป็นสีขาว แล้วแต่งหน้าปังๆ ตอนที่ ออกจากบ้านนั้นเธอได้รู้สึกขนลุกจามที่หนึ่ง เธอเลยกลับ ไปสวมเสื้อคลุมเพิ่มอีกตัว แล้วออกมาโบกรถอย่างเร่งรีบ ไปถึงจุดหมาย

ปันไปถึงก่อนเวลานัดครึ่งชั่งโมง เธอนั่งไม่นิ่ง มอง ออกไปนอกหน้าต่างอยู่ตลอกเวลา มือจับผลใบนั้นไว้ แน่นๆ อยากที่จะให้ดีโน่ดูมากที่สุด

ดีโน่มาแล้วจริง แต่เขากลับเข็นคนคนหนึ่งเข้ามา
ปันรีบเก็บใบนั้นเข้าไปที่กระเป๋า

ดีโน่อ่อนโยนเอ็นดูต่อแพนมากเขาอุ้มแพนให้ไปนั่ง ที่เก้าอี้ แล้วเติมน้ำร้อนให้แก้วหนึ่ง

แพนยิ้มอย่างนุ่นนวล ทั้งสองคนสบตากันอย่างลึก ในระหว่างนั้นคนอื่นไม่อยู่ในสายตาเลยแต่นิด

ปันรู้สึกเกรงขึ้นมาบ้าง เธอคิดไม่ถึงว่าดีโน่จะพา

แพนมาด้วยกัน แบบนี้แล้ว เธอจะพูดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ เธอ ต้องหาโอกาสที่เธอกับอยู่เพียงสองคนถึงจะพูดได้

ที่นี้ แพนก็เริ่มพูดขึ้นมา ดีโน่ คุณยังคงจำร้านได้ว่า นี่เป็นร้านที่ฉันชอบที่สุด ไปจากเมืองนี้นานหลายปี ฉันอด คิดที่จะกลับทานร้านนี้แทบจะแย่เลย”

ดีโน่เพียงตอบอืมคำเดียว แล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอ เบาๆ แล้วพูดอย่างนุ่น งั้นก็ทานเยอะๆนะครับ”