บทที่ 28 แกลังตาย

ปันเม้มริมฝีปากแน่นๆมองดูดีโน่กำลังพาแพนไป

ทายาที่ขาแล้วก้มหัวดูที่มือของตัวเองที่ถูกผ้าพันแผลพัน ไว้และบวมออกมา

ขาของแพนมีแผลแค่เล็กนิดเดียวแต่ดีโน่กลับเป็น

ห่วงมากขนาดนั้น ช่างแตกต่างกับปันราวฟ้ากับเหว

มือของเธอโดนน้ำร้อนลวกขนาดนี้ดีโน่ยังไม่คิดที่จะ สนใจด้วยซ้ำ

ผ่านไปไม่นานดีโน่กลับมาอีก แล้วเขาพูดกับปันด้วย น้ำเสียงที่เย็นชา “ของพวกนี้ที่เธอทำเองก็กินเองให้ หมด!”

พูดจบเขาก็เดินออกไปกับแพน

ตอนที่แพนขึ้นรถยังลังเลอยู่ “ดีโน่ ในท้องของปันก็ มีเด็กนะกินของเผ็ดขนาดนั้นไม่ดีต่อเด็กในท้องหรอกมั้ง? พวกเราเรียกปันไปกินข้าวด้วยไหมเพิ่มแค่คนเดียวเองคง ไม่เป็นไร

สายตาของดีโน่เย็นเฉียบราวน้ำแข็ง “ปันไม่ใช่เด็ก สามสี่ขวบ รู้ตัวเองว่าอะไรควรกินไม่ควรกินไม่ต้องไปเป็น ห่วงปันหรอก
รถขับออกจากบ้านเหลือแต่สิ่งรอบข้างที่เงียบสงบ

เหมือนเดิม

ปันนั่งเหม่อตรงหน้าโต๊ะไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอไปกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะแต่กินแค่ไม่กี่คำก็รู้สึกว่าท้อง เริ่มปวดแบบทรมานขึ้นมา

เธอไม่ชอบกินเผ็ด ถึงแม้ของพวกนี้จะไม่ค่อยเผ็ด เธอก็ไม่ชอบกินอยู่ดี

ปันวางช้อนส้อมลง เธอคิดว่าถ้าทั้งอาหารพวกนี้ก็ เสียดาย เลยห่อไว้ดีๆแล้วไปเก็บในตู้เย็น

เธอไม่มีอารมณ์กินข้าวก็เลยเก็บของขึ้นไปนอนเลย

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเธอหิว

ในกระเพาะไม่มีอะไรเลย แต่ก็เจ็บแสบทรมาน ความ รู้สึกแบบนั้นมันกลับมาอีกแล้ว

ปันเป็นโรคกระเพาะ สามปีก่อนหลังจากที่แพนเกิด เรื่องได้ไม่นาน ดีโน่คิดว่าแพนตายแล้วเลยไปกินเหล้าที่ บาร์ทุกวัน ในตอนนั้นเธออยู่กับเขาตลอดดีโน่ไม่เป็นอะไร แต่ตัวเธอดื่มเยอะจนกระเพาะออกเลือดต้องรีบไปโรง

พยาบาล
ต่อไปมันก็เลยไม่ค่อยกล้าทำแบบนั้นแล้วเพราะ บริษัทมีนัดมากมายที่ต้องไปต้องดื่มเหล้าทุกครั้ง หลัง จากแต่งงานปันก็หวังว่าจะได้กินข้าวกับเขารอเขาจนเลย เวลากินข้าวบ่อยๆ พอเวลาผ่านไปนานๆโรคกระเพาะในตัว เธอก็ยิ่งสาหัสมากกว่าเดิม

เมื่อก่อนเธอจะกินยาแก้ปวดกระเพาะทุกวันแต่หลัง จากตั้งท้องก็มีกินบ้างเพราะเธอกลัวเวลาตั้งท้องกับโรค กระเพาะจะมาทรมานตัวเองพร้อมกัน แต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้ ไม่ได้กินข้าวแค่มื้อเดียวก็กลับมาเจ็บแบบนี้อีกแล้ว

ปันคลานขึ้นมาจากเตียงจะไปหายากระเพาะแต่ไม่ คิดว่าพึ่งเปิดประตูก็ได้ยินเสียงของดีโน่กับแพนมาจาก ด้านล่างมีแต่เสียงหัวเราะทั้งสองคนมีความสุขมาก

แพนมองไปทางบันไดยิ้มแล้วโบกมือให้ปัน “ปันฉัน ซื้อของหวานมาด้วย เธอจะกินไหม?”

ปันจะไปยุ่งกับพวกเขาสองคนได้ไงเดี๋ยวก็เป็นก้าง ขวางคออีก เธอไม่พูดอะไรแล้วเข้าไปในห้องเก็บของ

แต่เธอไม่คิดว่าในนั้นจะไม่มีของอะไรให้กินเลย

ปันยิ้มแบบหัวเราะเยาะตัวเอง ใช่สิเธอหย่ากับดีโน่มา นานขนาดนั้นแพนคงทิ้งของพวกนี้ไปหมดแล้ว
ปันก็เลยต้องเดินกลับไปที่ห้อง ก่อนเธอจะเข้าห้อง เธอได้ยินแพนพูดว่า “ดีโน่คืนนี้พวกเราพักผ่อนเช้าๆนะ เธอก็อย่ามัวแต่ทำงาน ฉันเห็นแล้วสงสารเธอ”

“ได้”

มือที่ฟันกำลังจะปิดประตูนิ่งไปสักแป๊บ แล้วก็รีบเดิน เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที

ปันรู้สึกเหมือนทำแบบนี้แล้วจะทำให้พวกเขาอยู่ห่าง กันคนละซีกโลก

ปันขึ้นไปบนเตียงช้าๆบังคับให้ตัวเองนอนหลับ แต่ กระเพาะที่เจ็บอยู่ทำยังไงก็ยังไม่หายเจ็บทำให้เธอต้อง งอตัวแล้วกอดตัวเองไว้หลังของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเต็ม หลัง

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ประตูห้องถูกเปิดออก ดีโน่ เดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “จะทำตัวแกล้งตายทำไม?ลุกขึ้นมาทำอาหารให้ฉัน”